เช้านี้ก็เป็นอย่างเช่นทุกวันชานยอลยังคงฝันร้ายเรื่องเดิมอย่างเช่นทุกวัน หากแต่วันนี้คือวันที่เค้าจะได้ทำงาน "งานฆ่าคน" หากเลือกได้ เค้าเองก็คงไม่ทำ
ร่างสูงยันตัวลุกจากเตียงก่อนจะหยุดคิดเรื่องบ้า ๆและตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ใครๆหลายคน จะเริ่มทยอยบอกรักลูกหลาน หรือลูกบอกรักพ่อแม่ก่อนจะออกไปทำงานและไปเรียน นี่คือสิ่งหนึ่งที่สามารถหาได้จากครอบครัวที่อบอุ่น ซึ่งไม่ใช่ครอบครัวปาร์ค ครอบครัวนี้...
"เมื่อไหร่เค้าจะมา" นิ้วมือสวยกำลังยกถ้วยกาแฟเข้าปาก พร้อมเอ่ยถามไปพลางๆ สายตาก็แลหาร่างสูงอย่างใจจดใจจ่อ
"ไห้ผมโทรตามไหมครับ?" ร่างสูงเอ่ยไม่ทันจบก็ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องหยุดนิ่ง เมื่อเห็นแขกผู้มาเยือนได้อยู่หน้าประตูเรียบร้อยแล้ว ไม่รอช้า คริสเองก็กดรีโมทเปิดประตูอัตโนมัต ส่งผลไห้ผู้ที่อยู่หน้าประตู ตกใจไม่ไช่น้อย รางบางเองที่เห็นเช่นนั้นอาการดีใจจนเกินเหตุ จนใบหน้าเริ่มเต็มไปด้วยความแดงที่ถูกกลั่รออกมาจากความเขิน คริสเองเห็นอย่างนั้นเค้าก็ทำไรไม่ถูกเช่นกัน คุณหนูคนนี้ แม้จะโมโหง่ายในบางครั้งแต่ก็น่ารักเกินจนทำไห้เค้าใจสั่นใหวในบางครา คริสเดินข้าไปหาชานยอลก่อนจะพามาหาแบคฮยอน ที่รอเค้ามานานแล้ว
"สวัสดี..." ท่าทางเขินๆ ที่ทำเอาชานยอลนิ่งไปก่อนจะโค้งรับ ทำเอาร่างบางแทบจะเอาค้อนทุบหัวตัวเอง
น่าอายที่สุด...
แน่นอนว่าตอนนี้แบคฮยอนที่เ ค้ารู้จักได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่ไช่แบคฮยอนที่เค้ารู้จักอีกต่อไปแต่เป็น...คุณหนูแบคฮยอน
"พาเค้าไปดูที่ทำงานสิ พาไปหาคุณพ่อด้วย "แบคฮยอนะลางชี้นิ้วสั่งนู่นสั่งนี่ แต่กิริยาที่แสดงออกมาล้วนมีแต่ความไร้เดียงสาทั้งสิ้น
แตกต่างจริงๆ...
"ครับ" คริสรับคำสั่งก่อนจะ พาอีกคนที่เดินตามมาติดๆ ไปดูห้องพัก
"กูอยู่หอที่เดิมไม่ได้หรอว้ะ" ชานยอนพลางถามพร้อมสำรวจที่พักที่ใหญ่กว่าที่หอเค้าหลายเท่า
"ทำไมหล่ะที่นี่ไม่ดีหรอว้ะ หรือว่ามึงไม่ชอบคนเยอะๆ ถ้าอย่างนั้นอย่าห่วงเลยห้องมึงมีประตู อย่าลืม"
"ไม่ตลก... "ชานยอลทำหน้านิ่ง "คือกูรู้สึกแปลกๆ ไม่ชอบเท่าไหร่"
"กูเองก็ไม่อยากอยู่เหมือนมึงแหละ แต่เมื่อไหร่ที่มึงโดนจับได้ว่าเป็นมาเฟียของที่นี่ มึงเองที่จะไม่ปลอดภัย หวังว่ามึงจะเข้าใจ" คริสพูดพลางเดินออกจากห้อง ทำไห้อีกฝ่ายเห็นแบบนั้นด็ต้องเดินตามออกไป
"แล้วนี่จะไปไหน"? ชานยอลเลิ่กคิ้วถามอีกฝ่ายที่เดินเอาๆ อย่างไม่รอเค้า
"..."
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยชายชุดดำสองคน
ก่อนที่ชานยอลก็ต่องเดินต่ามคริสเข้าไปโดยไม่เอะใจ เพราะถามไปแล้วก็ไม่ได้คำตอบ
ผ่านประตูนี้ไปก็ยังมีประตูอีกบาน เค้าเองไม่เข้าใจทำไมจะต้องเยอะแบบนี้
ขายาวหยุดที่ประตูบานใหญ่ที่ดูไม่คล้ายปรตู เพราะมันเป็นกระจก ก่อนจะไช้สัญลักษณ์อะไรซักอย่างบนข้อมือสำผัสกับกระจกอย่างช้าๆ ไม่นาน ใบหน้าสวยของชายที่เค้าคุ้นตา ก็ปรากฎไห้เห็นบนจอมิเตอร์ขนาดสี่เหลี่ยมที่สามารถมองเห็นใบหน้าได้อย่างเหมาะเจาะ
ใบหน้าคมคายราวกับผู้หญิง แบคฮยอนเองก็คงจะเชื้อไม่ทิ้งแถว เหมือนพ่อไม่มีผิด แม้คนตรงหน้าจะได้ชื่อว่าเป็นพ่อคนแล้ว แต่ก็ยังราวกับชายหนุ่มที่ยังคงโสดสนิท ด้วยใบหน้าสดใส"มาแล้วครับ ปาร์ค ชานยอล"
"ไห้เค้าเข้ามา"
"ครับ"
ไม่นานประตูกระจกหลอกเด็กที่เค้าเองก็ก็เชื่อ ได้ถูกเปิดออก ทางเข้าไปนั้น มันมีความรู้สึกหลุดเข้าไปอีกบ้านที่เหมือนย่างกับเทพนิยาย นึกไม่ออกว่าไช้เงินทุ่มทุนสร้างไปเท่าไหร่ ทางที่เค้าไปก็จะเจอกับบันไดที่หมุนเป็นวงกลมจนคนที่เดินลงไปเรื่อยไแทบจะอ๊วก ด้วยความมึน ไม่ไกลนักก็เจอ ชายชุดดำ อีกเป็นสิบเหมือนนั่งรอใครสักคนด้วยความสงบ
"ใครว่ะ"
ชานยอลฉุดแขนคริสก่อนจะกระซิบถาม
"ลูกน้องมึง" สิ้นเสียงทำเอาคนที่ได้ยินนิ่งไปครู่และหันกลับไปมอง บอกทีว่าปาร์คชานยอลคนนี้กำลังมีลูกน้อง
ทำไม..? (โลกมันกลม) ชานยอลเพียงแค่เห็นคนตรงหน้าก็ทำเอาเค้าไม่อยากจะทำงานซะแล้ว เรื่องจริงซิน้ะ ที่มันอยู่ที่นี่
"นี่เทา ลูกน้องมึง" คริสเองก็แนะนำลูกน้อง ที่ชานยอลเองไม่ปราถนาเลย สายตานั่นก้เครียดแข้นเค้าเช่นกัน หากแต่ต่างคนก็เงียบไป ได้แต่จ้องหน้ากันเอาเป็นเอาตาย ถ้าฆ่ากันด้วยสายตาได้ คงตายกันไปข้าง
"ทำงานดีๆล่ะกัน ไม่มีไรมากหรอก ดูแลลูกน้องดีหล่ะ"ชานยอลพยักหน้ารับ ลูกน้องที่ว่าไม่ไช่เทาคนเดียวน่ะซิมาเป็นสิบ
"ครับ" พูดจบ คิมฮีชอลก็เดินจากไปเงียบ พร้อมกับคริสลูกน้องมือขวาของเค้า
...เหลือก็แต่ คนตรงหน้า
"มึงนำเกมส์ว่ะ มาที่หลัง ได้เป็นหัวหน้ากูซะแล้ว " ลูกน้องที่นับสิบชีวิต มองเทาด้วยความงง
"เห้ย! นี่มันหัวหน้าเราน้ะ มึงพูดไรเนี่ย" เซฮุนพูดดุเพื่อนสนิท ที่ดูเหมือนจะรามปลามเกินไป
"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ ไม่ถือว่ะ นี่ลูกพี่มึงน้ะเว้ย"ถึงชานยอลจะไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น แต่อำนาจที่มีก็พอจะขู่คนตรงหน้าได้
"หัวหน้า ก็เพื่อนมึงไม่ไช่หรอไอ้ฮุน กุไม่สนแล้วไงว่ะ ศวะ!"คำด่าที่ทำเอาชานยอลจะอยู่นิ่งๆไม่ได้แล้วสิ ชานยอลเดินเค้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย พร้อมจับบ่า เอนตัวไปเพื่อกระซิบข้างหู
"ระวังตัวไว้" พูดจบ ชานยอลก็ปล่อยไห้อีกฝ่ายได้แต่กำมือแน่น อยู่ฝ่ายเดียวไม่มีที่จะลง
"เทา มึงไม่เกินไปหรอว่ะ รู้จักก็ไม่ควรว่ะ"เซฮุนถามด้วยความโมโห
"แต่..กูรู้จักกว่ามึง ดีมากด้วย ไอ้เลวนี่มันแย่งทุกอย่างของกูไป"
"ออกไป" เซฮุนหันกลับไปบอกลูกน้องที่เหลือ เพราะคงไม่ดีถ้ามีคนรู้เรื่องนี้
ไม่นานทุกคนก็ออกจากห้องไป"ทำไม มึงมีเรื่องไรกัน"
ไช้เวลลาไม่นาน เรื่องทุกอย่างของเทา ก็ได้เล่าไห้เพื่อนสนิทไดรับฟัง
"กูเกลียดมัน มึงจำไว้"
"เออ"ไม่นานนักที่เทาจะปั่นหัวเซฮุนเพื่อนรักไห้เชื่อเค้าสนิท ทำไห้ชานยอลมีศัตรูเพิ่มอีกคนแล้ว ศัตตรูที่ชานยอลเองคงไม่คาดถึง ...
_--------------------------------------------------------------------------------------------------------------จบไปอึกตอนหลังจากหายไแหลายปี 555 ป่าวหรอกไรเตอร์งานเยอะมาก ไม่คิดว่าวิตคนิดจะชวนไห้ข้าพเจ้าแทบอดหลับอดนินกันเลยทีเดียยวเชียว แต่ก็คงไม่ทิ้งค่ะ ขอไห้มีความสุขน้ค่ะคนอ่าน ต้องเข้าใจฟิคเรื่องนี้เน้นเล่าซะมากดกว่าน้าาา อย่าขี้เกียจอ่านหละ เดะพลาดดดดดด
ถ้าเขียดผิดขอประธารอภัยน้ะ ไปล้ะ จุฟฟคนอ่านน
ความคิดเห็น