คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Heart in the Cage 2
Heart in the Cage
-2-
ชานยอลไม่ได้ไร้น้ำยาถึงขนาดถูกจงอินเขี่ยทิ้งตั้งแต่คืนแรก เขาได้นอนกับจงอินอีกสามครั้ง แต่หลังจากนั้นก็อย่างที่เซฮุนคาดการณ์ไว้ ไม่ใช่เรื่องง่ายในการปั่นหัวจงอิน ชานยอลเล่นกับความรู้สึกคนมาเยอะ แต่เขาเล่นกับความรู้สึกจงอินไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายไม่รู้สึก
กับคนอื่นแล้ว ถ้าชานยอลให้ความสนใจใครเป็นพิเศษ พวกเขาจะมีความหวังกันทั้งนั้น หวังจะมีความสัมพันธ์ระยะยาวกับเขา หวังว่าจะได้เป็นเจ้าของ หวังจะได้ความรักจากเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่มีให้ ไม่มีใครเคยได้รับมันจากเขา ชานยอลรักใครไม่เป็น คงจะมีแต่ตัวเองเท่านั้นที่เขารัก
ชานยอลเพิ่งเคยเจอคนที่เหมือนกันกับเขา คนที่เหมือนจะรักแค่ตัวเองเท่านั้นอย่างจงอิน
ทุกคนที่ผ่านมามีการเรียกร้องความสนใจและความรักจากชานยอลไม่เหมือนกัน บางคนทำเป็นไม่สนใจ ผลักไส แต่เรียกร้องความสนใจในแบบอื่น บางคนอ้อนวอนด้วยคำพูดตรงไปตรงมา บางคนเสแสร้งพยายามทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองเพื่อให้เขาประทับใจ บางคนพยายามทำทุกทางไม่ว่ามันจะน่าสมเพชแค่ไหน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ล้วนเปล่าประโยชน์
“จะกลับกี่โมง”
คำถามที่เหมือนการออกปากไล่ จงอินเดินลงบันไดวนจากชั้นลอยในสภาพยับยู่ยี่ บ้านกระจกหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียว มีชั้นลอยซึ่งเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมกว้างๆสำหรับเตียงนอน หลังเสร็จสิ้นกิจกรรมบนเตียงไม่กี่นาทีก่อนชานยอลก็ลงมาหาน้ำดื่มข้างล่าง จงอินถามแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เห็นบ่นว่าร้อนตั้งแต่อยู่บนเตียง ไม่ยอมให้เขากอด ผลักอกเขาออกห่าง อนุญาตให้แค่ส่วนนั้นรุกล้ำ จะลึกแค่ไหน แรงแค่ไหนก็ได้ตามแต่ใจ เหมือนเขาเป็นคนปรนเปรอจงอิน เหมือนวัตถุชิ้นหนึ่งที่ให้ความสุขสมทางเพศ เป็นความรู้สึกแปลก ซึ่งพอเป็นอย่างนั้น ยามที่จงอินสั่นกระตุกถะถั่งออกมาอย่างรุนแรง เขาจึงรู้สึกพึงพอใจ เพราะมันเป็นการแสดงออกให้รู้ว่าจงอินพึงพอใจลีลาอันร้อนแรงของเขา
ชานยอลนั่งลงที่โต๊ะอาหารตัวเล็ก ดื่มน้ำพลางมองออกไปนอกกระจก เห็นสนามหญ้าและตัวบ้านใหญ่ที่เหมือนจะไม่ค่อยมีคนอยู่ ไม่ว่าชานยอลจะมาหาจงอินกี่ครั้งก็ไม่ค่อยเห็นความเคลื่อนไหว
“ยังไม่กลับอีก”
จงอินออกมาจากห้องน้ำเจอเขายังนั่งอยู่เหมือนจะไม่สบอารมณ์นิดหน่อย เขามาหาจงอินตอนบ่ายๆ มีเวลาว่างนึกอยากมาหาก็มา ประจวบเหมาะกับช่วงเวลาที่จงอินอยากหาอะไรทำให้สมองปลอดโปร่งหน่อย จงอินเลยยอมให้ชานยอลพาขึ้นเตียง
“จะไล่กันแล้วเหรอ”
“อืม ผมอยากทำงานต่อ” ชานยอลลุกจากโต๊ะอาหาร เดินไปเปิดตู้เย็นเทน้ำให้เจ้าของบ้านและเดินเอาไปให้ที่โต๊ะทำงาน จงอินหยิบแว่นตามาใส่ จุดบุหรี่สูบ มองภาพร่างที่อยู่บนโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิด ใช้นิ้วก้อยข้างที่คีบบุหรี่เกาหางคิ้วเบาๆ พอชานยอลยื่นน้ำเย็นให้ก็เงยหน้ามามองก่อนจะรับแก้วไป
“พี่ไม่กวนหรอก เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“ผมให้คุณมาหาได้ แต่ไม่ใช่ตลอดเวลานะ” จงอินเว้นระยะห่าง ตั้งแต่คำที่ใช้เรียกชานยอลไปจนถึงท่าทีเฉยเมยเย็นชาเมื่อเข้าโหมดกำลังจะลงมือทำงาน
“พี่ก็ไม่ได้ว่างมาหาจงอินตลอด” ชานยอลตอบกลับ จงอินแสยะยิ้ม
“จะไม่มาก็ได้นะ”
“ไม่ได้หรอก คิดถึงแย่แน่”
“ไม่ใช่ว่าติดใจผมหรอกเหรอ”
ชานยอลยิ้มกวน เขาไม่ตอบ เดินไปที่ชั้นหนังสือที่กินพื้นทั้งหมดของกำแพง มุมทำงานของจงอินมีสีสันที่สุดในบ้านเพราะจงอินใช้พื้นที่ตรงนี้เกือบตลอดวัน เขาไล่มือไปบนชั้นที่เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูน น่าจะมีทุกเรื่องที่เป็นการ์ตูนคลาสสิก ส่วนใหญ่เป็นการ์ตูนญี่ปุ่น เขาดูผ่านๆรู้จักแค่ดราก้อนบอลกับวันพีชที่เคยอ่าน ชานยอลไล่ดูไปถึงชั้นข้างบน ซึ่งเป็นชั้นที่มีหนังสือการ์ตูนอยู่เกือบครึ่ง อีกครึ่งหนึ่งถูกเว้นว่างเอาไว้
การ์ตูนบนชั้นนั้นเป็นผลงานของจงอิน เขาเอื้อมมือหยิบลงมาดูเล่มหนึ่ง ครั้งก่อนๆที่มาหาจงอินจะเป็นตอนกลางคืน เห็นมุมอื่นๆของบ้านผ่านๆ เขาเพิ่งรู้ว่าจงอินเป็นนักวาดการ์ตูนครั้งล่าสุดที่เจอกัน ชานยอลถามจงอินว่าทำอะไรดึกๆดื่นๆทุกวัน มาหาดึกแค่ไหนจงอินก็ยังไม่นอน จงอินบอกเขาว่าวาดการ์ตูน ชานยอลหัวเราะเพราะนึกว่าวาดการ์ตูนเล่นๆ เขาอาจจะประเมินจงอินต่ำไปหน่อย ใครจะคิดว่านอกเหนือจากรูปร่างและหน้าตา คนคนนี้ยังมีพรสวรรค์อีกด้วย
จงอินเริ่มวาดการ์ตูนเรื่องนี้ตั้งแต่อายุสิบหก การ์ตูนแนวแอ็คชั่นแฟนตาซีเป็นแนวที่เด็กผู้ชายชอบอ่าน นอกจากจะวาดสวย ลายเส้นของจงอินยังเป็นเอกลักษณ์ เวลาเห็นหน้าปกหรือโปสเตอร์บนผนังจะถูกดึงดูดด้วยสีสันมากมายฉูดฉาด จงอินใช้ชื่อคิมไคเป็นนามปากกา ชื่อที่คนในวงการและนักอ่านการ์ตูนรู้จักเป็นอย่างดี ยิ่งรู้จักชานยอลก็ไม่แปลกใจว่าทำไมจงอินถึงได้มั่นใจในตัวเองเสียเหลือเกิน ทุกอย่างคงจะง่ายดายสำหรับคิม จงอิน
ชานยอลเองก็ชอบอะไรที่ท้าทายแบบนี้เสียด้วย ยิ่งยากก็ยิ่งน่าสนุก
“ขออ่านหน่อยนะ” ชานยอลเอาการ์ตูนเล่มที่หนึ่งของจงอินออกมา
“ถ้ายังไม่กลับก็อย่ากวน” เจ้าของหนังสือไม่หันมาหา กำลังใช้สมาธิวาดภาพกับจอคอมพิวเตอร์ ตอนนี้เวลาบ่ายแก่ๆ ชานยอลคิดไว้ว่าจะกลับตอนเย็นๆ เลยนอนอ่านการ์ตูนบนโซฟาของจงอินไปเงียบๆ พยายามไม่รบกวนสมาธิให้จงอินไล่เขากลับ
ทั้งสองคนต่างคนต่างอยู่จนพระอาทิตย์ตก ชานยอลอ่านจบเล่มที่สี่ เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตาม เขาแอบนึกชื่นชม เขารู้จักจงอินมากขึ้นไปโดยปริยาย ไม่ว่าจะด้วยตัวอักษร ภาพวาด หรือคำพูด พอออกมาจากคนคนหนึ่งก็ทำให้รู้ได้ว่าความคิดของคนคนนั้นเป็นแบบไหน ลึกซึ้งหรือตื้นเขิน
จงอินยังนั่งอยู่ที่เดิม ขะมักเขม้นกับการวาดรูป ใส่แว่นกรอบดำทรงกลมหน้าตาจริงจัง จดจ่อสมาธิอยู่ที่การทำงาน ต่อให้ไม่ส่งสายตายั่วยวนก็ยังมีเสน่ห์น่ามองอยู่ดี ชานยอลมองจนพอใจ พอถึงเวลาเขาก็เอาหนังสือไปเก็บคืนบนชั้น กำลังคิดว่าจะออกไปเลยไม่อยากรบกวนสมาธิ อีกใจก็อยากรั้งรออีกหน่อย ขณะนั้นเองที่จงอินเอนหลังพิงพนัก ยืดแขนบิดตัวไล่ความเมื่อย ละสายตาออกมาจากคอมพิวเตอร์ก็หันมาเจอชานยอลที่ยืนมองอยู่
“เสร็จหรือยัง” ชานยอลถาม
“ไม่เสร็จง่ายๆหรอก แต่วันนี้คืบหน้าไปได้เยอะ” จงอินถอดแว่น หมุนเก้าอี้หันมาคุยกับชานยอล
“หิวไหม”
“หิว ได้เวลาแล้วเดี๋ยวแม่บ้านก็เอามาให้ คุณอยากจะกินด้วยรึเปล่าผมจะได้โทรบอก”
“อยากชวนออกไปกินด้วยกันข้างนอก ไปไหม” จงอินคิดครู่หนึ่งก็พยักหน้า
“ไปก็ได้”
จงอินตกลงแล้วบอกให้เขารอครู่หนึ่งเพื่อเปลี่ยนชุด จากกางเกงขาสั้นเปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตสีชมพู ถึงจะเคยเห็นเนื้อหนังหรือเห็นจงอินเปลือยทั้งตัวชานยอลก็ยังชอบมองรูปร่างจงอิน ส่วนคนถูกมองก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร จงอินชินที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาแบบนี้
จงอินโทรไปบอกให้คนมาเปิดประตูรั้วแล้วก้าวขึ้นรถ ชานยอลไม่เคยเห็นใครเข้ามายุ่งวุ่นวายที่บ้านหลังเล็กของจงอินเลยนอกจากจะโทรไปสั่ง เขาพอจะรู้จักพ่อของเซฮุนอยู่บ้างเมื่อก่อนนี้ ได้เจอไม่บ่อย เลี้ยงลูกชายอย่างเซฮุนค่อนข้างปล่อยปละละเลย เลี้ยงด้วยเงินซะมากกว่าจะสนใจหาเวลาให้ พอแต่งงานใหม่ก็คงใช้วิธีเดียวกันกับที่เลี้ยงเซฮุนเลี้ยงลูกเลี้ยง ตามใจให้ในสิ่งที่จงอินขอ
“หิวเหรอ”
ชานยอลขับรถเร็วจนแทบมองข้างทางไปทัน จงอินไม่เคยนั่งรถที่ชานยอลขับเลยสันนิษฐานเอาเอง ไม่ได้บอกให้ชานยอลชะลอลงหรือมีท่าทีตื่นกลัวอย่างที่คนอื่นๆมักจะเป็น
“นิดหน่อย”
“หิวก็น่าจะกลับไปก่อน”
“ไม่หิวขนาดนั้นหรอก อ่านการ์ตูนของจงอินแล้วสนุกดี ไว้วันหลังจะมาอ่านต่อ”
“ว่างมากหรือไง” จงอินสงสัยอยู่หน่อยๆ เขายังไม่รู้จักชานยอลสักเท่าไหร่ จะว่าอยากรู้จักก็ไม่ขนาดนั้น เพียงแต่สงสัย
“ก็ไม่ได้ว่าง แต่บริหารเวลาเป็น” จงอินไม่สนใจจะถามเรื่องส่วนตัวต่อ ถ้าให้เดาเอาเองชานยอลคงคล้ายๆครอบครัวใหม่ของเขา ในละแวกบ้านแถบนั้นมีแต่เศรษฐี ชานยอลคงจะทำธุรกิจอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็ดูแลธุรกิจของที่บ้าน ซึ่งไม่ใช่อะไรที่ดึงดูดความสนใจจงอินให้อยากค้นหา
“คราวหน้าถ้าจะมาหาโทรบอกก่อนนะ บางทีผมก็ไม่มีอารมณ์” จงอินกลัวว่าชานยอลจะเคยตัว เขาไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวายมากเกินไป แต่ต้องยอมรับว่าเซ็กซ์ของชานยอลถูกใจเขา เขายังสนุกอยู่ก็เลยไม่ได้ห้ามขาด และชานยอลก็ดูจะไม่มีความรู้สึกพิเศษต่อกันให้ยุ่งยากใจ เล่นสนุกต่ออีกหน่อยก็คงไม่เป็นไร
“ไม่มีอารมณ์? ก็เห็นมีทุกที เครื่องร้อนง่ายด้วย” ชานยอลเอ่ยเย้า ก็เห็นๆอยู่ว่าชอบ
“บอกว่าบางที”
“โชคดีที่ไปถูกจังหวะพอดี”
“อีกไกลไหม” จงอินเปลี่ยเรื่องคุยเมื่อเห็นว่ามาได้ไกลพอสมควร
“จะถึงแล้ว อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
“อะไรก็ได้” ตอนบ่ายใช้พลังงานด้วยกันเยอะ หลังจากนั้นยังนั่งทำงานต่อ ตอนนี้จงอินเลยหิวมาก เขาทำงานอยู่บ้านมาเกือบทั้งอาทิตย์ไม่ได้ออกไปไหน วันนี้ก็เลยยอมออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกตามที่อีกฝ่ายชวน
ร้านที่ชานยอลพามาเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์ และไม่ผิดจากที่จงอินคาด พอเดินเข้าร้านมาบรรดาพนักงานต่างเอ่ยทักทายทำความเคารพชานยอล ในร้านลูกค้ายังไม่เยอะเท่าไหร่ ชานยอลมองสำรวจความเรียบร้อย ร้านอาหารนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจของเขา ชานยอลให้จงอินเลือกโต๊ะ เขาเลือกสั่งอาหารให้ทั้งหมด จงอินแค่นั่งรอเฉยๆ มองบรรยากาศในร้าน
จงอินค่อนข้างชอบการตกแต่งที่ค่อนข้างแตกต่างจากที่อื่น ไม่ใช่สไตล์เรียบหรู แต่เป็นร้านที่บ่งบอกรสนิยมกับความชอบของเจ้าของร้าน ผนังและพื้นโทนสีดำทั้งหมดกับเฟอร์นิเจอร์ไม้ จงอินมองไปที่บาร์เบียร์ หลังเคาน์เตอร์บาร์มีแท็ปคราฟท์เบียร์หลายยี่ห้อหลายสัญชาติเรียงกันนับสิบ ถัดจากแถวเคาน์เตอร์บาร์เป็นพื้นที่ว่างๆ มีโต๊ะพูลสองตัวตั้งอยู่
“ดึกๆน่าจะคึกคักกว่านี้” ชานยอลหันมาคุยกับจงอินหลังเขาอาหารและสั่งงานกับเด็กในร้านเรียบร้อยแล้ว
“เปิดมานานรึยัง”
“ก็สักพัก ประมาณปีกว่าๆ”
“คุณชอบดื่มเบียร์เหรอ”
“ใช่…จงอินสนใจไหม”
“สน ขอลองทุกแบบเลยได้ไหม”
“ไม่ได้ เมาเละเทะพอดี” ชานยอลว่า จงอินหัวเราะ แต่ก็ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้
“งั้นขอก่อนแก้วนึง เลือกมาให้ผมหน่อย” จงอินขอ ชานยอลตอบรับคำขอด้วยการเดินไปสั่งเบียร์ที่บาร์ให้เป็นพิเศษ
จงอินเป็นคนชอบเที่ยว ชอบดื่ม ชอบหาอะไรสนุกๆทำนอกเหนือจากการขลุกตัวทำงาน พอได้ออกมาก็ปลดปล่อยเต็มที่ทุกครั้ง ส่วนมากจะเมาเละเทะอย่างที่ชานยอลว่า แต่ถ้าไปต่อกับใครก็จะแค่กรึ่มๆ ไม่ถึงกับขาดสติจนหมดสนุก
พวกเขากินมื้อเย็นด้วยกันจนอิ่มแล้วไปนั่งกันต่อที่บาร์ ชานยอลแนะนำเบียร์หลายรสชาติที่จงอินไม่เคยลองมาก่อนให้ชิม ดื่มไปพลายคุยกันไปเรื่องทั่วๆไป จงอินยิ้มง่ายหัวเราะง่ายผ่อนคลายมากขึ้น ชานยอลเข้าถึงจงอินได้มากขึ้นอีกหน่อยเมื่อจงอินยอมเล่าถึงครอบครัวใหม่ให้ฟัง จงอินบอกเขาว่าแม่ไม่ยอมให้ย้ายไปอยู่ที่อื่น พ่อของเซฮุนจึงต้องยอมสร้างบ้านหลังนั้นให้ ครอบครัวจงอินเหมือนจะลำบากมาก่อน ชานยอลเดาเอาจากที่จงอินบอกว่าพ่อแท้ๆทิ้งเขาไว้กับแม่
“ไม่รู้จะให้อยู่ในละแวกเดียวกันทำไมทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่ แต่ก็ดีนะ ผมชอบ มันสงบดี” จงอินพูดถึงแม่กับบ้านหลังเล็กที่ตัวเองอยู่ กระดกเบียร์หมดแก้วที่สี่ ยื่นแก้วเปล่าให้ชานยอลให้เอาเบียร์มาให้ใหม่
“ไม่ค่อยได้เจอเซฮุนใช่ไหม มันบอกว่าไม่ได้กลับบ้านเป็นปี ไม่ถูกกันรึเปล่า”
“เซฮุนบอกคุณอย่างนั้นรึเปล่าล่ะ”
“เปล่า”
“ผมเจอเขาแค่ตอนย้ายมาอยู่แรกๆ แล้วเขาก็ย้ายออกไป คงจะเกลียดหน้าผมล่ะมั้ง” ชานยอลไม่ออกความเห็น มันเป็นเรื่องในครอบครัวคนอื่นที่เขาไม่ได้รู้อะไรมากมายนัก
“ดีที่วันนั้นเซฮุนโทรเรียกไปส่งที่บ้าน เราถึงได้เจอกัน”
“อืม…ก็ดี แก้เหงา” จงอินพูด หัวเราะเบาๆ มองเขาด้วยดวงตาเยิ้มๆจากการดื่มเบียร์ไปหลายแก้ว
“เหงามากไหม” ชานยอลวางแขนข้างหนึ่งบนเคาน์เตอร์ พวกเขาหันหน้าคุยกัน ชานยอลขยับโน้มตัวไปใกล้ขึ้น จงอินนั่งนิ่งไม่เอนหนี ไม่หลบตา ยิ้มมองเขาด้วยสายตาขี้เล่นซุกซน
“เหงามาก เป็นบางเวลา” นิ้วจงอินเขี่ยริมฝีปากชานยอลเล่น ต่างคนต่างจ้องตา ใบหน้าใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจ แต่พอชานยอลจะจูบจงอินก็หันหน้าออก รู้ว่าชานยอลอยากจูบจงอินยิ่งชอบแกล้งยั่ว
“อยากเล่นพูล” ชานยอลไม่ว่าอะไรที่อยู่ๆจงอินเปลี่ยนจากการนั่งคุยกันชวนไปเล่นพูล เขาดึงจงอินลุกจากเก้าอี้จูงไปที่โต๊ะพูลตัวที่เพิ่งว่าง
“เล่นเป็นรึเปล่า” เขาถาม
“เป็นสิ มาแข่งกัน” จงอินท้า
“แข่งเฉยๆไม่สนุก มาพนันกันดีกว่า”
“ด้วยอะไร” จงอินไม่เคยกลัวแพ้อยู่แล้ว เป็นประเภทรับคำท้าง่ายๆไม่กลัวเกรง ชานยอลนึกชอบนิสัยกล้าบ้าบิ่น เขาส่งไม้คิวให้จงอินด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ขอดีพคิส…ถ้าจงอินแพ้”
“แค่นั้น?”
“จนกว่าพี่จะพอใจคืนนี้”
“ก็ได้…ถ้าผมชนะ เบียร์ร้านคุณฟรีตลอดสำหรับผมนะ”
ชานยอลตอบตกลง เกมเล็กๆระหว่างพวกเขาเริ่มขึ้น เวลามีอะไรกันพวกเขาไม่ค่อยจูบกันสักเท่าไหร่ ชานยอลเข้าใจจงอินเพราะเขาก็ไม่ค่อยชอบจูบคนแปลกหน้า แต่คืนนี้ตั้งแต่ที่นั่งดื่มเบียร์คุยกัน เขาถูกริมฝีปากจงอินดึงดูดให้จ้องมอง มันชุ่มฉ่ำแดงสด บาครั้งจงอินเลียคราบเบียร์บนริมฝีปาก มันทำให้เขานึกอยากเลียมันบ้างเหมือนกัน เมื่อครู่เขาเกือบจะได้จูบริมฝีปากชุ่มฉ่ำด้วยรสเบียร์นั้นแล้ว แต่จงอินก็แกล้งเขา จงอินมีวิธียั่วเขา ชอบเล่นกับจินตนาการ ยิ่งไม่ได้ยิ่งทำให้กระหายอยาก ชานยอลมั่นใจว่าเขาจะชนะพนันเกมนี้ ถึงตอนนั้นเขาจะจูบจนกว่าจงอินจะขาดใจ
เกมดำเนินไปสักพักหนึ่งจงอินก็รู้ตัวแล้วว่ากำลังแพ้ เขาได้แค่เปิดเกม จากนั้นก็ยืนจิบเบียร์ดูชานยอลเล่น เขาแค่เล่นเป็นบ้างเท่านั้น ไม่เหมือนชานยอลที่ฝีมืออยู่ในขั้นเซียน ห่างชั้นกันเยอะเกินไปจนนึกยอมแพ้ยืนดูเป็นผู้ชมแทน มีลูกค้าหลายคนมายืนดูชานยอลเล่นเหมือนกัน สาวๆหลายคนส่งสายตาให้เมื่อชานยอลเงยขึ้นมามอง ใครๆก็คงเห็นว่าผู้ชายคนนี้ช่างมีเสน่ห์ ความเก่งกาจช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้หลายเท่า จงอินก็คิดอย่างนั้น เขารู้สึกร้อนขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อชานยอลยักคิ้วกวนๆให้ตอนจบเกม
ชานยอลโยนไม้ลงบนโต๊ะ เดินเข้ามาหาจงอิน
“ขี้โกง” จงอินว่า
“โดนหลอกแล้ว” ชานยอลก้มลงกระซิบหยอกล้อ ดันจงอินพิงโต๊ะพูลก่อนจับอุ้มขึ้นไปนั่ง แทรกตัวกลางหว่างขา
จงอินโอบแขนรอบคอชานยอล ยอมแพ้แต่โดยดี เขาเริ่มขบริมฝีปากชานยอลยั่วเย้าเชิญชวนไม่สนใจสายตาใครๆที่มองมา ชานยอลก็ไม่สนใจ ขบริมฝีปากจงอินกลับ บดเบียดริมฝีปากเข้าหากัน เมื่อจงอินเผยอปากอ้าออกเท่านั้น ชานยอลก็ได้ดีพคิสจากจงอินสมใจ
รสขมฝาดซาบซ่านอยู่ในปาก ชานยอลชอบรสชาตินี้ ดีกว่าเบียร์ยี่ห้อโปรดที่เขาชอบเป็นไหนๆ มันดีตรงที่จงอินก็ดูดกลืนรสชาติจากเขา จูบช่ำชองร้อนแรงดูดดื่มแทบไม่พักหายใจ จงอินครางหวิวๆในลำคอ ชานยอลถอนริมฝีปากชั่วครู่ เขาเห็นหลายคนลอบมองพวกเขาจูบกัน มีสายตาบางคู่จ้องมองจงอินอย่างเปิดเผย
“ไปกันเถอะ”
ชานยอลพูดเบาๆ จงอินมองเขาอย่างขัดใจแต่ก็ยอมให้เขาพามาหลังร้าน ชานยอลพาจงอินมาที่ห้องทำงานของเขา จงอินไม่รู้ว่าคือที่ไหน ริมฝีปากอีกฝ่ายประกบติดเข้ามาทันทีที่ถึงห้อง ในนั้นมืดสนิทและเงียบ พวกเขาได้ยินเสียงลมหายใจหอบกระเส่า เสียงดูดดึงฉ่ำชื้นของริมฝีปาก เสียงครางอืออาอย่างพึงพอใจ มือชานยอลที่โอบแผ่นหลังจงอินอยู่เลื่อนลงมาปลดกางเกง เขาถอดกางเกงจงอินออกอย่างเร่งร้อนแล้วปลดกางเกงตัวเอง ไม่ปล่อยให้ริมฝีปากผละออกจากกัน จงอินดิ้นเล็กน้อยเมื่อหายใจไม่ออก โดนเบียดติดกำแพง รู้สึกร้อนไปหมดทั้งตัวเพราะชานยอล คราวนี้ชานยอลไม่ตามใจเขา ทำตัวเอาแต่ใจบังคับควบคุม สอดแทรกส่วนนั้นเข้ามา จงอินเกี่ยวขาไว้กับสะโพกชานยอลข้างหนึ่ง ต้องโอบกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่นๆเมื่ออยู่ในท่านี้ ชานยอลทำทุกอย่างที่จงอินไม่ชอบ ทั้งจูบ ทั้งกอด แต่เพราะมันรู้สึกดีครั้งนี้จงอินถึงไม่ห้าม
สงครามในห้องสงบลงจงอินแทบยืนไม่อยู่ ริมฝีปากน่าจะแตกช้ำเพราะเขารู้สึกเจ็บ ชานยอลจูบเม้มเบาๆ ค่อยๆถอนริมฝีปากออกเพื่อหายใจ
“พอใจรึยัง” จงอินเอียงหน้าออกถาม
“สุดๆเลย”
“คราวหน้าไม่ต้องชวนพนันอะไรด้วยแล้วนะ”
“เดี๋ยวให้กินเบียร์ฟรี จะได้ไม่หาว่าขี้โกง”
“ก็ดี”
จงอินดันตัวอีกคนออก ยืนเซๆชานยอลเลยช่วยประคองไว้ จงอินไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในเกมพนันของชานยอลกับเซฮุน ซึ่งตอนนี้ชานยอลเริ่มสนุกขึ้นทุกที เกมนี้ไม่ง่าย เขาชอบที่มันไม่ง่าย จงอินท้าทายให้เขาเอาชนะโดยไม่รู้ตัว ครั้งนี้จงอินแพ้จูบให้เขายังยอมขนาดนี้ ไม่รู้ว่าถ้าแพ้ยกหัวใจให้เขา จงอินจะยอมให้เขาได้ถึงขนาดไหน
#FicHeartintheCage
ความคิดเห็น