คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มาแบบงง
เหอหนานใ้ีวิในเมือให่้วยวามเอื่อยเื่อยเรียไ้ว่าเป็นนใ้ีวิเรื่อยๆไปามเวลาเท่านั้นวันว่าสิ่ที่อบทำที่สุือารอ่านนิยายออนไลน์
“เฮ้อ าร้ามมิินี้มันมีอยู่ริหรือเปล่าน่า” เสียบ่นทอถอนใัอยู่หน้าอสี่เหลี่ยมบารอ่านนิยายออนไลน์ไปอีหนึ่เรื่อ่อนัสินใไปอาบน้ำให้สบายัวเรียมเานอน
เหอหนานไม่ใ่นเมือหลัเรียนบเธอเ้ามาหาานทำในเมือให่ แ่แน่นอนว่าวามริับวามฝันนั้นห่าันันหลายแสนโยเหอหนานใีวิินอยู่อย่าประหยัเินเือนไม่ี่พันหยวนยัแบ่ส่วนหนึ่ไปยับ้านเ็ำพร้าที่เธอเิบโมา
สิ่มีสีสันในีวิือารอ่านนิยายออนไลน์และเ็บไปเสพสุในวามฝันยาม่ำืนือิวัรประำวันอเหอหนานวามสุเล็ๆที่ใ้หล่อเลี้ยิใเพื่อพรุ่นี้ะไ้่อสู้ิ้นรนให้ผ่านไปอีวัน
เหอหนานหลับามไปับวามฝันที่เปี่ยมสุทันในั้นภาพที่เห็น็หมุนเป็นวัวนเหมือนพายุ้อนมหึมาูลืนวามินเวียนหัวาลายแทบะายอในระเพาะออมาทั้หม
ส่วนในวามเป็นรินั้นเธอ็อาเียนออมาริๆนั้นแหละร่าายที่ไร้เรียวแรลับไปนอนราบับพื้นเ่นเิมาสอ้าหลับแน่น้าหูอืออึไป้วยเสียที่ฟัไม่ไ้ศัพท์
“อาหนาน อาหนานลูแม่เป็นยัไบ้า” เสียหิสาวทัุ้้นเยและไมุ่้นเยัอยู่้าหู
“ใรเสียใรเรียันันนะ” เหอหนานอยาะเอ่ยถามไปเหลือเินแ่เธอไม่มีเรียวแรมาพอะเปิปาอยู่ๆ็ปวหัวึ้นมาอย่ารุนแรภาพวามทรำอใรบ้านปราในหัวอเธอ เหอหนานอยาะหยุภาพเหล่านั้นเอาไว้แ่ไม่สามารถทำไ้้ออทนรับวามรุนแราอาหารปวหัว่อไป ู่ๆเหอหนาน็รับรู้ถึอ้อมออบอุ่นเ้ามาสวมอ่อนภาพ่าๆะหายไป
“เสี่ยวหนาน เสี่ยวหนาน” เสียเรียเล็ๆที่พยายามมั้น้อนสะอื้นพร้อมมือเล็ที่อบอุ่นอบุมมือเธอเอาไว้นมิ เี๋ยวนะมือเล็ ุมมิ อาหนานให้เรียวแรทั้หมเบิาลมโึ้นมอแล้ว็้อแ็้า
“เ็นี้ ใรนะ” เสียแหบเรือัาลำอเล็ที่แห้ผา
“อาหนาน” เหออี้มอเหอหนาน้วยวามใ่อนหันไปมอหน้ามาราที่สวมอร่าเล็อยู่บนเียนอน
“เสี่ยวหนาน อย่าทำให้แม่ใสิลู” เหอหนานหันไปมอามเสียที่ัมาา้านหลัสมอเล็เริ่มประมวลผลามพื้นานอสาวลั่นิยาย เธอมอหิสาวที่สวมอนเออยู่หิสาวือนในภาพที่เธอเห็นเมื่อรู่นี้
“แม่หรอ” เสียแหบเรืออเหอหนานทำให้นาเียปวใ
“เสียวอี้ ไปรินน้ำมาให้น้อสัถ้วย” มือหยาบระ้ายึ้นลูบใบหน้าเล็ในอ้อมแนสอาแ่ำฝืนทนไม่อยาให้น้ำาไหล
เหอหนานสัมผัสไ้ถึวามรัและวามหวัที่นาเียมอบให้ เธอรู้สึอบอุ่นอย่าที่เยไ้รับาแม่ให่ที่สถานเลี้ยเ็ำพร้าอ้อมออแม่ให่็เป็นแบบนี้เพียแ่ยิ่เธอโเ็ในสถานเลี้ยเ็็เริ่มมาึ้นอ้อมอที่ไ้รับ็ยิ่น้อยล
“อืม หอมเหลือเินเหมือนลิ่นอแสแ” เหอหนานหลับสูหายใลึอิไม่ไ้ว่าถ้าไ้รับอ้อมอนี้ลอไปี
เหออี้เอาถ้วยใส่น้ำส่ให้มาราอมอมาราป้อนน้ำให้น้อสาวินไป่อยถ้วยถึไ้หยุลสายาอเามอน้อสาว้วยวามาหวั
เหอหนานบินในที่สุว่าัวเธอ้ามมิิเหมือนในนิยายที่เธออ่านมาริๆสินะาลมโ้อนึ้นมอมาราแล้วหันไปมอเ็าย้าน้าเมื่อเห็นสายาที่มีวามหวัอหนึ่เ็หนึ่ผู้ให่็อเอ่ยเรียไม่ไ้
“ท่านแม่ พี่าย ้าไม่เป็นไรแล้วเ้าะ” เสียเล็ๆร้อบอาในอ้อมออนาเียอย่าอู้อี้ัเินเพราะไม่เยมีรอบรัวมา่อนใบหน้าเล็เลยึ้นสีเล็น้อย ทำให้นาเียถอนหายใ้วยวามโล่ออ ส่วยเหออี้็ยิ้มทั้ปาและามอน้อสาวฟื้นึ้นมาเสียที่
“เสี่ยวหนาน ลูยัเ็บรไหนอีบอแม่มาห้ามปิบัเ็านะ” นาเียอถาม้วยวามเป็นห่วไม่ไ้ลูบหน้าลูบหลันแทบะลูบทั้ัว
“้าไม่เป็นไรริๆเ้าะท่านแม่” เสียเล็ใสป่นวามอออ้อนเอ่ยอบ
เ็หิหันไปมอโยรอบรอบรัวนี้มี้วยันสี่น ยัมีท่านพ่อที่เธอยัไม่เออีหนึ่นเหอหนานหันไปมอเ็ายอายุสิบเอ็วบ้าน้า่อนยิ้มาหยีปาิ้มลิ่มร้อเรีย
“พี่าย” มือเล็บลส่วน้าน้าที่ว่าสื่อให้พี่ายึ้นมานั่้วยันเหออี้ละทิ้ำพูสิบวบแบ่แยายหิทิ้ออาหัว รีบึ้นไปนั่สวมอน้อสาว้วยวามีใ
ภาพสามนแม่ลูนั่อันบนเียที่ทำาไม้เหมือนแร่ทั่วไปีหน่อยที่ผ้าุมไม่ให้แ็เินไปนัเพราะานะอยาน
นี้ือส่ที่เหอเหวินมอเห็นเมื่อลับมาารหาอป่าเินเ้ามาในบ้าน
“เสี่ยวหนาน” เหอเหวินเรียลูสาว้วยวามีใ
“ท่านพ่อ ลับมาแล้วหรอเ้า่ะ” เสียเล็ใสล่าวถามผู้ที่เป็นพ่อ้วยรอยยิ้ม อบาเหอเหวินแ่ำ่อน้าวเินไปสวมอมอแม่ลูทั้สาม้วยอีนลายเป็นภาพวามอบอุ่นอรอบรัว
เหอหนานลับิว่าในเมื่อสวรร์ส่เธอมาที่นี้านี้ไปนเหล่านี้็ือรอบรัวอเธอและแน่นนอนว่าเธอไม่ไ้ิว่าัวเอเป็นนาเอเหมือนในนิยายที่เธอเยอ่านเพียแ่วามอบอุ่นและวามรัที่นทั้สามมอบให้ลับทำให้เธอิอยาทำให้ีวิรอบรัวทั้หมีึ้น
โรรา
เอิ่ม...บรรยาาศอวามอบอุ่น
เหอหนาวมวิ้วแ้มที่เยาวีเริ่มมีริ้วแึ้นเมื่อเสียท้อร้อบ่บอถึวามหิวอเ้าัวไ้เป็นอย่าี เหอเหวินลายอ้อมอ่อน้มลมอร่าเล็อบุรสาวนาเียและเหออี้ลายอ้อมแน้มมอร่าเล็้วยเ่นันใบหน้าเล็แ่ำเมื่อมอนในรอบรัวั้นำนมุปาระุไม่เว้นแม้แ่เ็น้อยเหออี้
ทั้สามยับลาเียนอนปล่อยพื้นที่ให้ร่าเล็เหอหนานมอนทั้สาม้วยวามอับอายอายุริอเธอั้ยี่สิบหน้าแล้วนะหน้าายหน้าริๆเลย
ใบหน้าเล็แ่ำยับัวหันหลัเอาหน้าุหมอนปล่อย้นโ่ออมาให้นทั้รอบรัวสะั้นันนไหลสั่น
พรื เหอเหวินเป็นนแรที่หลุเสียหัวเราะออมามอร่าเล็ุู้้วยวามอับอายอบุรสาว
“ฮ่าๆๆ”
เหออี้ไม่รัษาหน้าน้อสาวแม้แ่นิเียวปล่อยเสียหัวเราะัลั่น
“แ่ๆ เี๋ยวแม่ไป้มโ๊มาให้อาหนานินรอท้อ่อน อาอีู้น้อ้วยนะ” นาเียอระแอมไอ้วยวามเอ็นูบุรสาวไม่ไ้
เหอเหวินบ้นเล็อบุรสาว่อนเินามนาเียออไป้านอ้วยอีน
“น้อเล็นอนีๆเถอะท่านแม่้มโ๊ให้เ้าไม่นานหรอ” เหออี้พู้วยเสียสั่นพยายามสะั้นไม่ให้ัวเอหลุหัวเราะออมา
เหอหนานัวแ็้าั้แ่ท่านพ่อบ้น่อนะออไปไม่้อนึ็รู้ว่านานอนอยู่ท่าไหนาเล็่อยๆไหลลมานอนราบ่อนะยมือโบบอเสียอู้อี้
“พี่าย ้าะนอน่อน” มือเล็โบไปมาแ่ไม่ยอมหันหน้าลับมามอ เหออี้ไหลสั่นไหวเินออไป้านนอ
ฮ่า ฮ่า
เหออี้ลับิว่าน้อสาวอ้าทำไมน่ารัอย่านี้นะเรื่อนี้้อรีบไปเล่าให้ท่านพ่อท่านแม่ฟั้วย
ความคิดเห็น