คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The First Question : WHO : WHO ARE YOU?
WHO ARE YOU?
“อือ...” เสียงครางในลำคอของร่างบอบบางที่นอนสลบอยู่ครางด้วยความเมื่อยตามร่างกายยามที่ขยับเพียงน้อยนิด เปลือกตาบางค่อยๆปรือขึ้นมองสิ่งรอบตัวหากแต่ภาพเบื้องหน้าก็ไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างยิ่งทำให้เขาต้องหรี่ตาลง
“ที่นี่ที่ไหนกัน” ปากอิ่มพึมพำออกมาเบาๆ มองไปรอบห้องที่ตนเองอยู่ ห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนมือบางไล้ไปตามพื้นเตียงนุ่ม สายตาที่พร่ามัวเพ่งมองไปรอบๆตู้เสื้อผ้า โต๊ะเขียนหนังสือ โซฟาตัวที่ตั้งหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ขาเรียวก้าวลงจากเตียงนอน มือขาวจับอยู่ที่ศีรษะของตนเองแล้วคลึงเพื่อคลายอาการมึน
เขาพยายามประคองตัวเองที่เรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมีตอนนี้เดินไปยังประตูบานใหญ่ที่เปิดอยู่ แต่แล้วเขาต้องสะดุดกับบางอย่างเมื่อเดินผ่านกระจกบานใหญ่ ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้น ภาพที่พร่ามัวเมื่อครู่เริ่มชัดเจน
“นะ...นี่มันอะไร!” ใจวูบไหวไปกับสิ่งที่เห็นผมที่เป็นประกายทองของเขาถูกทำให้เป็นสีดำรับกับใบหน้าโซนเอเชียของเขาแต่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาพอใจเท่าไหร่ ติ่งหูของเขามีตุ้มหูถูกสวมใส่ทั้งๆที่เขาไม่เคยเจาะหูมาก่อน นิ้วยาวไล้ไปตามรอยแดงของใบหูก่อนจะเลื่อนลงมาที่ลำคอที่มีเครื่องประดับเส้นยาวสวมใส่อยู่
“ยูชอน” อ่านตามจี้ตัวอักษรภาษาอังกฤษ ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้น
“พี่ฮะ ผมกลับมาแล้ว” หนุ่มร่างบางเดินยิ้มร่าถือของขบเคี้ยวเข้ามาหลังจากเลิกเรียน วันนี้พี่ชายโทรไปบอกเขาว่าให้รีบกลับบ้านเพราะจะมีแขกมาทานข้าวที่บ้านด้วย ปกติแล้วทุกวันที่เขาเลิกเรียนเสร็จแล้วจะซื้อของเข้ามาเพื่อทำอาหารรอพี่ชาย แต่ด้วยวันนี้พี่ชายมีแขกเลยเป็นฝ่ายกลับมาทำอาหารรอเขาซะเอง
“พี่ฮะ” เดินเข้าไปดูห้องรับแขกแต่ก็ไม่เห็นใคร ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่ถึงชั่วโมงก็บอกว่าถึงบ้านแล้วนี่นา ร่างบางวางข้าวของที่ซื้อมาก่อนเดินขึ้นไปหาพี่ชายบนห้อง
“พี่ฮะ” เดินขึ้นบันไดไปพลางเสียงตะกุกตะกักจากชั้นบนทำให้เขารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่จึงรีบวิ่งขึ้นไปดู และแล้วสิ่งที่เขาพบกลับทำให้เขาตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อพบร่างพี่ชายนอนคว่ำหน้าจมกองเลือดอยู่ที่เตียงนอนในห้อง ร่างบางรีบรุดเข้าไปดูค่อยๆประคองตัวพี่ชายขึ้นมา มือเรียวปาดเลือดออกจากใบหน้าบอบช้ำของพี่ชาย สายตาไล่ลงไปมองที่หน้าท้องที่มีบาดแผลถูกแทงจนพรุน ปากพร่ำเรียกพี่ให้ตื่นฟื้นขึ้นหากแต่ก็ไร้ผล เขาได้สติลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์เรียกฉุกเฉิน หากแต่โทรศัพท์ในห้องกลับใช้งานไม่ได้ เขารีบวิ่งลงไปข้างล่างที่เขาวางของเอาไว้ คว้าเอากระเป๋ามาค้นหาโทรศัพท์มือถือก่อนจะรุกลี้รุกลนกดเบอร์อย่างเร่งรีบ
“อึก!!! อื้อ! อื้อ!” ร่างบางปล่อยโทรศัพท์มือถือตกลงกับพื้น สองมือจิกลงบนมือของใครบางคนที่เอาผ้าปิดจมูกของเขาแน่น เอวบางถูกกอดเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ดวงตากลมมองเงาสะท้อนของคนเบื้องหลังที่สะท้อนตรงตู้กระจก
“พี่มารับนายแล้ว ยูชอน” เสียงกระซิบสุดท้ายที่เขาได้ยินข้างหูก่อนที่สติก็ดับวูบลง ร่างทั้งร่างล้มเข้าในอ้อมกอดแข็งแกร่งของคนด้านหลังอย่างง่ายดาย
กลิ่นเลือดของพี่ชายยังติดอยู่ที่ปลายจมูก สองมือยกขึ้นปาดน้ำตาดวงตากลมสอดส่ายมองซ้ายขวาหาทางหนีทีไล่ ลำคอระหงกลืนน้ำลายลงยากลำบากเต็มที ขายาวกำลังจะวิ่งก้าวออกจากห้องแต่ความคิดและการกระทำนั้นต้องหยุดลงทันที
“ตื่นแล้วหรอยูชอน” น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่น รอยยิ้มบนใบหน้าดูเป็นคนที่ไม่น่ารกระทำสิ่งเลวร้ายกับเขาได้เลย
“คะ...คุณเป็นใคร!” เสียงสั่นเครือด้วยความกลัวก่อนจะเดินถอยกายออกห่างคนที่ก้าวเข้าหาตนเอง
“ผมสีดำเหมาะกับนายมากกว่าอีกนะยูชอน” ยิ้มที่ดูพอใจของผู้มาใหม่มันทำให้ร่างบางรู้สึกเย็นวาบขึ้นมา
“ผะ...ผมไม่ใช่ยูชอน!”
“นายคือยูชอน!!” เสียงที่ตอกกลับมาทำให้ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ เสียงดังก้องที่ใครฟังก็คงต้องหวาดกลัวบวกกับใบหน้าที่เข้มขึงขึ้นเมื่อเขาปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่ยูชอน
“ผมไม่ใช่! ฮึก! ผมชื่อมิกกี้ ปล่อยผมไปเถอะนะ ปล่อยผมกลับไปหาพี่ผมเถอะนะ ฮือ” ถอยหลังจนชิดติดกำแพงไม่มีที่จะให้หนีอีกต่อไป ร่างใหญ่ก้าวเข้าหากระชากข้อมือบางสองข้างมารวบเอาไว้
“พี่! นายมีแค่พี่คนเดียวยูชอน! นายมีแค่พี่คนเดียว เข้าใจมั้ย!” ร่างบางส่ายหน้าน้ำตานอง สองมือพยายามยื้อยุดฉุดออกจากการเกาะกุม ร่างทั้งร่างถูกอุ้มไปโยนลงบนเตียง ร่างบางจะคลานหนีอีกด้านแต่โดนจับข้อเท้าดึงเอาไว้
“ฮึก ฮือ ปล่อยผมนะ ปล่อยผม! ปล่อย!” ดิ้นรนขัดขืนเมื่อถูกจับขึงกับเตียงนอนใหญ่
“นายยังโกรธพี่หรอยูชอน อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ขอโทษ” พูดพลางกอดตัวของร่างบางแน่นพรมจูบไปทั่วใบหน้าเปื้อนน้ำตา ขบเม้มที่ติ่งหูเบาๆ ก่อนจะไล้เลียไปตามลำคอระหง คิดถึงเหลือเกิน กลิ่นหอมหวานของร่างกายบอบบาง ผิวเนื้อเนียนละเอียดที่เมื่อได้สัมผัสจะทำให้เขาฝันดี ร่างกายที่ทำให้เขามีอารมณ์และให้ความสุขกับเขา คนรักของเขากลับมาแล้ว
“อย่า....อย่า...หยุดนะ!” ร้องออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่ไล้เข้าไปตามชายเสื้อ แต่เสียงห้ามมันยิ่งเหมือนยุให้ร่างใหญ่กระทำมากขึ้น คำสั่งห้ามปรามแต่กลับให้ความรู้สึกถึงคำหวานเชิญชวนที่คุ้นหู
“พี่ฮะ...พี่ยุนโฮ อย่าหยุดได้โปรด”
“ปล่อยนะ...ฮึก...ผมไม่ใช่ยูชอน ไม่ใช่ ฮือ” ดิ้นรนบิดกายหาทางหนีหากแต่ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ ปากพร่ำเพ้อเว้าวอนขอร้องออกมาแต่ไม่เป็นผลให้คนด้านบนปรานี ดวงตากลมที่เคยเบิกกว้างตอนนี้หลับลงอย่างจำใจ ริมฝีปากหนาที่พรมจูบไปทั่วใบหน้าตอนนี้มาหยุดลงที่ริมฝีปากอิ่ม ลิ้นร้อนดุนดันหวังจะแทรกเข้าไปชิมความหวาน
“น่ารักเหลือเกินคนดีของพี่” ยิ้มมองคนเบื้องล่างด้วยความรักความปรารถนา ก่อนจะกระชากเสื้อเชิ้ตตัวยาวออกเผยให้เห็นร่างกายขาวเนียนที่เขาเฝ้ารอมานานแสนนาน กลิ่นหอมยั่วกำหนัดนั้นยังคงเหมือนเดิม ใบหน้าที่คลาคล่ำไปด้วยเคราหนวดไล้ไปตามร่างกายบางที่สั่นไหว
“อย่า ฮึก....ได้โปรด ฮือ...ได้โปรด” ขาสองข้างถูกแหวกกว้างออก ยุนโฮมองภาพเบื้องล่างแล้วยิ้มออกมา นานแล้วที่เขาไม่ได้เผยรอยยิ้มที่มีความสุขแบบนี้ ในที่สุดคนรักของเขาก็กลับมา กลับมาอยู่ตรงหน้าของเขา กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้งแล้วจริงๆ
เว้นช่วงเอนซีค่ะ
ร่างบางนอนนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ อกแบนราบกระเพื่อมขึ้นลมตามจังหวะการหายใจ จมูกโด่งหายใจเข้าลึกก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยในผ้าห่มผืนใหญ่ ปากอิ่มครางออกมาเมื่อรับรู้ได้ถึงความเจ็บที่สะท้านอยู่ภายในช่องทางด้านหลังของตนเอง แขนเรียวเล็กค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยความปวดเมื่อยตามร่างกาย ผ้าห่มคลุมหมิ่นเหม่อยู่ที่สะโพก ดวงตาบวมช้ำมองไปรอบๆด้าน เขายังอยู่ในห้องนี้เหมือนเดิม ตื่นมาบนเตียงนี้เหมือนเดิม น้ำตาพาลจะไหลออกมาเมื่อนึกถึงชะตากรรมที่ผ่านมาของตนเอง ก่อนจะสังเกตเห็นบางอย่างด้านข้างที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา
“อะไรกัน” อัลบั้มรูปขนาดใหญ่ถูกวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาไม่รู้ แต่มันเหมือนจงใจที่จะวางเอาไว้ให้เขาเห็น ทันทีที่เปิดออกเขาถึงกับผงะกับสิ่งที่เห็น ภาพที่อยู่ในอัลบั้มล้วนแล้วแต่เป็นภาพของชายหนุ่มร่างบางไม่แพ้ตน ผมยาวประบ่าสีดำขลับยิ่งขับให้ใบหน้านั้นแลดูหวานมากยิ่งขึ้น ยิ่งดูยิ่งตกใจ ใบหน้าที่คล้ายคลึงกับตนเองราวกับเป็นคนคนเดียวกัน มือเรียวเปิดอัลบั้มไปทีละหน้าทีละหน้า ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้เรียกเขาว่ายูชอน ทุกอย่างของคนในรูปนั้นไม่ต่างจากเขาเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับฝาแฝดเลยก็ไม่ปาน เปิดไปเรื่อยๆจนมาถึงด้านหลังที่เริ่มเป็นภาพคู่ หนุ่มร่างบางกับผู้ชายร่างใหญ่ที่อยู่กับเขาเมื่อคืน อิริยาบถต่างๆนานาที่แสดงให้รู้ว่าทั้งสองคนรักกันมากขนาดไหน
“สร้อยนี่” ตาใสไหวระริกคลอด้วยน้ำชื้น ภาพหนึ่งถูกแกะออกมาจากอัลบั้ม ภาพถ่ายโฟกัสหน้าลงมาถึงไหล่กว้าง คอเสื้อปาดยาวโชว์หัวไหล่สวย แต่สิ่งที่ทำให้ร่างบางสะดุดตาคือสร้อยที่คนในภาพนั้นสวมใส่อยู่ มันเหมือนกับสร้อยที่อยู่ที่คอของเขา สร้อยที่สลักคำว่า “ยูชอน” มันทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ใบหน้าหวานส่ายไปมาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขาภาวนาให้มันเป็นเพียงฝัน ขายาวขยับจะก้าวลงจากเตียงหนีจากสิ่งที่เห็นตอนนี้แต่น้ำเหนียวเยิ้มจากช่องทางด้านหลังที่เปรอะเปื้อนต้นขาขาวของเขามันทำให้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเรื่องจริง
“ฮึก... ไม่ใช่ยูชอน ไม่ใช่ ฮือ...” ยกหัวเข่าขึ้นมากอดซบหน้าลงร้องไห้อย่างหมดหนทาง เสียงร้องไห้ระงมแต่มันไม่ได้ทำให้ใครบางคนด้านนอกเกิดความสงสารแต่อย่างใด ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานใหญ่จ้องมองรูปภาพของชายหนุ่มตัวบางภาพโฟกัสใบหน้าลงมาที่หัวไหล่ ที่ลำคอระหงสวมสร้อยที่เขาซื้อให้ตอนวันเกิด นิ้วเรียวยาวไล้ไปใบหน้าของคนในรูปภาพ ดวงตาฉายแววรักใคร่หวงแหนและดีใจในคราเดียว
“พี่จะไม่มีวันให้นายจากไปอีกครั้งหรอกยูชอน ไม่มีวัน” ยกรูปขึ้นมาจูบแล้วเอามาแนบที่อก ใบหน้าคมหันไปมองประตูห้องนอนแล้วยิ้มออกมา
“เหตุเกิดขึ้นที่บ้านของนายแพทย์หนุ่ม ไมค์ บราวน์ สภาพศพถูกแทงที่หน้าท้องจนพรุน ใบหน้าบอบช้ำจากการถูกทำร้ายอย่างหนัก ภายในบ้านไม่พบข้าวของเสียหายแต่อย่างใด ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ ตำรวจสันนิษฐานว่าคนร้ายอาจจะเป็นคนที่รู้จักกับนายแพทย์หนุ่ม จากการสอบปากคำตำรวจสืบทราบว่านายแพทย์หนุ่มมีน้องชายที่กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่คาดการณ์ว่าอาจจะถูกลักพาตัวไป เนื่องจากพบกระเป๋าส่วนตัวของน้องชายวางอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน และพบรอยนิ้วมือตามจุดต่างๆภายในบ้าน ตำรวจยังไม่อาจตัดสินได้ว่าฆาตกรรมครั้งนี้เกิดจากอะไรซึ่งยังต้องสืบหาพยานเพื่อสอบปากคำกันต่อไป” เสียงรายงานของผู้รายงานข่าวสาวจากในทีวีดึงความสนใจของชายชราที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเช็ดจานชามได้อย่างมากทีเดียว ดวงตาภายในแว่นหนาจับจ้องไปยังรูปภาพเล็กของชายหนุ่มผมทอง มือก็หมุนวนผ้าเช็ดจานไปไม่ให้งานขาดตกบกพร่อง
“ลุงกงจาคะ ตกลงค่ำนี้จะให้ตั้งโต๊ะอาหารรึเปล่าคะ” สาวใช้เดินเข้ามาถามผู้เป็นพ่อบ้าน ก่อนจะใช้มือสะกิดเรียกเมื่อไม่เห็นว่าชายชราจะมีการตอบรับกลับมา
“ลุงกงจา” ชายชราหันไปมองตามเสียงเรียกช้าๆด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ไม่ต้องเตรียมอาหารก็พอ เดี๋ยวฉันจะยกไปให้คุณชายเขาข้างบน” สาวใช้พยักหน้ารับ ก่อนเดินไปทำตามหน้าที่ของตนเอง กงจาหันกลับไปมองภาพในทีวีอีกครั้งด้วยใบหน้านิ่งเฉยเช่นเดิม
เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาทำให้ร่างบางที่กำลังกอดเข่าร้องไห้อยู่เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากที่เคยสุกสว่างตอนนี้แดงก่ำจนกลัวว่าจะอักเสบ ทันทีที่ชายหนุ่มร่างใหญ่ก้าวเข้าหา ร่างบางบนเตียงต้องดึงผ้าห่มยกขึ้นคลุมกายถดถอยตัวจนชิดกับหัวเตียง
“ผมไม่ใช่ ไม่ใช่เขา ไม่ใช่” ถอยกายไปอีกด้านของเตียงพร้อมกับส่ายหน้าปากก็ว่าตนเองไม่ใช่คนที่ชายหนุ่มคิด ร่างบางเลื่อนตัวลงจากเตียงพร้อมหอบผ้าห่มคลุมกายตนเองไปด้วย เขากำลังจะวิ่งหนีออกไปทางประตูห้องนอนแต่ก็ยังช้ากว่าชายหนุ่มร่างใหญ่ที่กระโดดข้ามเตียงมาคว้าตัวเขาเอาไว้
“ฮือ....ปล่อยเถอะ ปล่อยผมนะ ผมไม่ใช่เขา ไม่ใช่ยูชอนของคุณ ปล่...” มือใหญ่นกขึ้นปิดปากอิ่มที่พร่ำพูดในสิ่งที่ตนไม่อยากได้ยิน ก่อนจะเหวี่ยงคนตัวบางลงไปไว้ที่เตียงตามเดิม ผ้าห่มเปิดออกเผยให้เห็นร่างกายขาวเนียนน่าสัมผัสทำให้ชายหนุ่มเกิดอารมณ์กำหนัดขึ้นมา ร่างใหญ่ก้าวเข้าหาพร้อมถอดชุดคลุมตนเองออกจนเหลือร่างกายเปล่าเปลือยไม่ต่างกัน
“ดูนายซิยูชอน นายไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว” มือใหญ่ลูบไล้ตั้งแต่เท้าขาวขึ้นไปตามเรียวขาแล้วจับกดไว้กับที่นอนแน่น คนตัวบางฟาดมือลงกำปั้นไปบนร่างกายใหญ่โตที่โน้มลงมาทาบทับตนเองให้นอนลงกับเตียง ร้องไห้ไปก็ส่งเสียงห้ามไป
“อย่านะ...อย่าทำ...ฮือ ผมไม่ใช่เขา อย่า!” ถูกคร่อมลงแบบเต็มตัว สองมือที่ทุบตีถูกมือใหญ่รวบเอาไว้เหนือหัว ใบหน้าครึ้มเคราสากลากไปตามแก้มนวลขาว เลื่อนลงมาที่ลำคอ เลียที่สร้อยคอสวยก่อนจะลงมาเล่นกับติ่งไตสีน้ำตาลบนหน้าอกแบนราบ ลิ้นหนาตวัดดูดกลืนมันราวกับโหยหามานาน
“อย่า หยุ..อึก!” ต้องกลืนคำว่าหยุดลงไปในลำคอทันทีเมื่อถูกขบกัดที่หัวนมอย่างแรง ฟันขาวทั้งขบทั้งดึงแล้วดูดอย่างแรงจนรอบๆเนื้อนั้นแดงก่ำ ขาเรียวยันถีบผ้าปูจนยับยู่ยี่ สะโพกหนาถูไถแกนกายที่เริ่มร้อนรุ่มระหว่างรอยแยกของแก้มก้นขาว
“จ...เจ็บ ฮึก” บอกทั้งน้ำตาแต่ไม่ได้ทำให้คนด้านบนหยุดการกระทำนั้นลง หัวนมสองข้างแดงเนื้ออูมตั้งชวนให้ลงลิ้นไปละเลงอีกรอบ ชายหนุ่มเลื่อนหน้าขึ้นไปจูบที่ริมฝีปาก ดูดกลืนกลีบเนื้อนุ่มแทรกลิ้นเข้าไปชิมความหวานดุนดันลิ้นเล็กที่พยายามเลี่ยงหนีการเชิญชวนของตน
และเว้นเอนซีอีกครั้ง
จนกระทั่ง
To be continue
ใครสนใจอ่านเนื้อเรื่องเต็มก็ลงอีเมล์ไว้ได้เลยนะคะ
เดี๋ยวจะส่งไปให้อ่านค่ะ
ที่จริงว่าจะลงให้อ่านจนหมดแต่มันมีอีโมแบบกากบาททับปากเยอะเลยตัดใจเอาออกซะเลย
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
ความคิดเห็น