คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lost On You 1
Lost On You
[1]
ชีวิตคนเรามันเริ่มที่ตอนไหนนะ ตอนไหนกันที่เราจดจำอะไรๆและปะติดปะต่อได้เป็นเรื่องราว ความทรงจำตอนเด็กๆของทุกคนมักจะเลือนรางใช่หรือเปล่า แต่ก็ยังมีภาพบางภาพฝังอยู่ในหัว เหตุการณ์บางเหตุการณ์ที่นานเท่าไหร่ก็ไม่ลืม อย่างน้อยๆก็คงมีสักอย่างหนึ่งที่จำได้ อย่างเรื่องที่กลัวมากๆ หรือไม่ก็ดีใจมากๆ เสียใจมากๆ
ผมก็มีเหมือนกัน สิ่งที่ผมจำได้ทั้งหมด ทุกความทรงจำจะเกี่ยวกับพ่อ
“จงอิน เราไปสายแน่ๆเลยวันนี้” พ่อพูดทั้งๆที่ยิ้มรื่น จูงมือผมเดิน แต่ผมไม่อยากเดินแล้วจึงทำหน้ามุ่ย พ่อกึ่งจูงกึ่งลากผมทำทีเป็นไม่สนใจว่าผมต้องการอะไร ผมจึงช่วยไม่ได้ต้องทำในสิ่งที่พ่อไม่ชอบ
“ลุกขึ้นมา”
ผมงอเข่าทิ้งตัวลงนั่ง พ่อฉุดแขนผมให้ลุก แต่ก็ไม่กล้าทำแรงนัก ผมไม่ลุกแต่ชูมืออีกข้างขึ้นหาพ่อ
“งอแงอะไรตอนนี้ พ่อบอกว่าไปทำงานสายแล้ว”
“อุ้ม!”
“พ่อสะพายกีตาร์อยู่ อุ้มเราไม่ได้ เดี๋ยวทำเราตกหัวแตก” ผมไม่สน ยังยืนยันในสิ่งที่ต้องการด้วยการชูมือค้างเอาไว้ ผมอ้อนวอนเขาทางแววตา พ่อเกาหัวแรงๆอย่างหงุดหงิด ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณที่ดี พ่อกำลังจะยอมผมแล้ว
“เวลาอื่นก็ไม่งอแง ต้องเป็นตอนรีบทุกทีวะ” พ่อไม่ได้พูดกับผม แค่บ่นให้ผมได้ยิน มือใหญ่ๆช้อนใต้รักแร้ยกผมขึ้นเหน็บข้างเอวแล้วรีบเดิน ผมอยากบอกพ่อว่าเวลาพ่อรีบผมเดินตามพ่อไม่ทันจนกลายเป็นวิ่ง วิ่งจนเหนื่อยจนเดินไม่ไหวแล้วนั่นแหละผมถึงงอแง
ผมโดนกระเตงไปถึงที่ทำงาน ผมไม่เคยมาที่นี่ ปกติพ่อจะฝากผมไว้ที่พี่ข้างห้อง ซึ่งเขาเพิ่งย้ายออกไปเมื่อวาน พ่อไม่รู้จะเอาผมไปฝากใคร เขาก็เลยต้องพาผมออกมาด้วย
“คังอิน! กว่ามึงจะโผล่มา” ผู้ชายคนหนึ่งร้องทักทันทีที่พ่อเปิดประตูเข้าไป
“โทษที กูหาคนฝากจงอินไม่ได้เลยต้องเอามาด้วยเนี่ย”
“ชีวิตมึงก็วุ่นวายตลอด ไหน จงอินจำอาอีทึกได้ไหม”
ผมมองหน้าคนถาม แต่ผมจำไม่ได้จริงๆเลยส่ายหน้า กอดคอพ่อเอาไว้กลัวเขาจะยกผมให้ใครอุ้ม
“โตขึ้นเยอะเลย คราวที่แล้วยังตัวนิดนึง”
“พี่โบอาอยู่ไหนวะ กูจะฝากจงอินไว้หน่อย”
“เดี๋ยวค่อยหาได้ไหม กูจะให้มึงดูมือกลองที่เรียกมา มันมารอมึงนานแล้ว”
“แล้วจะให้กูเอาลูกไว้ไหน”
“เอามาให้กู มึงออกไปจัดการข้างนอกไป”
ผมกอดคอพ่อแน่นทันที น้ำตาเริ่มปริ่มอยู่ที่ขอบตา
“พ่อไปแป๊บเดียว อยู่กับคุณอาอีทึกนะ คุณอาใจดี” พ่อลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน เกลี้ยกล่อมจนผมยอมคลายแรงกอด พ่อรีบส่งผมไปให้อาอีทึกแล้วรีบออกไป
“เอาไงดีวะกู” คุณอาอีทึกของพ่อมีท่าทีเก้กัง ผมเกาะเขาด้วยกลัวว่าเขาจะทำผมตกหัวแตกอย่างที่พ่อพูดบ่อยๆ
“เดี๋ยวอาจะพาไปหาป้าโบอานะ จะได้หาของอร่อยๆให้จงอินกิน” เขาว่าแล้วพาผมออกไปนอกห้อง ผมได้ยินเสียงดังตึงตังหนวกหูแต่มองไม่ค่อยเห็นอะไรเพราะมันมืด
“พี่!”
อาอีทึกร้องเรียกเสียงดังแข่งกับเสียงตึงตัง ผมไม่เห็นว่าเรียกใครจนเธอเดินเข้ามาหา
“พี่ครับ ไอ้คังอินมันหาคนเลี้ยงลูกไม่ได้ วันนี้ผมฝากจงอินไว้กับพี่ได้ไหม” พี่โบอาที่อาอีทึกเรียกเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เธอสวยและดูใจดี เธอมองผมแล้วก็ยิ้ม
“นี่จงอินเหรอ น่ารักจังเลย อยากเจอมาตั้งนานแล้ว” ผมถูกเปลี่ยนมืออีกครั้ง เธอดูใจดีผมถึงยอมแต่โดยดี รู้สึกนุ่มนิ่มดีเวลาถูกผู้หญิงอุ้ม
“มันหวงลูก ไม่อยากพามาร้านหรอก นี่คงหาใครฝากไม่ได้จริงๆ”
“เป็นพ่อได้ดีกว่าที่คิด ตอนแรกนึกว่าจะเลี้ยงลูกไม่เป็น”
“มันรักของมันจะตาย ยังไงผมฝากพี่ไว้นะ เดี๋ยวผมไปบอกมันก่อนมันจะได้ไม่ต้องห่วง”
คุณอาอีทึกทิ้งผมไว้กับพี่โบอา เธอจับหน้าจับผมของผมเล่นเหมือนผมเป็นตุ๊กตา ผมยิ้มตอบเมื่อเธอยิ้มให้ผม พาผมไปนั่งในห้องพักห้องเดิมแล้วบอกว่าจะหาของเล่นมาให้
ผมปีนขึ้นปีนลงเดินไปเดินมาในห้องสักพักหนึ่งพี่โบอาก็กลับมาพร้อมตุ๊กตาหมาสีน้ำตาล ผมเอามากอดเล่นระหว่างรอพ่อ สนใจอย่างอื่นได้ไม่นานผมก็คิดถึงพ่อ ในห้องนี้มีคนแปลกหน้าเดินเข้าเดินออกตลอด พวกเขาต่างก็มองผม บางคนก็เข้ามาเล่น ถามไถ่สารพัด ผมตอบเท่าที่รู้เรื่อง บิดตุ๊กตาหมาในมือไปมาด้วยความเก้อเขินไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า
ปกติผมอยู่กับพ่อสองคน กับพี่ฮโยรินที่อยู่ห้องข้างๆ พ่อทำงานตอนกลางคืน เลี้ยงผมตอนกลางวัน อีกไม่นานพ่อบอกว่าผมต้องเข้าโรงเรียน ผมจะไม่ได้อยู่กับพ่อตอนกลางวัน แต่ผมจะมีเพื่อนเล่นเยอะ ไม่รู้อะไรทำให้พ่อคิดว่าผมต้องการเพื่อน ฟังแล้วยังไงผมก็ไม่อยากไปโรงเรียนสักนิด ผมอยากอยู่กับพ่อมากกว่า
“จงอิน!”
พ่อโผล่หน้าเปิดประตูเข้ามาก็เรียกผมทันที ผมรีบวิ่งไปหา เกาะขาพ่อไว้ รู้สึกปลอดภัยไร้กังวล
“อยากกลับบ้าน” ผมบอกพ่อ
“อีกเดี๋ยวนะ รอพ่อก่อนนะครับ ง่วงรึยัง”
“จงอินง่วงแล้ว” พ่อลากเก้าอี้มานั่งลงแล้วอุ้มผมขึ้นนั่งตัก ผมซบอกตรงที่ประจำ หลับตาให้พ่อกอดผมกล่อมนอน
“ขอกูอุ้มบ้างได้ไหม” คงเป็นเพื่อนพ่อสักคนพูด ผมได้ยินอยู่ไม่ไกล
“อย่ากวน ให้ลูกกูนอนก่อน ไม่หลับเดี๋ยวกูออกไปก็งอแง”
“แล้วตกลงว่ามือกลองใหม่ใช้ได้ไหม”
“ได้ ฝีมือดีเลย กะว่าจะให้มาเริ่มพรุ่งนี้”
ผมขยับตัวยุกยิก ยังนอนหลับไม่สนิท พ่อตบหลังผมเบาๆแล้วเงียบเสียงลง
“ใกล้เวลาแล้ว…”
ผมได้ยินประโยคนั้นเป็นประโยคสุดท้าย และพ่อก็กล่อมผมจนกลับไป…
…
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่เห็นพ่อ ผมนอนอยู่บนตักใครสักคนหนึ่งที่ไม่ใช่พ่อ ผมรู้ได้ทันทีเพราะผมจำกลิ่นของพ่อได้
ผมงัวเงียลุกขึ้นนั่ง มองคนแปลกหน้าที่ผมนอนบนตักเขา และทันทีที่เห็นเขาผมก็ความหวาดกลัวจับใจ
“ฮึก…”
ในห้องไม่มีใครอยู่เลย มีแต่เขา ชายตัวใหญ่ผมสีแดงเพลิง ดวงตาโตเบิกกว้างจ้องมองผม ผมก็ยิ่งกลัว
“อย่าร้อง…” เขาเอามือใหญ่ๆมาปิดปากผม น้ำตาหลายเม็ดของผมกลิ้งอาบแก้มไหลลงบนมือเขา
เขามีท่าทีตกใจ ทำอะไรไม่ถูกแต่ก็ค่อยๆคลายมือออกเมื่อรู้สึกตัวว่ากดมือปิดปากผมแรงเกินไปจนแทบหายใจไม่ออก
ผมไอโขลกจากนั้นก็เริ่มต้นร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ฮือออ….พ่อ…อยู่ไหน…”
“พ่อไปเล่นดนตรี เดี๋ยวก็มา” เขาพูดห้วน ป้ายน้ำตาบนหน้าผมออก
“อึก…จะหาพ่อ..”
“บอกว่าเดี๋ยวก็มา เป็นเด็กพูดรู้เรื่องไหม” เขาดุผม ดึงผมไปนั่งตัก ผมกลัวจนตัวแข็งเกร็งอยู่ในอ้อมกอดเขา มองรอบๆหาพี่โบอา อาอีทึกหรือใครก็ได้ที่จะช่วยผมจากยักษ์หัวแดง
“ทำไงดีวะ” เขาขยี้ผมตัวเองเหมือนที่พ่อชอบทำเวลาผมร้องไห้
“…กลัว…ฮึก…” ผมดิ้นจะลง จะวิ่งออกไปข้างนอก แต่ยักษ์ไม่ปล่อยให้ผมหนี
ผมร้องไห้จ้าเมื่อไม่อาจทำอะไรได้ ซึ่งเสียงอึกทึกข้างนอกคงกลบเสียงร้องของผมอีกทีถึงไม่มีใครได้ยิน
“จะร้องให้ตายไปเลยไหม เออ ร้องไปเลย”
ผมแหกปากร้องตามที่เขาว่าโดยมีเขาคอยเช็ดน้ำตา เขาไม่ได้ปลอบผมด้วยน้ำเสียงหรือคำพูด แต่กลับลูบหลังผม ผมยังคงกลัว สับสน และเริ่มเหนื่อย เขาดึงทิชชู่มาเช็ดน้ำมูกที่ไหลย้อย ไม่นานผมก็ลดเสียงร้องไห้ลง น้ำตายังไหลอยู่ กระซิกๆอยู่อย่างนั้นเพราะหยุดไม่ได้
อยู่ๆเขาก็สะดุ้งขึ้นเหมือนนึกอะไรได้ ล้วงของในกระเป๋ากางเกงแล้วแบลงข้างหน้าผม
“ลูกอมไหม” เขาถาม ผมมองเขาอย่างหวาดระแวง พ่อเคยบอกไม่ให้เอาขนมจากคนแปลกหน้า แต่ในใจผมก็สนอกสนใจลูกอมรสสตรอเบอร์รี่สีแดงในมือเขา
“กินได้ ไม่ตาย”
ผมนั่งนิ่ง
“เดี๋ยวกินให้ดู” เขาแกะลูกอม ผมใจกระตุกอย่างนึกเสียดาย มองเขาเอาลูกอมเข้าปากไป
“เห็นไหมกินได้ อะ” เขาหยิบเม็ดใหม่ออกมา ลูกอมเม็ดสีส้ม น้ำตาผมพาลจะไหล
“ร้องไห้ทำไมอีก”
“สีแดง…จงอินอยากกิน…สีแดง” เขาล้วงลูกอมทั้งหมดอีกสองเม็ดออกมาจากกระเป๋า ซึ่งก็พบว่าไม่มีสีแดงอยู่ในนั้นอีกแล้ว เม็ดที่เขากินไปคือเม็ดสุดท้าย
“หมดแล้ว สีส้มก็อร่อยนะ”
“ฮือ…”
ก่อนที่ผมจะร้องไปมากกว่านี้เขาก็แกะลูกอมสีส้มยัดเข้าปากผม ผมทำท่าจะบ้วนออกเขาก็เอามือมาปิดปากผมอีก
“อร่อย ลองดู พี่ชอบกินสีส้ม” ผมต้องอมไว้อย่างช่วยไม่ได้ เมื่อผมยอมกินเขาถึงปล่อยมือออก
“จงอินชอบกินสีแดง”
“ไว้คราวหลังจะเก็บไว้ให้”
ผมเริ่มกลัวเขาน้อยลง แต่ก็ยังกลัวเขาจากสีผมของเขา แม้ผมจะชอบสีแดงก็ตามที
เขานั่งมองผมกินลูกอมเงียบๆ เขากินสีแดงที่ผมชอบ ส่วนผมกินสีส้มที่เขาชอบ
“ไม่ร้องไห้แล้วก็น่ารัก” เขาว่า นิ้วสากกระด้างเขี่ยแก้มชื้นๆของผม ไม่นานผมก็เริ่มง่วงอีกครั้ง ตาปรือลง ตัวโงนเงนไปมา เขาขำเบาๆ จับผมซบอกเหมือนที่ผมซบพ่อ
ทว่าตอนที่ผมเคลิ้มๆ พ่อก็เปิดประตูเข้ามา
“หลับอยู่เหรอ” พ่อถามเขา ผมค่อยๆปรือตาขึ้น
“เกือบหลับแล้วพี่ เมื่อกี้แหกปากร้องลั่นเลย คงกลัวผม”
“น่าจะกลัวสีหัวมึง”
“ตกลงให้ผมมาเริ่มพรุ่งนี้ใช่ไหม”
“พร้อมไหมล่ะ”
“ครับ พร้อมอยู่แล้ว”
“เพิ่งเข้ามหาลัย ไหวใช่ไหมกลับดึกๆ วงพี่ก็ขึ้นช่วงดึกด้วย”
“แค่นี้สบายพี่ แต่พี่ไหวเหรอ ทุกวันลูกพี่เอาไว้ที่ไหน”
“ฝากข้างห้อง แต่ตอนนี้ต้องหาคนฝากใหม่ ยังหาไม่ได้วันนี้เลยต้องพามาก่อน วุ่นวายตรงที่ไม่มีคนดู ขอบใจนะที่เฝ้าให้”
“ผมถามได้ไหม ลูกพี่จริงๆเหรอ พี่มีเขาตั้งแต่มัธยมเหรอครับ”
“อืม แต่ไม่ถือว่าพลาดหรอก ยังไงกูก็เลี้ยงไหว ถ้าจบมหาลัยก็หาเลี้ยงได้เต็มที่กว่านี้”
“โคตรเท่เลยพี่”
ผมได้ยินพ่อหัวเราะ
“ไง ตื่นแล้วเหรอเรา”
“พ่อ…” ผมเอนตัวไปหาพ่อ พ่ออุ้มผมขึ้นจากอ้อมอกยักษ์ผมแดง หอมแก้มผมทั้งสองข้าง
“จงอิน…นี่คุณอาชานยอล รู้จักหรือยัง” พ่อถาม ผมส่ายหน้า
“ให้เรียกผมพี่ก็ได้มั้งพี่คังอิน”
“ไม่ได้ มึงห่างจากลูกกูตั้งกี่ปี สิบห้าปีใช่ไหม อย่ามาเนียนเรียกพี่ เพราะกูก็พ่อคนแล้ว”
“ครับ อาก็อา” ผมเห็นเขายิ้มนิดๆ ไม่ใช้รอยยิ้มกว้างขวางเป็นมิตรแบบที่พ่อชอบยิ้ม
“กลับก่อนนะ สงสารลูก นอนไม่เต็มที่เลย”
“ผมทำเขากลัวร้องไห้ไปเยอะ ให้เขากินลูกอมไปด้วย แปรงฟันก่อนนอนให้ลูกด้วยนะพี่”
“เออๆ ไปละ”
พ่อโบกมือให้ แล้วจับมือผมโบกลายักษ์ผมแดงที่พ่อให้เรียกว่าอาชานยอล
“เจอกันอีกจะเอาลูกอมสีแดงมาให้”
เขายีหัวผมด้วยมือสากกระด้าง ทว่าอาจจะเป็นเพราะพ่ออยู่ด้วยผมจึงไม่กลัวเขาอีกแล้ว
“ไม่เอาสีส้ม” ผมบอก เขาพยักหน้า
พ่อพาผมเดินออกมา ผมกอดคอพ่อ เอาคางเกยบ่ามองไปข้างหลัง ยักษ์ผมแดงค่อยๆห่างสายตา…
ภาพนั้นของเขาแทรกเข้ามาในความทรงจำของผมนอกเหนือจากภาพของพ่อตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาในชีวิต จนกระทั่งโตขึ้นมา นึกทบทวนดู ผมก็พบว่าไม่มีความทรงจำไหนเลยของอาชานยอลที่ผมทำตกหล่นไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------
#ficLostOnYou
มาแบบสั้นๆแต่อยากมา เรื่องนี้อาจไม่ได้ลงต่อเนื่องเพราะเขียนควบคู่กับนิยายอีกเรื่อง คิดถึงชานไคจนอดไม่ได้ เนื้อหาจะเรื่อยๆ และสั้นๆแบบนี้แหละ เอาพอให้หายคิดถึงและสนองนี้ดความอยากเขียนของเราเอง 
ความคิดเห็น