คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 00 : 01
1
“คุณจะให้ผมขายลูก ? คุณบ้าไปแล้วหรอ !!?” ชายชราตะคอกดังลั่นเมื่อได้รับข้อเสนอทางโทรศัพท์ “ผมขอปฏิเสธ”
(แต่ทางเรารับสินค้ามาแล้วนะ......คุณจะยกให้ฟรีๆหรอครับ ?)
“ไม่จริง” ลูกชายของเขา ปาร์คจินยองยังไม่เลิกเรียนเลยด้วยซ้ำ
(นี่ครูประจำชั้นไม่ได้บอกคุณหรอว่านักเรียนในปกครองขาดเรียนไปคนหนึ่งในวันนี้ ?)
“ไม่.....” เขาได้ยินเสียงโวยวายของจินยองดังลอดออกมาจากในสาย “อย่ายุ่งกับลูกผม”
(เสียใจด้วยครับ ถ้าคุณมาไม่ถึงภายในสามสิบนาที ผมจะถือว่าคุณยกให้ผมอย่างไม่มีเงื่อนไข)
“คุณมาสายนะ” ร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสือนิยายเล่มหนาอยู่บนโซฟาพูดทั้งที่ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามอง “แต่ดูจากสภาพคุณ ถือว่าผมให้โอกาส พร้อมจะทำข้อตกลงหรือยังครับ ?”
“จะจองล้างจองผลาญอะไรครอบครัวฉันนักหนา ?” ชายชรากัดฟันกรอด “ลูกฉันอยู่ไหน”
“นอนรออยู่บนห้องน่ะครับ กะว่าถ้าคุณไม่มาภายในสามสิบนาทีก็คงได้ฟรีจริงๆแล้ว” ถ้อยคำที่ทำเอาคนฟังตัวชาวาบถูกพูดออกมา “พอดีผมอารมณ์ดีพอเลยให้โอกาส แต่ถ้าช้ากว่านี้ก็ไม่รอแล้วล่ะ”
“จะตกลงอะไร”
“ผมจะยืดเวลา ต่อชีวิตให้ธุรกิจของคุณออกไปอีกหน่อย ผมเข้าใจ ธุรกิจที่สืบทอดกันมาเป็นสิบรุ่นน่ะมันต้องรักษาไว้ยิ่งกว่าชีวิต” มาเฟียหนุ่มยิ้มบาง “แลกกับตัวลูกชายของคุณ ?”
“ไม่ คุณกำลังบังคับให้ผมขายลูกตัวเอง”
“ใช่ ผมบังคับ” เขายอมรับพร้อมรอยยิ้ม
“ผมไม่ตกลง”
“ผมไม่ได้มีทางเลือกให้คุณมากนัก” คิ้วสองข้างเลิกขึ้นอย่างจนใจ “เพราะไม่ว่าทางไหน ผมก็จะไม่คืนลูกชายให้คุณอยู่ดี” กับสีหน้าที่แสร้งว่าไม่อยากจะขัดใจคนตรงหน้าเหลือเกิน
“คุณจะทำอะไรลูกชายผม ?” คนเป็นพ่อตวาด “เขาอายุแค่สิบหกเองนะ !!”
“ถ้าจำไม่ผิด อีกไม่กี่เดือนก็สิบเจ็ดแล้ว ใช่หรือเปล่า ?” ท้ายประโยคหันไปถามลูกน้องที่คุมเชิงด้านหลัง คนถูกถามเปิดแฟ้ม พลิกไปมาสองสามครั้งก่อนจะพยักหน้าตอบรับ “อา....ผมจำไม่ผิดจริงๆด้วย ผมเป็นพวกจำแม่นน่ะ”
“ผมเคยไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือไง ทำไมต้องมายุ่งกับครอบครัวผมด้วย ?” ชายชราถามอย่างหมดทางเลือก
“ไม่รู้สิ คุณน่าจะไม่เคย.....มั้งนะ ?” มาเฟียหนุ่มหัวเราะเบาๆ “อ่า.....ไม่รู้สิ ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณไม่ตกลง อีกสองสามวันก็เฝ้าแม่น้ำฮันไว้ดีๆ คุณอาจจะเจอลูกตัวเองลอยอยู่ก็ได้นะ”
คนฟังรู้ว่ามันไม่ใช่คำขู่
ปาร์คจองจินจรดปากกาด้วยมืออันสั่นเทาและเครียดจัด
แต่กลับยังไม่มีหมึกใดๆซึมลงบนกระดาษ “คุณจะไม่ทำอะไรลูกชายผมใช่ไหม ?”
“ผมไม่รับรอง อยู่ที่ว่าผมอารมณ์ดีแค่ไหน” คนพูดเว้นวรรค “และลูกชายคุณจะเป็นเด็กดีแค่ไหน”
“ขอผมเจอลูกก่อนได้หรือเปล่า ?” เขาแค่อยากรู้ว่าลูกเขายังปลอดภัย
“คงจะไม่ได้”
“แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าตอนนี้ลูกผมปลอดภัยดี ?”
“นั่นสินะ ?” มาเฟียยิ้มเจ้าเล่ห์ ปาร์คจองจินได้แต่เซ็นลงไปช้าๆอย่างไร้ทางเลือก “ถ้าวันไหนผมอารมณ์ดี วันนั้นคุณอาจได้คุยโทรศัพท์กับลูกชายคุณก็ได้ ถ้าผมอารมณ์ดีน่ะนะ”
เขาไม่มีทางเลือก ไม่มีเลย
ใครๆก็รู้ว่าอิมแจบอมนั้นโหดร้ายและมีอำนาจล้นมือมากแค่ไหน
มาเฟียที่มีชื่อหลายประเทศ อำนาจ อิทธิพลและร่ำรวยมหาศาล
เขาห่วงลูกชายใจจะขาดแต่ต้องอดทนไว้ ไม่ทำอะไรผลีผลามเพราะมันอาจหมายถึงชีวิตของลูกเขา
ปาร์คจองจินจะต้องพาตัวจินยองออกมาให้ได้ เขาสัญญากับตัวเอง
“คุณเป็นใคร จับผมมาทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย !!?” จินยองอาละวาดจนข้างของในห้องพังยับ และตวาดลั่นทันทีที่เห็นหน้าแจบอม
“พูดให้มันเพราะๆ อย่าปากดีให้มาก” แจบอมมองสภาพห้องอย่างไม่พอใจ จินยองไม่สน
“คุณมีสิทธิ์อะไรเอาผมมาไว้ที่นี่ พาผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้” เพราะมีแต่คนตามใจจนชิน จินยองไม่รู้เลยว่าเขากำลังอยู่ในสถานะตัวยืดเวลา
“ปาร์คจองจินขายเธอให้ฉันแล้ว อยากได้หลักฐานไหม ?” กระดาษแผ่นหนึ่งถูกโยนไปที่พื้น จินยองมองอย่างไม่พอใจก่อนจะเก็บมันขึ้นมาดู
จนพบว่าตัวเองถูกใช้เป็นตัวยืดเวลา แลกกับการที่คนชื่ออิมแจบอมจะไม่ทำอะไรธุรกิจของพ่อเขาในระยะเวลาหนึ่ง มันนานจนเขาโล่งใจว่าถึงตอนนั้นพ่อคงจัดการปัญหาต่างๆได้
และมันก็นานพอให้เขาเริ่มกลัวที่จะต้องอยู่ที่นี่
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่ออิมแจบอม”
ความคิดเห็น