คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Come Back To Me [พี่การ์ด x 88]
Come Back To You
[พี่การ์ด x 88]
ผมกลับมาแล้ว…และเขาก็ไม่รู้
เราสบตากันแค่เสี้ยววินาทีขณะที่เขาลงจากรถ หลังจากนั้นเราต่างฝ่ายต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเอง ท่ามกลางสายตานับร้อยของแฟนๆ มันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องดูแลเขาและเพื่อนๆให้ปลอดภัย พวกเราในทีมแบ่งหน้าที่กันแต่ไม่ได้เจาะจงใครเป็นพิเศษ แต่เป็นผมที่เจาะจงดูแลเขาเป็นพิเศษ ผมไม่ได้รับคำสั่งจากใคร แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจในทีแรก มันเป็นความบังเอิญที่ผมได้ดูแลความปลอดภัยของเขาบนเวที ทุกอย่างเริ่มจากตรงนั้น แล้วหลังจากนั้น สายตาผมก็คอยแต่จะมองหาเขาก่อนเป็นคนแรก
ผมแทบไม่ได้สนใจมองคนอื่นๆ คอยเดินตามดูแลเขาอยู่ตลอดไม่ให้ใครเข้ามารุกล้ำพื้นที่หรือแตะต้องโดนตัว นอกจากนี้ยังคอยสังเกตพฤติกรรมเขาอยู่เงียบๆ ต้องคอยจับเอาท่าทีเล็กๆน้อยๆออกมาตีความ เพราะทุกอย่างที่เขาแสดงออกมีความหมายเสมอ
แต่ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะเงียบเกินไป ไม่มีท่าทีสื่อความหมายอะไรให้ผมรับรู้สักอย่าง
“ระวัง” ผมพูดเบาๆเมื่อเรายืนอยู่ใกล้กัน ผมเอาตัวบังแฟนคลับที่สบโอกาสเดินเข้ามาใกล้ๆ เรายืนอยู่ใกล้กันมาก ได้ยินเสียงชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปในมือแฟนๆดังไม่ขาดสาย หากจะถ่ายรูปจงอิน ยังไงก็ต้องติดผมเข้าไปด้วยแน่นอน ซึ่งผมไม่แคร์ ไม่เคยแคร์ว่ามันจะออกมาเป็นแบบไหน
ผมแตะที่แขนจงอินเบาๆเพื่อดันให้เขาเดินไป แต่แล้วปฏิกิริยาที่ผมไม่ได้คาดไว้ก็เกิดขึ้น เมื่อเขาดึงแขนตัวเองออกห่างจากมือผม ไม่ได้เป็นการกระทำที่โจ่งแจ้ง มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้สึกถึงความผิดปกติ
นอกจากจะไม่สบตา ไม่แสดงทีท่า เขายังเอาตัวออกห่างจากผม ซึ่งอย่างสุดท้ายทำให้คนใจเย็นอย่างผมเริ่มรู้สึกร้อนจากข้างในจนต้องถอนหายใจหนักๆออกมา เอื้อมมือไปจับแขนเขาใหม่ไม่ใช่แค่แตะเบาๆอย่างตอนแรก แค่นี้เขาก็หนีผมไม่ได้แล้ว
“ปล่อยครับ” จงอินพูด เสียงที่เล็ดลอดผ่านมาสก์เบาจนแทบไม่ได้ยินแต่ผมก็ได้ยิน…แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน
ผมบีบแขนเขาแน่นกว่าเดิมสักพักก็ปล่อยออก เขาเอาแขนตัวเองมากอดไว้ราวกับว่ากำลังหนาว เอามือจับแขนตรงที่ผมบีบเมื่อครู่ ผมกระตุกยิ้มเล็กน้อยที่เขาเริ่มมีปฏิกิริยา ผมรู้ว่าทำอย่างไรเขาถึงจะสนใจผมได้
ต้องรุกเข้าไปให้ถูกจังหวะ ถอยให้ถูกจังหวะ และอยู่ในที่ๆเขาต้องมองเห็นผมตลอดเวลา
“ไปเข้าห้องน้ำนะ” จงอินบอกกับเซฮุน ยังเหลือเวลาอีกสักพักก่อนจะขึ้นเครื่อง พอได้ยินอย่างนั้นผมก็ขยับเท้าเดินตาม รู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่แอบเหลือบมอง ทั้งในทีมซีคิวริตี้และเพื่อนในวงของจงอิน แต่ไม่มีใครสักคนที่เดินตามพวกเรามา ปล่อยให้ผมไปกับเขาสองคน เหมือนรู้ว่าผมต้องการอย่างนั้น
ผมเดินตามเข้ามาถึงข้างใน ยืนพิงอ่างล้างหน้าปล่อยให้เขาทำธุระส่วนตัว ผมรอให้คนในห้องน้ำสองคนออกไปจนเหลือแค่เราสองคน จากนั้นก็เดินไปล็อกประตูห้องน้ำ ไม่มีทางปล่อยให้เสียโอกาส
“ไม่สบายรึเปล่า” ผมถาม เดินเข้าไปใกล้เขาที่กำลังล้างมือ จริงๆก็ถามไปอย่างนั้น ผมรู้ว่าเขาสบายดี
จงอินยังทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ไม่ขยับถอยหนี
“โกรธเหรอที่หายไป” คำถามผมทำให้เขาขมวดคิ้ว แต่คนปากแข็งก็ยังปากแข็ง เป็นซะอย่างนี้ทุกที
“นึกว่าไม่อยากรู้เลยไม่เคยบอก” ผมเข้าไปยืนซ้อนหลัง เบียดจงอินยืนชิดอ่างล้างมือจนเขาต้องยันมือเท้าขอบอ่างเอาไว้
“ไม่ได้อยากรู้”
“งั้นพี่ก็เข้าใจถูกแล้ว?”
“จะเข้าใจยังไงก็เข้าใจไปเหอะ” จงอินจะขยับตัวเดินหนี ผมรีบตวัดแขนข้างหนึ่งรวบเอวเขาเอาไว้ พอได้ใกล้ชิด ได้กลิ่นของเขายิ่งรู้สึกคิดถึง
ผมมองเขาผ่านกระจก และเขาก็จ้องผมเช่นเดียวกัน
ใบหน้าครึ่งหนึ่งของจงอินถูกปกปิดด้วยมาสก์ผมจึงเห็นแค่แววตาของจงอินที่แสดงความไม่พอใจในนาทีแรก พอเวลาล่วงเลยผ่านไปก็เหมือนแววตานั้นจะเปลี่ยนเป็นตัดพ้อ ผมค่อยๆใช้แขนทั้งสองข้างกอดเขาไว้ ออกแรงกอดรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ให้แผ่นหลังเขาแนบชิดกับอกของผม
“ขอโทษ” ผมบอก กดริมฝีปากลงไปบนต้นคอของเขา สายตายังมองกันผ่านกระจกไม่ละไปไหน จงอินสะดุ้งเล็กน้อยจากสัมผัส เขามีปฏิกิริยากับสัมผัสของผมเสมอ
“แล้วจะหายไปอีกไหม” จงอินถาม เขาไม่ได้ถามว่าผมไปไหนมา แต่กลับเลือกถามคำถามที่แสดงออกว่าไม่อยากให้ผมไปไหน มันทำให้ผมใจกระตุก เพราะผมยังตอบเขาไม่ได้
ความจริงเราไม่ควรจะถามคำถามพวกนี้ระหว่างกัน มันควรจะเกิดขึ้นและจบไปในแต่ละครั้ง แต่ผมกลับดีใจที่เขาถาม
“ยังไม่รู้…” ผมตอบได้แค่นั้น “แต่ถ้าคราวหน้าจะหายไปอีก…พี่จะบอก”
จงอินมองผมด้วยสายตายากอธิบาย เขาเอนศีรษะมาพิงผม ต่างคนต่างรู้ว่าระยะเวลาที่ห่างกันไปรู้สึกต่อกันอย่างไร นอกจากร่างกายที่ถูกดึงดูดเข้าหากันยากจะต้านทานแล้ว การบังคับควบคุมใจก็ไม่ใช่เรื่องง่าย และเราก็รู้ดีว่ามันไม่ควรจะเป็นอย่างนี้ รู้ว่าไม่ควรตั้งแต่จูบกัน หรือมีอะไรกันครั้งแรก มันไม่ควรทั้งนั้น
ผมดึงมาสก์จงอินออก จับเขาให้เงยหน้าขึ้นแล้วกดริมฝีปากตัวเองลงไป จงอินไม่ได้ขัดขืน เขารู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง รู้ว่าผมอยากจะบดขยี้ริมฝีปากของเขาแค่ไหน
ทั้งผมทั้งเขาหายใจแรงขึ้น ผมคลายกอดแล้วจงอินก็พลิกตัวหันกลับมาแทบจะกระโจนเข้าจูบกัน ผมจับสะโพกเขาอุ้มขึ้น จงอินกระโดดรัดขาสองข้างรอบลำตัวหนาๆผม เป็นความร้อนแรงของเขาที่ผมชอบ แม้ว่าผมจะทิ้งน้ำหนักกดเขาพิงกระจกอย่างแรงก็ยังไม่แสดงท่าทีสะทกสะท้าน เราจูบกันอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะค่อยๆลดระดับลง สัมผัสอย่างอ้อยอิ่งและค่อยๆผละออก
จงอินเม้มปากบวมเจ่อของตัวเองเข้าหากันเหมือนต้องการเก็บรสสัมผัส ผมจึงจูบเขาซ้ำแรงๆอีกหนึ่งที
“ไม่มีเวลาแล้ว” ผมบอก แสดงความเสียดายทางแววตาอย่างเปิดเผย
“คืนนี้…ที่ห้องพี่” เขาพูด
“มานะ…” ผมถามย้ำ จงอินพยักหน้าน้อยๆ เขาใช้นิ้วตัวเองเช็ดปากผม ขณะที่ผมปิดปากแดงๆของเขาด้วยมากส์เหมือนเดิม
…
#alotlike88
ความคิดเห็น