digimontamers love story

ลำดับตอนที่ #1 : ย้ายบ้าน

digimontamer love story ตอนที่ 2 ครึ่งแรก ( รูกิ )


รูกิซึ่งตอนนี้ มาถึงบ้านของพ่อเธอแล้ว มันเป็นห้องๆหนึ่งในหอพักที่คับแคบเหลือเกิน แต่รูกิกลับ
ไม่พูดซักคำ และเดินเข้าไปในห้อง
" หนูง่วงแล้ว....จัดของเสร็จขอนอนเลยนะคะ " พ่อของรูกิกะจะเรียกไว้แต่ไม่ทันซะแล้ว
เพราะตอนนี้ห้องรกอยู่ รูกิจึงต้องจัดห้องนานเป็นชั่วโมง และเธอก็ได้นอนซะที
" เออ....แล้วเด็กผู้ชายคนที่มาหาลูกน่ะ แฟนเหรอ.... " รูกิได้ยินคำถามก็อายเล็กน้อย
" อืม.....ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงค่ะ...... " รูกิตอบอย่างช้าๆ เพราะเธอเองก็อาย แต่วันหลังอาจ
ไม่มีโอกาสได้บอกอีกเลยก็ได้ เธอจึงบอก ทั้งๆที่เธอเป็นคนที่เก็บความลับไว้ได้สูง
" จำเพลงที่ลูกเคยร้องได้ไหม( เหตุการณ์ในภาคเดอะมูฟวี่ตอนที่รูกิย้อนความทรงจำไป ) "
" ทำไมเหรอคะ " รูกิแหงนหน้าถาม
" .............. ไม่มีอะไรหรอกลูก พ่อแค่ถามไปเท่านั้น แล้วจำได้รึเปล่าล่ะ "
" ได้ค่ะ?.... " รูกิเองก็ยังงงอยู่ที่พ่อเธอถามขึ้น
" ร้องให้ฟังหน่อยสิ " พ่อของเธออยากได้ยินเสียงร้อง(เพลง)ของรูกิ
" พ่อง่ะ.....อะไรก็ไม่รู้น่ะ...ก็ได้ ก็ได้ อา..... " รูกิเตรียมตัวเตรียมใจจะร้องเพลง
( เขียนแปลเพลงจากภาคอังกฤษเป็นภาษาไทย )

" เราจะอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกัน ตลอดไป เราได้สัญญากับพระอาทิตย์ไว้ ฉันต้องการเห็นเธอในไม่ช้า
เธอ ส่งจดหมาย นกพิราบ เข้าไปในหัวใจอันว้าแหว่ของฉัน. เธอห่อสิ่งต่างๆขึ้นซึ่งความเจ็บปวด. มันคือเวลาแรกที่ฉันรู้สึก
ดังนั้นมันทำให้, ฉันอึดอัดมากจนความอบอุ่นเข้าไปในใจของฉันภายนอกกระเป๋า " รูกิร้องจบ ก็หันมาดูพ่อของเธอ
ซึ่งหลับไปแล้ว
" โธ่! พ่อนี่ " แล้วรูกิก้อล้มตัวลงมานอนต่อ
วันต่อมา รูกิตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เพราะมีใครไม่รู้มาปลุก
" ทำไมวันนี้ ลูกตื่นช้าจังนะ เดี๋ยวจะไป ร.ร ไม่ทันนะ " รูกิได้ยินก็ตาสว่างรีบทำโน่นทำนี่ จนเสร็จ
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า รีบไม่ดูฟ้าบ้างเลยนะ พ่อล้อเล่นน่ะ นี่หกโมงเช้าเองนะ "
" พ่อง่ะ อีกแล้วนะ " รูกิโกรธพ่อเธอเล็กน้อย และเดินไปทำข้าวต้มให้กิน
" เดี๋ยวหนูจะไป ร.ร แล้วนะ อาหารกลางวันหนูจะทำไว้ให้ อุ่นทานเอาเองนะคะ " รูกิพูดจบก็ทำ
ข้าวหน้าหมูไว้
" เดี๋ยวๆ นี่ลูกกินเสร็จแล้วหรือ พ่อเพิ่งจะทานเมื่อกี้เองนะ แล้วชุดนักเรียน.... "
" หนูเอามาค่ะ และหนูไม่ค่อยหิวด้วย หนูไปก่อนนะคะ " รูกิพูดจบก็ไปแต่งตัวแล้วไป ร.ร


ที่ร.ร รูกิ ได้สอบปิดภาคเรียน แล้ว
" 2 x 2 x2 x2 x 2 x 2 = อะไรนะ........ 4 8 16 32 อ้อ... 64 " รูกิกำลังทำข้อสอบอยู่
และ ก็สอบต่อจนเลิกเรียน แต่ที่ ร.ร เลิกเช้า เธอจึงอยู่ที่ ร.ร ก่อน และเจ็นลีก็มาหา
" รูกิ!! เธอรู้มั้ย แม่ของเธอเสียใจมากนะ "
" ทำไม? ก็เค้าไปอยู่กับพ่อแค่อาทิตย์เดียวเอง "
" แต่มันไม่ดีนะ!!! "
" แล้วทำไมเล่า!!!~ "
" ก็มันไม่ดีไง!!!!!~ "
" ฉันไม่พูดด้วยแล้ว! " รูกิเดินออกไปจาก ร.ร เจ็นจึงเดินตามไป รถที่พุ่งมาก็เลยชนเจ็นลี บาดเจ็บสาหัส


ที่ร.พ ตอนนี้ เจ็นปลอดภัยแล้ว แต่ พวกญาติๆของเจ็นไม่ยอมให้รูกิเข้าเยี่ยม เพราะโกรธที่รูกิเป็นต้นเหตุ
แต่รูกิยังคาใจที่ยังไม่ได้ถามอะไร รูกิจึงลองโทรไปหา แต่ไม่มีใครรับ ทาคาโตะที่มาเยี่ยมก็หมางเมินไป รูกิจึงกลับไป
ที่บ้าน ด้วยความรู้สึกที่ยังคาใจ
" กลับมาแล้วค่ะ " รูกิลองมองดูก็ปรากฎว่าพ่อของเธอไม่อยู่ เธอจึงลองโทรไปหาเจ็น แต่ไม่มีใครรับ
เธอโทรหลายครั้งก็ไม่มีใครรับ จนในที่สุด ก็มีในรับ
" ฮัลโหลครับ รูกิใช่ไหม "
" ในที่สุดนายก็รับซะที.... นายไม่เป็นไรใช่ไหม..... ขอโทษนะ " รูกิ สะอื้นออกมา
" อ้าวๆร้องไห้อยู่เหรอ "
" เปล่า...มีเรื่องจะปรึกษาน่ะ "
" ว่ามาสิ " เจ็นลองพูดเปิดใจกับรูกิ รูกิจึงเปิดใจกับเจ็นลีดูว่า
" อ่า......คือ.....สมุตติถ้าพ่อกับแม่นายแยกทางกัน และนายได้อยู่กับแม่นาย ส่วนพ่อนายที่นายรักมาก
ก็แยกตัวไปด้วยเหตุผลที่แม่นายทำให้เค้าไม่พอใจจนทนไม่ไหว แต่อีกไม่กี่ปีก็นายก็เจอพ่อนายอีก ในสภาพยังไม่มี
ใครใหม่ "
" อืม.......แล้วไงเหรอ "
" ฉันขอถามว่า นายจะอยู่กับใครเหรอระหว่างพ่อที่เรารักมากและจากเราไปนาน หรือแม่ที่เลี้ยงเรามานานน่ะ
ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ "
" อืม......ลำบากใจจริงๆนะ แล้วสิ่งที่เธอต้องการล่ะ เธอเป็นลูกก็มีสิทธิ์เรียกร้องนะ ลองพาพ่อของเธอ
มาคุยกับแม่ของเธอนะ แล้วเธอก็ค่อยเปิดใจคุยถึงสิ่งที่เธอต้องการสิ พวกเค้าจะต้องเข้าใจแน่ๆ ลองดูสิ "
" .........แต่ว่า......... "
" ไม่ต้องอ้ำอึ้งเลย ....เพื่อตัวเธอเองนะ " รูกิจึงนิ่งคิดซักพักจึงตัดสินใจ
" ก็ได้......... ขอบคุณที่ให้คำแนะนำ " และรูกิก็วางสายไป



จบตอนที่ 2 ครึ่งแรก ( รูกิ )