คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Heart in the Cage 5
Heart in the Cage
-5-
จงอินมีปมเล็กๆในใจ เล็กมากเสียจนแม้แต่ตัวเองก็มองไม่เห็น
เขาเป็นคนมองโลกตามความเป็นจริง อยู่กับความเป็นจริง เพราะว่าแม่ไม่เคยถนอมรักษาน้ำใจเขาตั้งแต่เด็กแต่เล็ก ไม่ได้โกหกเขาว่าเดี๋ยวพ่อก็กลับมาตอนที่เขาถามแม่ว่าพ่อหายไปไหน แม่บอกว่าพ่อทิ้งไปแล้ว ไม่กลับมาแล้ว แม่พูดใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มปลอบใจ แค่บอกให้เขายอมรับความจริง และไม่ต้องคาดหวังว่าพ่อจะกลับมา
แม่ไม่เสียใจร้องไห้ฟูมฟาย จงอินจึงมองว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ขาดพ่อไปเขาก็อยู่กับแม่ได้ แม้ว่าในใจเขาจะคิดถึงความอบอุ่นของพ่อ พ่อของเขาที่เป็นคนตัวใหญ่ เขาชอบเวลาถูกพ่ออุ้มขึ้นไปกอด มีกลิ่นบุหรี่จางๆติดตัวตลอดเวลา เขามีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแค่นั้นที่จำได้
ความทรงจำวัยเด็กย้อนกลับมาเมื่อเขารู้สึกตัวตื่น ได้กลิ่นบุหรี่จางๆ กับอ้อมกอดอุ่นๆ เมื่อคืนนี้จงอินจำได้ว่ามันไม่ได้จบที่เตียง ที่สุดท้ายที่จำได้คือบนพื้นพรม ชานยอลคงพาเขาเข้ามานอนตอนที่เขาหลับไปแล้ว เนื้อตัวพวกเขายังเปลือยเปล่า วงแขนชานยอลกอดรัดเนื้อแนบเนื้ออยู่ข้างหลัง อบอุ่นจนร้อน จงอินขืนตัวออกอย่างเคย ทว่าแขนนั้นล็อกไว้แน่นไม่ขยับ พอเขาออกแรงดิ้นมากเข้าชานยอลก็กอดแน่นยิ่งกว่าเก่า
จงอินหยุด ไม่ขืนแรงต่อต้าน ปล่อยตัวนอนนิ่ง ครู่หนึ่งชานยอลจึงค่อยๆลืมตา เขารู้สึกตัวก่อนจงอิน พอเห็นคนที่กอดอยู่นอนนิ่งก็ยกศีรษะขึ้นชะโงกดู กลัวอยู่ว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจ แต่ที่เห็นคือจงอินนอนลืมตาเฉยๆ ไม่ขมวดคิ้วหรือมีท่าทีว่ากำลังรำคาญ ชานยอลจูบกกหูและงับติ่งหูจงอินหยอกเล่น คลายกอดออกมาลูบหน้าท้องจงอินเบาๆ
เซ็กซ์ตอนเช้าเริ่มขึ้น เริ่มช้าๆจากร่างกายที่แนบชิดกัน ชานยอลได้ยินเสียงลมหายใจขาดห้วงเป็นระยะเมื่อเขาเล้าโลมผ่านกึ่งกลาง ดันขาจงอินงอขึ้นข้างหนึ่ง กอดซ้อนหลังท่าเดิมกับตอนตื่น ค่อยๆแทรกตัวเข้าไป
จงอินตอบรับจังหวะที่กระแทกอยู่ข้างหลังด้วยเสียงครางเบาๆ จิกมือกับแขนชานยอลที่กอดเอวเขา ไม่มีบทพูดคุยสนทนา ชานยอลค่อยๆขยับเนิบนาบ เมื่อคืนหนักหน่วงมามากพอแล้ว เช้านี้จึงเป็นแค่การร่วมรักที่ให้ความรู้สึกหวิวหวามพอให้ลมหายใจขาดห้วง
ใช้เวลาพักหนึ่งกว่าจะปรับลมหายใจให้เป็นปกติหลังจากปลดปล่อย ชานยอลหอบหายใจรดต้นคอคนที่เขากอด ซุกจมูกกับผมยุ่งๆของจงอิน แผ่นหลังจงอินกับหน้าอกของเขาที่นาบกันชื้นเหงื่อ จงอินเหงื่ออกเยอะด้วยความขี้ร้อน ชานยอลคิดว่ามันเซ็กซี่ดีเวลาที่จงอินเปียกเหงื่อ ยิ่งเวลาโยกขยับอยู่บนตัวเขา เหงื่อเป็นเม็ดไหลหยดลงมายิ่งเซ็กซี่
จงอินอยากลุกขึ้นจากเตียงแล้วจึงขยับตัวอีกครั้ง ชานยอลคลายกอดออก มองจงอินที่ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ ก่อนจะหันมามองเขา มองด้วยสายตาสำรวจหาอะไรบางอย่างชั่วครู่แล้วหันกลับไป ชานยอลมองตามตั้งแต่จงอินลุกขึ้นจนปิดประตูห้องน้ำ
บรรยากาศสงบเหมือนยามเขาอยู่คนเดียวในคอนโด มีเพียงความอบอุ่นบนเตียงที่เพิ่มขึ้นมา จงอินเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวเช่นบนเตียงของเขาโดยไม่ได้รุกล้ำความเป็นส่วนตัว ทั้งเป็นธรรมชาติและกลมกลืน ชานยอลเคยพาคู่นอนเข้ามานอนไม่กี่ครั้งเพราะเขาไม่ชอบเวลาตื่นมาแล้วเจอหน้าคนอื่น บรรยากาศมันน่าอึดอัด เขาอยากให้อีกฝ่ายกลับไปทันทีที่เห็นหน้าตอนเช้า ไม่เคยมีการสานต่อบนเตียงเมื่อตื่น
สิ่งหนึ่งที่เขาชอบในตัวจงอินก็คืออีกฝ่ายไม่เคยพยายามก้าวเข้ามาใกล้ เขาถึงเป็นฝ่ายพยายามรุกเข้าหา เวลาอยู่กับจงอินมันตื่นเต้น ท้าทาย สนุกกับเซ็กซ์เต็มที่ มีอิสระ พอเป็นอย่างนี้เขาก็ยิ่งติดใจ เพราะจงอินเว้นพื้นที่ไว้มากมายจนเขาสนุกกับการไล่ตาม
“อีกสิบวันเจอกัน”
ชานยอลมาส่งจงอินหน้าบ้าน ยืนจูบกันหลังลงจากรถ พอผละออกชานยอลก็บอก จงอินเลียริมฝีปากก่อนจะยิ้มน้อยๆ
“ต้องนับวันรอไหม?” จงอินถามกวนๆ
“แล้วแต่ ไม่บังคับกัน” ชานยอลบีบบั้นท้ายอีกฝ่ายก่อนจะปล่อยออก จงอินหันหลังเดินเข้าบ้าน ชานยอลขึ้นรถขับออกไป พวกเขาแยกย้าย ไม่เจอหน้ากันสิบวัน ระยะเวลาสั้นๆที่ยาวนานกว่าที่คิด
…
แม่จงอินกับพ่อของเซฮุนกลับบ้านในรอบหลายเดือน แค่แวะกลับมาเยี่ยมไม่กี่วัน พ่อเซฮุนหรือก็คือพ่อเลี้ยงของจงอินค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเซฮุนอยู่บ้านตอนที่กลับมา ช่วงนี้เซฮุนกลับมานอนบ้านเกือบทุกวัน และแวะมาหาจงอินที่บ้านหลังเล็กบ่อยๆ แค่แวะมาทักทาย นั่งกินข้าวเป็นเพื่อน ถ้าจงอินออกปากไล่ก็จะทำเป็นไม่สนใจ จงอินจึงทำตัวเงียบๆไม่ต่อปากต่อคำ เซฮุนก็จะเบื่อและกลับไปเอง
เย็นวันหนึ่งจงอินถูกเรียกตัวไปทานข้าวเย็นพร้อมหน้ากันทั้งครอบครัวที่บ้านหลังใหญ่ เป็นครอบครัวที่ไม่ควรจะเรียกว่าครอบครัว เหมือนคนแปลกหน้าสี่คนนั่งทานข้าวด้วยกัน แม้แต่กับแม่แท้ๆจงอินก็รู้สึกแปลกหน้า แม่เปลี่ยนไปเยอะ เหมือนจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี แต่จงอินไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ ยิ่งโตเขากับแม่ยิ่งห่างเหินกัน ด้วยนิสัยเย็นชาที่เขาได้มาจากแม่จึงเป็นเช่นนี้ รักหรือเป็นห่วงแม่ของเขาจะเก็บไว้ในใจลึกๆ ไม่ค่อยแสดงออกความผูกพันต่อกัน
บทสนทนาบนโต๊ะโดยมากเป็นพ่อเลี้ยงที่ถามไถ่ถึงอาชีพนายแบบของลูกชาย เซฮุนพูดถึงเรื่องของตัวเอง เล่าให้พ่อฟังผิวเผิน ขี้เกียจลงลึกอะไรมากนัก เพราะพ่อก็คงรู้ข่าวคราวความเคลื่อนไหวเขาเขาอยู่แล้วจากที่อื่น
พวกเขาต่างคนต่างแยกย้ายกันหลังมื้อเย็น เซฮุนขึ้นห้องตัวเองหลังจากเห็นจงอินกลับไป เขาออกมาสูบบุหรี่นอกระเบียง มองลงไปข้างล่างกลับเห็นเงาคนอยู่ตรงสระว่ายน้ำ มีแสงไฟจุดเล็กๆสว่างวาบในความมืด จงอินที่เขาคิดว่ากลับไปแล้วเดินเล่นพลางสูบบุหรี่อยู่ตรงขอบสระ เซฮุนมองและคิดชั่งใจว่าจะลงไปดีหรือไม่ ลังเลไม่นานก็ขยี้ก้นบุหรี่หายจากตรงระเบียงไปโผล่ที่สระว่ายน้ำ
เขาค่อยๆเดินเข้าไป มองจงอินจากข้างหลังที่ตอนนี้นั่งหย่อนขาลงในสระ เขานั่งลงข้างๆ พอจงอินหันมาเขาก็ขอบุหรี่มวนใหม่มานั่งสูบด้วยกัน
จงอินมองไฟใต้สระพลางแกว่งขา กางเกงขาสั้นที่สวมเปียกขึ้นมาเล็กน้อย เซฮุนใช้หางตาเหลือบมอง ดูดบุหรี่เข้าเต็มปอดแล้วพ่นควันออก จงอินก็ทำแบบเดียวกัน แต่หันหน้ามาพ่นควันใส่หน้าเขา
“ไม่เหงาเหรอ พี่ชานยอลไม่มาตั้งหลายวัน” เซฮุถาม จงอินเริ่มชินที่เซฮุนมักจะถามเรื่องชานยอลบ่อยเข้า เริ่มพูดทีไรก็จะถามถึงชานยอลก่อนทุกครั้ง
“ทำไมต้องเหงา”
“ไม่มีคนนอนด้วยไง”
“ไม่อยากขนาดนั้น”
“คิดถึงก็ไม่เหรอ”
“หึ” จงอินยักไหล่ หัวเราะในลำคอเหมือนคำถามของเซฮุนช่างไร้สาระเหลือเกินจนไม่อยากตอบ
“ฉันคิดว่านายชอบพี่ชานยอล”
“แค่ชอบในแง่หนึ่ง”
“งั้นเหรอ” เซฮุนย้ำถาม สังเกตปฏิกิริยาของอีกคน จงอินตอบคำถามเขานิ่งๆอย่างเคย ตอบสนองอย่างไร้ความรู้สึก
“อืม”
“เย็นชาจังนะ”
“ไม่เห็นจะเย็นชาตรงไหน”
“ตรงที่นายดูเหมือนไม่มีหัวใจเหมือนกับคนอื่น” จงอินหัวเราะกับคำพูดของเซฮุน พ่นควันเฮือกสุดท้ายแล้วขยี้ก้นบุหรี่ทิ้ง
“พูดอะไรของนาย โคตรไร้สาระ”
“เป็นคนแปลกดี ฉันคงชอบนายที่ตรงนี้ ไม่หวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ เห็นแล้วมันเร้าใจดี” เซฮุนพูดต่อ พอจบคำจงอินกลับไม่พูดอะไรต่อ สบตากับเขา ยิ้มมุมปาก
แค่มองจงอินก็ทำให้เซฮุนหวั่นไหว มีแค่เขาที่หวั่นไหว ความรู้สึกเมื่อปีก่อนย้อนกลับมา เป็นกระสันความอยากได้ แต่ยิ่งแสดงออกว่าอยากได้จงอินยิ่งปฏิเสธ
เซฮุนโน้มตัวเข้าไปใกล้จงอินที่มองเขาอย่างท้าทาย ถูกปฏิเสธมากี่ครั้งก็ไม่เข็ดหลาบ ครั้งนี้เขาคว้าต้นคอจงอินเข้ามาจูบ บังคับไม่ให้หันหนีไปไหนได้ ในเมื่อหันหนีไม่ได้จงอินจึงปล่อยให้ทำ เซฮุนบดเบียดริมฝีปากเข้ามา เร่งเร้าให้เขาตอบสนองโดยการดูดและขบ ลีลาการจูบร้อนแรงแบบคนใจร้อนเอาแต่ใจ
จงอินตอบสนอง เล่นไปตามที่เซฮุนต้องการ เปิดรับลิ้นที่สอดเข้ามา จูบดูดดื่มจนกว่าจะพอใจและหยุดไปเอง
“ขึ้นไปบนห้องกันไหม” เซฮุนหยุดจูบกะทันหัน เขาเอ่ยถาม ใจสั่นแค่คิดว่าจงอินจะตอบตกลง
รออยู่อึดใจหนึ่งจงอินก็ผลักเขาออกอย่างแรงจนตกน้ำ จงอินหัวเราะ ก่อนจะลุกหนีไปเซฮุนก็ดึงขาอีกคนลงสระด้วยกัน คว้าจงอินมาจูบอีกแม้ว่าจะกำลังสำลักน้ำ จงอินหายใจติดขัดแสบจมูก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นจูบที่เร่าร้อนจริงๆ ราวกับจะกลืนกินกัน
“นะ..”
เซฮุนร้องขอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ ถ้าหากเซฮุนรุกเข้ามาแบบนี้จงอินคงจะยอม จงอินชอบคนใจกล้า ทว่าไม่ใช่เวลานี้
“มีคนอยากนอนกับนายเยอะแยะ อย่าอยากเอาชนะให้มากนักเลย”
“ฉันอยากนอนกับนาย”
“ฉันไม่อยาก”
“ต้องเป็นชานยอลคนเดียวหรือไง รักหรือไง” เซฮุนถามให้มันรู้กันไป
“ไม่ใช่เรื่องของมึง” จงอินหงุดหงิด เขาเกลียดอารมณ์หึงหวงงี่เง่า เซฮุนกำลังเป็นอยู่ ทั้งที่ยังไม่มีความสัมพันธ์กันด้วยซ้ำ
“ถ้าไม่ใช่เพราะกูมึงกับชานยอลก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก มันเพราะกูทั้งนั้นแหละ”
จงอินติดใจคำพูดที่ว่านั้น แต่เซฮุนจะไม่บอกว่ามันเป็นเกมระหว่างเขากับชานยอล ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอก เขาจะใช้มันเป็นอาวุธสุดท้ายเมื่อเกมจบ หากจงอินชนะใจหรือแพ้ใจชานยอลมันจะทำลายความสัมพันธ์ สุดท้ายแล้วจงอินก็จะแพ้ เขาอยากเห็นจงอินเจ็บปวด ไม่ใช่จะคอยแต่ทำให้คนอื่นเจ็บปวดหัวใจอยู่ฝ่ายเดียว
“อย่าหวังอะไรกับพี่ชานยอลมันมากนักล่ะ ถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะจงอิน”
เซฮุนยิ้มร้ายกาจเยาะเย้ยทิ้งท้ายก่อนขึ้นจากสระ มองจงอินด้วยสายตาของผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
…
แม้จะรู้อยู่ว่าความสัมพันธ์ของชานยอลกับจงอินสุดท้ายมันจะต้องพังลง ใจเซฮุนก็ยังไม่สงบ เมื่อสิบวันผ่านไปแล้วชานยอลกลับมา เมื่อเขาเห็นรถชานยอลจอดหน้าบ้านจงอินทั้งคืน หัวใจเขามันร้อนรุ่ม
ชานยอลกับจงอินต่างก็ตกหลุมรักกัน นั่นคือสิ่งที่เซฮุนเห็น แม้จะไม่มีฝ่ายใดยอมรับความรู้สึก แต่ในสายตาผู้เฝ้ามองมันเป็นอย่างนั้น ชานยอลที่เซฮุนรู้จักดีคงไม่ควงใครคนเดียวได้หลายเดือนโดยไม่เบื่อ ตามติดเป็นเงา คอยเฝ้าเหมือนชีวิตว่างนักหนา ที่มากกว่านั้นคือหลายคืนที่จงอินไม่อยู่บ้าน ชานยอลจะพาไปค้างที่ไหนได้นอกจากที่คอนโดสุดรักสุดหวง และจงอินก็ยอมตามชานยอลไป ทั้งๆที่ปกติอยู่ติดบ้านแทบไม่ออกไปไหน
ก่อนจากกันมีจูบลา พบกันใหม่มีรอยยิ้ม รอยยิ้มที่จงอินคงไม่รู้ตัวว่ายิ้มทุกครั้งที่ชานยอลมาหา
ความรักสำหรับชานยอลกับจงอินที่ว่าเกิดขึ้นได้ยาก เกิดขึ้นมาแล้วต่อหน้าต่อตาเซฮุน
มันล่วงเลยมาอีกเป็นเดือนในความสัมพันธ์รูปแบบนี้ อยู่ในจุดที่จงอินไม่ได้อึดอัดหรือลำบากใจ พวกเขาสลับกันนอนค้างบ้านอีกฝ่าย ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะมีอะไรกัน เป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งที่ทำให้อยากเจอหน้า อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
“คุณว่าสีไหนสวยกว่ากัน”
จงอินหันมาถามชานยอลที่นั่งอยู่บนพื้นหน้าโซฟา บนโต๊ะกระจกมีโมเดลเครื่องบินที่กำลังประกอบ ชานยอลซื้อทิ้งไว้ที่บ้านจงอิน ค่อยๆประกอบมันต่อเวลาว่างๆ
ชานยอลมองรูปที่จงอินถามความเห็นเรื่องสีแล้วตอบไปตามความคิด จงอินพยักหน้าก่อนหันกลับไป สักพักหนึ่งจงอินก็บิดขี้เกียจ ผละจากงานตัวเองมานั่งกับชานยอล
จงอินเท้าคางมองโมเดลที่เป็นรูปเป็นร่างแค่โครง คนต่อกำลังขมวดคิ้วมองแบบแผ่นใหญ่พลิกไปมาแล้วเงยมองโมเดลสลับกัน
“ไม่เห็นคืบหน้าเลย” จงอินว่า
“รายละเอียดมันเยอะ”
“ไหนว่าจะตรวจข้อสอบ มานั่งต่อโมเดลอยู่เป็นชั่วโมง”
“เดี๋ยวค่อยตรวจก็ได้ ตรวจข้อสอบน่าเบื่อจะตาย”
“ตามใจอาจารย์เถอะ”
จงอินอินลุกขึ้นไปนอนบนโซฟาแทน กะว่าจะหลับพักสักงีบ เวลาทำงานทีไรสูญเสียพลังงานมากกว่าการมีเซ็กซ์เสียอีก ไม่นานเขาก็หลับไป ขณะที่ชานยอลนั่งต่อโมเดลไปอีกเป็นชั่วโมง อยู่ด้วยกันเงียบๆ จนกระทั่งชานยอลเห็นรถเซฮุนเลี้ยวเข้ามาในบ้านเขาถึงหยุดต่อ จัดการเก็บอุปกรณ์ทั้งหมด
ระยะหลังชานยอลมักจะหลีกเลี่ยงพบหน้าเซฮุน เขาขี้เกียจตอบคำถามจากน้องชายตัวดี ไม่ว่าจะความสัมพันธ์หรือความรู้สึกของเขา ชานยอลพอใจกับสิ่งที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องมีสถานะ ไม่จำเป็นต้องผูกมัด จงอินก็คงคิดเหมือนกับเขา หากถึงเวลาที่พวกเขาเบื่อก็คงจะแยกย้ายกันไปเอง ชานยอลไม่เชื่อว่าความความรู้สึกนี้มันจะอยู่กับเขาไปได้นาน เขาก็แค่หลงใหลคนคนหนึ่ง ในช่วงเวลาหนึ่ง
ชานยอลนั่งลงบนพื้นหน้าโซฟาที่เดิม มองคนที่กำลังหลับอย่างสงบ ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปลูบ เกลี่ยวนริมฝีปากที่เขาชอบจูบ เขาชอบจูบจงอินมากพอๆกับที่ชอบมีอะไรกัน
จงอินค่อยๆลืมตาเมื่อถูกรบกวนจนตื่น นิ้วสากๆของชานยอลกดลงระหว่ารอยแยก ปลายนิ้วสอดเข้ามาในปาก ลิ้นจงอินแตะเบาๆ ชานยอลยิ้มที่จงอินหยอกนิ้วเขาเล่น ดูดมันก่อนใช้ฟันขบไว้
“ไปคอนโดกัน”
“ไม่ค้างที่นี่เหรอ” จงอินถาม ปล่อยนิ้วชานยอลให้เป็นอิสระ
“อืม ยังไม่เย็นมาก ไปไหม เดี๋ยวทำข้าวเย็นให้กิน”
“ไม่เข้าร้านเหรอ”
“แวะไปแป๊บนึง”
“ก็ได้” จงอินตอบตกลงง่ายๆ ความจริงเขาไม่คิดว่าจะใช้ชีวิตกับใครได้อย่างสบายใจเท่ากับการอยู่คนเดียว แต่อยู่กับชานยอลก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ถึงจะไม่ใช่คนขี้เหงา การมีอยู่ของอีกคนก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นกว่าการอยู่คนเดียว
จงอินเอาสมุดสเก็ตติดมือไป เสื้อผ้าของเขามีอยู่ที่ห้องชานยอล หรือถ้าไม่มีก็ใช้ของชานยอลก็ได้ เจ้าของห้องใจดีหาให้เขาได้ทุกอย่าง ขนาดถุงยางหมดยังมีคนหามาส่งให้ถึงห้องได้รวดเร็วโดยอารมณ์ไม่ติดขัด
พวกเขาแวะที่ร้านชานยอลเหมือนที่ทำเป็นประจำ ชานยอลเข้าร้านเร็วตั้งแต่ร้านเพิ่งเปิด จงอินนั่งรอที่โต๊ะประจำ สเก็ตภาพรอฆ่าเวลา ผ่านไปพักใหญ่เข้าก็เงยหน้าขึ้นเมื่อมีคนนั่งลงฝั่งตรงข้าม จงอินตกใจที่อีกฝ่ายเป็นเซฮุนไม่ใช่ชานยอล
“ตกใจเหรอ” ฝ่ายตรงข้ามถาม ยิ้มให้กับท่าทีของจงอิน
“มากินข้าวเหรอ”
“เปล่า มาคุยกับพี่ชานยอลหน่อย เดี๋ยวนี้ตามตัวยากจริงๆ”
“ชานยอลอยู่ข้างหลัง”
“งั้นขอนั่งรอตรงนี้หน่อยแล้วกัน”
เซฮุนตกเป็นเป้าสายตาจากคนในร้านและพนักงาน เขาทำเป็นไม่สนใจสายตาพวกนั้น ให้ความสนใจคนที่ไม่สนใจเขา ก้มหน้าก้มตาวาดภาพลงในสมุด แสดงออกว่าเขาไร้ตัวตน
ชานยอลได้ยินพนักงานคุยกันว่าเซฮุนมาที่ร้านเขาจึงออกมาหน้าร้าน เดินเข้าไปหาเมื่อเห็นเซฮุนนั่งโต๊ะเดียวกับจงอิน ทักทายกันสนิทสนมอย่างเคย ชานยอลบอกว่าจะเลี้ยงเบียร์แล้วถามถึงจุดประสงค์ที่มาที่ร้าน เมื่อเซฮุนบอกว่าอยากคุยกับเขา ชานยอลจึงพาน้องชายมานั่งคุยกันที่บาร์ จงอินไม่ว่าอะไร แค่พยักหน้าเบาๆเมื่อชานยอลขอตัวแยกไป
“มาหาถึงร้าน ธุระสำคัญรึเปล่า” ชานยอลถาม พร้อมจะช่วยเหลือเสมอหากเซฮุนมีปัญหา
“ไม่สำคัญนักหรอก แค่อยากเจอ อยากคุยด้วยหน่อย เห็นแต่รถที่บ้านจงอิน แต่หาตัวพี่ยากจัง”
“มึงมันงานเยอะเอง”
“ไม่เกี่ยวเลย นึกว่าพี่หลบหน้าผมซะอีก”
“จะหลบทำไม”
“ก็นึกว่าอยากยืดเวลาที่พนันกันไว้”
“มึงยังไม่ลืมไปอีกเหรอ”
“ยังพี่ ผมรอคอนโดพี่อยู่”
“อยากได้จริงจัง?”
“จริงดิ…แล้วผมว่า…ถึงเวลามาดูผลพนันกันแล้ว”
#FicHeartintheCage
ความคิดเห็น