คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Mafia: 3
|
กระดาษสีชมพูขุ่น ลายลูกไม้ใบเล็กที่เรียกว่า นามบัตร และอีกครั้งที่แบคฮยอนพูดไห้ร่างสูงติดต่อไปก่อนจะรีบกลับหลังจากไปนั่งคุยกันได้สักพัก แต่เหมือนว่าร่างบางจะต้องรีบกลับเพราะมีเรื่องอะไรสักอย่าง ชานยอลควรทำไงดีหล่ะ หลังกลับมาหอก็ได้แต่จ้องนามบัตรของคนร่างบางซ้ำแล้วซ้ำเล่า เค้าไม่รู้ควรจะทำยังไงกับกระดาษแผ่นนี้ดี ร่างสูงสบัดหัวเพื่อทิ้งความคิดบ้าๆออกไป ก่อนกำกระดาษจนยับเป็นลูกกลมๆ ก่อนจะโยนมันลงไปในถังขยะ และไปอาบน้ำตามเวลาที่คุ้นชิน อย่างนี้ทุกวัน
---------------------------------------------
"พ่อฮะ หมายความว่าไงฮะ" ร่างบางเปิดประตูเข้าไปภายในห้องทำงานของ ฮีชอลโดยไม่ได้รับอณุญาติ หลังจากที่ได้ข่าวใหญ่จาก คริส บริการ์ดที่เค้าไว้ใจมากที่สุด
"หมายความว่าไง"
"พี่เลย์ จะกลับมาแล้วหรอฮะ"ฮีชอลได้แต่รู้สึกขัดใจไม่น้อยที่แบคฮยอนดันมารู้เข้าซะก่อนว่า พี่ชายของตนจะกลับมาภายในอีกไม่กี่เดือน อุตส่าปิดแล้วแท้ๆ
"ใครบอกหละ" ฮีชอลเหลือบตามอง ร่างบางที่ดูจะเสียใจเป็นอย่างมาก
"ใครบอกผมไม่สนหรอก พ่อโทรไปบอกพี่เค้าเลยน้ะฮะ ว่าผมกลับมาก่อนเค้าแล้ว ไห้เค้าอยู่ที่นั่นไป ไม่ต้องกลับมา ผม...ผมไม่อยากเจอหน้าเค้า"
"แล้วเมื่อไหร่จะได้เป็นพี่น้องกันซักทีหล่ะ"
"ไม่! ผมไม่มีวันเป็นพี่น้องกับลูกต่างแม่หรอก ไม่มีวัน!"
"แบคฮยอน!" เสียงเรียกของผู้เป็นพ่อไม่สามรถหยุดร่างบางที่วิ่งขึ้นห้องไป อย่างเสียใจที่ผู้เป็นพ่อ ไม่ยอมทำตามที่เค้าสั่ง และยังต้องเจอเรื่องบ้าๆ นี่อีก
------------------------------------------------------- R~ ตาที่พริ้มคล้ายจะหลับลง แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ชานยอลพยายามงัวเงียตื่นขึ้นมาเพื่อรับโทรศัพท์ของตน "อืออ ใครครับ"ร่างสูงไม่ได้แม้แต่จะมองว่าเบอร์ใครได้แต่งัวเงียและรับมันโดยไม่ได้คิดอะไร ปกติแล้วนีคือเวลานอนของเค้า
("ใช่ คุณปาร์ค ชานยอลไหมครับ") "ครับ" ("พน.ว่างไหมครับ") "ใครครับ" ("คุณ ชานยอ...") "ผมหมายถึงว่า คุณคือใคร"? ("ขอโทษครับ ลืมบอก ผมเป็นบริการ์ด ของคุณหนู คนที่คุณช่วยเอาไว้เมื่อตอนที่ถูกทำร้ายหน่ะครับ") "ใคร? แบคฮยอน หรอ" ถ้าฟังไม่ผิด คุณหนูเลยสิน้ะ ("ใช่ครับ ผมต้องขอบคุณ.. คุณจริงๆครับ ที่ช่วยคุณหนูเอาไว้ เป็นเพราะวันนั้นผมไม่ไปซื้อของ แล้วกลับมารับคุณหนูช้าไป ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ผมคงตายแน่ๆ") "ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณมีธุระอะไรหรือปล่าวครับ" ("พรุ่งนี้ เวลาบ่ายโมง คุณว่างไหม่ครับ") "ว่างครับ ผมไม่มีเรียน" ่("ช่วยมาที่ XXXX เวลาบ่ายโมง") "ครับ" ชานยอลกดปิดทันนีที่ตนพูจบ เพราะตอนนี้เค้าง่วงๆสุดแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน... ----------------------------------------------------------
"นายพูดตามที่ชั้นบอกไปแล้วไช่ไหม คริส" "ครับ... คุณหนู" "แล้วเค้าว่าไง ไปไหม ?" "เค้าตกลงครับ" "ดีมาก ช่วยได้ดีเลยน้ะ เดี๋ยวไห้ทิป" "ครับ" และนี่ก็เป็นแผนของ แบคฮยอน คนนี้ ที่จะทำไห้เค้าได้เจอร่างสูง และมันก็เป็นอะไรที่ดีมากๆ เมื่อร่างบางรู้ว่า คริสเป็นเพื่อนกับ ชานยอล ร่างบางจึงขอไห้คริสช่วยโดยไช้เบอร์ที่คริสไช้ติดต่องานต่างๆ โทรไปนัดแทนเค้า
--------------------------------------------------------------
สองขายาวพาตัวมายังที่ได้นัดหมายเอาไว้กับใครสักคนที่อ้างว่าตนเป็นบริการ์ดของ แบคฮยอน และอ้างว่ามีเรื่องจะคุย
"ไช่ บริอการ์ดของแบคฮยอนรึป่วครับ"
"อ้อ ไช่ครับ เชิญนั่งครับ" ชานยอลโค้งทักทายก่อนจะนั่งลงตามมารยาท แต่ขายาวก็หยุดชงักเมื่อพบว่าคนข้างหน้าไม่ไช่ใครที่ไหน
"อี้ฟาน นายมาที่ได้ไง"?
"เรียกไห้ถูก ผม คริส ไม่ไช่ อี้ฟาน"
"เออ คริสนั่นแหละ หรือว่ามึง... อย่าบอกน้ะ..หมายความว่าไง?"ตอนนี้เหมือนอะไรต่างๆ มันวิ่งเข้ามาชนกับหัวทำไห้มึนสุดๆ เค้าเองก็ไม่เข้าใจกับคนตรงหน้า ว่ามันหมายความว่าไง
คริสไม่ตอบหากแต่หยิบกระดาษซองสีขาว เอามาวางไว้ด้านหน้าของชานยอล "นี่คือค่าตอบแทน เรื่องทั้งหมดที่คุณช่วยคุณหนูเอาไว้ และคุณหนูก็ฝากขอบคุณ.. คุณ ที่ช่วยเค้าเอาไว้" จบประโยคที่เย็นชา เหมือนคนตัวสูงไม่ได้รู้จักเค้าเลย แต่..ชานยอลเหมือนรู้อะไรได้สักอย่าง จากสายตาของคริสว่าเค้าต้องการสื่อถึงอะไร เหมือนว่า... ในภัครคารหลังใหญ่นี้ ไม่ได้มีพวกเค้าคนเดียวสินะ
ชานยอลหยิบกะดาษสีซองใหญ่ขึ้นมาก่อนจะเปิดดูภายในซอง "ผมรับไว้ไม่ได้หรอก เงินมากมายขนาดนี้ บอกนายของคุณเถอะ ว่าผมไม่เอาและถือซะว่าผมแค่อยากช่วย" ชานยอล ลุกจากที่นั่งของเค้า เพื่อบอกว่าตอนนี้เค้าได้เสียเวลามากพอแล้ว.. และชานยอลเองก็คงเกลียดอะไรที่น่าอึดอัดขนาดนี้มากเป็นที่สุด สองขายาวพยายามก้าวออกจากที่นั่ง แต่คริสก็ตันทางไว้ก่อน
คริสยื่นหน้าเข้ามาไกล้ใบหน้าของชานยอลและกระซิบข้างๆ หูว่า... "รับไปซะ" ชานยอล หัวเราะออกมาในลำคอเหมือนกับว่าเพื่อนของเค้าทำตัวตีห่างจากเค้า และ มันก็เป็นอะไรที่ชานยอลรู้สึกอึดอัดที่สุด
"ไม่จำเป็นครับ ไม่เป็นไร ส่วนเงินคุณผมหาคืนได้"
"มึงไม่ต้องหาคืนหรอก"
"ทำไม"?
"แต่มึงต้องทำงานชดใช้แทน"
"หมายความว่าไง หึ! คิดว่าจะเป็นคนดี สุดท้ายก็..."
"ถ้ามึงไม่ทำ ไม่แน่น้ะ พ่อแม่มึงอาจ...."
"อะไร มึงจะทำไรพ่อแม่กู"
"ไม่ไช่กูที่จะทำ"
"มึงกำลังหมายถึงใคร อะไร กูไม่เข้าใจ?" ชานยอลจ้องเขม็งกับคนตรงหน้าหวังจะเอาคำตอบ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์เพราะคนตรงหน้าเค้าได้เดินจากไปเรียบร้อยแล้ว ------------------------------------------------------------
"อะไรน้ะ ชานยอนไม่รับเงินนั้นหรอ" ผิดพลาด ผิดไปหมด ทำไมหยิ่งอย่างนี้น้ะ
"ครับ เค้าไม่รับเงิน แต่ผมยื่นข้อเสนอดีๆไห้เค้าไปครับ"
"ข้อเสนอ..." แบคฮยอนนิ่วหน้าอย่างสงสัย ก่อนจะจ้องคนตรงหน้า "ข้อเสนออะไร"?
"ผมแค่พูดอะไรเล็กๆน้อยๆ อีกไม่นานเค้าคงตกลงจะมาทำงานกับเรา"
"นายแน่ใจ..."ยังพูดไม่จบ แบคฮยอนก็ต้องเงียบเพราะอีกฝ่ายก็พูดสวนขึ้นมา
"ผมแน่ใจครับ คุณหนูครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"
"ว่า..มีเรื่องอะไรหรอ"แบคฮยอนเคลื่อนตัวเข้าไกล้คริสจนแทบจะชิด ความสูงที่แตกต่างจนทำไห้ร่างบางต้องเงยหน้าถาม นี่มันยั่วกันชัดๆ
"ทำใม.. ถึงต้องไห้ชานยอลเค้าเข้ามาทำงานกับเราด้วยหล่ะครับ"? คำถามที่ทำไห้ร่างบางต้องเงียบไปสักพักก่อนจะถอยออกมาแล้วยิ้มกว้าง บ่งบอกว่าเค้ามีความสุขแค่ไหนเวลาพูถึงชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตตนไว้
"ไม่รู้สิ ทำใม?" ทำใมหน่ะหรอ คริสเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ความรู้สึกนี้มันเรียกว่าหึงรึป่าวนะ
"ป่าวครับ ไม่มีอะไร" คริสโค้งคำนับเล็กน้อย "ขอตัว ครับ"ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของร่างบางซึ่งเค้าคือคนที่แบคฮยอนไห้เข้าไก้เพียงผู้เดียว โดยไม่ต้องขออณุญาติ ---------------------------------------------------------------- ~ครืด~(สียงโทรศัพท์)
"ใคร"ไม่มีใครโทรมาดึกขนาดนี้นอกจาก
"คริส" อีกแล้วหรือเป็นเพราะชานยอลนอนเร็ว
"อะไร"เสียงอื้ออึงในลำคอแสดงถึงว่าเค้าง่วงขนาดใหน
"มึงจะไห้คำตอบกูได้ยัง ว่าจะทำไม่ทำ" "..."
เสียงเงียบไปสักพัก
"ชานยอล นอนแล้วหรอ"
"เออ กูนอนแล้ว... เริ่มงานวันไหน"?นั่นคือคำตอบที่ทำไห้อีกฝั่งถึงกับยิ้มออก ชานยอลแค่ต้องการทำไห้มันจบๆไปก็เท่านั้นแหละหมดหนี้เมื่อไหร่ จบ...
"อ่าห๊ะ พรุ่งนี้เจอกัน"
"ทีใหน"
"เดี๋ยวไปรับ" ยังไม่ทันไห้อีกฝ่ายตอบเค้าก็กดปิดไปแล้ว
"ไอบ้านี่สี่ทุ่มแล้วยังจะโทรมาอีก"ชานยอลว่าพลากดปิดล็อกโทรศัพท์แล้วโยนมันไว้ข้างๆที่นอน
|
ความคิดเห็น