คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : --------------------- : WHO : WHO IS HE?
WHO IS HE?
ริมฝีปากหยักได้รูปพรมจูบไปตามลาดไหล่ขาวเนียน มือใหญ่หยาบลูบไล้ไปตามกายบางอ้อนแอ้น เนื้อขาวนุ่มน่าถูกขบกัดให้เกิดรอยแสดงความเป็นของ แขนแกร่งดึงร่างบางเข้ามากอดแนบแน่นนอนซบหน้าลงที่ซอกคอด้านหลัง ร่างบางครางออกมาเมื่อถูกรบกวนในยามที่ตนเองได้พักผ่อนหลังจากที่ถูกกระทำมานานร่วมสองวัน
ร่างใหญ่ดึงตัวให้ร่างบางหันมาหาตนเอง มือหนาลูบไล้ใบหน้าที่เขาแสนจะรักใคร่ นิ้วยาวเกลี่ยอยู่ที่ปากอิ่มชวนให้สัมผัส ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากตนเองเบาๆ จูบหน้าผากลงมาที่จมูกสูดความหอมที่พวงแก้ม
“คุณชายครับ” เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องนอนทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจออกมา เขาอยากนอนกกกอดกับร่างบางอยู่แบบนี้ไม่อยากไปไหน อยากจะจมลงไปสู่ห้วงนิทราแห่งความสุขด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
“เดี๋ยวพี่มานะ” จูบที่แก้มนุ่มอีกครั้งแล้วค่อยๆลุกออกไปจากเตียง เอื้อมมือไปคว้าเสื้อคลุมตัวยาวมาสวมใส่แล้วเดินออกไปด้านนอก ไม่วายหันไปมองคนที่กำลังหลับอยู่บนเตียงก่อนจะปิดประตูห้องให้เบาที่สุด
“มีอะไร” น้ำเสียงเข้มว่า
“คุณซิกคยองโทรมาบอกว่าจะเข้ามาหาคุณชายค่ำนี้ครับ” ร่างใหญ่พยักหน้ารับเท่านั้นเดินไปที่นั่งดูแฟ้มโต๊ะทำงาน ชายสูงวัยกำลังจะเดินออกไปแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันมาแจ้งข่าวให้ผู้เป็นนายทราบ
“คุณชายครับ” ใบหน้าคมละหน้าจากแฟ้มบนโต๊ะมอง ใบหน้าที่ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทำให้ชายหนุ่มต้องถามคนรับใช้เก่แก่ออกมา
“ลุงกงจา มีอะไรก็ว่ามา”
“มีข่าวเกี่ยวกับเด็กคนนั้นครับ” ชายหนุ่มมองหน้ากงจา สายตาที่ดูไม่พอใจกับคำเรียกของคนรับใช้เสียเท่าไหร่
“เอ่อ คุณยูชอนน่ะครับ ข่าวออกใหญ่โตตำรวจกำลังตามหากันซะยกใหญ่” ชายหนุ่มไม่พูดอะไรหันหลังให้กับพ่อบ้าน สายตาเข้มมองออกไปเบื้องหน้ามองท้องฟ้าที่กำลังจะมืดลง ร่างใหญ่หันกลับไปมองกงจา
“สั่งให้ทุกคนหุบปากให้สนิทตอนที่ซิกคยองมา อย่าเอ่ยถึงยูชอนหรือใครทั้งสิ้น เข้าใจใช่มั้ย” เสียงเข้มย้ำเตือนกับกงจาอีกครั้ง ชายชราพยักหน้ารับก่อนเดินออกไปจากห้องใหญ่
ตกเย็นกงจาไปยืนรอรับเจ้าของรถคันใหญ่ที่กำลังขับแล่นเข้ามาในตัวบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเคย ชายหนุ่มร่างใหญ่เดินลงมาพร้อมกับส่งยิ้มตอบให้กับกงจาพ่อบ้านของเพื่อนสนิท
“คุณซิกคยอง เชิญครับเดี๋ยวผมจะให้คนไปเรียนคุณยุนโฮให้ว่าคุณมาถึงแล้ว” กงจากล่าวกับชายหนุ่มร่างใหญ่ผู้เป็นเพื่อนสนิทกับเจ้านายของตน
“ยุนโฮมันเป็นอะไรรึเปล่าครับลุง ผมโทรมาก็ไม่รับสาย มันไม่ไปทำงานสี่ห้าวันเล่นเอาที่บริษัทหัวปั่นไปหมด” กงจาไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงยิ้มบางๆให้กับซิกคยองแล้วเดินนำเข้าไปที่ห้องรับแขก สาวใช้เดินมาเสริฟ์น้ำให้กับแขกประจำของบ้าน
“คุณยุนโฮมาแล้วครับ” กงจารายงานเมื่อเห็นคุณชายของตนเดินลงมาจากชั้นบน ยุนโฮเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนสาวใช้เอาเครื่องดื่มมาเสริฟ์ให้กับเจ้านาย
“เงียบหายไปเลยนะ บริษัทนี่ไม่ห่วงเลยหรอไงครับไอ้คุณเพื่อน” เป็นคำทักทายที่ฟังดูประชดประชันเล็กน้อยจากเพื่อนสนิท ยุนโฮยิ้มรับพ่นลมหายใจออกมา
“เป็นไรวะ กูโทรมามึงก็ไม่รับ” ยุนโฮยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ
“ก็แค่อยากพักผ่อน” ตอบสั้นจนน่าหมั่นไส้ ซิกคยองมองเพื่อนอย่างสังเกตก่อนจะนึกอะไรออก
“เออใช่ๆมึงได้ข่าวหมอที่เคยรักษามึงเปล่าวะ” ยุนโฮทำหน้าไม่เข้าใจ ซิกคยิงจิปากเมื่อมองท่าทีเพื่อนแล้วว่าคงจำไม่ได้เป็นแน่
“ก็ตอนที่มึงโดนรถชนไง หมอที่เป็นลูกครึ่งอะ” ยุนโฮยังคงมีสีหน้าที่ไม่เข้าใจ
“เอาเหอะ กูขี้เกียจถามและ รู้แค่ว่าเขาเคยรักษามึงก็พอ” ซิกคยองตัดบทก่อนจะเล่าเรื่องต่อให้เพื่อนฟังกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหมอหนุ่มนั่น
NC ที่ยังคงต้องลบ T^T
‘มิกกี้’ เสียงแรกดังเข้ามาในโสตประสาท ควันโขมงจนไม่สามารถมองเห็นภาพเบื้องหน้าได้ กลิ่นคาวเหม็นคละคลุ้งทำเอาร่างบางต้องยกมือขึ้นปิดจมูก
‘มิกกี้’ เสียงเรียกซ้ำอีกครั้ง มันคือเสียงของพี่ชายเขาจำได้ดี น้ำเสียงสั่นขาดห้วงไป ร่างบางสาวเท้าก้าวเดินฉับไวควันเริ่มจางหายก่อนจะปรากฏภาพพี่ชายนอนจมกองเลือด ข้างเตียงมีชายหนุ่มร่างใหญ่ที่เขาคุ้นตายืนถือมีดเปื้อนเลือด ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มมาทางเขาก่อนจะอ้าแขนออกรอมอบอ้อมกอดให้ ใบหน้าหวานส่ายไปมาดวงตาเอ่อไปด้วยน้ำใสก่อนจะกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง
“พี่ฮะ!” เบิกตาโพลง ใบหน้าหวานชื้นไปด้วยเหงื่อ อกบางกระเพื่อมขึ้นลงหอบหายใจหนักหลังจากเพิ่งตื่นจากฝันร้าย ตื่นมาอีกครั้งเขาก็ยังอยู่ที่เดิม ความฝันที่มาจากเรื่องจริงมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ผู้ชายคนนั้นตามมาหลอกหลอนเขาถึงในฝัน
“คุณยูชอนตื่นแล้วหรอคะ” สาวใช้เดินเข้ามาถือเสื้อผ้าที่พับอย่างเรียบร้อยมาวางไว้ที่โต๊ะเล็ก ร่างบางมองสาวใช้ที่เรียกตัวเองว่า ‘ยูชอน’ ชื่อนี้อีกแล้ว
“ดิฉันเปิดน้ำอุ่นไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะคะ ถ้าคุณยูชอนต้องการอะไรเพิ่มก็เรียกดิฉันได้ตลอดเลยนะคะ” สาวใช้จะเดินออกไป ร่างบางรีบเข้าไปคว้าแขนเธอเอาไว้
“ผมไม่ใช่ยูชอน ช่วยผมที! ผมถูกจับตัวมา” ว่าเสียงสั่นจะร้องไห้ออกมา พยายามที่จะหาคนช่วย สาวใช้ทำหน้าฉงนก่อนจะส่งยิ้มให้กับร่างบาง แล้วเอามือเรียวขาวมากุมเอาไว้
“ใช่ซิคะ คุณนี่แหละค่ะคือคุณยูชอนของพวกเรา” ยิ้มอย่างนั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ร่างบางก้าวเดินตามออกไปจากห้องนอนใหญ่พบห้องด้านนอกที่เป็นโถงกว้าง มีโต๊ะทำงาน ตู้หนังสือ เปียโน โซฟาตัวยาว เครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างที่มนุษย์อย่างเราจะพึงมี เท้ายาวก้าวเดินสำรวจรอบๆห้องก่อนจะเดินไปที่ประตูอีกบานหนึ่งที่ปิดอยู่
‘ถ้าเปิดประตูนี้ออกไปเขาจะหนีออกไปจากที่นี่ได้มั้ยนะ’
ไม่แค่คิดมือเรียวผลักประตูให้เปิดออกแล้วก้าวเท้าเดินออกไป ระเบียงทางเดินยาว มีห้องเรียงรายกันอยู่ไปทั้งซ้ายขวา ร่างบางเดินไปเกาะที่ระเบียงมองลงไปยังเบื้องล่างที่มีสาวใช้เดินกันขวักไขว่
“ออกมาทำอะไรข้างนอกครับคุณยูชอน” เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้น ร่างบางหันไปมอง ‘ยูชอน’ เขาถูกเรียกชื่อนี้อีกแล้ว ดวงตากลมใสมองชายสูงวัยตรงหน้า ใบหน้าเหี่ยวย่นแต่แววตาดูใจดี
‘คนตรงหน้านี้จะช่วยให้เขาหนีไปจากที่นี่ได้มั้ยนะ’
“ผมไม่ใช่ยูชอน ทำไมพวกคุณถึงเรียกผมว่ายูชอน!” เขาไม่เข้าใจ เขาไม่ใช่ยูชอน ไม่ใช่คนรักของผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คุณยูชอนของคนพวกนี้! ชายสูงวัยไม่ตอบ
“พวกคุณทำอะไรกับผม! เอาผมมาไว้ที่นี่ทำไม! ฮึก...ฮือ” ร่างบางร้องไห้ออกมาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นยกมือขึ้นปิดหน้าไว้ กงจาเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงจับไหล่บางที่สั่นไหวอย่างปลอบประโลม
“เข้าห้องเถอะครับคุณยูชอน ไปอาบน้ำเสียให้เรียบร้อย อีกไม่นานคุณยุนโฮก็จะกลับมาแล้ว ลุงจะลงไปตั้งโต๊ะอาหารไว้รอ” ร่างบางเงยหน้าทั้งน้ำตามองกงจาที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘ลุง’
“มีแต่อาหารที่คุณยูชอนชอบทั้งนั้น ไปอาบน้ำก่อนนะครับ” กงจาว่าพลางพยุงตัวร่างบางให้ลุกขึ้น หากแต่ใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาเอาแต่ส่ายไปมาขืนตัวเกาะราวระเบียงแน่นไม่ยอมไปไหน กงจายิ้มให้ยกมือลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน
“เชื่อลุงเถอะครับ อาบน้ำก่อนคุณจะได้สบายตัว คุณมักจะอาบน้ำก่อนทานข้าวเสมอลุงยังจำได้ดี” ร่างบางยังขืนตัวกับราวแน่น
“ถ้าคุณยุนโฮกลับมายังเห็นคุณอยู่ในสภาพนี้ต้องไม่พอใจแน่ๆ เข้าไปในห้องเถอะครับ ลุงจะพาเข้าไป” ร่างบางกัดริมฝีปากชั่งใจ ไม่พอใจแน่ๆงั้นหรอ เขาจะต้องโดนทำอะไรไม่ดีอีกแน่ๆงั้นซินะ ดวงตาใสมองกงจาก่อนจะยอมเข้าห้องไปแต่โดยดี
“ผมไม่ใช่เขา ไม่ใช่ยูชอนของพวกคุณหรอกนะ” กงจาพาร่างบางมานั่งที่เตียง ชายชราถือวิสาสะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ มือเหี่ยวย่นกอบกุมมือของร่างบางเอาไว้
“ใช่ซิครับ ลุงเห็นคุณยูชอนมาตั้งแต่เด็ก ลุงรู้ดีว่าคุณคือคุณยูชอน” สายตาที่มองกงจาไม่อยากจะยอมรับ พยายามปฏิเสธเท่าไหร่แต่ทุกคนก็เหมือนจะย้ำว่าตนคือชายหนุ่มที่ชื่อ ‘ยูชอน’ กงจายิ้มลูบมือเรียวเบาๆก่อนจะบอกให้ร่างบางอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
ร่างบางมองตามกงจาออกไปประตูห้องนอนปิดลงอีกครั้ง สามสี่วันมาแล้วที่เขาต้องอยู่แต่ในห้องนี้ พอออกไปข้างนอกทุกคนต่างทำเหมือนไม่ใช่เรื่องผิดปกติที่มีเขาอยู่ด้วย แถมยังเรียกเขาด้วยชื่อ ‘ยูชอน’ เหมือนเป็นคนที่ทุกคนรู้จักดี ร่างบางลุกเดินไปที่หน้ากระจกพินิจพิจารณาใบหน้าของตนเอง แม้จะเหมือนเพียงใดแต่เขาไม่ใช่คนนั้น
“ไม่ใช่” ครางออกมาพลางลูบที่สร้อยคอที่ห้อยจี้เป็นชื่อของยูชอน เขาเดินไปที่หน้าต่างเพื่อสำรวจทางหนีทีไล่ พื้นที่กว้างใหญ่มองไปมีแต่ภูเขามีแต่ทุ่งหญ้า ที่นี่มันที่ไหนกันนะ บ้านหลังนี้คงใหญ่ไม่น้อยทีเดียว ห้องที่เขาอยู่ตอนนี้น่าจะอยู่ชั้นบนซึ่งสูงจากพื้นพอสมควร ด้านล่างเป็นสวนที่ถูกจัดอย่างสวยงาม มีสระน้ำกับศาลาริมน้ำ ลมโชยพัดเอาต้นไม้ไหวปลิวไปตามกระแสลม เสียงโมบายที่ห้อยอยู่ที่ศาลาริมน้ำดังคร๊องแคร๊งไปมา เขาจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกัน
เขาเดินหันกลับไปเพื่อที่จะอาบน้ำหลังจากที่เขาจมอยู่กับความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมมาหลายวัน แม้จะได้รับการทำความสะอาดเช็ดตัวอยู่ทุกวันแต่มันก็ไม่อาจล้างความสกปรกที่เกิดขึ้นกับตัวเขาออกไปได้
“เอ๋?” แววตาสงสัยเมื่อเหลือบไปเห็นกองกระดาษโน้ตที่แปะอยู่เต็มกระดานแผ่นใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ มือเรียวเอื้อมไปดึงขึ้นมาอ่านหนึ่งแผ่น
‘คืนนี้ผมรอพี่ไม่ไหวแล้ว ง่วงมากๆๆ พรุ่งนี้พี่ต้องชดเชยให้ผมด้วยนะฮะ’
ประโยคบอกเล่าที่ออกอาการงอนคนอ่าน คำพูดที่อ่านแล้วน่ารักน่าชังนั้นทำให้ร่างบางยิ่งสงสัยมากขึ้น เขาหย่อนตัวนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะเริ่มอ่านทีละแผ่นด้วยความอยากรู้
‘ตื่นแล้วก็ทานข้าวด้วยนะฮะพี่ยุนโฮ เย็นนี้อย่าลืมไปรับผมด้วย!’
‘คุกกี้อันนี้ผมซื้อมาให้ กินเยอะๆด้วยนะฮะ’
อ่านไล่มาจนถึงอันสุดท้าย ทุกประโยคทุกคำพูดมีแต่ความรักความห่วงใยที่คนเขียนมีต่อคนอ่านทั้งนั้น มือเรียวดึงกระดาษแผ่นสุดท้าย แผ่นกระดาษที่ไม่ได้มีเพียงตัวอักษรแต่มีรูปภาพของสองหนุ่มยืนถือเค้กยื่นหน้าเข้ามาถ่ายรูปกับมือถือที่ดูเหมือนร่างใหญ่จะเป็นคนถ่าย
‘เราจะจำวันนี้ตลอดไป ผมรักพี่ยุนโฮที่สุดเลย และผมก็จะรักพี่ยุนโฮตลอดไปเลยนะฮะ’
ร่างบางดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมาอ่าน มองภาพใกล้ๆ รอยยิ้มที่ดูมีความสุขมาก เหมือนโลกนี้มีเพียงแค่สองคน ร่างบางอมยิ้มกว้างแก้มเปรอะเค้กกับชายหนุ่มที่กดจมูกลงบนแก้มอีกข้างที่จงใจหันให้
“นายคือใครกันนะยูชอน แล้วตอนนี้นายไปอยู่ที่ไหนกัน” จ้องมองใบหน้าในรูปที่เหมือนกับตัวเองไม่มีผิด
หลังจากนี้ไม่ NC แต่เพื่อให้มันดูเท่าเทียมกัน
ฮาาาาาา
คนแต่งหลอนไปแล้วค่ะจุดนี้ ~~~
TBC.....
ใครที่ชอบใจจากตอนหนึ่งพออ่านตอนสองแล้วยังถูกใจอยู่วางเมลล์ไว้ได้เลยนะคะ
เดี๋ยวจะส่งไปให้เหมือนเคยค่า คาดว่าตอนหน้าอาจจะเอนซีอีกครั้งใครที่อ่านตอนสองแล้วยังสนใจอยู่
ก็แจ้งขอตอนสองตอนสามควบได้เลยนะคะแล้วพอตอนสามจะลงเราจะส่งไปให้ทันทีเน๊
ขอบคุณที่ยังติดตาม
ปล. โมโหทั้งเอนซี ทั้งจัดหน้าในเด็กดีไม่เป็น โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
อย่าเพิ่งเกลียดคนแต่งเลยนะคะ อาจจะเป็นคนเยอะๆนิดนึง ฮึกฮึก
ความคิดเห็น