คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความหลัง
สวัสีรับผม มารายานัวอย่าเป็นทาารรับ ระผมื่อนายัร แสนี ื่อเล่นเหรอ เพื่อนมานเรียไอ้ร เห็นผมอย่านี้นะ
ผม็แมนเ็มร้อยนะ สูประมา 179 เนิเมร ไม่ถึั้นหล่อแ่น่ารัใสๆสไล์เาหลี อันระผมนั้นมีเพื่อนี้สุปึอยู่ 3 พระอ์้วย
ัน มานมีนามว่า้อย เธอเป็นผู้หิรับ แฟรนไอ้โมส์มาน ้อยเป็นผู้หิัวเล็ๆ าว หมวย เอ็์นิๆามสเป็ไอ้โมส์เะ
่อมา็แฟรน้อยแหละรับ ไอุ้ายโมส์มานื่อปิพัธ์ ามวศ์ สูประมา 183 เนิเมร น่าาุหน่อย ิ้วเ้มๆ ั้โ่ๆ
าสีฟ้า าวๆสไล์หนุ่มลูรึ่พ่อมานเป็นนอิาลี มาพบรัับแม่มานที่เป็นพรีเนเอร์ายรถอนานอะไรัอย่า ส่วนนสุท้าย
ไอ้โ้รับ นายอรรถพศ์ ประส์ี มานเป็นนอยุธยา แม่มานาย้าวแในมหาลัยผมเนี้ยแหละ มานหน้าาีสุแล้วในลุ่มผมเห็น
ไ้าารที่มานมีเบอร์สาวาะ่าๆเพียบรับ อ้อ็มานเป็นเือนนี้รับ มานสูประมา 190 เนิเมรไ้มั้ สูว่าไอ้โมส์
ผู้ายผิวาว ั้โ่ ิ้วโ่ (รินะิ้วมานโ่เหมือนแม่มานเี๊ยะเลย) ามริบ มานมอผมทีแรที่พบันนึว่ามานะบาแล้วรับ
มานมีแฟรนอยู่ะมนุษย์รับ าวะันเลยทีเียว น่ารั เอ๊ยน่ารัสาๆเลย เธอื่อเมลล์รับ น่ารัมา าวใสแบบอมมพู ปา
นิ มูหน่อย โยเพาะปาเนี๊ยน่าูบะมั เล่ามาั้เยอะลืมบอไปว่าเนี๊ยมานเือนุมภาพันธ์เือนแห่วามรัรับ
็เพราะเือนนี้มาถึแหละรับมานทำให้ผมนึถึใรนหนึ่ที่าผมไปนานแล้ว นานนผมไม่อยาำ
แ่ำฝัใเลย็ือเาทิ้ผมไปในเือนนี้แหละ ลืมบอไปเานะเป็นผู้ายรับ ใ่รับุอ่านไม่ผิหรอเพราะผม
อบผู้าย เรีย่ายๆว่าเย์นั้นแหละฮ่ะ เพื่อนผมมานไม่รู้หรอว่าผมเป็น เพราะผมไม่เยบอและแสอาารให้ใรเห็น(ถ้าแสัว
เียวไ่ื่นหมิรับ) รับริๆแล้วผมอบไอ้โ้มาน ยอมรับแบบแมนๆเลย แ่โ้มานเป็นายทั้แท่รับ ผมเลยินแห้วระป๋อ
ให่เลย ็ะไม่ให้อบนอื่นไ้ไละ ผมมานนี้เหาอ่ะ บวามสัมพันธ์แบบเส้นนานมานานนลืมไปแล้วว่าัวเอมีหัวใับเา
้วยเหรอ แ่แล้วผม็เอเป้าหมายใหม่็เพื่อนผมไ แ่มานไม่รู้หรอว่าผมอบมาน แหละไม่สารภาพ้วยว่าผมอบมาน เพราะ
ผมว่าเป็นเพื่อนับมานไปเนี๊ยแหละเวิสุแหละ เพราะนับำนวนผู้หิที่มานแอบไปิ๊้วยแล้ว ผมรู้สึสสารเมลล์สุๆเลย แ่เพราะ
รัหรืออย่าไรมิทราบไ้เมลล์ึให้อภัยมานมาโยลอ ถ้าเิว่าุเธอับไ้นะ ็วามหล่อและีรีวามเ้าู้อมานนี้แหละที่
ทำให้ผมอบและไม่อบมานไปในัว ประมาว่าเอือมับนิสัยเ้าู้อมาน ลืมเล่าวามหลัอผมให้ฟั ผมบาโรเรียนม.
ปลายื่อัอัหวัแห่หนึ่ อนม.ปลายนนี้แหละที่ทำให้ผมเอเา เาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นับผมรับ เป็นนัีฬาบาสอโรเรียน
เาื่อเอนะรับ เป็นนที่สูมาๆประมา 195 เนริเมรไ้มั้ไม่แน่ใ ิ้วเ้มๆ าเหมือนเหยี่ยวเี่ยวและมริบ มูโ่มาๆ
ผิวาวอมมพู และที่สำัฮอมาๆ ในหมู่สาวๆ ไม่มีใรไม่รู้ัมาน เออยู่นละห้อับผม แ่ที่รู้ัและสนิทันเพราะอนเย็นๆ
หลัเลิเรียนพวผมมัะเล่นบาสับลุ่มมาน วามใล้ิันมานทำให้ผมหวั่นไหว พอนานๆไปมานลายเป็นวามรัไ้ไ็ไม่รู้
ผมเล่นบาสับมานั้แ่ม.4 ยันม.6 แ่เราไม่ไ้เป็นแฟรนันนะรับแบบว่าแอบรัเพื่อนสนิทนะ มาูโปรไฟล์อมานัน
พ่อมานเป็นอาารย์ฝ่ายปรออโรเรียน แม่มานเป็นเ้าอห้ออาหารสุหรูในรุเทพฯ ำไ้เพราะ
มานเยพามาอนปิัมเมอร์แล้วเ้ารุเทพฯมาเรียนพิเศษ ผมี้ับมานมาสุแม้ว่าะอยู่ันนละห้อ แรๆแล้วผม็ไม่่อยอบ
แมร่เท่าไรหรอ เพราะผมเ้าใว่ามานหยิ่แล้ว็อบเบ่ว่า้าให่มีพ่อุมะลาหัว แ่มาน็ให่รินะ ในโรเรียนไม่มีใรไม่รู้ั
มาน แล้วผมมาี้ับมานสุ เห็นะเป็นอนที่มานเล็น้อม.4 ที่เ้ามาเรียนใหม่อนพวผมเรียนอยู่ม.6 มานอบฝาให้ผมเอาอ
ไปให้น้อนที่มานอบ และอบมาปรึษาว่าทำไน้อถึะสนใมาน มานเพียรพยายามในารีบน้อนนั้นนานประมาเือนหนึ่
สุท้ายน้อ็ยอมเป็นแฟรนมาน น้อเาื่อทราย น่ารัเว่อร์ เป็นลูนีน าว หมวย สวย เอ็์ ทำไมผมถึแพ้ผู้หิที่มีุสมบัิ
อย่านี้เสมอนะ หลัามานบับน้อเาไ้สัพัน้อทราย็มัมาเฝ้ามานที่สนาม ทำให้่วเวลาที่ผมเยมีวามสุมานเริ่มล
น้อยล แ่ไม่รู้ฟ้าเ้า้าหรืออย่าไรพอมานบับน้อทรายไ้เทอมว่าๆ มาน็เลิัน ำไ้ว่ามานเสียใมานแทบไม่ไ้อ่าน
หนัสือสอบ ็ไ้ผมเนี้ยแหละที่่อยิวให้มาน ผมไปนอนบ้านมานบ่อยมาเพราะว่าไปิวหนัสือให้มาน ผมไม่ไ้เ่หรอแ่ว่าอาศัย
เ้าใเลยพอะสอนนอื่นไ้มั้ ่วนั้นผมมีวามสุมา แ่ไม่ล้าบออบมานหรอลัวเสียเพื่อน แหละอีไม่นานหลัาที่ผม
และมานสอบิอย่าที่ใหวั ็ไปลอับเพื่อนๆ พอึเลยลับบ้านไม่ไหวเพราะบ้านผมอยู่อีอำเภอหนึ่ ผมเลยไปนอนบ้านมาน
ิแล้วผมไม่อยาเล่า่อเลย ถ้าย้อนลับไปไ้ผมไม่น่าไปบ้านมานวันนั้นเลย เพราะเ้าวันรุ่ึ้น็เป็นวันที่สิ้นสุวามสัมพันธ์อเรา
้วยวามที่ผมเมาและมาน็เมา ผมเป็นนโรินิหน่อยือเวลาเมาแล้วหน้า้านมาๆ าที่ไม่เย็ะเย ือ่อนนอนผมถอ
เสื้อและาเเหลือแ่าเในัวเียว แล้ว็หลับเป็นาย ื่นมาอีทีับเสียโวยวายลั่นบ้านอใรสัน นๆนั้นือพ่ออเอ
รับ แแ่้อารมาปลุพวผมให้ลุไปใส่บารอนเ้า รับพอแเินเ้ามา็เอสภาพผมนอนเือบล่อน้อนอไอ้เอ แล้วมาน
็เสือใส่แ่บ๊อเอร์ัวเียวนอน วามบรรลัยเิึ้นับผมแล้ว พอผมื่นเ็มา็โนพ่อไอ้เอ่าแบบเสียๆหายๆ ผมำไ้แ่ว่าผม
ร้อไห้นาบวมเหมือนหมีแพน้า แล้วผม็ำไม่ไ้้วยว่าออมาาบ้านไอ้เอยัไ พออนเย็นวันเียวันมาน็โทรมาบอให้ผม
ไปพบที่อ่าเ็บน้ำประำัหวั เป็นอ่าเ็บน้ำที่ว้าสุลูหูลูา ผมมาถึ่อนมานเล็น้อย พอมานลมาารถ้วยใบหน้าที่
เหมือนนิไม่ ็เินรมาที่ผมแล้วมาน็เริ่มบทสนทนาที่ผมไม่ิว่ามานะล้าถาม "มึอบูใ่ไหม" ผมะลึ่ับำถามอยู่
นานว่าะประมวลำพูออมาไ้็นานทีเียว แ่่อนที่ผมะอบ มานเสือพูึ้น่อน "ูว่ามึอบู แ่รู้ไว้นะพวูอบแบบมีนม
วะ แบบระานโ้ลื่นูไม่เอา" ผมไ้แ่ยืนอึ้ับำพูอมาน พูแ่นั้นมาน็เินลับไปึ้นรถ่อนที่มานะหันลับมาพูประโย
ที่ทำร้ายผมนถึทุวัน "ูโระเลียระเทย และพ่อู็ไม่อบใหู้บับระเทย หวัว่าูับมึะไม่ไ้เอันอีาินี้ ลา่อน
วะ" ผมำไ้ิาเลยับภาพที่มานับรถาผมไปในวันนั้นไม่แม้แ่ะหันหลัมามอ มานะรู้ไหมว่าผมเ็บปวแ่ไหนที่้อทนทำ
ีับมาน เพียเพื่อให้ไ้ใล้ิับมาน แล้วสุท้ายผมไ้อะไรลับืนมา ใ่ผมไ้น้ำาลับมาผมนั่มออาทิย์ินผ่านม่านน้ำา
ที่อ่าเ็บน้ำนั้นนเริ่มมืึหยุร้อไห้ แล้วับรถลับบ้าน มานบลแล้วรัแรอผมบแบบยัไม่ไ้เริ่ม้วย้ำ แล้ว็บในวัน
แห่วามรั้วย........
ความคิดเห็น