[Yaoi/fiction] You're my sunshine I Laychen

ลำดับตอนที่ #1 : SUNSHINE : PROLOGUE

O W E N TM.

PROLOGUE

YOU’RE MY SUNSHINE

เป็นอีกวันที่ คิมจงแด ทนฝืนความเหนื่อยอ่อนจากการเรียนที่หนักเอาการมายืนปั้นหน้ายิ้มเกร็งๆอยู่หลังเคาเตอร์คิดเงินของซุปเปอร์มาเก็ตอันดับหนึ่งที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง

            มันไม่มีทางเลือกมากนัก ในเมื่อตัวเขาเองดึงดันที่จะต่อต้านลัทธิบ้าๆของทางบ้านที่ว่าลูกหลานทุกชั่วโคตรต้องเรียนแต่แพทย์เท่านั้นและต้องเป็นแพทย์ศัลยกรรมทรวงอกซะด้วย หรือเรียกง่ายๆว่าหมอผ่าตัดหัวใจนั่นแหละ

            เขายืนกรานที่จะเลือกเรียนสัตวแพทย์และก็ไม่ได้เห็นว่ามันเป็นทางเลือกที่ผิดตรงไหน อุตส่าห์ตามใจ อยากให้เรียนแพทย์ก็เรียนแล้วไง

            หลังจากที่แอบไปสอบโควตาแบบลับๆ ในที่สุดคิมจงแดก็สามารถสอบติดด้วยคะแนนอันดับหนึ่งของคณะสัตวแพทย์มหาลัยดัง แต่นั่นก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยต่อพ่อและแม่ที่ไม่พร้อมจะสนับสนุนลูกที่ออกนอกลู่นอกทางที่พวกเขาโปรยไว้ให้

            ถึงอย่างนั้นคิมจงแดก็ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไปมากกว่าที่เป็นอยู่ อีกอย่าง เขาไม่เห็นว่าการเรียนตามความฝันและเรียนตามสิ่งที่ตัวเองชอบมันเป็นเรื่องผิดตรงไหน

            และเพราะอย่างนั้นเอง...คิมจงแดถึงถูกตัดหางปล่อยวัดอย่างสมบูรณ์แบบ!

             จากชีวิตเยี่ยงเจ้าชายน้อยแห่งดงผู้ดี สู่สามัญชนคนโคตรจนที่แม้แต่ข้าวสักมื้อยังหากินลำบาก!

            พ่อคิดว่าทำอย่างนี้แล้วผมจะยอมอ่อนข้อแล้วกลับไปง้อสินะ...

            คิดผิดโคตรๆเลยว่ะครับ!

            คนอย่างคิมจงแด ตั้งใจอะไรไว้ก็ต้องทำให้มันสุด

            ให้มันตายกันไปข้าง!

            ด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างใจแข็งและแน่วแน่ในสิ่งที่ตนเองทำ นั่นยิ่งทำให้ร่างบางลำบากไปใหญ่จากการปฏิเสธความช่วยเหลือจากพี่น้องและญาติสนิท จริงๆแล้วมันก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอก แต่คำว่าศักดิ์ศรี ดูเหมือนว่าจะค้ำคอจนเอาลงมาไม่ได้แล้ว

            ค่าใช้จ่ายจากการกู้เรียน (ที่ชาตินี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโมเม้นนี้) ช่วยได้ส่วนหนึ่ง แต่ที่เหลือจากนั้นจงแดก็ต้องเป็นคนจ่ายเองทั้งหมด จึงไม่แปลกเลยที่จะพบว่าเขาวิ่งวุ่นทำงานร้านนั้นทีร้านนี้ทีอย่างไม่หยุดหย่อน

“นี่คุณ”

เสียงกระซิบแผ่วเบาช่วยปลุกร่างบางให้ตื่นจากภวังค์ความคิด นัยน์ตาสวยเฉี่ยวคมช้อนขึ้นมองหน้าลูกค้ายามวิกาลเพียงชั่วครู่ก่อนจะก้มลงหยิบของบนเคาเตอร์มาแสกน

ถึงจะเพียงแค่เสี้ยววินาที แต่รูปหน้าหล่อเหลาออกแนวหวานก็คล้ายกับจะถูกจดจำไว้ในหัวสมองของจงแดเสียแล้ว แถมรอยยิ้มมุมปากที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ไม่หยอกก็เล่นเอาร่างบางใจกระตุกไปวูบหนึ่งเหมือนกัน

แต่คิมจงแดก็มีข้อดีตรงที่ไม่ว่าจะเจอสถานการณ์อะไรใบหน้าก็จะยังคงเรียบเฉยนี่แหละ ช่วยได้มากจริงๆ

“...” จงแดไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หยิบกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆที่บรรจุบางอย่างที่ผู้ชายต้องใช้กันกองพะเนินมาคิดเงิน

นี่จำเป็นต้องเหมายกแผงขนาดนี้เลยเหรอ?

“ทั้งหมดหนึ่งแสนสะ...” ริมฝีปากบางเอ่ยบอกยอดชำระที่มากเอาการพร้อมกับช้อนสายตาขึ้นสบกับลูกค้าตามมารยาทอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อพบว่าคุณลูกค้ากำลังจ้องมองเขาอยู่ไม่วางตาพร้อมกับริมฝีปากสวยที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม...แปลกๆ

ที่คิมจงแดรู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลย

เพราะมันน่าขนลุก

“เท่าไหร่นะครับ?” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง น่าแปลกที่สำเนียงเนิบนาบไม่ได้ทำให้จงแดรู้สึกระคายหู กลับรู้สึกว่าเพราะดีจริงๆ

“หนึ่งแสนสองหมื่นเก้าพันวอนครับ” จงแดทวน พยายามเกร็งริมฝีปากให้ยกยิ้มขึ้นแบบโคตรจะลำบาก สืบเนื่องมาจากปกติไม่ใช่คนที่จะโปรยยิ้มพร่ำเพรื่ออยู่แล้วด้วย เพราะฉะนั้นการยิ้มมันจึงยากยิ่งกว่าการต้องท่องจำส่วนซี่โครงของยีราฟซะอีก

“หือ?” ร่างบางเผลอผงะถอยหลังเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าเอนตัวข้ามเคาเตอร์เข้ามาใกล้ ท่าทางเหมือนไม่ได้ยินที่พูดไปเมื่อกี้จนต้องขอฟังชัดๆ ซึ่งจะมองมุมไหนจงแดก็มองว่ามันเป็นการกวนประสาทชัดๆ!

“หนึ่ง-แสน-สอง-หมื่น-เก้า-พัน-วอน-ครับ!” เสียงหวานเอ่ยทวนเน้นทุกคำแบบชัดๆ มันก็ช่วยไม่ได้ที่เขาเป็นเวรกะดึก จึงมักจะเจอแต่พวกขี้เหล้าเจ้าปัญหาบ่อยๆ แต่กับคนนี้เขาไม่คิดงั้นแหะ เหมือนว่าจะไม่เมา...แต่ก็ก้ำกึ่งว่าเมาหรือกวนประสาทมากกว่า

“อ้อ โอเคครับ”

ไอ้รอยยิ้มกรุ่มกริ่มชอบใจนั่นมันอะไรกันวะ!

จงแดได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ ตอนที่ร่างโปร่งเอนตัวกลับก่อนจะล้วงกระเป๋าเงินขึ้นมา นัยน์ตาสวยเหล่มองรุ่นพี่ที่ยืนจัดของอยู่ไม่ไกลนัก ทางนั้นก็กำลังส่งสายตากวนประสาทแกมห่วงใยมาให้จนจงแดอดจะแยกเขี้ยวขู่ใส่ไม่ได้

“นี่ครับ” ร่างโปร่งยื่นเงินมาให้ตรงหน้า คิมจงแดจึงยื่นมืออกไปรับแต่ก่อนที่จะทันได้แตะ ธนบัตรใบงามก็ถูกชูขึ้นสูง ร่างบางยิ้มค้าง คิ้วเรียวเริ่มกระตุกแถมเส้นเลือดข้างขมับก็ดูเหมือนจะนูนออกมาหน่อยๆแล้วด้วย

“เงินทอน...เจ็ดหมื่นหนึ่งพันวอนนะครับ” จงแดเลือกเบี่ยงประเด็นกวนโอ้ยมาเตรียมเงินทอนไว้ให้ ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้ไอ้คุณลูกค้าบ้าคนนี้รีบไปสักที

“ไม่เอาล่ะ ให้เป็นทิปคุณทั้งหมดเลย”

“...ห๊ะ!?”

“ว่าแต่คุณเลิกงานตอนไหนเหรอ?”

“...?”

“ไปนอนกับผมหน่อยสิ”

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน!



 

 

เขาไม่เห็นว่าการเรียนตามความฝัน

และเรียนตามสิ่งที่ตัวเองชอบมันเป็นเรื่องผิดตรงไหน

KIM JONG DAE



 

TALK

เปิดเรื่องยาวครั้งแรกกับไรท์เตอร์ลดา

เรื่องนี้คงไม่ดราม่าอะไรมาก (เราไม่ชอบดราม่าจริงๆนะคะ!)

เนื้อเรื่องวางแผนไว้แล้วว่าจะดำเนินไปแบบเรียบๆ ช้าๆ

(เพราะไม่มั่นใจว่าจะแต่งได้ระทึกขนาดไหน)

เป็นฟิคที่ชั่ววูบมาก เกิดขึ้นมากะทันหันในหัวแล้วอยู่ดีๆก็ออกมาเป็นบทนำเฉยเลย

หลังจากที่เห็นรอยยิ้มพี่อี้ในช็อตนี้!

(หล่อแบดบอยแบบวัวตายควายล้มมาก! ฮืออออ)

ก็ตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งพี่อี้แนวเสเพล เจ้าเล่ห์ เสน่ห์เหลือร้าย!

สำหรับจงแดของเราในเรื่องนี้ จะชี้แจงว่าเขาเป็นเคะที่ไรท์อยากจะสร้างออกมามากเลยค่ะ

เคะที่ไม่ค่อยจะยอมอ่อนข้อ ฉลาด เรียบนิ่ง เย็นชาและเท่แข่งเมะ (เดี๋ยวๆ)

พูดง่ายๆว่ายังคงความเป็นผู้ชายอยู่ แถมยังเป็นผู้ชายแบบแมนๆ ที่ไม่เคยจะมองเห็นความน่ารักของตัวเอง เพราะฉะนั้นรูปที่จะเอามาใช้ตกแต่งนี่คือเป็นสมัยเอ๊าะๆเกือบทั้งหมด

(แถมรูปจงแดตอนไม่ยิ้มนี่หายากโฮกมากๆเลยค่ะ

 ใครมีช่วยกรุณาบริจาคเข้ามาเยอะๆด้วยนะคะ 555)

เพราะฉะนั้นก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ

อาจจะไม่ได้ดีเลิศกว่าเรื่องอื่น แต่ก็จะพยายามดันไปให้สุดทาง

(ให้มันจบนั่นเอง ฮา)

ขอบคุณค่ะ!

ทวิตเพิ่งเปิดใหม่ : @ladawriter

(เข้าไปพูดคุย เม้ามอยส์ไร้สาระได้ตามอำเภอใจค่ะ)