คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทำอาหารมื้อแรกในโลกแฟนตาซี
บทที่5 ทำอาหารมื้อแรในโลแฟนาี
[บรรยาย]
ลิ่นหอมสื่นอท้อทะเลยามฝนที่โยมาใล้ัวอายหนุ่มพร้อมับพื้นเียที่ไหวยวบ ทำให้เา้อลืมาโพล่ึ้นมา เพราะวามรู้สึหนาวเย็นและเป็นนที่ิหมอน้ามาทำให้แอเรียนละเมอลานึ้นมานอนบนเีย่อนที่โอเม้าร่าบาะพยายามว้านหาหมอน้าที่อยู่บนเีย เมื่อนิ้วมือเรียวสัมผัสไ้ถึบาสิ่ที่อยู่บนเียเารีบว้าสิ่นั้นเ้ามาอเอาไว้ทันที แ่สิ่ที่เาิว่าเป็นหมอน้าลับหนัอึ้นทำให้เา้อยับเ้าไปใล้ๆ แล้วโอบอหมอน้าเอาไว้แทน
“วันนี้ทำไมหมอนแ็ั” แอเรียนบ่นึมำออมาทั้ที่เายัหลับาอยู่ ายหนุ่มไม่รู้เลยว่าสิ่ที่เาำลัโอบออยู่นั้นมันไม่ใ่หมอน้าอย่าที่เาิ
ริสโเฟอร์ที่โนโอเม้าร่าบาโอบอเอาไว้ ไ้แ่นอนัวแ็ืนเพราะทำอะไรไม่ถู หาเายับัวนร่าบา็ะรู้ว่าัวเอเ้าใผิแล้วะลไปนอนบนที่นอนที่ถูปูไว้้าเียามเิม ึ่เาเห็นว่ามันะเป็นารเอาเปรียบแอเรียนนเินไป
วันนี้แอเรียนทำหน้าที่อัวเอไ้ีมา หาเาะยอมเป็นหมอน้าให้ับแอเรียนสัวันมัน็ะไม่แปลอะไรถือเสียว่าเป็นราวัลให้ับารทำานอโอเม้าร่าบาในวันนี้ อีเหุผลที่เายอมนอนนิ่ไม่ไหวิ็เพราะลิ่นฟีโรโมนประำัวอโอเม้าร่าบา มันทำให้เารู้สึผ่อนลายแบบที่ไม่เยรู้สึมา่อน เาึปล่อยเลยามเลยโยไม่ทัทานอะไรออมา
ริสโเฟอร์นอนเร็อยู่เพียรู่่อนที่วาม่วะเ้ามารอบำร่าายอเา ายหนุ่มยยิ้มที่มุมปาเล็น้อยเพราะวันนี้่าเป็น่ำืนที่สุแสนวิเศษสำหรับเา ายหนุ่มรู้สึว่าืนนี้เานอนหลับสบายที่สุหลัาที่เลิลาับเฟริเียไปเมื่อหลายปี่อน
∆ ∆ ∆ ∆ ∆ ∆ ∆
แฮ่ๆๆ แอเรียนพรูลมหายใออมาเมื่อริสโเฟอร์ปลปล่อยให้ริมฝีปาอเาไ้เป็นอิสระ นิ้วเรียวอริสโเฟอร์ไม่อยู่นิ่เลย เาเลื่อนมืออัวเอ้นาเรียวอแอเรียนแล้วยับนิ้วมือเรียวเพื่อบีบมัน
อนนี้ร่าายอทั้สอนอยู่ในสภาพที่เปลือยายโยไร้ึ่เสื้อผ้าอาภร์ิัวเลยแม้แ่ิ้นเียว แอเรียนมอโยรอบ อนนี่ฟ้าเริ่มะสว่าแล้วทำให้เาเห็นวาสีน้ำาลอ่อนอริสโเฟอร์อย่าัเน
ริสโเฟอร์โน้มใบหน้าเามาไ้ที่อออแอเรียน นทำให้ายหนุ่มที่นอนอยู่เบื้อล่ารู้สึมวนท้อไปหมนเผลอราเสียสั่นออมา
อือมม 'เาเ่มาเ่ว่านาวินเสียอี' แอเรียนิเปรียบเทียบับบทรัอแฟนเ่าที่เพิ่เลิลาันไป
“เบาๆ นะรับผมไม่เย” เพราะร่าอแอเรียนที่ยัไม่เยผ่านประสบาร์รั้แรมา่อน ทำให้พายในร่าอแอเรียน้อเอ่ยเสียระเส่าออมา
พายำไ้ีว่าประสบาร์รั้แรอเาับอีแฟนหนุ่มมันสร้าประสบาร์รั้แรที่ไม่น่าำสัเท่าไร ในวันนั้นนาวินไม่ไ้เรียมวามพร้อมให้่อทาอเาเลย เมื่อนาวินเล้าโลมพายเพียรู่เา็สวนแ่นายเ้าไปทันทีนทำให้ประสบาร์รั้แรอเาับแฟนหนุ่มเ็มไป้วยวามเ็บปวและราบเลือ
“รับผมะเบามือที่สุ” ล่าวบริสโเฟอร์็โน้มใบหน้าลไปสัมผัสที่เม็บัวสีสวยอแอเรียน่อนะใ้ริมฝีปาูึเม็บัวอโอเม้าร่าบานทำให้หัวสมออนที่อยู่เบื้อล่ารู้สึาวโพลน
อ่ะ
แอเรียนสะุ้เล็น้อยเมื่อเานิ้วเรียวลไปที่่อทา้านหลัแล้วยับนิ้วเรียวเ้าอออย่าแผ่วเบานน้ำล่อลื่นสีใสอโอเม้าไหลึมออมาอนที่ริสโเฟอร์ันิ้วอเาออ
ริสโเฟอร์เลียนิ้วทีุ่่มไป้วยน้ำล่อลื่นอแอเรียน่อนะมอมาที่โอเม้าร่าบา้วยแววาวิบวับทอประาย
“หวานัเลยรับ” ำพูอริสโเฟอร์ทำให้แอเรียนถึับใบหน้าร้อนผ่าว่อนะหลุราเสียสั่นออมา
อ่ะ ี้ เพราะริสโเฟอร์ใ้มือหนาอบุมที่แ่นายอเาแล้วยับึ้นลอย่าเบามือนทำให้แอเรียนบิเร็้วยวามเสียว่าน ่อนที่ายหนุ่มะับาอแอเรียนพาที่บ่าอัวเอ แล้วแ่นายอเ้าไปแทนที่นิ้วเรียวอเา
อ่ะ อ่ะ
“แรๆ เลยรับ” เหมือนำร้ออาแอเรียนะไ้ผลเพราะริสโเฟอร์ยยิ้มออมา่อนะสวนสะโพแรึ้นว่าเิม
ปึๆๆๆๆ
อ่ะ ี้
๊อๆๆๆๆ
∆ ∆ ∆ ∆ ∆ ∆ ∆
[แอเรียน (พาย) ]
๊อๆๆๆ
“ุแอเรียนะุริสให้มาามลไปทานมื้อเ้า้วยัน่ะ”
เฮือ! เสียเรียอป้ามาเรียทำให้ผม้อสะุ้ื่นึ้นมาาวามฝันอันแสนหวาน ผมเหลียวมอรอบัวเพื่อมอหาเ้าอห้อ่อนะเห็นว่าัวเอไ้ึ้นมานอนบนเีย ผมพยายามนึว่าผมึ้นมานอนบนเียไ้ยัไแ่พยายามนึเท่าไร็นึไม่ออ ่อนที่ผมะ้มลมอที่ลาหว่าาอัวเอที่อนนี้มีน้ำสีใสเปรอะเปื้อนอยู่ทำให้ผม้อรีบเอามืออัวเออบุมแท่ร้อนอัวเอเอาไว้
“ป้านะป้ารอให้เสร็่อน่อยมาเรีย็ไม่ไ้” ผมพึมพำออมาเสียแผ่ว่อนะะโนอบป้ามาเรียลับไป
“ผมออาบน้ำ่อนนะรับเี๋ยวผมามลไป”
“่ะุแอเรียน” เมื่อไ้ยินเสียฝีเท้าอป้ามาเรียเินห่าออาห้อไปแล้ว ผมรีบอบุมแ่นายอัวเอแล้วรีบลุุออาเียเพื่อไม่ัารับอารม์ที่้าาาเหุาร์ในวามฝันเมื่อผมเ้าไปปลปล่อยในห้อน้ำแล้วผม็เปิน้ำาฝับัวเพื่อำระล้าร่าายอย่าอารม์ี ่อนะออมาัเียให้เหมือนับอนที่ยัไม่มีใรึ้นมานอนแล้ว้มลไปหยิบที่นอน้าเียึ้นมาพับแล้วเอาไปใส่ไว้ในู้นาให่
่อนที่ผมะหยิบเอาอนแทเลนส์สีเียวมรที่เาื้อมาให้เมื่อวานมาสวมใส่นเรียบร้อยแล้วผม็เอื้อมมือไปหยิบเรื่อประทินโมทั้หลายที่ผมื้อมาาห้าเมื่อวานออมาเลี่ยที่ใบหน้าอัวเอเบาๆ แล้วหยิบลิปสิสีมพูอ่อนมาแ่แ้มที่ริมฝีปาที่ไ้รูปอแอเรียน เมื่อแ่แ้มสีสันบนใบหน้านพอใแล้วผมหวนิถึอนที่เาหยุยืนหน้าร้านอนแทเลนส์เมื่อวานนี้
“นายวรเปลี่ยนสีอวา้วยันไม่อบสีนี้” ริสโเฟอร์เอ่ยึ้นมาหลัาที่เาหยุยืนอยู่หน้าร้านอนแทเลนส์ภายในห้า
“ผม...”
“แ่เือนเียว” เามอหน้าผม้วยแววานิ่ไม่ไ้ยิ้มวนเหมือนเวลาปิทำให้ผม้ออบรับเาออไป
“ไ้รับ” ผมรับำอเา่อนะเินนำเ้าไปภายในร้าน พนัาน่ายืนมอผมนิ่้า่อนะเลืออนแทเลนส์สีเียวมรมาให้ผม ทำให้ผม้อหันไปมอทาริสโเฟอร์ทันที
“สีนี้ไ้ไหมรับ” ผมเอ่ยถามออมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา
“สีอะไร็ไ้แ่ไม่ใ่สีม่ว” เาเอ่ยออมาเสียนิ่ทำให้ผม้อยอมรับอนแทเลนส์สีเียวมรมาาพนัาน
ผมพรูลมหายใออมาเบาๆเมื่อิถึเหุาร์เมื่อวาน่อนที่ผมะระพริบา้าๆเพื่อปรับสายา และวามรู้สึไมุ่้นินับสิ่แปลปลอมที่เ้ามาในวา่อนะัเสื้อผ้าอัวเอนเห็นว่ามันเรียบร้อยีแล้วึเินออาห้อ
สิ่แรที่ผมเห็นอนที่ำลั้าวาลมาาบันไือวาที่แสถึวามื่นะลึอริสโเฟอร์ ผมยอมรับเลยว่าแอบหวั่นไหวับสายาอเาที่มอผมมาและแอบิถึวามฝันที่เพิ่เิึ้นเมื่อืน ผมหันไปมอลอร์เรนที่นั่อยู่้าๆ สายาอเาเบิว้าเล็น้อย่อนะ่อยๆ ลับมาเป็นเหมือนเิม
‘ผมูีมาเลยสินะ’ ผมยยิ้มออมาเล็น้อย วาอลอร์เรนที่มอผมอนที่ผมเินมาที่โ๊ะอาหารมันไหววูบลมาเล็น้อย
“เอียนุมานั่้าผมสิ” ริสโเฟอร์เรียื่อที่เาั้ให้ผมใหม่อีแล้ว
“เอียนไหนอีหล่ะรับ” ผมระิบให้เาหลัาที่เินมานั่เ้าอี้้าเาแล้ว
“แอเรียน=เอียนไะไู้สนิทสนมึ้น” ผมพยัหน้าให้เา้าๆ ไ้รับพี่ แล้วแ่พี่เลยพี่เป็นเ้านายผมอยู่แล้วนิ
“เปลี่ยนสีผมับสีอวาแล้วุหน้าเหมือนารานหนึ่เลยนะรับ หึๆ” ลอร์เรนเอ่ยึ้นมาพร้อมับเสียหัวเราะในลำอหลัาที่เียบอยู่นาน ำพูอลอร์เรนมันทำให้ผมิถึภาพอาราที่ิอยู่บนป้ายโษานาให่ผุึ้นมาในหัวอผม ผมหันไปมอหน้าริสโเฟอร์ทันทีเพื่อ้นหาำอบภายในวาอเา
“อย่ามอผมแบบนั้นสิเอียน ุ็ือุ เฟริเีย็ือเฟริเียอย่าไปิามลอร์เรนให้มาเาแ่ะปั่นหัวุแ่นั้น” ผมนิ่ิเพียรู่แม้เาะให้ผมเปลี่ยนสีอวาแ่พนัาน็เป็นนแนะนำสีนี้ให้ ส่วนสีผมอนที่ผมทำเา็ไม่ไ้อยู่้วยมันอาะเป็นเพราะผมิมาเินไป็ไ้
หลัาินมื้อเ้าเสร็แล้วลอร์เรน็อัวไปูานที่ท่าเรือ่อ แ่ไม่วายะวัสายามอผมอยู่หลายรั้ ผมไม่เ้าใเลยว่าเาะเลียัอะไรผมนัหนา
“วันนี้ผมะไปูานที่ท่าเรือนะ” ริสโเฟอร์้มลมามอหน้าผมที่ยืนอยู่ในอ้อมออเา
“ผมอไป้วยนะรับ”
“ไม่ไ้หรอเอียนนาย้อเรียนหนัสือับอาารย์ที่ันนัมา” ผม้มหน้าุเพราะะไม่ไ้ออไปเที่ยวอีแล้ว ผมทำานมาลอ365วันทุ่มเทให้านมาเป็นปีๆแ่ลับมาาย่อนะไ้เินโบนัสเสียอี มันน่าเ็บในั! ผมอยาไปเที่ยวพัผ่อนบ้าไม่ใ่้อมานั่เรียนหนัสืออยู่แบบนี้ ผมพรูลมหายใออมาเบาๆ
“ถ้านายสอบ้อเียนผ่านันะพาไปเที่ยว่าเมือลไหม”
“ริๆนะรับ” ผมถึับยิ้มออเพราะำพูอเา
“ริสิ” ริสโเฟอร์้มหน้าลมาูบที่หน้าผาอผมเบาๆทำให้ผม้อเหลียวมอรอบัวว่าลอร์เรนลับมาหรือเปล่าสามี็้อภรรยา่อนไปทำานไม่ใ่เหรอ เายยิ้มวนให้ผมหลัาพูบแล้วเินไปยัโรอรถทันที ส่วนผม็เินไปรออาารย์ที่ะมาสอนผมในห้อรับแ
‘เาหลอผม’ ผมิว่ามันะเป็นารเรียนารสอนแบบ่ายๆ แ่ไม่เลย เาส่อาารย์มาสอนผมสอั่วโม่อหนึ่นและอาารย์ทุน็สอนผมนละวิา และทุวิา็เป็นหลัสูรเ้ม้น ผมถูอาารย์สอนให้รู้ัภาษาอพวเาั้แ่เริ่ม้นเหมือนับว่าผมลับมาเรียนั้นประถมอีรั้
‘มันน่าเบื่อมาเลยรับ’ อาารย์ที่มาสอนผมบอเอาไว้ว่ารบหนึ่อาทิย์ะมีารสอบวัผลารเรียนรู้อผม นี่ผม้อรอเป็นอาทิย์เลยหรอว่าะไ้ไปเที่ยว เมื่ออาารย์ที่สอนผมนสุท้ายลับไปแล้ว็เป็นเวลาแห่วามสุอผม ผมเินเ้าไปในรัว
“ทำอะไรอยู่เหรอรับป้ามาเรีย”
“ทำสปาเ็ี้โโบนาร่า่ะุลอร์เรนอยาิน” ผมมอเส้นสปาเ็ี๊ที่ำลัอยู่ในหม้อที่เืออย่าใ้วามิ
“ป้ามาเรียรับผมรบวน้มเส้นสปาเ็ี้ให้ผมอีหม้อนะรับ”
“ไ้่ะุแอเรียน” ผมเินไปเปิู้เย็นออูแล้วหยิบ ระเพรา พริส ระเทียมและุ้ส ที่ผมื้อมาเมื่อวานออมาล้าทำวามสะอา
่าๆๆๆ
แ่ๆๆ
“ุแอเรียนะทำอะไระ” มาเรียเอ่ยออมาพร้อมับปิมูอัวเอเอาไว้
“สปาเ็ี๊ระเพราุ้รับ”
ใริผม็อยาะทำสปาเ็ี๊ผัี้เมานะรับแ่อที่ผมื้อมามันไม่รบเลยเลือทำสปาเ็ี้ระเพราะุ้แทน
ผมใส่พริแบบัเ็มในระทะแรที่ทำ และลพริลในระทะที่สอ ที่ผมทำมาสอรอบเพราะอยาะให้ทุนไ้ลอิมอาหารไทยูรับ
ผมัสปาเ็ี้ระเพราุ้อย่าสวยามใส่านทั้หมสามใบ มีอผมที่เผ็ั และอลอร์เลนับริสโเฟอร์ที่เผ็น้อย
ผมเินไปหยิบ หมูสามั้น ุ้ และผัา ออมาาู้เย็นแล้วนำหมูสามั้นมาหมั้วยสูรพิเศษนส่วนผสมเ้าเนื้อแล้ว ผม็นำผัาลไปลวในน้ำเพื่อให้มันนิ่มนสามารถนำมาห่อุ้ไ้ แล้วนำผัมาห่อุ้ที่แะเปลือเอาไว้แล้วเอาไปนึ่บนไฟอ่อนๆ
่อนะนำหมูสามั้นลไปย่าบนเานลิ่นหอมโยไปทั่วห้อรัว แล้วไม่ลืมที่ะทำน้ำิ้มสุี้สูรพิเศษที่ผมอบินมา
ผมนำเรื่อปั่นที่ื้อมาเมื่อวานออมาแล้วใส่หอมับระเทียมลไปเพียเล็น้อยเพราะน่าะไม่มีใรอบินเผ็แล้วให้เรื่อทำาน
ผมหันไปหยิบระทะึ้นมาั้บนไฟแล้วใส่อสพริลไปรึ่ว าม้วยอสมะเือเทศ อสหอยนารม ีอิ้วาว น้ำมันา และน้ำาลทรายาวลไปอีเล็น้อย
่อนะหันมาสนใที่เรื่อปั่น ผมเทน้ำลไปเล็น้อยแล้วเทพริับระเทียมปั่นลไปในระทะที่มีส่วนผสม่าๆที่ใส่ไป่อนหน้านอนอยู่ในระทะ แล้วนำึ้นั้ไฟอ่อน นผสมนเรื่อยๆนเือแล้วปิไฟ
ผมัน้ำิ้มสุี้มาใส่ถ้วยลาแล้วเิมน้ำมะนาวลไป ิ้มรสที่้อาร แล้วนำาาวที่ั่วเอาไว้นหอมมาโรย้านบน ัใส่ถ้วยเล็สามใบเพื่อนำไปเสริฟ์ให้ ผม ลอร์เรน และริสโเฟอร์
ผมหันไปใ้้อมิ้มหมูสามั้นที่ย่านเหลือมาหั่นเป็นิ้นๆพอีำ ัานให้น่าิน แล้วให้ป้ามาเรียยทุอย่าออไปเสริฟ์ทันทีเพราะไ้ยินเสียรถยน์อทั้สอนลับมาแล้ว
บนโ๊ะอาหารมีอาหารมามายหลายอย่ารวมทั้สปาเ็ี๊และสุีุ้้ับหูมสามั้นย่าสูรพิเศษที่ผมหมัมันเอับมือ ลอร์เรนและริสโเฟอร์มอผม้วยวามแปลใเมื่อเห็นผมเินออมาาห้อรัว่อนที่ผมะเินไปนั่้าริสโเฟอร์ เมื่อเห็นหน้าผมเา็เอ่ยถามเรื่อลูสมมุิออมา้วยวามห่วใย
“บ่ายนี้แพ้บ้าหรือเปล่ารับ”
“เวียนหัวนิหน่อยรับเลยไปทำอาหารแ้เลี่ยนมารับ” ว่าพรายับสปาเ็ี้เผ็น้อยที่ัวเอทำไปรหน้าริสโเฟอร์
“ลอินูนะรับ ผมทำเอเลย” สายาอเาที่มอผมมีแววื่นะลึเล็น้อย่อนะลมือทานสปาเ๊ี๊ระเพราุ้ฝีมือผม
“ลอิมูนะรับุลอร์เลน” ผมส่รอยยิ้มที่เป็นมิรที่สุให้ับลอร์เรน แ่เาไม่สนใผมแ่เลื่อนานสปาเ๊ี๊โโบนาร่ามาวาไว้้าหน้าัวเอ
ผมพรูลมหายใออมาเพราะิว่าอาหารที่ผมทำะทำให้เายอมุยับผมีๆ ผมหยิบ้อนึ้นมาถือเอาไว้แล้สใ้ส้อมหมุนเส้นบน้อน่อนะอ้าปาับสปาเ็ี้เ้าปาอัวเออย่าเอร็อร่อย
่อนะหันไปัุ้ที่ถูห่อหุ้ม้วยผัาไปใส่านอริสโเฟอร์ แล้วใ้้อมิ้มิ้นเนื้อมาวาไว้้านบน แล้วเยาะน้ำิ้มสุี้ลไปเล็น้อย
“อันนี้็อร่อยนะรับ หมูสามั้นย่าเวลาินับุ้และผัแบบนี้อร่อยมาเลยรับ” ริสโเฟอร์มอผมอย่า่าใ่อนะัอาหารที่ผมัใส่านอเาินเ้าไป
“รสาิเป็นยัไบ้ารับ”
“อร่อยีนะมีรบทุรสเลย” ผมแอบเห็นว่าลอร์เรนลอบลืนน้ำลายามผม
“ลอินูสิรับุลอร์เรนเป็นสูรอผมเอรับ ” ลอร์เรนไม่อบรับแ่ริสโเฟอร์ลับินสปาเ๊ี๊ระเพราุ้อผมนหมาน แล้ว่อ้วยสุีุ้้ห่ออผมอีหลายำ และับเผ็้วยเนื้อหมูสามั้นย่าเปล่าๆ
เพราะเห็นว่าริสโเฟอร์ินอย่าเอร็อร่อยเหมือน่วยเสริมสร้าวามมั่นใให้ับลอร์เรน เาใ้้อมิ้มิ้นเนื้อมาวาลบนานอัวเอ่อนะเยาะน้ำิ้มลไปเล็น้อยแล้วอ้าปาับมัน โอเม้าหน้าสวยเี้ยวอาหาร้าๆ
“อร่อยไหมรับ” ผมลุ้นับำอบาเามาแ่เาลับไม่อบผมแ่ใ้ส้อมิ้มสุี้ห่อุ้ไปวาบนานแล้วราน้ำิ้มเล็น้อย่อนะสุ่้เ้าปาอัวเอแทนำอบ แ่นี้็บ่บอไ้แล้วหล่ะรับว่าอาหารที่ผมทำมันถูปาทั้สอนนาไหน
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น