คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : STORY : OS ให้ผมสอนเต้นนะครับ [Kaichen]
OS
ให้ผมสอนเต้นนะ
KAICHEN
"ฮยอง"
เสียงทุ้มดังขึ้น ฉุดให้คนเหม่อลอยตื่นจากภวังค์
"อะไร?" เฉินถาม มือเล็กเอื้อมไปมัดเชือกรองเท้าตัวเองให้เรียบร้อย หลังจากที่มันพึ่งสร้างอุบัติเหตุให้เขาหกล้มหน้าคะมำตอนซ้อมเต้นไปหมาดๆ
"เหม่ออะไรอยู่ได้"
"เปล่านี่" เฉินปฎิเสธพร้อมกับส่งยิ้มจนตาปิดซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นรอยยิิ้มประชด
"กังวลเรื่องเต้นล่ะสิ" ไคถามต่อ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ภายในห้องฝึกซ้อมที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายจากเหล่าเมมเบอร์ที่แสนจะคึกคัก
ซึ่งปกติแล้ว หนุึ่งในเมมเบอร์ที่ซนที่สุดก็จะเป็นเฉินนั่นแหละ แต่วันนี้ต่างออกไป เนื่องจากเขาทำพลาดบ่อยจนน่ากังวล
แน่ล่ะ เขาไม่ใช่แดนซิ่งแมชชีนอย่างที่เหล่าแฟนๆยกยอ นั่นมันก็แค่การล้อเลียนสกิลการเต้นอันแสนบัดซบของเขาต่างหาก
"เปล่าสักหน่อย" เฉินปฎิเสธพร้อมกับเบ้ปากเล็กๆ อารมณ์ในตอนนี้พาลให้เขาหงุดหงิดพ่อแดนซิางแมชชีนตัวจริงไปด้วย
"โกหก ให้ผมสอนเต้นเอามั้ย" ไคเสนอพร้อมกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ซึ่งเมื่อเฉินมองแล้วยิ่งทำให้ระดับความหมั่นไส้เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
ทำไมฉันถึงมองว่ามันเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยนะ!
"ไม่เอา!" เฉินกระแทกเสียงใส่ไคอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินพรวดพราดออกจากห้องซ้อม เดือดร้อนให้ไคต้องรีบวิ่งตามออกไป โดยที่ยังงงๆว่าตนทำอะไรผิด
"ฮยองเดี๋ยวสิ!" ไคพยายามเรียกร่างเล็กที่เดินนำลิ่วตัวปลิวไม่สนใจใครอยู่ข้างหน้า แต่ก็นั่นแหละ เฉินไม่ได้คิดจะหยุดเดินเลยแม้แต่นิด
เขาหงุดหงิดและอิจฉา ใช่ เชาอิจฉาที่ไคใช้เวลาแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง ก็สามารถเต้นท่าใหม่ได้อย่างไม่มีที่ติ แต่กับเขาต้องใช้เวลาถึงหกชั่วโมงในการพยายามแกะท่าและจดจำหรืออาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ หนำซ้ำพอจำท่าได้แล้วยังเต้นพลาดบ่อยจนจะกลายเป็นหลุมดำของวงอยู่แล้ว
"ตามมาทำบ้าอะไรเล่า!" เฉินตะวาดอย่างหัวเสีย เวลานี้เขาแค่ต้องการอยู่คนเดียว
ไคหยุดชะงักมองแผ่นหลังเล็กที่เดินห่างออกไป
ผมแค่เป็นห่วง...
ไคถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจวิ่งพรวดไปขวางหน้าคนตัวเล็กไว้ เฉินซึ่งไม่ทันตั้งตัวก็ชนเข้ากับร่างสูงของคนเด็กกว่าจังๆจนเกือบจะล้ม ถ้าไม่มีมืิอใหญ่มาคว้าไว้ซะก่อน
"ปล่อยนะ"
"ฮยองโกธรอะไรผมเนี่ย!" ไคเองก็เริ่มที่จะหงุดหงิด ตัดสินใจลากคนตัวเล็กให้ตามเข้ามายังห้องเก็บของเล็กๆข้างโถงทางเดิน
"ปล่อยฉันนะไอ้บ้ากำจง!" เฉินแหกปากโวยวาย พยายามฉุดรั้งตัวเองเต็มที่ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงคนตัวใหญ่กว่าได้
ไคผลักเฉินเข้าไปข้างใน ก่อนจะปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ภายในห้องเก็บของเล็กๆมืดสนิทก่อนที่ไคจะควานหาสวิตเจอ ไฟดวงเล็กๆจึงพอจะให้ความสว่างตลอดการเจรจาของทั้งคู่
"เอาล่ะ บอกมาว่าหงุดหงิดอะไร" ไคคาดคั้น จ้องเขม็งคนตรงหน้าไม่ละสายตา เฉินเบือนหน้าหนีพร้อมกับเบะปากเล็กๆ
ท่าทางแบบนั้นไม่รู้รึไงฮยอง...ว่ามันน่ารักขนาดไหน
"เปล่า!" เฉินกระแทกเสียง "ปล่อยฉันออกไปได้รึยัง เหม็นอับจะตายอยู่แล้ว!"
ไคส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้คนเป็นพี่ ซึ่งก้าวถอยหลังอย่างหวาดๆ แขนแกร่งสองข้างถูกใช้เป็นกำแพงกั้นโอบล้อมร่างเล็กไว้อย่างง่ายดาย
"จะ จะทำอะไร" เฉินตะกุกตะกัก เขาเริ่มประหม่ากับลมหายใจร้อนที่รินรดอยู่ตรงหน้าผาก
"ถ้าฮยองไม่บอก ผมจะทำโทษ" ไคกระซิบเสียงพร่า รอยยิ้มมุมปากถูกจุดขึ้นอย่างนึกสนุก เขารอวันนี้มานานแล้ว วันที่จะได้แทะโลมคนเป็นพี่อย่างจริงๆจังๆ หลังจากที่อุปสรรคมันช่างมากมายเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นอยู่คนละยูนิต คนละหอ หรือแม้แต่ตุ้ยจ่างตัวดีที่ทำตัวหวงเฉินเฉินฮยองของเขาอย่างกะหวงลูกสาว!
"ห๊ะ ทำโทษเนี่ยนะ นายจะบ้าเรอะ ปล่อยเลยปล่อยยยย" เฉินเริ่มโวยวายกลบเกลื่อนอาการร้อนๆบนใบหน้าของตัวเอง มือเล็กพยายามดันอกแกร่งของคนตรงหน้า แต่ก็ไม่เป็นผล
หนำซ้ำยิ่งเขาดันออก คนตรงหน้าก็เหมือนจะยิ่งเบียดชิดเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนเฉินตัดสินใจหยุด ร่างเล็กหอบเบาๆกับการต่อสู้ที่ไม่มีทางชนะของตัวเอง
"จะเอาไงว่ามาดีกว่า" เฉินต่อรอง
ไคยิ้มกริ่ม ก่อนจะก้มลงหอมแก้มนุ้มคนตัวเล็กฟอดใหญ่
"...!" เฉินเบิกตากว้างอย่างตกใจ มองหน้าอีกคนที่ยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าหลังจากที่พึ่งขโมยหอมแก้มเขาไปอย่างหน้าด้านๆ
"เอาอย่างนี่ได้มั้ยครับ"
"นะ นายทำบ้าอะไรเนี่ยกำจง!" เฉินโวยวาย ใบหน้าขาวเนียนขึ้นสีจนแดงเถือกลามไปถึงใบหู ไคที่เห็นอย่างนั้นก็คิดว่าน่าฟัดไปใหญ่
"ถ้าฮยองอยากออกไป ฮยองก็ต้องทำเหมือนที่ผมทำเมื่อกี้" ไคเสนอพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉายชัดว่ามีความสุขซะเต็มประดา เฉินเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ
ไอ้ดำเจ้าเล่ห์!
"ก็ได้!"
มันจะไปยากอะไรกะอีแค่หอมแก้มผู้ชายด้วยกัน!
เฉินตอบตกลง ก่อนจะใช้มือเลฺ็กของตัวเองโน้มคออีกคนลงมา ปากบางยื่นเข้าไปกะจะจุ๊บที่แก้มของอีกคนเร็วๆให้มันจบไป แต่กลับผิดคาดไปหลายขุม เมื่อไคเบี่ยงแก้มหลบ จาริมฝีปากบางจุ๊บเข้าอย่างจังกับริมฝีปากหนาของไค
แต่ยังไม่หยุดแค่นั้น ไคใช้มือใหญ่ของตัวเอวประคองกอดร่างบางไว้แน่น อีกข้างก็ใช้กดศีษระเล็กไม่ให้หันหนี จากสัมผัสร้อนของตน
"หวานจัง :)"
"ปะ ปล่อยได้แล้ว" เฉินพูดเสียงแผ่วพลางเบือนหน้าหนี ไคถอยออกอย่างง่ายดาย แต่ในขณะที่ร่างเล็กจะเดินผ่านออกไป ไคก็เอื้อมมือของตัวเองไปกุมมือเล็กไว้ เฉินมองหน้าคนเป็นน้องเล็กๆ แต่ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะเดินนำออกไปตามด้วยร่างสูงที่ยิ้มจนแก้มแทบแตก
"ฮยอง"
"อะไร?"
"ให้ผมสอนเต้นนะครับ :)"
END
รายการวิทยุรายการหนึ่ง
ลู่หาน : คนที่เป็นเมนแด๊นอย่างไค เลย์ จะใช้เวลาชั่วโมงเดียวในการจดจำท่าใหม่ ส่วนพวกเมนร้องจะใช้เวลาถึงหกชั่วโมงหรือมากกว่านั้น
ดีเจ : อ๊าา จริงเหรอครับเฉิน
เฉิน : จริงครับ (หัวเราะ)
ลู่หาน : แต่เดี๋ยวนี้เฉินใช้เวลาในการจำท่าเหลือแค่สี่ชั่วโมงแล้วล่ะครับ! มันเจ๋งจริงๆ ผมอยากรู้ว่าทำยังไง (ทำหน้าอยากรู้อยากเห็น)
เฉิน : -////- เพราะผมฝึกบ่อยๆไงล่ะ!
ไค : ลู่ฮยองก็หัดขยันซ้อมเหมือนเฉินฮยองสิครับ :)
END
...........................
ไรท์จะบอกว่าแถมก่อนจบนี่เป็นเรียลค่ะ ในรายการไหนรายการหนึ่ง
ที่เฉินบอกว่าตัวเองซ้อมเต้นได้ดีขึ้น
นอกนั้นไรท์ปั้นเองหมดว่าพูดว่าไง 5555555
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :)
ความคิดเห็น