คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ห้วงเวลาแห่งความสุข NC
บทที่3ห้วเวลาแห่วามสุ
(บทสนทนาอนนี้เป็นภาษาอัฤษทั้หม)
[แ็]
เ้าวัน่อมา...
ผมื่นึ้นมาเพราะไ้ลิ่นอาหาร ายหนุ่มเินรไปที่ห้อน้ำอาบน้ำแปรฟันเสร็ผม็เินออมาาห้อนอนแล้วเินออาห้อนอน
ภาพที่ปรารหน้าอผมือผู้ายัวโๆ ับผ้าันเปื้อนสีสใส ำลั่วนับารทำอาหารอยู่ภายในห้อรัว มันทำให้เาอที่ะิถึแม่ที่หนีไปไม่ไ้
แม่อผมอบใส่ผ้าันเปื้อนสีนี้แล้ว็ทำอาหารให้ผมไ้ินทุวันแบบนี้ แ่เพราะว่าท่านทนวามหึหวอพ่อผมไม่ไหว แม่เลยัสินใทิ้ผมไว้ให้อยู่ับพ่อ ผมยัำไ้ีว่าในวันนั้นทั้สอนพยายามยื้อแย่ัวผมแ่เพราะว่าพ่ออผมไม่ยอมให้แม่เอาัวอผมไป้วย แม่ึ้อำใทิ้ผมเอาไว้ให้อยู่ับพ่อ
ผม่อยๆ ย่ำเท้าเินไปหาอห์น พอเ้าไปใล้เานไ้ระยะที่้อารแล้ว มือแร่อผม็เอื้อมไปโอบออห์นเอาไว้า้านหลั
“ุทำให้ผมิถึแม่…อผมอุแบบนี้สัพันะรับ” ผมเอ่ยออมา้วยน้ำเสียเศร้าสร้อย นทำให้อห์น้อเอี้ยวใบหน้ามามอพร้อมับส่ยิ้มอบอุ่นมาให้
‘ผมไม่รู้หรอนะว่าเาเป็นใรมาาไหน แ่สิ่ที่เาทำให้ผม และสัมผัสอบอุ่นที่ผมไ้รับาเา ทุรั้ที่ผมอเามันเหมือนทแทนอ้อมอที่ผมโหยหา ผมอยาอแม่ับพ่อแบบนี้ และผมอยาให้พ่อับแม่อผมแบบที่ผมออห์นแบบนี้บ้าเหมือนัน’
ผมรุ่นิ่อนะโอบออห์นแน่นว่าเิม พร้อมับน้ำใสๆ ็่อยๆ ไหลเอ่อออมาารอบวาอผม อห์นสัมผัสไ้เพราะเสื้ออเามันเปียปอนไป้วยหยาน้ำาอนที่ำลัอเาา้านหลัเ็มไปหม
“เป็นอะไรรับ…นี อย่าอแนะรับ เี๋ยววันนี้ผมพาไปเที่ยวนะรับเบ๊บ แ่เบ๊บ้อลอิมอาหารฝีมืออผม่อนนะ”
อห์นพูึ้นะที่มืออเาทั้สอ้าำลััารับเส้นสปาเ็ี้ในระทะอยู่ ไม่มีำพูใหลุออาริมฝีปาอผม นอาอ้อมอที่รัแน่นึ้นว่าเิม
“เสร็แล้วรับ…ไปนั่รอที่โ๊ะนะเี๋ยวผมเอาอาหารไปเสิร์ฟให้นะรับ แ่อนนี้ เบ๊บ ้อปล่อยผม่อนนะฮ่าๆ ผมทำอะไรไม่ถนัเลย” เาพูิลเพราะไม่อยาให้ผมโรธที่เาไล่ผมอ้อมๆ แบบนั้น
ผมนั่รออห์นที่โ๊ะอาหารเพียไม่นานเา็นำ สปาเ็ี้รีมไุ่้มาเสิร์ฟให้ับผม ผมยอมรับเลยว่าหน้าามันน่าินมา เหมือนอาหารในโรแรม 5 าวเลย็ว่าไ้
“น่าินมาเลยรับอห์น” ผมียิ้มปาว้ามาที่สุในีวิหลัาที่อบอห์นไปแล้ว
“น่าิน็ินเยอะๆ นะรับ เี๋ยวินเสร็ผมพาไปเที่ยว เเมื่อไรน้าาเบ๊บะเรียผมเหมือนทีู่่รันอื่นเาเรียันบ้า” เายมือ้าหนึ่มาลูบที่หัวผมอย่าเอ็นูหลัาพูบ
“อร่อยมาเลยรับ าร์ลิ่” ผมเรียแทนัวเาว่า าร์ลิ่ เพื่ออยาะอบแทนที่เาีับผม และูเหมือนเาะพอใใน ำที่ผมเรียเามา เพราะอห์นยยิ้มสูให้ผมพร้อมอห์นถามผม่อนที่ะัสปาเ็ี้เ้าปาแสนะหยาเยิ้ม
“วันนีุ้มีที่เที่ยวที่ไหนในใหรือเปล่ารับเี๋ยวผมพาไป” อห์นถามผม่อนที่ะัสปาเ็ี้เ้าปาอัวเอ
“ผมอยาไปน้ำ Niagara falls ที่อยู่ใน New York รับมีนบอว่ามันสวยมา” ผมพูพร้อมับิถึภาพ ในอินเอร์เน็ที่ผมไปส่อมาอน่อนที่ะมาเยือนประเทศแห่นี้
“ไ้สิรับ…เี๋ยวผมพาไปเราไปแ่้อไป้าที่นั่นนะรับืนนี้ เพราะที่นี่ับ New York ้อนั่รถไปหลายั่วโมเลยรับว่าะถึ แ่ถ้าไม่ถึแล้วเราไปน้ำันสอนนะรับเพราะผมมีเรือส่วนัวอยู่” เาพูออมาพร้อมรอยยิ้มแ่ผมถึับหน้าึทันที
“ไม่เอาหรอรับ! แบบนั้น็ไม่สนุสิ ผมอยาไปับนเยอะๆ อยาเห็นหน้านอื่นบ้า เห็นแ่หน้าุมาสอวันแหละ” ล่าวบผม็วา้อนับส้อมไว้้าานทันที่อนที่ผมะเอื้อมมือไปุมมือออห์นที่วาอยู่บนโ๊ะ
“นะรับาร์ลิ่…ไปแบบทัวร์นำเที่ยวน่าสนุีนะผมว่า” ผมมอหน้าเา้วยสายาอ้อนวอนเล็น้อย เามอหน้าผมนิ่่อนะวามือาอาหารที่ทานอยู่แล้วเอื้อมมือแร่มาลูบที่ศีรษะอผมอย่าแผ่วเบา
“ไ้รับไปื้อทัวร์็ไ้ รีบินนะรับะไ้ออเินทา เรา้อไป้าที่โน้น้วย” ล่าวบเา็เอื้อนมือมาเาะุมมืออผมเอาไว้ นทำให้ในอนนี้หัวใอผมเ้นระส่ำ
“รับ อบุรับ” ผมอบเาไป้วยรอยยิ้มที่แทบะีถึใบหู ่อนที่ผมะลมือทานอาหาร่อ
เมื่อเราทั้สอนัารอาหารบนโ๊ะเสร็แล้ว อห์น็เ็บทุอย่าล้าอย่าล่อแล่วผมที่พยายามะ่วยเาแ่เาลับบอให้ผมนั่เป็นำลัใให้เา็พอ ผมึทำไ้เพียนั่มอูเาอยู่แบบนั้น
ในเวลา่อมาอห์นเินเ้าไปในห้อนอนเพียรู่่อนะเินออมาพร้อมับระเป๋าเินทาใบโ ผมเินไปยืน้าเาเพียหวัะ่วยเาถือระเป๋าใบโ
“ไม่้อรับเี๋ยวผมัารเอ” เาอบลับผมมาพร้อมรอยยิ้ม่อนที่เาะเินนำผมไปยัรถสปอร์อเาที่ออยู่ใ้อนโแล้วับออไปอไว้ที่สนามบิน
“เราไม่ับรถไปเหรอรับ”
“มันไลรับนั่เรื่อไปะีว่า” ผมพยัหน้าให้เา้าๆ ่อนะเินามอห์นเ้าไปเ็อินที่สนามบิน เาอั๋วเรื่อบินเฟิร์สลาสสำหรับเที่ยวบินที่เราะไปัน เมื่อไปถึที่นั่ผมเอนศีรษะพิที่หัวไหล่อเาทันที่อนที่ผมะผล็อยหลับไปผมไม่รู้ว่าผมนอนหลับไปนานนาไหนนระทั่อห์นมาสะิปลุผม
“ถึแล้วเหรอรับ” ผมที่ำลัอยู่ในอาารสะลึมสะลือเอ่ยถามเาึ้นมา่อนะเอื้อมมมือมาปิที่ริมฝีปาอัวเอ่อนะหาวออมาเบาๆ
“ถึแล้วรับ” อห์นอบผมพร้อมับรอยยิ้ม่อนะเอื้อมมือมาปลเ็มันิรภัยให้ผมแล้วเอื้อมมือมาให้ผม ผมยิ้มให้เา่อนะยื่นมือไปับมืออเาเอาไว้ เราสอนเินูมือันลมาาเรื่อบินแล้วเินไปรอรับระเป๋าที่ำลัโหลลมาาเรื่อ
เมื่อไ้ระเป๋ามาแล้วอห์น็ลาระเป๋าไปยัประูหน้าสนามบิน ลอเส้นทาที่เราเินไปเาะอยหันมามอผมลอ มืออเาหนึ่้าเาับหูระเป๋าเินทาเอาไว้ ส่วนอีมือ็เาะุมมืออผมเหมือนว่าลัวว่าผมะพลัหลาเาไป อห์นเรียรถแท็ี่ที่หน้าสนามบินไป่อนะบอนับให้ไปยัโรแรมที่เาไ้อเอาไว้ เมื่อมาถึโรแรมอห์นรีบโทรไปสั่อาหารมาที่ห้อทันทีโยที่ผมยัไม่ไ้ร้ออาเา
หลัาที่ทานอาหารเสร็เราสอน็ไปพัผ่อนที่โรแรม เพราะอนเ้ามีทัวร์น้ำ ผมหลับไหลไปพร้อมับวามเพลียโยที่มีอห์นโอบอผมอยู่้าๆ
เ้าวัน่อมาอห์นพาผมนั่รถแท็ี่ไปยัสถานที่อั๋วเพื่อเที่ยวน้ำ เมื่อเราสอนื้อั๋วันเสร็พนัานทีู่แล็นำเสื้อันฝนมาแเราทุน อนนี้ภายในเรือที่ผมไ้ึ้นมามีผู้นมามายทั้าวเอเียและาวยุโรป อห์นรับเสื้อันฝนาพนัานมาสวมใส่ให้ัวเอนเสร็แล้วเา็มาหันมาหาผม่อนะ่วยผมสวมใส่เสื้อันฝน ผมยอมรับเลยว่าั้แ่ผมเินทามา New York ับเาสายาอผมไม่เยหยุมอเาไ้เลย
หลัาที่เราทุนสวมใส่เสื้อันฝนันเสร็หมแล้ว เรือ็เินทาออาท่าผมยับไปยืนเาะอยู่ที่าบเรือ โยมีอห์นยืน้อนหลัอผมอยู่ โยที่มืออเาโอบรอบัวอผมไว้า้านหลั อุ้มมือหนาอเทั้สอ้าเาะุมาบเรือไว้แน่น สิ่ที่เาทำมันทำให้ผมรู้สึปลอภัยทุรั้ที่ไ้อยู่ใล้เา
“อห์นรับ ูสะพานนั้นสิ ถ้าไปถ่ายรูปรนั้น้อไ้ภาพสวยแน่ๆ เลย” ผมี้นิ้วไปที่สะพานในะที่เอ่ยปาพูับเา
“เี๋ยวเา็อเรือให้เราไปถ่ายรูปที่นั่นแหละรับ สะพานนี้เื่อม่อระหว่าประเทศแนาาับประเทศอเมริานะรับ ถ้าุ้ามไปอีฝั่็เป็นประเทศแนาาแล้วรับ” อห์นบอในสิ่ที่ผมไม่รู้มา่อน
และแล้ว็เป็นริอย่าที่อห์นพู เรือที่ผมนั่มาอให้ถ่ายรูปริๆ ผมเ็บภาพใส่ล้อที่ผมเรียมมา ผมถ่ายแบบไม่หยุพั และถ่ายทุสิ่ที่ไ้เอ
หลัาเราึ้นเรือไป่อนถึน้ำ ผม็เ้าใแล้วว่าเาแเสื้อันฝนเพราะอะไร เพราะน้ำที่นี่ไหลแรมา ถ้าไม่มีเสื้อันฝนสภาพผมเหมือนลูหมาน้ำีๆ นี่เอ
“เบ๊บุรู้ประวัิอน้ำ Niagara falls ไหมรับ” อห์นเอ่ยถามผม ในะที่ผมำลัั้ใยล้อถ่ายรูปอยู่ ผมว่าล้อห้อยอไว้เหมือนเิม ่อนะส่ายหน้าให้เา
“ที่นี่เาเรียว่า Maid of the Mist แปลว่า หิสาวแห่สายหมอ ามำนานบอว่าอินเียนแที่อาศัยอยู่แถวนี้ล้มายลเยอะ้วยโรระบา พวเาเื่อว่าเป็นเพราะเทพเ้าแห่สายน้ำไม่อบพวเาเลยลโทษพวเาแบบนั้น พวาวบ้านเลยส่ลูสาวอหัวหน้าเผ่าลเรือให้ไหลลไปามน้ำเพื่อสัเวยแ่เทพเ้า เทพเ้าโปรปรานเธอมา เธอลยอมเป็นภรรยาโยมีเื่อนไว่าเทพเ้า้อ่วยีวิผู้นในเผ่าเธอ เทพเ้าึเปิเผยว่าที่ผู้นล้มายเป็นเพราะูยัษ์ที่อาศัยอยู่ในลำน้ำายพิษลในน้ำื่ม เธอึปราายึ้นในม่านน้ำเพื่อแ้่าวแ่าวบ้าน พออนลาืนาวบ้านึรุมับูและ่าทิ้ ศพอูลอยไปิแ่เหนือน้ำ ึวาทาน้ำเป็นรูปโ้เหมือนเือม้าอย่าที่เห็น”
“ว้าวววว เหมือนริๆ ้วยรับ น้ำรูปร่าเหมือนเือม้าริๆ ้วย” ผมเอ่ยปาพูหลัาิภาพาม เราสอนื่ม่ำับน้ำนอิ่มเอมหัวใแล้วอห์น็พาผมลาเรือแล้วเินท่อเที่ยว่อ ลอที่เราเินมสถานที่่าๆ เาไม่ปล่อยมือที่เาะุมมือผมออเลย
นเวลาล่วเลยมานถึอนเย็น อห์นพาผมนั่รถแท็ี่ลับมาทานอาหารที่โรแรมหรู เราสอนทานอาหารไ้เยอะมา เพราะวันนี้เราใ้พลัานเยอะเหลือเิน เินเยอะนะรับอย่าิมา
หลัาทานอาหารเสร็เราสอน็ึ้นไปพัผ่อนบนโรแรมที่อห์นไ้อเอาไว้ เมื่อผม้าวาเ้ามาภายในห้อผมแทบะสลบไปเลยเพราะวามเพลียแ่อห์นไม่ยอมให้ผมไ้นอนเพราะเาลาผมเ้าไปอาบน้ำับเาเสีย่อน
ในอนแรผมไม่อยาอาบน้ำับเาเลยเพราะลัวว่าเาะไม่แ่อาบน้ำสิรับ แ่เาลับทำให้ผมแปลใเพราะเาแ่อาบน้ำริๆ
เมื่อออมาาห้อน้ำผมพุ่ไปยัที่นอนทันทีโยที่อห์นเินไปหยิบเสื้อผ้าาในู้มาให้ผม อห์นเินมาหาผมที่เีย่อนะทรุายลนั่้าๆ แล้วเอื้อมมือมาุมืออผมให้ลุึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้า
“ะใส่ทำไมันล่ะรับเี๋ยว็ถอแล้ว” ผมมอเาาหวานเยิ้มหลัวาพูบ ่อนที่ผมะใ้นิ้วมือเรียวไล้ไปที่แผอแร่อเา วันนี้เาามใผมมาทั้วันแล้วถึเวลาที่ผม้อามใเาบ้าแล้วสิรับ เมื่อเวลาผ่านไปนับั่วโมผมถึไ้รู้ว่าผมพลาไปแล้ว ผมิว่าอห์นะไม่มีเรี่ยวแรมาเท่าปิเพราะวันนี้เราสอนะลอนเที่ยวันมาทั้วันแล้ว
แ่ไม่เลยรับอห์นยัแรีไม่มีเาทำรัับผมนอนนี้ผมเสียแหบแห้ไปหมแล้วเพราะร้อราใ้ร่าอเามานานนับั่วโม นเมื่ออห์ระุเร็สะโพสามรั้ิันนั่นทำให้ผมไ้รู้ว่าไ้เวลาพัผ่อนอเราแล้ว อห์นถอถอนแ่นายอนเอออาัวผม่อนะรูถุยาอนามัยทิ้ลถัยะแล้วเินึ้นมาบนเีย่อนที่เาะเอื้อมมือแร่มาโอบอผมเอาไว้นผมผล็อยหลับไป
เ้าวัน่อมาอห์นพาผมไปเินเที่ยวามสถานที่่าๆ เพื่อรอเวลาที่ะึ้นเรื่อลับไปลาสเวัสในอนเย็น เาพาผมเินเที่ยวนถึ่วบ่ายเราทั้สอนึลับมาเ็บอที่โรแรมแล้วนั่แท็ี่ไปยัสนามบิน
เวลาผ่านไปนานเท่าไรผม็ไม่รู้เพราะผมไ้นอนหลับไปหลัาึ้นมานั่บนเรี่อบิน เมื่อเราสอนลับมาถึอนโออห์น็ไม่้อสืบนะรับว่าะเิอะไรึ้น
อห์นไม่ปล่อยเวลาให้สูเปล่า พอผมเินเ้ามาในห้อและนั่บนโฟา เปิแอร์ เปิทีวี อห์นเินมานั่ล้าผม เาใ่มือแร่ันผมล้มลที่โฟา และบปาหนาอเามาที่ปาอผม
“ร้อนะาย ัวมีแ่เหื่อ อาบน้ำ่อนีไหมรับ” ผมพยามยาม่อรอับอห์น แ่ารเราไม่เป็นผลสำเร็รับเาไม่หยุ ในอนนี้มืออเาำลัปลระุมเสื้ออผมออนหม ่อนที่อห์นะเินหายไปสัพั่อนแล้วเินลับมาพร้อมเนไทสอเส้น เาใ้เส้นหนึ่มัที่้อมือผม อย่าถามว่าทำไมผมไม่ัืน เพราะผม็อยาะรู้เหมือนันรับว่าเาะทำอะไร
อห์นใ้เนไทอีเส้นมัรอบวาอผม อนนี้ผมมออะไรไม่เห็น ทุอย่าะสัมผัสไ้าวามรู้สึเท่านั้นมันทำให้หัวใผมเ้นแรึ้นว่าปิ
เาันมือผมึ้นเหนือศีรษะ่อนะใ้ริมฝีปาอุ่นแะลมาที่ริมฝีปาอผมแล้วส่ลิ้นื้นแะมาเลียูเม้มที่ยอออสีมพูอ่อนอผม
อ่ะ อืม อ่ะ ผมหลุราเสียระเส่าออมา้วยวามเสียว่าน ่อนะรู้สึถึลมหายใที่ร้อนผ่าวที่ถูพ่นออมาบริเว้าใบหูอผม
“อย่ายับนะรับเอามือไว้้าบนแบบนั้นแหละ” ผมพยัหน้าอบเาโยไม่ไ้พูอะไร ่อนที่ผมะรับรู้ถึมือแร่ที่ำลัปลระุมาเอผมออ ผมยสะโพเล็น้อยเพื่อให้เาสะวแ่ารึาเอผมออาัว เพียรู่ผม็รู้สึไ้ถึนิ้วมือเรียวอเาที่มาสัมผัสบริเวุอ่อนไหวที่สุอผม
CUT …
วันนี้็เหมือนเ่นทุวันที่ผมะื่น่อนอห์น ผมนอนมอใบหน้าออห์นในะที่เายัหลับอยู่ ผมเอื้มมือไปลูบไล้ที่ใบหน้าอเา นที่ไ้ื่อว่าเป็นสามีอผม
ผม่อย ๆ ไล้นิ้วลมาเรื่อย ๆ นมาหยุอยู่ที่แผอแน่น ๆ ออห์น ่อนที่ผมะเปลี่ยนทิศทาอมือไปโอบอเาเอาไว้แทน ที่ผมเลือที่ะเปลี่ยนทิศทาอมือัวเอเพราะผม มั่นใว่าถ้าผมไล้นิ้วมืล่ำว่าเมื่อรู่ผมะโนอห์นินเป็นอาหารเ้าแน่ ๆ
“อืออ..อืม.. เป็นอะไรรับลุึ้นมา็อผมเลยนะ”
อห์นพูึ้นโยที่ไม่ไ้ลืมาึ้นมามอผม อนนี้เาใ้มือ้าหนึ่ึผมเาไปหาใล้ ๆ และโอบอผมเอาไว้้วยสอมอแร่
ลอเวลาที่เรานอน้วยันอยู่บนเีย ทุรั้ที่อห์นรู้สึัวเาะึัวผมเ้าไปโอบอไว้เสมอ ผม่อย ๆ พลิัวลับ้วนเพราะหายใไม่ออ
อนนี้อห์นำลัโอบอผมโยที่ผมนอนหันหลัให้เา แผ่นหลัอผมนับหน้าออเาพอี
ผมอบที่ะให้เานอนอผมในท่านี้ที่สุ เพราะมันทำให้ผมรู้สึว่าผมไม่โเี่ยว ้าหลัิผมะมีอห์นอยู่แนบายและ้าหน้า็ยัมีมืออเาที่โอบอผมเอาไว้อี้วย
ผมรู้สึปลอภัยและผ่อนลายมาแล้วที่สุแล้วในอนนี้ อนนี้หนัาผมเริ่มะหย่อนลมาอีแล้ว ผมเอามือัวเอไปับที่มืออเาแล้วเอามาวาไว้นาบที่แ้มอผม่อนะผล็อยหลับามอห์นไปอีรอบ
ผมื่นึ้นมาอีรั้ในอนสายออีวันเพราะลิ่นอาหารที่ลอยมาเ่นเย ผมลุึ้นาที่นอนไปล้าหน้าและแปรฟัน ่อนะเินออไปหาายหนุ่มที่ผมใ้ีวิอยู่้วยมาหลายวันแล้ว
ผมเินเ้าไปโอบอเาา้านหลัเหมือนเย
“ทำไมาร์ลิ่ื่นแล้วไม่ยอมปลุผมล่ะรับ” ผมเอ่ยถามอห์นในะที่มือทั้สอ้ายัโอบอเอวอเาอยู่
“็เบ๊บำลันอนหลับสบายอยู่ผมเลยไม่อยาวนรับ” อห์นพูอบผมโยที่มือำลั่วนับารทำอาหารอยู่
ผมลายมือาอ้อมอที่อเาอยู่ ถึแม้ผมะัวโ สูถึ 180cm. แ่เมื่อเทียบับอห์นแล้วผมถือว่าัวเล็ว่าเามาเลยทีเียว มอวัาสายาอห์น็น่าะสู ประมา 187-188 cm.
ผมเย่เท้าเล็น้อยแล้วยื่นหน้าเ้าไปใล้ ๆ ับแ้มอายหนุ่มหน้าาหล่อเหลา ่อนที่ผมะแะริมฝีปาลไป
“มอนิ่ริสนะรับาร์ลิ่” ผมุ๊บที่แ้มออห์นอย่าแผ่วเบาเพราะไม่อยาวนเวลาทำอาหารอเา
อห์นหันหน้ามาส่ยิ้มละลายใลับมาให้ผม ไ้แ่นี้็พอแล้วรับ อาหารเ้าผมไม่ิน็ไ้
อห์นยอาหารมาเสิร์ฟผมเสร็แล้ว็ไปยานอัวเอมาั้ไว้บนโ๊ะ ่อนะถอผ้าันเปื้อนไปพาไว้บนเ้าอี้ัวที่อยู่ใล้ที่สุ ผมอบนั่มอเาเวลาที่เาทำอะไร่อมิอะไรมันวนให้น่ามอไปหมทุสิ่อย่า
เมื่อเราสอนทานอาหารนอิ่มแล้วหน้าที่อผม็ือเ็บล้าทำวามสะอาห้อรัว ในะที่ผมำลัล้าานอยู่นั้น มือแร่อใรบาน็โอบอมาที่เอวอผม อห์นใ้าอเาพาลมาที่ไหล่อผม่อนที่ะเอ่ย้วยน้ำเสียนุ่มละมุนออมา
“วันนี้ผมพาไปเที่ยวนะรับ..ไปไหนีนะวันนี้”
“แล้วแ่าร์ลิ่เลยรับ..ผมไปไ้ทุที่ทีุ่พาผมไป” ผมยิ้มบาส่ให้เาเล็น้อย่อนะล้าานนเสร็โยที่มีเายืนโอบออยู่ไม่ห่า
เมื่อเห็นว่าผมัารรัวเรียบร้อยหมแล้ว อห์น็ับมืออผมแล้วูไปที่ห้อน้ำเพื่อะอาบน้ำพร้อมันับผม ั้แ่ผมอยู่ับเามา ผมแทบะไม่ไ้อาบน้ำนเียวเลย
ในทุรั้ที่ผมอาบน้ำ่อนเา ๆ ็ะ้ออเ้ามาอาบน้ำับผม้วยลอ หรือถ้าเาอาบน้ำไปแล้วถ้าเห็นว่าผมำลัะอาบน้ำเา็ะอาบน้ำับผมอีรั้เสมอ
เราใ้ีวิเหมือนนัวิันเลยนะรับผมว่า ฮ่า ๆ แ่ผม็มีรู้สึว่ามีวามสุับ่วเวลาที่อยู่ับเามาเลยนะรับ
แม้ว่าในทุๆ ืนหลัาที่เราเสร็ภาริบนเียันแล้ว ผมะ้อนอนิมาเรื่ออเราที่ว่า วามสุที่ผมไ้รับาอห์นมันะเป็นไ้แ่วามสุเพียั่วราวแ่นั้นเอ
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น