คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คราวซวยของเอ็ก
-ในคืนนั้นเอง-
“พวกนั้นก็ยังไม่มาเลย”ยามะ
“พวกเรามาเสตนบายนานแล้วคะ”เชลเบคโลยัยแฝดสยาม“ผลจากการประชุมพวกเราได้กำหนดคู่ของศึกชิงแหวนในค้ำคืนนี้ไว้แล้วคะ….คู่ที่หนึ่งก็คือการดวลของผู้พิทักแห่งอรุณ”
“หมายาความว่า….”สึนะหันไปมองเรียวเฮและแล้วก็ขีเกรียดบรรยายฉันก็เลยขึ้นไปบนดาดฟ้าซึ่งมีฮิบาริ เคียวยะนอนอยู่นั่นเอง
“นี่ฮิจัง”ฉันสะกิดพอฮิบาริรู้สึกตัวก็ตั้งกาดทั้นที
“คุณเป็นใคร?”ฮิบาริพูด
<แค่ทำไมคนๆนี้ดูคุ้นๆยังไงไม่รู้>ฮิบาริคิดในใจ
“ก็ฉันนี่ไง”ฉันกลับร่างเดิมก็ได้ที่จริงแล้ว……นักอ่านทุกท่านโดนหลอกคะร่างนี้นี่แหละร่างจริงเลยร่างที่โตกว่านี้หน่อยนั่นหนะร่างปลอมเหอะคิๆสนุกจริงอุสาดเชื่อกันด้วย(อย่าโกรธกันนะคะTT^TT)
“คุณเองหรอ?”ฮิบาริเย็นลงแล้วลดทอนฟาลงแล้วทำท่าเหมือนจะเดินไป
“มานี่เลย”ฉันลากฮิบารมานั่งข้างๆ
“คุณมีธุระอะไร?”ฮิบาริถาม
“อยากนอนง่า”ฉันพูดพร้อมหนุนตักฮิบาริ
“นี่…..บอสยังไม่มาหรอเป็นสังเวียนแห่งอรุณของฉันแท้ๆเลย”ลุซซูเรีย….เอออีตาบอสนนั่นมันสั่งให้ฉันมาดูแทนนี่หว่าพอนึกขึ้นได้ก็ลุกพลวดทันที
“ดูเหมือนจะไม่มานะ”มาม่อน
“หมอนั่นไม่มีทางสนใจการต่อสู้ของคนอื่นหรอก…ก่อนออกมาไอ้บอสนั้นมันสั่งเอ็กให้มาดูแทนไม่ใช่หรอแล้วยัยนั่นมันไปมุดหัวอยู่ไหน…ช่างเหอะ…....จะว่าไปไม่เห็นต้องไปรับท้าสู้กับไอเด็กกระจอกแบบนี้เลยให้ฉันจัดการซะก็สิ้นเรื่อง…เจ้าพวกเด็กนี่แค่ห้าวิก็ตายแล้ว……..นี่!จ้องหาอะไรวะ!!!!!!”สควอโล่หันไปโวยวายใส่เลวี่ที่กำลังจ้องมันอยู่
“มีคนกำลังจ้องเขมงมาทางนี้ด้วยนะมาม่อน”เบล
“รู้แล้วหละ”มาม่อนพูดพร้อมมองรีบอร์น“หมอนั่นไม่ใช่ผู้พิทักซักหน่อยเก็บค่าดูเลยดีมั้ยเนี่ย”ไอ้เด็กขี้งกการแข่งขันอะไรนั่นไม่เห็นต้องสนเลยโดดดีกว่าชิ!!!!!เดี๋ยวไอ้พวกนี้ไม่ตายดีมานินทาฉันได้ยินนะโว้ยยยยยยย!
“นี่ฮิบาริ….ดึกแล้วนายไกลับบ้านหรอ?”ฉันเงยหน้าขึ้นไปถามฮิบาริ
“ผมเบื่อ….”ตอบได้….ง่ายมาก
“นายกลับไปเหอะ….ขอหละ”^^;ขืนให้อยู่ได้ยินเสียงพวกข้างล่างหมอนี่ลุกไปจัดการแน่ๆ
“คุณจะกันไม่ให้ผมไปขย้ำพวกข้างล่างใช่มั้ย?”ฮิบาริถาม
“นายรู้?”ฉันถาม
“รู้ตั้งแต่ที่พวกนั้นมาถึงกันแล้ว”ฮิบาริบอก
“ -*-ฮิบารินายนี่มัน….ปล่อยให้ฉันกังวลอยู่ได้-*-“ฉันบ่น
“….”ฮิบาริเงียบ
<ฮึๆๆคุณอย่าทำน่ารักแถวนี้จะได้มั้ย>ฮิบาริ
“ไปแล้ว……อะ!”ฉันโยนก้อนกระดาษใส่หัวฮิจัง
“ช่วยส่งดีกว่านี้ก็ดีนะ”ฮิจัง
-ผลแข่งปรากฏ-
เรียวเฮชนะ -*- คุยโม้โอ้อวดกันเข้าไป๊สุดท้ายก็แพ้สมน้ำหน้า
-คฤหาสน์วาเรีย-
“นี่บอส!.....หายไปไหนเนื่ย…..ได้ยินมั้ย!!!!”ฉันแผดเสียง
“โว้ยยยยย!!!.......อะไรนักหนา!!!!”บอสพูด
“แพ้โว้ยยยย!”ฉันบอก
“ไอ้พวกสวะ!!!!!”บอสอาละวาด
“สม!!!”ฉันตอก
“เฮ้ย!!!!”บอส
“โว้ยยยยย!!!!”สควอโล่เข้ามาขั้นกลาง
“เบื่อแล้ว!!เอ็กจะกลับอิตาลี!!”ฉันบอก”เตรียมเครื่องบินไว้ให้ด้วย!”
-วาเรียที่อิตาลี-
“สวัสดีครับท่านเอ็กยินดีต้อนรับกลับครับ”ลูกน้องในวาเรียที่โดนทิ้งให้เฝ้าคฤหาสน์เข้ามาทัก
“อืม….ฉันมีงานให้พวกนายทำรวบรวมทุกคนไปที่ห้องโถงภายในหนึ่งชั่วโมง”ฉันออกคำสั่ง
“ครับ!”ลฟุฟกน้องตอบ
-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-
“ทุกคนได้ยินนะ!”ฉันทดสอบเสียง
“ครับ!”
“ขอทราบาจำนวนที่แน่นอนตอนนี้”ฉันถาม
“สี่สิแปดคนครับ!!!!”มีคนตอบ
“ท่านเอ็กครับมีคนมาขอพบครับ”มีคนเดินมาบอก
“ใครมาตอนนี้เนี่ย-*-“ฉันบ่น
“เค้าบอกว่าจะมาเข้าหน่วยวาเรียของเราตอนนี้บอสไม่อยู่ก็เลยต้องถามท่านเอ็กครับ”
“เออ…รู้แล้ว”ฉันบอก
“สวัสดีครับ”ผู้ชายหรอ
“อืม…บอกชื่อ อายุมา”ฉันสั่ง
“ชื่อเบียร์ อายุสิบห้าครับ”
“แก่กว่าฉันแหะ”ฉันบอก
“ครับ?แก่กว่า?”
“ก็ใช่ดิฉันพึ่งสิบสี่…ทำไมจะเป็นรองบอสต้องแก่ที่ไหน”
“ขะ…ขอโทษครับ”
“ตามมาลองฝีมือหน่อยทำให้ฉัน…ง่ายๆนะทำให้ฉันรู้สึกคันนิดๆก็ผ่านแล้ว”ฉันบอก
“ครับ?คัน?....ไม่ง่ายไปหรอครับ?”
“ถ้าคิดว่าง่ายก็ลองดู”ฉันเดินถอยออกมาไกลๆ”เริ่ม!”
พอสั่งเท่านั้นแหละหมอนั่นก็…..ยืนอยู่เฉยๆดูเชิงแล้วจากนั้นก็พุ่งเข้ามาฉันก็ใช้พลังปัดออกไปได้สบายๆทำอย่างนี้อยู่ประมาณสามครั้งหมอนั่นก็เริ่มเปลี่ยนวิธีการออกห่างแล้วควักปืนออกมา….งี้ก็สวยดิ….ฉันใช้ภาพมายาสร้างร่างตัวเองอีกเป็นสิบสิบร่าง….แล้วหมอนั่นก็….ยิงมาทางฉัน…ฉันให้ทุกตัวหลบกระสุนได้แต่หมอนั่นก็ยิงมาเฉพาะทางฉัน
“ผ่าน!”ฉันบอก
“ผ่านแล้วหรอครับ?”
“ก็ใช่ดิ-*-…หาว…นายทำให้ฉันง่วง”ฉันหาว”นี่!นายไปเอาเครื่องแบบวาเรียมาให้หมอนี่ดิ๊!....ฉันไปนอนและบอกคนอื่นแยกย้ายด้วย….อย่าลืมเอาขนมขึ้นไปส่งบนห้องฉันด้วย….แล้วนาย…ต้องคอยติดตามฉัน…จัดห้องที่ใกล้ห้องฉันที่สุดให้หมอนี่…ไปและ”ฉันสั่งแล้วไปนอน
ก๊อกๆๆๆ!
“เข้ามา!”ฉันพูด
“คะ…ครับ”เบียร์
“นายเองหรอ…..มีไร?”ฉันถาม
“อะ….เออ…ผมเอาขนมที่ท่านเอ็กสั่งมาให้หนะครับ”เบียร์เดินออกไปลากรถเข็นขนมกองโตเข้ามาในห้อง
“เข็นมาวางไว้ข้างเตียงเนี่ย”ฉันสั่ง
กริ๊งงงงง!!!!!!
คัยโทรมาฟระ-*-
“ฮัลโหล”
(ทำเสียงเย็นชากับแฟนตัวเองจังนะครับเอ็ก)
ฉันปัดมือไล่ให้เบียร์ออกไป
“มีไร…หายไปนานเลยไม่ใช่หรือไง…มีที่ไหนทิ้งแฟนตัวเองไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น”
(คุณตอนนี่ก็มีผู้ทชายคนอื่นอยู่ไม่ใช่หรือไง)
“เบื่อนายที่สุดรู้ทุกเรื่อง!เลิกเข้ามาในจิตฉันได้มะฉันรู้ว่านายเข้ามาสามเวลาหลังอาหารเลย-*-“
(ทำไงได้ก็แฝนฉันสวยขนาดนั้นเดี๋ยวโดนคนอื่นคาบไป)
“ฉันคนนะยะ”
(คร้าบบๆ….คิดว่าอีกไม่นานอาจจะได้เจอกันนะครับ)
“ป่านนี้พวกนั้นคงยังชิงแหวนไม่เสร็จฉันขี้เกรียอยู่ดูน่ารำคาญ…พอแพ้แล้วก็โวยวายกันไปหมดน่าเบื่อ”
(คร้าบบ)
“นายก็อีกคนหายหัวไปสามปีพึ่งโทรมาหาเนี่ยนะยะ!”
(อูย…..โดนเลยเราพอดีมีคนมาขอให้ครอบครองแหวนหนะ)
“แหวนไร?”
(จุ๊ๆๆๆๆยังบอกไม่ได้)
“ชิ!”
(อีกหน่อยผมคงติดต่อมาบ่อยขึ้นเวลาคุยกันขอตอนไม่มีคนอื่นด้วยนะครับ)
“เออ”
(กินขนมเยอะขนาดนั้นเดี๋ยวไม่สวยนะ)
“อยากตายหรอเบีย…..เบีย…ฉันฆ่านายที่อยู่ข้างนอกก็นดีมั้นเบียร์!!!!”
(อ้าวรู้แล้วหรอ…งี้ก็ไม่หนุกดิอุสาดให้ลูกน้องสร้างภาพมายาให้ทั้งที)
“เข้ามาคุยกันเลยดีกว่า”ฉันเดินไปเปิดประตู
“เซอร์ไพร!”ผู้ชายผมขาวชี้ไปชี้มา ใส่ชุดสีขาว-*-ฉันจำได้ว่าที่มันใส่ไปเครื่องแบบวาเรียสีดำนะ!
“กลับร่างที่ปลอมตัวมาเลย…เดี๋ยวใครมาเห็น”ฉันบอก
“คร้าบๆๆ”เบียทำตามนั้น
“เข้ามา”ฉันเป็ประตูแล้วลากคอมันเข้ามา
“อย่ารุนแรงกับแฟนตัวเองซี่!”
“นายไม่เป็นไรหรอกน่าหนังหนาไม่ใช่หรอโดยเฉพาะ….หน้า”ฉันบอก
“อู้แรง”เบียบอก
“ไม่รู้แหละ!นายต้องไปญี่ปุ่นกับฉันมะรืนนี้”
“ญี่ปุ่นหรอ…..อืมมีธุระที่นู่นพอดี”
“งั้นดีจัดของได้เลย”
-วันต่อมา-
“วาเรียทุกหน่วยเตรียมออกเดินทางไปถล่มฐานใหญ่วองโกเล่!”
“ครับ!”
“ทีมเอบุกประจำที่ทางเหนือทีมบีทางใต้ทีมซีตะวันออกทีมดีตะวันตก…..ทุกทีมรอสัญญาณแล้วค่อยบุกพร้อมกัน”
“ครับ!ท่านเอ็ก”
“ไปได้แล้ว!”ฉันสั่ง…ทุกหน่วยไปหมดแล้ว”เบียนายมากับฉัน”
“คร้าบบบบ”เบียเดินมาหาฉัน
แล้วเราก็แวบ!มาโผล่ฐานหลักวองโกเล่
“ทุกทีมพร้อมมั้ย?”ฉันถาม
(ทีมเอพร้อมครับ)
(ทีมบีพร้อม)
(ทีมซีพร้อมแล้ว)
(ทีมดีเตรียมการเรียบร้อย)
“งั้น…บุก!”ฉันสั่ง
เสียงต่อสู้ดังไปทั่วทุกสารทิศ ฉันก็ลากเบียแฟนของฉันเข้าไปร่วมด้วย ไม่นานเราก็ยึดฐานใหญ่วองโกเล่ได้ หลายๆคนอาจจะถามฉันว่าจะบุกไปทำอะไร?ตอบได้ง่ายๆเลย……..ความสนุกส่วนตัวเจ้าคะ(อย่าพึ่งเกรียดนางเอกเค้าเลยนะว่างๆเดี๋ยวไรเตอร์แบบวางระเบิดในห้องนอนเอ็กเอง) เฮ้ย! ไหงงั้นอะมาวางระเบิดห้องเค้าทามมายยยยยยย(ขอโทษๆๆลืมตัวไปนิสนึง) -*-ลืมตัวบ่อยๆไม่ดีนะระวังเหอะเดี๋ยวส่งเบลไปเชือดถึงเตียง (เบลหรอ…..*--*เอามาเลย) ไรเตอร์โรคจิต เข้าเรื่องดีกว่าพอเรายึดฐานหลักเสร็ดก็คืนฐานเค้าไป(เอออ…เอ็กลูก…เช็คประสาทบ้างก็ได้นะว่างๆ)ผู้อ่านทุกท่านคะกรุณาอย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกาไร้มารยาทที่ชอบมาแทรกเวลาคนอื่นเค้าบรรยายเลยนะคะ^^(แรง) พอเข้าไปหารุ่นที่เก้าพบว่ารุ่นที่เก้าไม่อยู่แล้ว -*- ไปไหนของเค้า ช่างเหอะเหนื่อยกลับคฤหาสน์แล้วไปนอนดีกว่าง่วงแล้วฉันก็พาเบียแวบกลับมาที่คฤหาสน์
“นี่เอ็ก…ใครยืนอยู่หน้าคฤหาสน์?”เบียถาม
“ใครหรอ?.......เฮ้ย!...ทำไมมาอยู่นี่เค้าควรอยู่ที่ญี่ปุ่นไม่ใช่หรอ”ฉันวิ่งลงไปที่หน้าคฤหาสน์
“เอ็กรอด้วย”เบียวิ่งตามมา
“โชจัง!”ฉันทักเจ้าของชื่อเพื่อนฉันที่อยู่ญี่ปุ่นอิริเอะ โชอิจิทำไมมาอยู่อิตาลี“มาได้ไงเนี่ย!”
“บ้านเธอใหญ่เนอะถ้ามาไม่ถึงนี่ไม่รู้นะเนี่ย”โชจังบอก
“อืม…”โชจังไม่รู้ว่าฉันเป็นมาเฟียนี่นา“ว่าแต่มาไงเนี่ยที่ให้ที่อยู่ไปไม่คิดว่าจะมาจริงๆ”
“พอดีที่บ้านถูกรางวัลตั๋วเครื่องบินมาเที่ยวอิตาลี….แต่ว่าโรงแรมที่เค้าแถมมากับแพกเกตมัน…..”
“โรงแรมอะไรดูหน่อย…วองโกเล่โฮเทล….-*-…โรงแรมนี่ก็มีอยู่หรอกแต่คนธรรมดาแบบนายเดินเข้าไปมีหวังโดนยำเละแน่”ฉันบอก
“ก็ไปมาแล้วอะดิเค้าบอกว่าคนดูโซมๆอย่างฉันจะมีปัญญาจ่ายค่าพักหรอ….โรงแรมนั้นค่าพักแพงมาเลยหรอ?”โชจังถาม
“เหอะๆทางที่ดีนายน่าจะมาหาฉันก่อนเรื่องที่พักฉันจัดการให้”โรงแรมนั้น…ใครนะเป็นคนจัดหาเกมเสี่ยงโชคเนี่ยนะมีโรงแรมแบบนี่แอบอ้างแน่ๆเพราะไม่มีใครทำเรื่องมาเลยนี่นา“แล้วพี่สาวกับแม่นายหละ?”
“อยู่ในตลาดหนะดูเค้กอยู่….นั่นไงเดินมาแล้ว”โชจังบอก
“ว้าวนี่เพื่อนโชจังหรอเนี่ย….รวยจังเลย”
“แม่ฮะผมอายนะ”
“โชอิจิ….แน่หรอว่าเพื่อนไม่ใช่อย่างอื่น…”พี่สาวของโชจังถามคำถามนี่ทำเอาเบียที่อยู่เวียบๆมานานแทบหัวทิ่ม
“พี่…จะใช่ได้ไงเล่า!”โชจังแก้ตัว
“ยืนนานๆจะเมื่อยกันนะคะ^^เข้าไปข้างในกันดีกว่าพักให้หายเหนื่อยก่อนเดี๋ยวตอนเย็นเอ็กพาเข้าไปที่โรงแรมคะ”
“ว้าวเพื่อนโชจังใจดีจัง”แม่โชจัง
“เรียกเอ็กก็ด้คะ……นี่!นาย…มายกกระเป๋าพวกนี้หน่อย”ฉันเรียกลูกน้องที่เดินผ่านมาให้มายกกระเป๋า(ดวงไม่ดีเลยนะ)
“ครับท่านเอ็ก!”
“แล้วนี่จะอยู่กันกี่วันคะเอ็กจะได้จัดทริปพาเที่ยวถูก”ฉันบอกขณะเอาน้ำให้โชจังแล้วเบียก็เดินไปหยิบน้ำมาดื่ม
“น่ารักจังเลย….ชักอยากได้เอ็กจังเมาเป็นลูกสะใภ้ซะแล้ว”แม่โชจังพูด
พรวด!
“เบีย!ดีๆหน่อยสิอายแขกมั้ยเนี่ย”ฉันรีบหาผ้าไปช่วยเบียเช็ดน้ำที่มันพึ่งพ่นออกมาเลอะเสื้อผ้า
“ฮึ”เบียแอบหัวเราะ
“หัวเราะอะไร!”
“เปล่า”ฉันเหลือบเห็นพวกโชจังที่ถูกลืมไปแปปนึง
“ฝากไว้ก่อนเดี๋ยวนายกับฉันมีเครียกันแน่ๆ”ฉันขู่ไว้(สรุปฉันสั่งย้ายห้องเบียมาอยู่ข้างๆห้องฉัน) “คืนนี่นายตาย”
“คร้าบบ”เบียเริ่มแผนการกวน…..ขั้นเทพแล้วฉันก็หันมาคุยกับพวกโชจัง
“คะตามสบายกันนะคะอยากได้อะไรสั่งลูกน้องเอ็กได้เลย^^เอ็กาขอตัวก่อนนะคะมีซ้อม….โชจังสนใจมาซ้อมด้วยกันมั้ย?”ฉันถาม
“ไม่หละแค่ไปดูดีกว่า”โชจังบอกแบบแกรงใจ
“ขอไปดูด้วยสิ”พี่สาวโชจัง
“งั้นแม่ไปด้วยนะ^^”แม่โชจัง
“ตามมาทางนี้เลยคะ”ฉันพาทุกคนมาที่ห้องซ้อมที่ฉันเอาไว้วอมร่างกาย”เอ็กขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”แล้วฉันก็เดินไปทางห้องเปลี่ยนชุดแต่….ลืมไปอย่างนึง“เบีย!นายจะตามาทำไม-*-ไปเลยไปรอกับพวกโชจังเลย”ฉันหันกลับมาว๊ากใส่เบีย
“อ้าวนึกว่าจะให้เปลี่ยนให้”เบียพูด
“วอนแล้วไปเลย”ฉันไล่แล้วดืนไปเปลี่ยนชุดออกมาในชุดคาราเต้(ที่นี่อิตาลีนะขอย้ำ)
“ท่านเอ็กขอความกรุณาด้วยครับ”ลูกน้องสิบกว่าคนที่ฉันสั่งให้มารวมในห้องซ้อม
“อือ…วันนี้ขอเบาะๆละกัน…ขอสิบคนพอ(จากยี่สิบเจ้าคะ)”ฉันบอก
“สิบคนพอ?”โชจัง
“เบาะๆ?”พี่โชจัง
“สิบคนเนี่ยนะ?”แม่โชจัง
“ดูไปเถอะครับ”เบียยิ้มตามเคย
“เริ่ม!”ฉันสั่ง
“ย่า!!!!!!!!”ทั้งสิบคนบุกเข้ามาพร้อมกันจากทุกทิศ
ตุบ! พลัก! ตุบ! ตุบ! พลัก! ตึง! ตุบ! พลัก! ตุบ! พลัก!
“วันนี้พอแล้วเอาพวกนี้ไปห้องพยาบาล”ฉันสั่ง
“ครับท่านเอ็ก!”ทุกคนตอบพร้อมกันแล้วก็พากันลากพวกออกไป
“รอเอ็กแปปนะคะเดี๋ยวพาไปที่โรงแรมแล้ว”ฉันบอกในขณะที่พวกโชจังอึ้งกันอ้าปากค้างส่วนเบียก็ยังยิ้มเหมือนเดิม
“จะ…จ๊ะ”แม่โชจังบอก
ฉันก็เดินเข้าห้องเปลี่ยนชุดไปแล้วออกมาเห็นเบียยืนอยู่คนเดียว
“อ้าวแล้วพวกโชจุงหละ?”ฉันถามเบีย
“หึงนะเนี่ย”เบียบอก
“ไม่ต้องมาทำเป็นหึง…นายเนื้อหอมจะตายไม่เจอสามปีผู้หญิงอีกกี่คนที่นายพัวพันด้วย…ใครกันแน่ที่ต้องหึง!”ฉันบอก
“โอ้ๆๆ….แค่ล้อเล่นเองมาซะชุดใหญ่เลย…ไม่หึงแล้วอย่าทำหน้าแบบนั้นอีกนะ”เบียปลอบ
“ก็พอนายหึงทีไรจะขอเลิกทุกทีนี่”ฉันร้องไห้
“ไม่เอาไม่ร้องจะพาเพื่อนเธอไปที่พักไม่ใช่หรอไปสิ”เบียบอก
“ตกลงนายไม่หึงแน่นะ”ฉันถาม
“อืม…ล้อเล่นเฉยๆ”เบียบอก
“งั้นไปกันเหอะ”ฉันปาดน้ำตาแล้วลากเบียมาที่ห้องรับแขก
“เสร็จแล้วหรอเอ็ก?”โชจังถาม
“อืมจะไปกันเลยมั้ยคะ?รถพร้อมแล้ว”ฉันถาม
“ไปเลยก็ได้จ๊ะ”
“อยู่กี่คืนคะเอ็จะได้เดินเรื่องถูก”ฉันถาม
“สามคืนจ๊ะวันที่สี่ต้องรีบเลยนะเนี่ยเครื่องออกแต่เช้าเลย”แม่โชจังบอก
“สามคืนนะคะ…จริงๆไม่ต้องรีบก็ได้คะเดี๋ยวเอ็กไปส่ง”ฉันบอก
“ไปส่ง?...”พี่สาวโชจัง
“อ๋อ!....ด้วยไอ้นั่นหนะคะ”ฉันบอกพร้อมชี้ไปที่เครื่องบินเจ็ตหรูของหน่วยวาเรียที่จอดอยู่ตรงลาน
“เครื่องบินส่วนตัว!”แม่โชจังอุทาน
“นี่เป็นแค่ลำเล็กๆอาจจะไม่สบายถ้าไม่ชอบเดี๋ยวเอ็กพาไปขึ้นลำใหญ่ที่หน่วยงานใหญ่ก็ได้นะคะ”ฉันบอก
“มะ…มะ..ไม่เป็นไรจ๊ะแค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว”แม่โชจัง
“คะไปกันดีกว่าเดี๋ยวจะดึก”ฉันบอกพร้อมพาทุกคนขึ้นรถตรงไปที่….วองโกเล่โฮเทล
“ที่นี่!โรงแรมหรูที่พึ่งไล่เราออกมานี่!”แม่โชจัง
“ทำไมถึงเป็นที่นี่หละ?”พี่โชจัง
“เอ็ก?”โชจัง
“พอดีว่าโรงแรมนี้เป็นธุรกิจของครอบครัวคุณอาเอ็กเองคะ^^;”ฉันบอก
“หา!!!!!”ทั้งสามคนอุทาน
“คะเราเข้าไปกันดีกว่านะคะ”ฉันบอก
“นี่แหละน้าพวกไฮโซ”แม่ชาจัง
ตอนที่เดินเข้าไป
“ยินดีต้อนรับครับท่านเอ็ก!”พนักงานทุกคนแทบจะกราบฉัน
“ต่างจากตอนแรกที่เรามาลิบลับเลย”พี่สาวโชจัง
“พอดีที่นี่เป็นโรงแรมที่ค่อนค่างมีอิทธิพลมากในอิตาลีจะว่ามากที่สุดก็ได้คะ”ฉันบอก
“เจ๋งเลย”โชจัง
“เดี๋ยวนะคะ….เอาเป็นห้องแบบไหนดีมันมีตั้งหลายแบบมี แบบสวิมมิ่ง แบบบอกซิ่ง แบบเทคโนโลยื แบบสปา จะเอาแบบไหนดีคะ?”ฉันถาม
“สปา!”แม่โชจัง
“เทคโนโลยี”โชจัง
“สวิมมิ่ง”พี่สาวโชจัง
“ตามนี่นะคะแยกเป็นสามห้องเลยก็แล้วกัน…ไม่ต้องห่วงนะคะพอดีมันมีประตูเชื่อมหากันทุกๆสามห้อง”ฉันบอก
“ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ”แม่โชจัง
“งั้นเอ็กกลับแล้วนะคะ^^”ฉันบอก
ความคิดเห็น