คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Heart in the Cage 1
Heart in the Cage
-1-
รสชาติไม่ได้เรื่อง…
รสจูบแม้ในขณะมึนเมาก็ยังไม่ได้เรื่อง ชายหนุ่มผละออก ปาดลิปสติกที่เคลือบอยู่บนริมฝีปากกับคราบน้ำลาย หลับตาโยกไปตามจังหวะเพลงแทน เธอเต้นไปตามจังหวะของเขา เบียดเนื้อหนังแนบชิด มองเขาที่กำลังหลับตา ไฟหลากสีอาบไล้ใบหน้า ไม่ต้องมีแสงไฟสว่างจ้าเธอก็รู้ว่าเขาหล่อเหลาแค่ไหน เห็นแค่เงาเธอก็รู้ ใครๆก็รู้ เธอลูบแผ่นอกแน่นๆของเขา คิดไปว่าคืนนี้อาจเป็นคืนของเธอ แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็ฝันสลาย เมื่อเขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำและไม่กลับมาอีกเลย
โอ เซฮุนเดินเซๆมาที่รถ รู้ว่าเมาอยู่พอตัวเลยจุดบุหรี่สูบพร้อมกับกดมือถือหาใครสักคนให้มารับ แต่ก็ติดต่อใครไม่ได้ เพื่อนที่มาด้วยกันวันนี้แยกย้ายไปแล้วทางใครทางมัน เขาสบถในลำคอเป็นคำหยาบคาย ได้ยินเสียงชัตเตอร์ชัดเต็มสองหูยิ่งหงุดหงิด ไม่อยากใส่ใจแต่ก็หงุดหงิดทุกทีเวลาถูกตามไปทุกที่ในเวลาส่วนตัว
เขาเงยหน้าจ้องไปในเงามืดหลังเสาในลานจอดรถ เสียงชัตเตอร์เงียบไป เซฮุนกดหาชื่อในโทรศัพท์ต่อ เจอชื่อคนๆหนึ่งที่ไม่ได้ติดต่อกันมาสักพักเพราะต่างคนต่างยุ่ง เขากดโทรหาทันที
“ว่าไง”
“ยุ่งอยู่รึเปล่า”
“มีอะไรให้ช่วยแน่ๆ…ใช่ไหม?”
“เมาว่ะ ไม่อยากขับรถกลับเอง พี่มารับหน่อยดิถ้าว่าง”
“ตอนนี้อยู่ไหน”
บอกสถานที่ไปแล้วเซฮุนก็เหยียบก้นบุหรี่ ขึ้นรถมาติดเครื่อง ลดกระจกลงเล็กน้อย นอนรอคนที่กำลังมารับ
เงาดำวูบไหวตรงกระจกรถ เขาสะดุ้งตื่นตอนได้ยินเสียงล้อเสียดสีพื้นลานจอดรถ เมอร์เซเดสเบนซ์สีดำเบรคเอี๊ยดจอดข้างๆรถของเซฮุน เขารู้สึกว่าหลับไปได้สักพักหนึ่ง สร่างเมาไปนิดหน่อย เซฮุนบิดกุญแจดับเครื่อง หันมองหน้าต่างกระจกที่เจอเงาคนตอนตื่น มีรอบจูบเปื้อนกระจกรถของเขา เขาสบถเป็นคำภาษาอังกฤษติดปาก ลงจากรถไปขึ้นรถอีกคัน
“หงุดหงิดอะไร” เจ้าของรถเห็นเซฮุนกระชากปิดประตูรถตัวเองแรงๆถามเสียงหน่าย
“ตามอยู่ได้ รำคาญ”
“ยังไม่ชินอีก”
“ไอ้ชินมันก็ชิน ไม่อยากจะสนใจ แต่มันน่ารำคาญ”
ปาร์ค ชานยอลไม่ว่าอะไรต่อ เขาชินกับอารมณ์เด็กเอาแต่ใจของเซฮุน เข้าเกียร์ออกรถด้วยความเร็ว พุ่งตัวออกสู่ถนนโล่งๆกลางดึก
“ให้ส่งที่ไหน คอนโด?”
“อืม”
“กลับบ้านบ้างรึเปล่า”
“ไม่…พี่ล่ะกลับบ้างรึเปล่า”
“ก็กลับบ้าง”
“ไม่ได้เป็นเด็กบ้านแตกแบบผมนี่นะ”
“อย่างกับว่านายแคร์เรื่องพวกนี้”
“ไม่แคร์ไง แล้วก็ไม่อยากมีส่วนร่วมด้วย”
ชานยอลกับเซฮุนโตมาด้วยกัน บ้านพวกเขาอยู่ข้างกัน ครอบครัวมีฐานะทั้งคู่ วิ่งเข้าออกบ้านของกันและกันได้เหมือนเป็นบ้านของตัวเอง เข้าช่วงวันรุ่นก็โดนส่งไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน แต่กลับมาไม่พร้อมกันเพราะชานยอลเรียนจบก่อน พวกเขาเริ่มห่างกันช่วงนั้น ติดต่อกันไม่บ่อย แต่ก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอด
“เหมือนจะมีรถตามมา” ชานยอลสังเกตมาระยะหนึ่งจนแน่ใจว่าถูกตาม
“พี่ช่วยสลัดให้หน่อย โดนตามมาทั้งวันแล้ว”
“แล้วจะไม่โดนดักรอที่คอนโดรึไง” ชานยอลถาม เซฮุนคำรามในลำคอ ขยี้หัวสีส้มของตัวเองแรงๆ
“พวกนั้นรู้จักบ้านนายไหม”
“น่าจะไม่รู้ ไม่ได้กลับไปเลยตั้งแต่ปีที่แล้ว”
“ถ้าสลัดหลุดจะพาไปส่งบ้านแล้วกัน”
“อืม” เซฮุนเริ่มหมดความอดทน ถึงจะไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไหร่แต่ก็ยังดีกว่าโดนสตอล์กเกอร์ตาม
ปกติชานยอลขับรถเร็ว เพียงแค่บอก ไม่กี่นาทีถัดมาเหลือบมองกระจกหลังก็ไม่เห็นรถสักคันขับตามหลัง
“พี่จะค้างด้วยกันไหม” เซฮุนชวนเหมือนเมื่อก่อน ชานยอลเลี้ยวรถเข้าไปจอดส่งถึงหน้าประตูบ้าน ตัวบ้านหลังใหญ่ปิดไฟมืด ชานยอลมองรอบๆเมื่อหลายอย่างดูแปลกตาไป เขาเห็นบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง หลังคาสูง เป็นบ้านใสเหมือนทำด้วยกระจกทั้งหลัง ไฟเปิดสว่างจ้า บ้านหลังที่ว่านั่นตั้งอยู่ริมสนามอีกฝั่งห่างไกลจากตัวบ้านใหญ่ที่เซฮุนอยู่
“แม่เลี้ยงนายอยู่บ้านหลังนั้นเหรอ” ชานยอลถาม
“เปล่า…ว่าไง จะค้างด้วยกันไหม” เซฮุนขี้เกียจเล่า เปิดประตูลงจากรถ ชานยอลลงตามไปแทนคำตอบ เดินตามเจ้าของบ้านขึ้นชั้นบน เข้าห้องนอนเซฮุนที่เมื่อก่อนนี้เขามาค้างด้วยแทบจะวันเว้นวัน สลับกันนอนค้างกับบ้านของเขา
…
ชานยอลตื่นก่อนเซฮุน เขาถูกปลุกด้วยเสียงบางอย่าง เหมือนจะเป็นเสียงน้ำ ซึ่งเขารู้ว่ามันมาจากไหน แต่ไม่แน่ใจว่ามาจากใคร เซฮุนยังหลับสนิท เขาพลิกตัวไปหยิบมือถือดูเวลากับเช็กข้อความ ไม่มีอะไรเร่งด่วนสำหรับวันนี้
เสียงน้ำยังแว่วๆมาให้ได้ยินเป็นระยะ ชานยอลลุกขึ้นไปล้างหน้า หยิบซองบุหรี่กับไปแช็กแล้วเดินออกมานอกระเบียงห้องนอนของเซฮุน มองลงไปข้างล่างซึ่งเป็นสระว่ายน้ำ มีคนๆหนึ่งกำลังว่ายอยู่
ชานยอลไม่แปลใจที่เห็นคนแปลกหน้าในบ้านหลังนี้ เซฮุนไม่ได้กลับมา เขาก็ไม่มีโอกาสได้เข้ามา สักประมาณสองปีที่แล้วที่พ่อแม่เซฮุนแยกทางกัน อีกครึ่งปีต่อมาพ่อเซฮุนก็แต่งานใหม่ พอแม่เลี้ยงกับลูกชายย้ายมาอยู่ เซฮุนก็ย้ายไปอยู่ที่คอนโดเกือบจะถาวร
คนที่อยู่ในสระว่ายมาแตะขอบสระรอบสุดท้ายก็ผุดขึ้นมาเหนือน้ำ แขนสองข้างเกาะขอบสระ ถอดแว่นว่ายน้ำออกขณะหอบหายใจ ชานยอลแหงนหน้าพ่นควันแล้วก้มมองคนข้างล่างอย่างผู้สังเกตการณ์ ในบรรยากาศสงบ คงมีแค่ในหัวชานยอลที่ได้ยินเสียงเพลง เป็นทำนองเบสกับกลองของวงร็อควงหนึ่ง เนื้อร้องล่อแหลม เซ็กซี่ เหมาะกับภาพเคลื่อนไหวที่เขากำลังมองราวกับเป็นมิวสิกวีดีโอ
ชายหนุ่มยันตัวขึ้นจากสระ ผิวสีแทนชุ่มน้ำปรากฏแก่สายตา มีแค่กางเกงว่ายน้ำสีดำที่ปกปิดซ่อนเร้นส่วนนั้นเอาไว้ แสงแดดสะท้อนผิวเปียกๆเป็นประกายระยิบระยับ รูปร่างสูงเพรียว มีกล้ามเนื้อสวยงามทุกส่วนเป็นอาหารตาชั้นเลิศ ชายหนุ่มสะบัดผมก่อนเสยมันลวกๆสองสามที เดินวนสระไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางพาดอยู่ตรงเก้าอี้ใต้ร่ม ชานยองไล่สายตาตามหยดน้ำที่ไหลลงจากแผ่นอก ผ่านเนินอก ยอดอก ลงต่ำเรื่อยๆผ่านกล้ามท้อง ลงมาจนถึงช่วงขายาวเรียว เป็นช่วงขาที่สวยมากจนทำให้นึกถึงมันในอิริยาบถอื่น ชานยอลมองรูปร่างก่อนไล่สายตาขึ้นมองใบหน้า ดวงตา ริมฝีปาก…
ร่างกายผู้ชายคนนี้ทำให้เขาคิดถึงแต่เรื่องเซ็กซ์
ชานยอลจุดบุหรี่มวนที่สอง อยากอยู่ตรงนี้ดูอาหารตาอีกสักพัก
“เฮ้ย!” ชานยอลสะดุ้งเมื่ออยู่ๆมีมือมาบีบส่วนนั้นของเขา
“เรียกแล้วเสือกไม่ได้ยิน” เซฮุนว่า ใส่ชุดคลุมสีขาว หัวยุ่งชี้โด่เด่ คีบบุหรี่จากมือชานยอลแย่งไปสูบ ต่างคนต่างเท้าแขนตรงระเบียง เซฮุนมองตามสายตาชานยอลที่ยังไม่ละออกมาสักที
“หื่นขึ้นมาเลยสิ” น้ำเสียงเซฮุนแดกดัน ยิ่งกว่ารู้ดีว่าชานยอลกำลังคิดอะไร สายตาโลมเลียเปิดเผยออกอย่างนี้ ในหัวก็มีแค่เรื่องนั้นเท่านั้นแหละ
“นั่นลูกชายแม่เลี้ยงนายเหรอ”
“คนสวนมั้ง”
“อายุเท่าไหร่”
“สนอายุด้วยเหรอ เท่าไหร่ก็กินมาหมดแล้วนี่”
“ตอบดีๆจะตายไหม”
“อยากรู้อะไรอีก”
คนด้านล่างที่เป็นเป้าสายตาหยิบแว่นกันแดดมาใส่ เสียบหูฟังนอนอาบแดดฟังเพลง ยังไม่รับรู้ว่ามีคนจ้องมองหรือกำลังอยู่ในบทสนทนาของใคร
“นายยังไม่ได้บอกว่าอายุเท่าไหร่”
“เท่าผม”
“เป็นนายแบบเหมือนนายรึเปล่า”
“ไม่ใช่”
“หุ่นดีกว่านายแบบก้างๆตั้งหลายคน”
“ถูกใจสุดๆเลยสิ”
“สเปคนายเหมือนกันนี่”
“หึ” เซฮุนพ่นลมออกจมูก ชานยอลละสายตาออกมามองอีกคนที่ยิ้มหยัน เซฮุนก็ยังคงเป็นเซฮุน ลูกชายคนเดียวที่ถูกสปอยล์มาตั้งแต่เกิด อยู่ดีๆก็มีพี่น้องที่ไม่อยากต้อนรับ ต่อให้ตรงสเปคแค่ไหนก็คงเกลียดขี้หน้าอยู่ดี
“ชื่ออะไร”
“ถ้าบอกจะได้อะไร” พอชานยอลอยากรู้มากๆ เซฮุนก็เริ่มต่อรอง
“ยังมีอะไรที่นายอยากได้อีก”
“วันนี้บ่ายๆไปส่งหน่อย มีถ่ายงาน”
“อืม”
“คิม จงอิน” เซฮุนยอมบอก ดีดตัวขึ้นนั่งบนราวระเบียง เขาไม่มองคิมจงอินแล้ว มีแค่ชานยอลเท่านั้น ขณะเดียวกันการเคลื่อนไหวบนระเบียงก็เหมือนจะดึงสายตาจงอินให้เงยขึ้น ชานยอลมองไม่เห็นดวงตาหลังแว่นกันแดด แต่การเงยหน้าขึ้นนิดๆนั้นทำให้แน่ใจว่าจงอินเห็นพวกเขาแล้ว
คิม จงอินดึงแว่นกันแดดลงตรงกลางสันจมูก ช้อนมองขึ้นด้านบน เมื่อได้สบตากับชานยอลก็ยิ้มมุมปาก ก่อนจะดันแว่นเข้าที่เดิม ขยับขาเรียวของตัวเองชันขึ้นข้างหนึ่ง
“ผมว่า…พี่คงเอาคนนี้ไม่อยู่”
“ทำไม?”
“แต่คิดอีกทีก็อาจจะสมน้ำสมเนื้อ”
“คิดว่านายไม่ค่อยได้สุงสิงกับครอบครัวใหม่ซะอีก”
“จงอินนั่นน่ะ เจอกันวันเดียวก็ดูออกว่าเป็นคนยังไง”
“นายมองคนแค่ภายนอกรึเปล่า”
“งั้นดูจากแค่นี้ พี่ว่าจงอินเป็นยังไง”
“น่าจะเป็นพวกชอบท้าทาย”
“เห็นไหม แค่นี้ก็ดูออกแล้ว พวกชอบท้ายทาย ชอบเอาชนะ มั่นใจในตัวเองจนน่าหมั่นไส้เหมือนพี่นั่นแหละ”
“หรือว่านายแพ้มา”
เซฮุนมองชานยอล เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งไม่ตอบคำถาม กระโดดลงมาจากราวระเบียงกอดคอชานยอล ใช้ความคิดพักหนึ่งก็ยิ้มออกมา
“มาทำอะไรสนุกๆกันไหม” เซฮุนก้มลงมากระซิบใกล้ๆ ชานยอลยิ้มออกมาบ้าง อะไรสนุกๆที่ว่าคงไม่ใช่เรื่องอื่นนอกจากจงอิน เขาที่ล็อกเป้าหมายไว้ที่คนๆนั้นแล้วพร้อมกระโจนเข้าใส่ตลอดเวลา
“มาพนันกัน…กับหัวใจคน”
“หึ…เราเคยพนันเรื่องงี่เง่าพรรณ์นี้มากี่ครั้งแล้ว”
“ผมว่าครั้งนี้มันน่าสนุกดี พี่อาจจะไม่ชนะเหมือนทุกครั้ง ได้ฟันไม่นับนะ พี่คงได้ตั้งแต่วันแรก แล้วก็ถูกเขี่ยทิ้งในวันถัดมา”
“ดูถูกกูขนาดนั้น”
“ถ้าพี่ทำให้จงอินรักได้ พี่ก็ชนะ อยากได้อะไรจากผมก็มาขอไปได้เลย”
“ให้เวลาเท่าไหร่”
“จนกว่าใครสักคนจะรักอีกฝ่ายก่อน”
“ถ้ากูแพ้ล่ะ”
“ผมขอคอนโดพี่”
“ยังอยากได้ไม่เลิก ทำเลดีๆมีเยอะแยะ”
“เอาจากพี่ได้ฟรี”
“เออ เอางั้นก็ได้ มั่นใจเหลือเกินนะ” ว่าอย่างนั้น แต่ความมั่นใจของชานยอลก็ไม่ได้ลดลงแม้สักเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้
เซฮุนเป็นจอมวายร้ายชอบสร้างเรื่อง เกมนี้น่าสนุกตรงที่ไม่ใครก็ใครสักคนต้องแพ้ เขาอยากทำลายความมั่นใจของคิมจงอิน อยากเห็นคนแบบนั้นเวลาหมดท่าร้องขอความรักจากคนอื่น อีกใจหนึ่งเขาก็สงสัยว่าชานยอลในสภาพตกหลุมรักจะเป็นยังไง เขาไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา เป็นผู้ชายที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีหัวใจ มีแต่ไอ้นั่นที่ใช้งานได้ดีจนชนะพนันทุกครั้ง
ทั้งเซฮุนทั้งชานยอลชีวิตช่วงหลังที่แยกย้ายกันไปก็ห่างหายจากการเล่นสนุก เกมนี้จึงตกลงร่วมเล่นกันง่ายดาย ไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์ตอนจบที่อาจจะไม่ได้มีแค่สองแบบอย่างที่คิด
…
แดดช่วงเที่ยงร้อนแรงพอๆกับร่างที่กำลังนอนอาบแดด
ชานยอลเดินเลาะขอบสระ ถือแก้วกาแฟที่แม่บ้านเพิ่งชงให้เข้าไปหาชายหนุ่มที่นอนอยู่ เงาดำของเขาทอดอยู่เหนือร่างนั้น
คิม จงอินเงยหน้าขึ้น มองผู้ชายร่างสูงใหญ่ผ่านแว่นกันแดด รอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดกับเขาว่าอะไร
“ไม่ร้อนเหรอ” จงอินยิ้มนิดๆกับคำถาม
“สบายออกจะตายไป” เมื่อจงอินตอบอย่างนั้น ชานยอลก็นอนลงบ้างที่เก้าอี้ตัวข้างๆ จิบกาแฟไปพลาง ปล่อยตัวตามสบาย
“นายอยู่ที่บ้านกระจกหลังนั้นใช่ไหม”
“คุณไม่รู้เหรอว่าผมเป็นใคร”
“รู้ แต่ไม่รู้ว่านายอยู่ที่บ้านหลังนั้นรึเปล่า”
“อยากรู้ไปทำไม” จงอินเปลี่ยนเป็นพลิกตัวนอนคว่ำ หันหน้าเข้าหาคู่สนทนา
“เผื่ออยากเจอ จะได้ไปหาถูก” พอฟังประโยคนั้น จงอินก็ค่อยๆถอดแว่นออก สบตาชานยอลก่อนหัวเราะเบาๆ
“ผมอยู่ที่นั่นแหละ อยากมาหาก็มาได้”
คำพูดจงอินยั่วเย้าพอๆกับท่าทาง คุยกันเพียงไม่กี่ประโยคก็รู้ถึงเจตนาของอีกฝ่าย ฝ่ายหนึ่งรุกเข้าหาอย่างเปิดเผย อีกฝ่ายก็ต้อนรับอย่างท้าทาย
คิม จงอินออกจะตื่นเต้นเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกายเมื่อเจอของถูกใจ เขากำลังเบื่อได้ที่ เป็นคนไม่ชอบรสชาติจำเจซ้ำเดิม และชานยอลก็ดูเป็นรสชาติใหม่ที่น่าสนใจสำหรับเขา ดูอันตรายใช่เล่น ทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัย ไม่ใช่คนที่จะตกหลุมพรางเขาง่ายๆ ดูมีชั้นเชิง นั่นแหละที่น่าสนุก
“แล้วบ้านคุณล่ะอยู่ที่ไหน”
“ข้างๆบ้านนาย”
“งั้นเหรอ...”
“อยากมาหาก็มาได้”
“ไม่ไปหรอก ผมอยากให้คุณมาหาผมที่บ้านมากกว่า”
น่าจะจริงอย่างที่เซฮุนพูด ถ้าได้ฟันก็คงได้ตั้งแต่วันแรก เสร็จแล้วก็อาจจะโดนเขี่ยทิ้ง แต่ชานยอลมั่นใจในตัวเองมากพอว่าจงอินจะไม่ทำอย่างนั้น
“ชวนเองนะ…งั้นคืนนี้ไปหาได้ไหม”
“ผมไม่พาคนแปลกหน้าเข้าบ้าน”
“พี่ชื่อชานยอล”
“พี่?...เปลี่ยนสถานะเร็วจัง”
“จะเรียกพี่ หรือเรียกชานยอลก็ได้”
“งั้นขอเรียกชานยอลก็แล้วกัน”
“ได้สิ…จงอิน”
ทั้งสองจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง กับผู้ชายด้วยกันแล้ว แค่มองตาก็รู้ว่าต้องการอะไร จงอินกัดริมฝีปากเบาๆ ได้แต่หวังว่าชานยอลจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง จงอินลุกขึ้นจากเก้าอี้ คาดแว่นกันแดดไว้บนศีรษะ หยิบผ้าเช็ดตัวกับแว่นว่ายน้ำเตรียมตัวกลับไปอาบน้ำ ก่อนเดินจากไปจงอินก้มลงมาหาชานยอลที่นั่งมองเขาอยู่ ลมหายในอุ่นๆรดแก้ม เขากระซิบเบาๆ
“ผมจะรอ…เอาถุงยางมาด้วยนะชานยอล”
เป็นการเชิญชวนอย่างตรงไปตรงมา ง่าย แต่กลับน่าตื่นเต้น ชานยอลอยากเดินตามจงอินกลับบ้านซะเดี๋ยวนั้น กดร่างที่เกาะพราวด้วยหยดน้ำเข้ากับกำแพง ดึงกางเกงว่ายน้ำตัวนั้นลงแล้วกระแทกให้หนำใจ เขาได้แต่คิด รอจนกระทั่งกลางดึกถึงปรากฏตัวหน้าบ้านกระจกใส ค่ำคืนแรกของเขากับจงอินร้อนแรงยิ่งกว่าที่คิด พวกเขาทำความรู้จักกันผ่านเซ็กซ์ ชานยอลทำความรู้จักจงอินจากการสบตา รอยยิ้ม เสียงครวญคราง คำปลุกเร้า คำสั่ง ถ้อยคำบ้างอ่อนหวาน บ้างหยาบคาบ จังหวะสอดประสานทำเอาแทบลืมหายใจ
เพียงแค่คืนเดียวที่ได้ทำความรู้จัก ชานยอลถึงรู้ว่าคิมจงอินเป็นคนที่มีสีสันฉูดฉาดมากกว่าใครๆที่เขาเคยพบ ร้อนแรง บาดตา บาดใจ และถึงใจเขาอย่าที่สุด
#FicHeartintheCage
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องนี้น่าจะสั้นๆประมาณ5-10 ตอนไม่เกินนี้ที่ตั้งใจไว้
ไม่หนักหน่วง ไม่ดราม่า(มั้งนะ) และอาจจะมาแต่ฉาก...
พอดีได้ยินเพลง Bitter Sweet Symphony ที่เป็นซาวแทร็กเรื่อง Cruel Intentions เลยนึกอยากเขียนชานไคประมาณนี้มั่ง หนังเก่าแล้วแต่เพลงเพราะ ลองหาดูหาฟังกันได้ ส่วนฟิคอันนี้คงจะลงไม่ถี่ มาเรื่อยๆเหมือนเดิมไม่ทิ้งช่วงแน่นอนจ้า
ความคิดเห็น