Devina ตอน นางฟ้าตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : Hi, Devina Angle เจ้าค่ะ

เด็กสาวพับจดหมายอย่างบรรจงและม้อนให้เป็นม้วนเล็กๆ และใช้เชือกผูกมันติดกับข้างหนึ่งของเหยี่ยวตัวใหญ่สีเทาซึ่งเกาะอยู่บนพนักเก้าอี้ไม้ในห้องนอนสีขาวสะอาดตาผ้าม่านสีขาวพลิ้วไสวด้วยสายลมอ่อนๆจากด้านนอกหน้าต่างที่ถูกเปิดไว้เพื่อให้สายลมเย็นและแสงเดือนสาดส่องเข้ามาในห้อง

 

“จำไว้นะ ซีก้าต้องไปส่งให้ถึงมือท่านพ่อเท่านั้น” เธอกำชับเจ้าซีก้าเหยี่ยวเพื่อนยากก่อนจะปล่อยให้มันบินออกนอกหน้าต่างไป

 

แต่ถึงไม่บอกมันก็ไม่เคยเหลวไหลอยู่แล้วเจ้าเนี่ยเป็นเหยี่ยวสื่อสารที่ดีที่สุดของภพเทพเชียวนะ

 

สาวน้อยยังคงยืนมองมันบินสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนลับสายตา 

แสงจันทร์ในคืนเดือนหงายส่องสะท้อนใบหน้าอันขาวนวลผมสีทองยาวสลวยสะท้อนเป็นประกายกับแสงเดือนนัยตาสีฟ้าที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาส่องประกายคล้ายอัญมณีที่งดงาม 

"อย่างน้อยๆฉันก็รู้ว่าบ้านของฉันยังอยู่ที่นั่นและสักวันฉันจะได้กลับไป..."เธอพึมพำกับตัวเอง

 

“อ้าว! อากิระจัง ตื่นแต่เช้าเชียวนะจ๊ะวันนี้ไปโรงเรียนวันแรกคงตื่นเต้นล่ะซิ” เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยทัก

 

เมื่อเด็กสาวผมแดงที่เพิ่งมาอยู่ใหม่หันมองตามเสียง ก็พบมนุษย์เพศหญิงผู้หนึ่งกำลังง่วนกับการจัดการกับไข่ดาวในกระทะเธอเงยหน้ามายิ้มให้เด็กสาวเล็กน้อยก่อนที่ไปสนใจไข่ดาวที่กำลังจะไหม้

 

แม้จะอายุขึ้นเลขสามแล้วแต่เธอยังมีรูปร่างค่อนข้างดีผิวขาวผมยาวหยักโสกสีน้ำตาลอ่อนที่รวบอย่างลวกๆไว้ข้างหลังนัยน์ตาสีอำพันดูอบอุ่นใบหน้ามีร่องรอยของกาลเวลาน้อยมากเมื่อเทียบกับมนุษย์วัยเดียวกันที่เด็กสาวเคยเห็นเธอดูดีทีเดียวสำหรับสาวอายุ 35

นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เธอถูกเลือกและแน่นอนว่านางฟ้าน้อยอย่างเธอไม่ได้เลือกแบบชุ่ยๆเธออ่านประวัติคร่าวๆของครอบครัวนี้แล้วก็เฝ้ามองอยู่เป็นเดือนๆ

 

โคคุไดจิซาโยะ อายุ 35

นักข่าวหนังสือพิมพ์

เคยแต่งงานแต่หย่าร้างเมื่อ 2 ปีก่อน

มีลูกชายหนึ่งคนแต่อาศัยอยู่กับพ่อ

นิสัย ฉลาด ใจดีเป็นหญิงแกร่ง

ปกติเธอไม่ค่อยอยู่บ้านนักเพราะต้องไปทำงานไกลไม่ก็งานยุ่งจนไม่กลับบ้าน

ดังนั้นที่นี่จึงเหมาะที่สุดที่จะใช้เป็นฐานขณะทำภารกิจบนโลกนี้

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณน้า” เด็กสาวทักตอบด้วยภาษาของที่นี่อย่างคล่องแคล่ว

 

เด็กสาวเดินลงจากชั้นบนมาในชุดนักเรียนหญิง ม.ปลาย เสื้อเชิ้ตเข้ารูปสีขาวเน็คไทสีฟ้า กระโปรงสีกรมท่ามีแถบทีฟ้าที่ชายกระโปรงและสวมทับด้วยเสื้อสูทสีกรมท่าที่ปักตราสัญลักษณ์โรงเรียนที่อกด้านซ้ายดูแล้วเข้ากันได้ดีกับรูปร่างบอบบางผมยาวสลวยสีน้ำตาลแดงและนัยน์ตาสีเดียวกัน

 

แม้จะดูดีที่เดียวในสายตามนุษย์แต่เธอกลับค่อนข้างอึดอัดกับชุดนักเรียนที่ดูจะมากไปสำหรับการไปศึกษาหาความรู้ 

"นักเรียนชาวมนุษย์นี่ช่างยุ่งยากจริงแต่งอะไรกันหนักนา" เธอคิดเมื่อแต่งตัวเสร็จแต่เธอก็ยังนึกแปลกใจว่าไอ้ผ้ายาวที่พันไว้รอบคอนี่มีประโยชน์อะไรนอกจากสร้างความยุ่งยากตอนใส่

 

เด็กสาวเดินตรงเข้าไปหาผู้หญิงที่เธอเรียกว่า'คุณน้า' เมื่อเห็นว่าคงไม่ได้การที่จะให้เธอทำอาหารเช้า (คงไม่ได้ไปเรียนกันพอดี)

 

“ให้หนูทำเองดีกว่าค่ะคุณน้ารีบไปแต่งตัวดีกว่าเดี๋ยวไปทำงานสายนะคะ” เธอยิ้มและเสนอตัวทันทีเมื่อเห็นถังขยะเต็มไปด้วยไข่ดาวแฮมและขนมปังที่น่าสงสาร

 

หญิงคนนั้นเองก็ไม่ขัดข้องอะไรเพียงแค่ยิ้มแหยๆแล้วเดินออกจากครัวแล้วไปข้างบนอย่าว่าง่าย

 

 ......................

“ว้าว!!! น่ากินจะเลย” ผู้เป็นน้าอ้าปากค้างเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะถูกจัดอย่างสวยงามน่ากิน

“อากิระจังเก่งจังเลยน้าไปแป๊บเดียวทำเสร็จหมดเลย” เธอเอ่ยชมอย่างตื่นเต้น

“ก็แค่ ไข่ดาว แฮมและขนมปัง เองค่ะ คุณน้าพูดซะเวอร์เลย” เด็กสาวขำท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กๆของน้าสาว

“ก็แหม...น้าทำอะไรกินไม่ได้เลยนี่นาดีนะที่อากิระมาอยู่ด้วย” เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนให้หลานสาวก่อนที่จะนั่งลงจัดการกับอาหารเช้า

             “ให้น้าขับรถไปส่งมั๊ยจ๊ะ” เธอถามหลานสาวทั้งที่กำลังรนรานใส่รองเท้าอย่างรีบร้อนสุดๆ

“ไม่ค่ะเดี๋ยวหนูไปเองดีกว่าโรงเรียนอยู่แค่นี้เองหนูกะว่าจะเดินสำรวจไปด้วยค่ะคุณน้ารีบไปทำงานเถอะค่ะสายแล้วเดี๋ยวรถติด” เด็กสาวปฏิเสธเพราะโรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่นักแต่น้าของเธอต้องเข้าไปทำงานในเมือง

 

“งั้นน้าไปก่อนนะจ๊ะอากิระจัง แล้วจะรีบกลับ” เธอตะโกนบอกขณะที่ถอยรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว

เด็กสาวโบกมือให้อย่างร่าเริงก่อนจะชะงักเมื่อมองเห็นปลายผมของเธอเริ่มกลายเป็นสีทอง

 

 "แย่ล่ะซิ!!!ทำไมการควบคุมพลังนอกเขตเทพนี่ถึงได้ยากจังน๊า"

เด็กสาวเอามือลูบผมที่กลายเป็นสีทอง 
มีแสงสว่างสีทองเล็กน้อยก่อนที่สีผมจะกลับมาเป็นสีน้ำตาลเช่นเดิม

 

เอาล่ะ!!! เราเองก็คงต้องไปเริ่มงานซะที่แล้ว

 

เด็กสาวเดินออกจากบ้านอย่างกังวลบอกตรงๆว่างานนี้อาจไม่หมูก็มนุษย์น่ะเข้าใจยากจะตายแล้วจะทำยังไงล่ะเนี่ย

 

“เฮ่อ!!! ช่างเหอะ ไปลองดูก่อนแล้วกัน” สุดท้ายแม้ไม่อยากก็ต้องทำมันช่วยไม่ได้แล้วนี่

 

เธอเดินไปเรื่อยตามถนนที่มีบ้านคนมากมายแทบทุกหลังติดกันแทบจะกระโดดข้ามระเบียงหากันได้ดูแล้วอึดอัดเมื่อเดินพ้นหมู่บ้านมาก็จะเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่มีบึงน้ำอยู่ตรงกลางสวน...

แล้วก็....
"..เอ๋! ฉันจำได้ว่าพอผ่านสวนสาธารณะแล้วก็...เออ...ไปทางไหนหว่า...ตายล่ะ"
 เธอเคยนั่งรถมากับคุณน้าหนหนึ่งแต่ดันหลงทางซะแล้ว

 

"ซวยละซิจะไปยังไงล่ะเนี่ย เวรกรรม...หลงทางซะแล้ว"

            เธอมองไปรอบเพื่อหานักเรียนที่แต่งตัวเหมือนกัน แม้จะมีคนเดินผ่านไปมามากมายแต่เธอเองก็ไม่กล้าถามทางเพราะคิดว่ามันออกจะดูแปลกๆที่นักเรียนจะที่แต่งตัวซะเต็มยศจะไปโรงเรียนไม่ถูกและอีกอย่างเธอยังไม่ค่อยชินกับมนุษย์สักเท่าไหร่ 

 

เธอเลือกที่จะรักษาหน้าตาสวยๆไว้ก่อนดีกว่า และคิดว่าต้องมีนักเรียนผ่านมาซักคนซิน่า

เธอมองหาไปเรื่อยๆจากคนที่เดินผ่านไปมาแล้วก็เจอแล้ว!!!

 

เด็กผู้ชายในชุดนักเรียนที่ฉันจำได้ว่าเป็นชุดนักเรียนชายม.ปลายโรงเรียนเดียวกับของเธอ กำลังถีบจักรยานเลี้ยวซ้ายผ่านไป

เธอไม่รอช้ารีบวิ่งตามไปทันที่

 

“นายนี่เร็วเป็นบ้าเลย” เด็กสาวบ่นกับตัวเองขณะที่วิ่งตามจนเริ่มเหนื่อย

 

เขายิ่งปั่นเร็วขึ้นเมื่อเธอวิ่งตามจนเกือบทันเธอพยายามเร่งฝีเท้า(บวกเวทมนต์นิดหน่อย)แต่เด็กชายก็เร่งปั่นเช่นกัน

 

เธอวิ่งตามเขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแต่รู้ว่าไกลมาก บวกกับการเลี้ยววกไปวนมาหลายครั้งกว่านายนั่นจะหยุดที่หน้าประตูโรงเรียนที่ป้ายเขียนว่า “ ชินโต”

 

แน่นอนว่าทั้งคู่หอบแฮกๆลิ้นแทบห้อยตามๆกัน

ทั้งคู่หยุดหายใยสักครู่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินเข้ามาที่เธอซึ่งยังไม่หายเหนื่อย

 

“ฉันนับถือความพยายามเธอนะ แต่เลิกตอแยดีกว่าฉันไม่สนเธอหรอก” เสียงทุ้มเย็นชานี่ดูเหมือนกำลังพูดกับเด็กสาว

 

เธอเงยหน้ามามองเจ้าของเสียงที่เดินมาใกล้ทั้งที่ยังหายใจหอบแทบเป็นลม

 

“ว่า...ไง..ง...เฮอๆ นะ เฮอ” เธอพูดทั้งยังหอบอยู่

“เลิกตามฉันซะที ฉันเกลียดผู้หญิงจอมตื้อเข้าใจมั๊ย” นายคนนั้นเน้นเสียงมากขึ้น

“ฟืดดดด ฉันเนี่ยนะตามตื้อนายหลงตัวเองเกินไปมั้ง นายหมาในใส่แว่น” เด็กสูดลมหายใจลึกๆก่อนโต้กลับอย่างโมโหสุดขีด

“รูปร่างหน้าตาก็งั้นๆฉันไม่ตามให้เมื่อยหรอก” เธอมองอย่างเหยียดหยามหัวจดเท้า

 

แม้เธอจะยอมรับกับตัวเองว่าเด็กหนุ่มคนนั้นก็หน้าตาดีหน้าตาดีพอสมควรรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนดวงตาสีอำพันภายใต้กรอบแว่นบางๆหน้าคมได้รูป ปากชมพูระเรื่อก็ดูดีไม่น้อย ถ้าไม่นับท่าทางหยิ่งๆนั่น

“ก็เธอไม่ใช่หรอที่วิ่งตามจักรยานฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย” นายนั่นพูดและยิ้มที่มุมปากอย่างเยาะเย้ย

“ฉันแค่รีบมาโรงเรียนตะหากไม่ได้ตามนายซะหน่อย” เด็กสาวแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

“อ๋อเธอคงรีบมากซิถึงได้วิ่งอ้อมตามฉันไปตั้งไกล” เด็กชายยังคงยิ้มและมองไปทางที่ผ่านมา

 

“หา!!!” เด็กสาวอ้าปากค้าง O[]O เมื่อเธอมองตามสายตาเขา

 

ก็เธอมองไปเห็นสวนสาธารณะที่เพิ่งผ่านมาค่ะมันอยู่ใกล้มาก ไม่น่าเกิน 200 เมตรอาจเป็นเพราะมีต้นไม่สูงใหญ่ปกครุมไปหมดทำให้มองไม่เห็นโรงเรียนจากตรงนั้น 'แต่เอ๊ะ!! ทำไมฉันไม่เห็นนักเรียนคนอื่นๆเดินผ่านมาเลยมีแต่นายนี่คนเดียว' เด็กสาวคิด

 

“แล้วอีกอย่างก็ไม่เห็นต้องรีบ นี่มันเพิ่ง 6 โมง 45 เอง 555+... ไงล่ะยอมรับเถอะว่าเธอวิ่งตามฉันมาน่ะเพราะถึงยังไงฉันก็ไม่สนเธออยู่ดี” นายนั่นหัวเราะเยาะฉันอย่างผู้ชนะ

 

ส่วนเธอก็ได้แต่ยืนเจ็บใจที่โง่เอง “แต่...อย่าให้เจออีกแล้วกันคราวหน้าไม่เอานายไว้แน่” เธอสัญญากับตัวเองว่าแค้นนี้ต้องชำระ

 

................................................................................................................