คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Mafia: 2
วันต่อมา...โรงเรียน
"เช้าๆอย่างนี้อากาศดีจริงๆเลย ว่ามั้ย"?เซฮุนนั่งลงข้างๆหลังจากที่เมื่อวานเค้าไม่ได้มา และที่ก็ถูกสับเปลี่ยนเซฮุนจึงเลือกที่จะมานั่งกับชานยอลเพื่อนที่เคยซื้ในห้อง เค้าทั้งสองเลือกที่จะไม่ไปเข้าแถวในช่วงเวลาตอนเช้าเพราะมันน่าเบื่อ
"อ้อ...อืม"ชานยอลแทบไม่ได้ฟังเลยว่าเซฮุนเพื่อนของเค้าพูดอะไร ในหัวมีแต่เรื่องพ่อและแม่เลี้ยงเวียนวนเต็มหัวไปหมด คนที่เคยได้อยู่อย่างสุขสบาย แทบจะเรียนอย่างเดียวแต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้แล้วหล่ะ และเมื่อคืนก็นอนไม่หลับ ถึงทำไห้มาโรงเรียนตั้งแต่เช้ามืดอย่างนี้
"คิดไรอยู่ว่ะ ทำหน้าเครียดไปได้" เซฮุนพรางเอ่ยถาม พร้อมหยิบหนังสือจากกระเป๋าขึ้นมาอ่าน
"ไม่มีไรหรอก เออ..แล้วแฟนมึงอ่ะ ไม่ค่อยเห็นเลยย"
"ใคร ? ลู่หาน นะหรอ"ไอบ้านี้ไม่มารยาทเอาซะเลย คนคุยด้วยแต่มันกลับอ่านหนังสือ ท่าทีแบบนี้มันกวนกันชัดๆ
"นี่ สนใจหน่อย ก็ต้องไช่สิ่! มึงมีแฟนเยอะขนาดนั้นเลยรึไง!"
"อ้อ อ ลู่หานกลับจีน"
"เซฮุน นายชอบอ่านหนังสือด้วยหรอ"ชานยอลนั่งขำแบบเงียบๆ หลังจากเห็นท่าทางแบบไม่สนใจเค้าแม้แต่น้อย มันยิ่งทำไห้สงสัยและอยากรู้มากขึ้น ตาชำเลืองไปมองในหนังสือ ทำไห้ชานยอลเริ่มอ่านอย่างไม่มีมารยาท เค้าถึงกับพูดไม่ออก เพราะหนังสือที่เซฮุนอ่านมันเกี่ยวกับการฆ่าคนทั้งสิ้น
"เดี๋ยวนี้พวกมึงน่ากลัวกันจังว่ะ ทั้งคริส ทั้งไอ้บ้าเทา แล้วก็มึง มีไรรึป่าวว่ะ"
"ไม่มี...ก็แค่ไม่มีอะไรหรอก"คำพูดที่แฝงไปด้วยความลับ
"เมื่อไหร่ไอคริสจะมาว่ะ ยังไม่ได้ขอบคุณมันเลย"
"ขอบคุณเรื่อง"?
"เรื่องเงินหน่ะ เออเซฮุนมึงพอจะรู้ไหมว่าไอคริสมันไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะเชียว หรือมันรวย
"มันรวยจนจ้างคนฆ่ามึงได้เลยหล่ะ.... "เซฮุนพูดเสียงเบาๆ พร้อมยื่นหน้ามาไกล้ๆ "พูดเล่น ฮ่าๆ" ถึงจะพูดเล่นก็แทบทำไห้คนที่นั่งข้างถึงกับทรุดไปเลยหล่ะ
"นั่นดิ ว่าแล้วเชียว มันรวยแหงๆเลยเนอะ"ชานยอลรู้ดีว่าสิ่งที่เซฮุนพูดมันน่ากลัวขนาดไหนแม้จะเป็นเพียงแค่คำขู่เล่นๆก็ตามเถอะ ชานยอลหันหน้าหนีเซฮุนที่จ้องตาเขม็งมาหาเค้า
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงง!!~
(เสียงออดเข้าเรียน) เวลาเดียวกันคนก็เริ่มทยอยเข้ามาภายในห้องเรื่อยจนครบ ก่อนจะตามมาด้วยอาจารย์ที่ตามเข้ามาติดๆ
"นักเรียน ทำความเคารพ"เสียงหัวหน้าเอ่ยบอกทำความเคารพอาจารสาว
และเริ่มเรียนตามเคย
--------------------------------
นิ้วเรียวกดปากกาด้ามเดิมซ้ำไปมาอยู่หลายรอบเสียงกดปากกาดังรบกวนสมาธิของผู้สอน
"สนใจหน่อยสิ" เพียงแค่กล่าว ไช่ว่าร่างบางจะฟังซะที่ไหนหล่ะ นิ้วเรียวหยุดกดปากกา ก่อนจะหันมาจ้องอยู่หน้าโทรศัพท์คู่กายสุดสวย นิ้วเรียวกดต่อสายไปยังใครสักคน ไม่นานอีกฝั่งก็รับ
"เป็นไงบ้าง"ร่างบางถามผู้ที่ถือสายอยู่
"(ครับ ผมกำลังตามหาเค้าอยู่ แต่ยังไม่รู้ที่อยู่เลยครับ)"
"พวกนายทำงานกันยังไง ไม่รู้ที่อยู่...แล้วนายจะไปหาเค้าเจอได้ยังไงหล่ะห๊ะ!"ร่างบางตวาดลั่นน นั่นทำ
ไห้ผู้เป็นอาจารย์ที่ถูกจ้างมาสอนถึงกับนิ่ง
"(ขออภัยครับ ผมจะหาเค้าไห้เจอโดยเร็วเลยครับ)"
"ออ"ร่างบางกดวางสายแล้วมองหน้าอาจารผู้สอนของตนอย่างนิ่งๆ "ไปได้แล้วไช่ไหม?" ร่างบางเดินไปหยิบกุญแจรถก่อนจะลงไปด้านล่างอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
รถสปอร์ตคันแดงเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสหลังใหญ่และไปยังที่ๆหนึ่ง ที่ๆเค้าได้เจอกับคนๆนั้น คนที่ทำไห้เค้ากระวนกระวาย และคิดถึงได้มากเพียงนี้ ชานยอล ผู้ที่รบกวนใจดวงน้อยๆ ของแบคฮยอนคนนี้
คุณอยู่ไหนกันนะ ทำไมไม่คิดจะติดต่อกลับมาบ้าง รู้ไหมว่าชั้นอยากเจอคุณอีกครั้ง ...
-----------------------------------------------------------------------
การเรียนวันนี้เสร็จสิ้นไปอีกวัน หากเป็นเมื่อก่อนชานยอลคงอยู่เครียงานที่โรงเรียน แต่ตอนนี้สิ้งที่เค้าควรทำคือกลับไปยังบ้านและไม่ออกไปไหน ชานยอลแวะซื้อบะหมี่ร้านนประจำที่เค้าเองจะมาทานที่นี่คนเดียวบ่อยๆ แต่วันนี้อาจจะต้องซื้อกลับกินที่บ้าน
"ขอเหมือนเดิมครับ กลับบ้าน"
"ไม่กินที่นี่หรอ"ชานยอลต้องหันกลับไปตามเสียง เพราะผู้ถามไม่ไช่ป้าขายบะหมี่แต่กลับเป็นเสียงของเทา คู่อริที่ไม่ถูกกันมานานเหลือเกิน หากนับครั้งที่ต่อสู้กันคงนับไม่ถ้วน ด้วยศิลปะการต่อสู่ของแต่ล้ะฝ่ายต่างก็มีไม่แพ้กัน เพราะแข่งขันการต่อสู้มาด้วยกันตั้งแต่เด็ก การแข่งขันของชมรมศิลปะการป้องกันตัว และต่างผ่ายก็ต้องการที่จะชนะและเกิดเป็นการต่อสู้ของจริง และมันก็เป็นอะไรที่เหมือนกับต้องแข่งไห้จบ ทั้งเรื่องหลอกและเรื่องจริง ก็ตาม...
ชานยอลเลี่ยงที่จะไม่ตอบร่างสูง เพราะเค้าไม่อยากจะคุยกับใครในช่วงเวลาอย่างนี้ ขายาวรีบจ่ายตังเมื่อเสร็จก่อนจะเดินเลี่ยงออกมานอกร้านแต่ขายาวก็ต้องหยุดชงัก
"หลบไป จะเดิน"ชานยอลเคลื่อนตัวไปไหนไม่ได้ เพราะร่างสูงยืนบังและจ้องหน้าหาเรื่องขนาดนี้
"เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหน จะไม่ช่วยจ่ายค่ารักษาแผลที่นายทำไว้หน่อยหรอ"
"แผล ? อะไร"ชานยอลขมวดคิ้วเค้าหากันจนเป็นปม
"แผลที่มึงต่อยกูวันนั้นไงครับ หึ! พ่อสุภาพบุรุษ" หลังสิ้นประโยคเค้าก็เริ่มประมวลผลขึ้นมาได้ และก็รับรู้ได้ทันทีว่าวันที่เค้าไปช่วยร่างบางวันนั้น คนที่ทำร้ายก็คือ
"มึง... งั้นหรอ"
"เออ สิครับ กูเอง จำได้แล้วสิ่นะ ไม่น่าเลยเกือบจะได้ลูกมาเฟียมาเป็นเมียซะแล้ว มึงกลับมาขวางทางกูซะนี่"คำพูดที่ทำไห้ชานยอลถึงกับตกใจ ว่าสิ่งที่เค้าได้ยินคือเรื่องจริงหรอ ลูกมาเฟียงั้นหรอ
"มึงรู้จักแบค.."
"ไช่! รู้จักดีเลยหล่ะ"ยังไม่ทันพูดจบร่างสูงก็ตัดประโยคขึ้นมาเสียก่อน
"ได้ไง มึงรู้จักได้ไง"
"ทำไมจะไม่ได้ ก็มันเป็นเจ้านายกูไง แต่น่าเสียดายน้ะที่มันจำไม่ได้ว่ามันทำอะไรไว้กับกูบ้าง มันทั้งเหยียดหยามกู ว่ากู แต่มึงที่ไม่รู้อะไรเลยก็มาช่วยมันไว้ซะก่อน ถือว่าเป็นโชคดีของมันแล้วกันและนั่นก็เป็นโชคดีของกูที่ไอลูกมาเฟียนั่น จำกูไม่ได้ หวังไว้ว่า วันหลังมึงจะมาช่วยมันอีกน้ะ"ร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาไกล้"เพราะกูไม่จบแค่นี้แน่..."
-----------------------------------------------------------------------------------
รถสปอร์ตคันแดงจอดเทียบข้างทาง ก่อนที่แบคฮยอนจะลงมาจากรถ ด้วยสายตาที่ีใครหลายๆคนจะต้องมองมาเป็นตาเดียวกัน ร่างบางกดล็อกรถก่อนที่จะเดินไปยังภายในตลาดที่ใหญ่ที่สุด ความจริงแล้วเค้าไม่ต้องมาก็ได้แต่ ร่างบางมีเหตุผลเดียวที่มาที่นี้ถ้าไห้เลือกได้เค้าคงไม่อยากมาเหยียบไกล้ๆแถวนี้อีกแน่
ที่ๆเค้าต้องเจออะไรที่เลวร้ายที่สุด
"ป้าฮะ แอปเปิ้ลปั่นไห้หน่อยฮะ" น้ำตอนนี้ร่างบางหิวน้ำเป็นที่สุดหลังจากนั่งในรถนานๆมันก็ทำไห้คอเค้าแห้งซะเหลือเกิน
"จ้า"เสียงป้าเอ่ยบอกก่อนจะลงมือทำ และไม่นานนักก็เสร็จ
"อ๊ะ! นี่!!!"แบคฮยอนถึงกับร้องลั่นน้ำที่เค้าพึ่งจะรับมาได้ไม่นานแต่พอหันมาก็ทำไห้ชนเข้ากลับใครสักคน ส่งผมไห้น้ำในแก้วหกเลอะเสื้อขอร่างบาง
"ขอโทษครับ ขอโทษครับ ....แบคฮยอน"ร่างบางถึงกับรีบเงยหน้าขึ้นหลังจากมัวเช็ดคราบน้ำที่ทำไห้เค้าเปื้อนและเลอะเทอะไปหมด แต่พอเงยหน้าขึ้นเท่านัน
"บังเออ.. บังเอิญจังเลยฮะ"แบคฮยอนคนนี้โชคดีจริงๆ มันเหมือนเรื่องซวยที่มีเรื่องดีอยู่ในตัว ความโมโหเมื่อครู่กลายเป็นเพียงอารมฌ์ชั่ววูบเท่านั้น
"ครับ เอ่อ.. ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่เป็นไรจริงฮะ อย่าฮะ.."แบคฮยอนพยามห้ามร่างสูงที่พยายามใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนมาเช็ดไห้ร่างบางอย่างเคร่งเครียด
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำเสื้อคุณเปื้อน" จะเรียกว่าอะไรดีหล่ะ ร่างบางได้แต่มองคนตัวสูงที่กำลังก้มหน้าเช็ดเสื้อไห้เค้าโดยไม่รังเกียจอะไรเลย เลยต้องปล่อยไห้เลยตามเลย...
"บังเอิญจังเลยน้ะฮะ "
"ครับ ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ชื่อ.." แบคฮยอนจากยิ้มร่า แต่พอรู้ว่าคนตัวสูงลืมชื่อตนก็อดน้อยใจไม่ได้ หากแต่ชานยอลไม่ได้คิดอย่างเดียวกันกับแบคฮยอน เค้าเองต้องการไห้ร่างบางย้ำชื่อตนไห้ชัดอีกครั้งว่าใช่คนเดียวกับที่เทาพูดไว้หรือปล่าว และนั่นก็คือคำตอบ
"ชื่อ แบคฮยอน ฮะ บยอน แบคฮยอน"ร่างบางพูดชัดถ้อยชัดคำไห้คนตัวสูงได้ฟังชัดว่าเค้าฟังมาไม่ผิดหรอก ไม่ผิดจริงๆ งั้นแสดงว่า
"แบคฮยอนครับ รู้จักคนชื่อเทาไหมครับ ฮวาง จื่อ เทา ไหมครับ"?
"ฮวาง จื่อเทา หรอฮะ คุ้นๆ น้ะฮะ แต่จำหน้าไม่ได้อ่ะ ทำไมหรอฮะ มีอะไรหรือป่าวฮะ" ทำไมหล่ะ ทำไมจะไม่รู้จัก...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สั้นไปนิดน้ะ ช่วงนี้สอบจ้า...
โทดทีมาอัพช้ามาก มากถึงมากจริงๆ ชอบก็เม้นหน่อยยน้าา จะขอบใจมากคือฟิคเรื่องนี้ อย่าหวังไห้มันหวานมากน้า แล้วแต่อารมต้องเข้าใจ 5555
-----------
หมาน้อยเรารู้จักเทาไหมฟร๊ะ 5555 บรั๊ยยย!!~
ความคิดเห็น