คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Heart in the Cage 9
Heart in the Cage
-9-
นอกจากจูบแล้ว ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในคืนนั้น
ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ที่ไหน เวลาไหน มันเกิดขึ้นง่ายๆถ้าต้องการ ไม่ผ่านความรู้สึกนึกคิด แค่ทำตามอารมณ์ของร่างกาย
ไม่ใช่ว่าชานยอลไม่ต้องการ และไม่ใช่ว่าจงอินไม่ต้องการ พวกเขาต้องการกันและกัน แต่ไม่ใช่แค่เซ็กซ์ ชานยอลระมัดระวังตัวเองกว่าครั้งไหนๆที่เขาสัมผัสจงอิน เขากลัวอีกฝ่ายจะปฏิเสธ กลัวอยู่ๆจงอินจะใช้มือที่โอบกอดเขาอยู่ผลักไสเขาออกไป กลัวริมฝีปากหวานฉ่ำชวนมึนเมาที่กำลังจูบจะพูดว่าไม่อยากเห็นหน้าเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก
ชานยอลประคองจงอินขึ้นชั้นบน ดันให้นอบราบกับเตียง ก่อนที่ตัวเขาจะตามขึ้นมาทาบทับ ประกบริมฝีปากเข้าหาอีกครั้ง ร้อนแรงดูดดื่มด้วยความคิดถึงแสนคิดถึง เมื่อลมหายใจเริ่มขาดห้วงเขาจึงค่อยๆผ่อนความร้อนแรงลง จูบซับริมฝีปากอย่างอ่อนโยน จงอินตอบรับ เขาเองก็คิดถึงชานยอล คิดถึงสัมผัสเหล่านี้ รสจูบที่เขาชอบ จากไม่ชอบการจูบชานยอลก็ทำให้เขาชอบ เสพติดรสชาติจากมัน ให้ความรู้สึกวูบวาบหวั่นไหวในอก ที่ตั้งใจจะตัดอกตัดใจจากผู้ชายคนนี้ผ่านมาเป็นเดือนไม่ได้ผลเลย มีแต่ทรมาน ทั้งๆที่โกรธแต่ก็คิดถึง
พวกเขาส่งผ่านความคิดถึงผ่านจูบที่ริมฝีปากเบาๆ ปัดป่ายริมฝีปากเสียดสีกัน ชานยอลจูบที่มุมปาก พูดคุยผ่านสัมผัสเหล่านั้นก่อนค่อยๆถอนจูบออก คลอเคลียที่แก้ม และเอ่ยกระซิบ
“ขอโทษ”
จูบแก้มอีกข้าง ฝังจมูกตามลงไป จงอินหลับตา แค่น้ำเสียง กลิ่นชานยอลที่คุ้นเคยและสัมผัส เขาต้องการแค่นี้ในตอนนี้
ชานยอลนอนลงข้างๆ กอดกระชับอีกคนเข้าหาตัว ทาบมือกับใบหน้าของจงอิน เกลี่ยนิ้วหัวแม่มือลูบเช็ดริมฝีปาก จงอินลืมตาขึ้นช้าๆก่อนหลับลงใหม่เมื่อชานยอลจูบย้ำลงไปอีกที เป็นจูบราตรีสวัสดิ์ และจูบสุดท้ายของค่ำคืนนี้
จงอินเป็นฝ่ายกระเถิบตัวเข้าหา ยอมอยู่ในอ้อมกอด ไม่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาที่ทำให้เสียใจ เขาแค่อยากมีความสุขกับความอบอุ่นนี้
…
หัวใจที่ขยับเต้นเป็นจังหวะ มันดังขึ้น เมื่อชานยอลตื่นมาและพบว่าจงอินยังนอนหลับอยู่สนิทข้างๆเขา
จงอินดูไร้เดียงสาและน่ารักเวลาหลับ ตะแคงขดตัว วางแขนข้างหนึ่งพาดมาบนตัวเขา ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ชานยอลคิดถึงเมื่อก่อน นึกถึงเช้าแต่ละวันที่ตื่นมาเจอคนคนนี้ เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่ทำให้อารมณ์ดี ตื่นขึ้นมาบางทีจงอินจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นหน้าเขา ถ้าเขานอนอยู่บนเตียงนี้จงอินจะไล่เขาออกไป ถ้าตื่นบนเตียงที่คอนโดเขาจงอินจะเป็นฝ่ายลุกออกไปเอง นั่นคือในช่วงก่อนที่จะค่อยๆมีความเปลี่ยนแปลง ช่วงเดือนหลังเหมือนว่าจงอินจะคุ้นชินที่มีเขานอนอยู่บนเตียงด้วย ไม่ลุกหนีไป ไม่เอ่ยปากไล่ ในบางครั้งก็ยังยอมให้กอด บรรยากาศระหว่างพวกเขามันมีอะไรที่เปลี่ยนไปเล็กๆน้อยๆในแต่ละเช้า ช่องว่างค่อยๆหดแคบลงเมื่อชานยอลพยายามเข้าหา และจงอินหยุดนิ่งไม่ถอยหนี
ใครจะรู้ว่าความรู้สึกจะพัฒนามาได้ถึงขนาดนี้ แค่การเจอหน้ากันก็ทำให้ยิ้มได้ ชานยอลถึงหาเวลามาเจอจงอินบ่อยๆ กลายเป็นความเคยชินอย่างหนึ่งที่ไม่อยากขาดไป
ชานยอลจับแขนที่วางพาดบนตัวเขาอย่างเบามือ เขาจับมือนั้นมาจูบ กุมไว้สักพักแล้ววางข้างๆตัว เขาค่อยๆลุกขึ้นเพื่อลงไปอาบน้ำเตรียมตัวออกไปข้างนอก แต่ก็จะรีบกลับมาหา
จงอินตื่นขึ้นมาชานยอลก็ออกไปแล้ว เขานอนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ คิดว่าตอนกลางวันชานยอลต้องกลับมาแน่ๆ เขารู้เวลาในแต่ละวันว่าชานยอลจะมาเมื่อไหร่ ด้วยความเคยชินนั้น เขาจึงรอให้อีกฝ่ายกลับมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่วันนี้จงอินตั้งใจ เขาได้ลดกำแพงของตัวเองลงแล้ว ยอมให้ชานยอลกลับเข้ามา แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะเหมือนเดิม
วันนี้ฟ้าครึ้มตั้งแต่เช้าเหมือนฝนจะตก จงอินมองออกไปข้างนอก อยากว่ายน้ำแต่คงไม่ออกไป เขาวางมือจากงานช่วงเช้า เดินไปตรงประตูกระจกรอคอย ฝนค่อยๆลงเม็ด เมื่อรถสีดำคันนั้นขับเข้ามา ฝนก็ตกหนักขึ้นเหมือนฟ้ารั่ว มองเห็นแค่เงาคนลงจากรถวิ่งเข้ามา ระยะใกล้ๆแต่ก็ทำให้เปียกปอนไม่น้อย จงอินไม่เปิดประตูต้อนรับโดยทันที พวกเขายืนจ้องกันผ่านประตูกระจก ชานยอลมองเขา ยิ้มเล็กน้อยก่อนยกมือขึ้นเคาะกระจกตรงหน้าเขาเบาๆ
จงอินปลดล็อกประตูให้ ชานยอลเปิดเข้ามา เสยผมเปียกชื้นไปข้างหลัง จงอินเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ เขารับไว้ เดินตามเจ้าของบ้านไปนั่งตรงโต๊ะกินข้าวตรงข้ามกัน
“เตรียมไว้ให้เหรอ” บนโต๊ะมีอาหารวางรอไว้สองที่ จงอินพยักหน้าตอบ เขาสั่งแม่บ้านมาไว้ให้
“รู้ว่าคุณต้องมา”
“เพราะรู้ถึงหนีหน้าไปรึเปล่า”
“ใช่”
“ดีที่จงอินกลับมา ไม่งั้นพี่คงแย่” ชานยอลจ้องตา เป็นการบอกให้จงอินรู้ว่าเขาจริงจัง คงไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นอย่างไรตอนที่จงอินไม่อยู่ เขากำผ้าขนหนูในมือ ใบหน้ายังมีเม็ดฝนเกาะพราวอยู่
“คุณก็ทำให้ผมแย่เหมือนกัน”
“ขอโทษ…ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น แต่พี่ไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกจงอิน ที่ทำทุกอย่างเพราะรู้สึกจริงๆ”
“ผมก็รู้สึก…” เพราะรู้สึกก็เลยโกรธ เจ็บ เสียใจ ให้ฝืนยิ้มทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเลยก็ทำไม่ได้
ชานยอลรับรู้ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในนั้น จงอินมองเขาด้วยแววตาที่เขาเคยเห็น
“จงอินเคยรักใครไหม” เขาถาม จงอินส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่…”
“พี่ก็เหมือนกัน…มันก็เลยชะล่าใจ แยกคำว่าหลงกับรักไม่ออก”
“…”
“จริงๆมันไม่ต่างกัน หลงมากขึ้นเรื่อยๆก็กลายเป็นรัก ตอนไหนที่รักไปแล้วก็ไม่รู้”
“ผมก็ไม่รู้ว่าคุณจะทำให้ผมเจ็บ เราก็แค่นอนด้วยกัน ไม่รู้ว่าคุณกำลังพยายามทำอะไร” จงอินลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะไปหา ดึงผ้าขนหนูออกมาจากมือชานยอล ซับน้ำฝนบนใบหน้านั้นให้
“ยังโกรธอยู่ไหม” ชานยอลดึงผ้าขนหนูออกไปวางบนโต๊ะ จับมือจงอินไว้แนบกับริมฝีปากอีกครั้งแทนคำขอโทษ
“มีอะไรที่คุณอยากพูดกับผมอีกไหม อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น” ริมฝีปากอุ่นๆของชานยอลคลอเคลียอยู่บนหลังมือ ให้ความรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย แต่เขาอยากได้คำพูดอะไรก็ได้ที่เยียวยามันมากกว่านี้
ชานยอลเงียบไปพักหนึ่ง
“จงอินรู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงชอบพาไปคอนโด…ตั้งแต่คืนที่เซฮุนมันมานอนด้วย พี่ไม่อยากให้มันมาอีก อยากยกเลิกเกมนั่นตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพราะเพิ่งรู้ว่ามันก็ชอบจงอิน…”
“เซฮุนไม่ได้ชอบผม แค่อยากเอาชนะ”
“แล้วมันก็เป็นพวกไม่ชอบแพ้เหมือนพี่ ต้องหลีกเลี่ยงเจอหน้ามัน พาจงอินไปอยู่ด้วย ไม่อยากให้ใครมายุ่ง ความสัมพันธ์ของเรามันไม่แน่นอน ไม่มีอะไรชัดเจนตั้งแต่แรก พี่ไม่ใช่เจ้าของจงอิน จงอินไม่ใช่เจ้าของพี่ เราต่างคนต่างพอใจที่มันเป็นแบบนั้น ถึงจะหึงจะหวงก็ไม่อยากแสดงออก จงอินคงไม่ชอบหรอก พี่ไม่อยากทำอะไรที่จงอินไม่ชอบ อยากอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ แต่คืนนั้นมันเป็นการตัดสินใจที่ผิด”
“คอนโด…” จงอินพูดเบาๆ เขาต้องการฟังคำแก้ตัวเรื่องนี้
“คอนโดไม่สำคัญอะไร สำคัญที่ไม่อยากแพ้ ทั้งๆที่แพ้แต่ไม่อยากยอมรับ”
“ไม่ยอมรับว่ารักผม?”
“ไม่แน่ใจมากกว่า แต่เซฮุนมันทำให้พี่รู้ซึ้งเลยหลังจากนั้น”
เพราะเหตุการณ์นั้นเซฮุนทำให้จงอินรู้ตัวเหมือนกัน ขยี้จุดได้เจ็บแสบมากทีเดียว
“รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” ชานยอลถาม ลุกขึ้นยืนในระดับเดียวกัน
“ไม่เห็นจะรู้สึกดีเลย”
“ยังโกรธอยู่ก็ไม่เป็นไร ให้เจอหน้า ได้คุยกันพี่ก็ดีใจแล้ว”
“คุณคิดจะให้มันเป็นเหมือนเดิมเหรอ”
“เปล่า”
“มันเป็นเหมือนเดิม...ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้หรอก”
“ให้โอกาสอีกครั้งได้ไหม มองพี่เหมือนคนแปลกหน้าไปเลยก็ได้”
จงอินเงยหน้าขึ้นมอง ถ้ามองชานยอลเป็นคนแปลกหน้าได้เขาคงตัดใจได้ไปนานแล้ว เขาสงสัยว่าชานยอลรู้หรือเปล่าว่าเขารู้สึกอย่างไร และสงสัยว่าตัวเขากับชานยอล ใครที่รักอีกฝ่ายมากกว่า
“ผมรักคุณ”
ชานยอลตกใจที่อยู่ๆจงอินพูดประโยคนี้ขึ้นมา หัวใจเต้นแรงเหมือนไม่เคยมีชีวิตชีวาอย่างนี้มาก่อน
“…แต่ผมยังไม่พร้อมเริ่มต้นใหม่”
“พี่ก็รักจงอิน…เพราะฉะนั้น พี่รอได้จนกว่าจงอินจะพร้อม”
ฝนข้างนอกยังคงตกแรง บรรยากาศชวนเศร้าและเหงาจับใจ แต่บรรยากาศระหว่างพวกเขาเหมือนฟ้าหลังฝน ชานยอลยิ้มบางๆให้ จงอินเบือนหน้าออกไปมองข้างนอกแทน ถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง ปลดปล่อยสิ่งที่หนักอึ้งในใจให้มันได้รับการเยียวยา
…
ชานยอลเข้าใจดีว่ายังไม่พร้อมในความหมายของจงอินคืออะไร การถูกหลอก ล้อเล่นกับความรู้สึกไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามมันไปได้ง่ายนัก เขาเข้าใจความรู้สึกขัดแย้งกันในตัวเอง ที่ว่าจงอินรักเขา แต่ก็ยังไม่กล้าเปิดรับเขาเข้าไป ชานยอลดีใจที่อย่างน้อยจงอินก็ไม่หนีหน้าเขาอีกแล้ว ยอมเจอหน้าทุกครั้งที่ไปหา แม้ว่าจะยังรักษาระยะห่าง
สำหรับชานยอลนี่คือการเริ่มต้นใหม่ เป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์อย่างช้าๆ เหมือนอยู่ในระยะแรกที่กำลังจีบใครสักคน เวลาได้มองจงอินทำอะไรห่างๆทำให้ได้เห็นมุมอื่นๆมากขึ้น ในสายตาเขาจงอินน่ารักเป็นพิเศษ ชอบนั่งมองเวลาเอาจริงเอาจังกับการวาดการ์ตูน ใส่แว่นกลมกรอบดำคิ้วขมวดเล็กน้อยอย่างตั้งใจ พอโดนนั่งจ้องมากๆก็ทำให้เจ้าตัวเสียสมาธิ หงุดหงิดอารมณ์เสีย โดนไล่หลายครั้งไม่เคยเข็ด ชานยอลชอบชงกาแฟมาให้เป็นการเอาใจ ทำอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่ ทั้งที่จริงๆจะรุกเข้าหามากกว่านี้ก็ได้ แต่เขาชอบที่มันเป็นแบบนี้มากกว่า
ชานยอลไม่ได้ไปหาจงอินทุกวันแม้ว่าเขาจะอยากเจอ ระยะนี้ฝนตกเกือบทุกวัน สร้างบรรยากาศชวนหวั่นใจในยามฝนตก ถ้าตกเขาเลือกที่จะไม่ไปหา การอยู่ใกล้กันในบรรยากาศอย่างนั้นมันชวนให้เขาคิดถึงเรื่องบนเตียง คิดถึงผิวเปลือยเปล่า ลมหายในร้อนผ่าว เสียงครางและคำพูดร้อนแรงเร่งเร้า สัตว์ร้ายในตัวชานยอลแทบกระโจนเข้าหากลืนกินจงอินในยามที่นึกถึง เขาไม่ได้มีเซ็กซ์มาเป็นเดือนแล้ว คนแบบเขาที่ห่างเรื่องนี้ไปไม่น่าแปลกใจที่มีความรู้สึกได้ง่าย การไม่อยู่ใกล้จงอินมากเกินไปจึงเป็นเรื่องดีที่สุด
จงอินไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุนั้น เพราะอย่างนั้นในวันที่ฝนตกแล้วชานยอลไม่มาเขาจึงรู้สึกเหงาและคิดถึงเป็นพิเศษ เขาค่อยๆลืมเรื่องเก่าๆไป พอถึงจุดหนึ่งเขาก็ปล่อยวางมันไปได้ เขานึกอยากเริ่มต้นใหม่อย่างจริงจัง แต่ไม่ได้เอ่ยปากพูดเรื่องนี้กับชานยอลว่าเขาพร้อมแล้ว แค่เปิดทางให้ รอให้ชานยอลกล้าที่จะเดินเข้ามา
สองเดือนผ่านไปที่ระยะความสัมพันธ์ขยับเดินหน้าไปอย่างช้าๆ ชานยอลพาจงอินไปทานข้าวที่ร้านของเขาบ้าง พาไปที่อื่นบ้างเปลี่ยนบรรยากาศ ความเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่งที่เห็นได้ชัดคือชานยอลแสดงออกมากขึ้น แสดงความเป็นเจ้าของเวลาที่มีคนมาเกาะแกะจงอิน ไม่นิ่งเฉย ซ้ำในบางทีจงอินเห็นความหงุดหงิดที่เมื่อก่อนไม่เคยได้เห็น แต่ชานยอลไม่เคยระบายอารมณ์ใส่เขา แค่หงุดหงิดกับตัวเองเงียบๆ และจัดการอารมณ์นั้นอย่างเงียบๆ อย่างมากที่สุดก็แค่ขอเขาจูบให้อารมณ์ดีขึ้น ซึ่งเป็นการแก้ปัญหาที่จงอินไม่ปฏิเสธที่จะช่วย
พวกเขาจูบกันในบางครั้งตามแต่สถานการณ์ ส่วนมากจะเป็นตอนที่ออกมาข้างนอก ดื่มไปเล็กน้อย จูบกันในสถานการณ์ที่มีผู้คนรายล้อม ประทับริมฝีปากเข้าหากันเบาๆ หยอกเย้ากันเล่น นานวันเข้ามันเหมือนเป็นเกมเล็กๆระหว่างพวกเขา เกมทดสอบความอดทนว่าพวกเขาจะทนไปได้ถึงเมื่อไหร่ ไม่มีกฎกติกา ไม่มีข้อตกลง แค่เพียงสบตาก็มองเห็นความต้องการของกันและกัน
พวกเขาต่างสงสัยว่าเกมนี้จะถึงจุดสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ กระทั่งฟ้าฝนในคืนหนึ่งเป็นตัวกระตุ้น ฝนตกระหว่างทางที่ชานยอลขับรถไปส่งจงอิน เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ลงไปส่งจงอินในบ้าน แต่พอจอดรถแล้วเขากลับลังเล
“จะไม่ลงไปเหรอ” จงอินถาม ชานยอลเอาแต่มองฝน ไม่มองหน้าเขา จงอินจึงเปิดประตูลงจากรถไป
จงอินตั้งใจจะวิ่งหลบฝนเข้าบ้าน แต่แขนเขาถูกกระชากให้หันกลับไป ยืนอยู่ครู่เดียวก็เปียกปอนกันทั้งคู่ ชานยอลตัดสินใจอีกครั้งว่าเขาจะไม่เล่มเกมลองใจเล็กๆนี้ต่ออีกแล้ว
สบตากันจงอินก็เข้าใจความหมายนั้นดี เขาเองก็คิดว่ามันควรจะสิ้นสุดเช่นกัน...ให้มันสิ้นสุดเลยในคืนนี้
#FicHeartintheCage
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ป.ล.
ตอนหน้าเป็นตอนจบ
และเราจะจบลงด้วยฉากนั้น
เกียมตัวเลย
ความคิดเห็น