Fic Baramos คิล - เรนอน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1

"รุก" เสียงหนึ่งพูดขึ้นมา

"รุก"อีกเสียงหนึ่ง

"รุก"

"รุกฆาต"เสียงนั้นประกาศก้องเมื่อคว้าชัย

"ไอ้โร! นายชนะอีกแล้วเรอะ" เสียงผู้แพ้โวยวายใส่ผู้ชนะพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ เป็นเหตุให้ทุกคนในห้องหันมามอง

"คิล นายอย่าเป็นคนโมโหง่ายสิ จะเล่นหมากรุกก็ต้องหัดใจเย็น" ขอทานโร เซวาเรสเอ่ย "ค่อยเล่นอีกเกมก็ได้นิ"

"ไม่ล่งไม่เล่นแล้ว ฉันเล่นมาสิบเกมก็แพ้นายทุกที อยากเล่นก็ไปเล่นกับไอ้เฟริน"

"แต่หมอนั่นไม่อยู่แล้วฉันจะเล่น-"

"ปั้ง!" โรพูดยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียงถีบประตูมาขัดจังหวะ

"เล่นกันไปถึงไหนแล้วไอ้คิลไอ้โร" เสียงหวานปนห้าวของเฟรินก็ดังขึ้น "ชนะเขาซักเกมรึยังฮะคิล"

"เฟรินนายมาก็ดีแล้ว มาเล่นหมากรุกซักเกมหนึ่งนะ เล่นกับไอ้คิลแล้วมันน่าเบื่อจะตาย ไม่ต้องใช้สมองเล่นเลย เดินก็เดินไม่เป็น เล่นไปสิบเกมแล้วก็แพ้ตลอด ขนาดต่อให้ยังแพ้เลย" โรพูด ทำเอาคิลตาขวางใส่

"โทษทีนะ พอดีมีธุระกับไอ้คิลมัน เดี๋ยวค่อยเล่นวันหลัง" เฟรินพูดจบก็ 'ลาก' (เน้นว่า 'ลาก') คิลไปทันที

"เห้ยเฟริน นายจะลากฉันไปไหน!" คิลตะโกน

"ฉันมีเรื่องจะต้องคุยกับนายเดี๋ยวนี้!" เฟรินหันกลับไปพูดขณะจ้องไปที่คิล ใบหน้าที่เคยยิ้มตลอดเวลากลับดูเคร่งขรึม ราวกับจะเสื่อให้รู้ว่าสิ่งที่จะพูดเป็นเรื่องที่เครียดมาก

"เรื่องอะไร" คิลถาม

"นายคิดยังไงกับเจ้าหญิงเรนอน"