คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SCUMBOY:ข้าวเช้า
โอเซฮุนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับอาการมึนหัวๆนิด เรียวคิ้วจะขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจกับอาการของตนก่อนจะค่อยๆคลายออกเพราะคิดได้ว่าตนอาจจะห่างหายจากเรื่องอย่างว่าไปนาน....หมายถึงแอลกอฮอล์หนะ คิดแล้วก็พลิกตัวกลับไปดูนาฬิกาอีกรอบก็ใกล้เวลาจะต้องตื่นนอนพอดีจึงลุกขึ้นอาบน้ำ ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีร่างบางก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเครื่องแต่งกายรูปแบบของทางมหาลัย เดินผ่านห้องครัวก็เหลือบเห็นอาหารสำเร็จรูปก่อนจะเดินเข้าไปเพื่อจะเวฟกินเป็นมื้อเช้า
“ไม่กินดีกว่าเสียเวลา”พูดจบก็โยนอาหารสำเร็จกลับเข้ากล่องไปอยู่รวมกันเพื่อนๆอย่างเดิม
“เห้ โย่ ว้อทซับบบ”
“เสียงดังจังเลยนะมึง อยู่บ้านเก็บกดไม่ได้พูดหรอ”เซฮุนเท้าคางกับโต๊ะมองชานยอลที่มาถึงก็นั่งกระดิกหางอยู่ข้างหน้า
“อะไรๆ ทำไมวันนี้อารมณ์ไม่ดีครับ”ชานยอลยื่นหน้าเข้ามาจ้องเซฮุนใกล้ๆ เจ้าตัวผงะไปเล็กน้อยก่อนจะดันหน้าผากอีกฝ่ายให้ห่างออกไป
“แล้วทำไมกูต้องอารมณ์ดีด้วยวะ”
“เจอจงอินโอปป้าขวัญใจสาวๆรุกเข้าซะขนาดนั้น สัมภาษณ์หน่อยดิรู้สึกยังไงบ้างวะ”ชานยอลถูมือกันไปมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเซฮุนพร้อมกับแววตาคาดหวัง(?)นิดๆ
“ไม่รู้สึกเหี้ยไรทั้งนั้นอะ กูไม่ใช่เกย์นะเว้ย”
“อะแห่ม!”
“เป็นไรวะจื่อเทา น้ำลายเดินทางไม่คล่องตัวหรอ”เซฮุนตวัดสายตาไปมองเพื่อนชาวจีนที่อยู่ๆก็กระแอมออกมาเบาๆก่อนจะโดนโบกหัวไปหนึ่งที
“ตบมาได้นะมึง กูเจ็บนะเว้ย”
“ตบให้รู้ว่ากูมีตัวตนอยู่ตรงนี้ครับ อย่าปิดวงด้วยการคุยกันเพียงสองคน”จื่อเทาพูดจบก็ค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้กับเซฮุนที่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกับตนให้ใกล้ไปอีกนิด
“วู้ววว เกือบไม่ทันแหนะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับวัตถุสีดำบางอย่างที่มานั่งคั่นกลางระหว่างเซฮุนกับจื่อเทาได้ทันเวลาก่อนที่จื่อเทาจะทำลายช่องวางระหว่างเขากับเซฮุน
เสียงแบบนี้....
ผิวแบบนี้...
“คิมจงอิน!”เซฮุนเรียกผู้มาใหม่อย่างตกใจก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากปาร์คชานยอลที่นั่งแอ๊บแบ๊วดูดน้ำจากหลอด โธ่ยอลเอ้ย น่ารักตาย
“จำชื่อกูได้ด้วย เป็นเกียรติมากครับ”
“จื่อเทาไปเรียนกันเหอะ คลาสแรกจะเริ่มละ”ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบเป้ขึ้นสะพายบนไหล่ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะไปลากแขนของจื่อเทาให้รีบเดินตามตนมา จงอินเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นจากโต๊ะและวิ่งตามเซฮุนไป
“เห้ เดี๋ยว”มือหนาเอื้อมคว้าไหล่ของเซฮุนไว้ได้ทัน เจ้าตัวหันมาเลิกคิ้วมองอย่างงงๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นขมวดเข้าหากันเมื่อมีถุงพลาสติกยื่นมาตรงหน้า
“ก็นะเมื่อวานกูก็บอกไปแล้วว่าจะทำอะไรกับมึง เพราะฉะนั้นก็รับไปซะกูรู้ว่ามึงยังไม่ได้กิน”เซฮุนก้มลงมองถุงขนมที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ก่อนจะรับมาถือไว้ในมือ น้ำเปล่าหนึ่งขวดกับแซนด์วิชสองชิ้น...ข้าวเช้าหรอ
“แต้ง”เอ่ยขอบคุณตามมารยาทก่อนจะเดินขึ้นอาคาร
ว่าแต่จงอินรู้ได้ไงว่าเซฮุนยังไม่ได้กินข้าวเช้า......สงสัยแม่งเดาเก่งมั้ง
ระหว่างทางเดินขึ้นตึกขณะเซฮุนกับจื่อเทาไม่ได้พูดคุยอะไรกันตามปกติแต่เซฮุนเหมือนจะจับสังเกตได้ว่าเพื่อนชาวจีนของเค้ามีอะไรอยากจะพูดแต่มันไม่กล้า ก็เล่นเหลือบมองหน้ากันบ่อยซะขนาดนั้นใครมันจะไม่รู้ตัว
“มีอะไรก็พูดมาเหอะ กูรอฟังอยู่”ตัดสินใจถามออกไปในที่สุด ตาเรียวของจื่อเทาเบิกกว้างอย่างตกใจขึ้นเล็กน้อยที่โดนจับได้ก็ค่อยๆกลายเป็นขีดโค้งในเวลาอันสั้นเพราะเจ้าตัวยิ้มกว้างออกมา
“มึง คิดอะไรกับจงอินปะวะ”
“หึ กูอะนะคิดอะไรกับมัน อะไรดลใจให้มึงคิดอย่างนั้น”ร่างบางชะโงกหน้าไปมองอีกฝ่ายพร้อมกับจ้องตา จื่อเทาเลิ่กลั่ก ตาหลุกหลิกเริ่มวางมือไม่ถูกเมื่อร่างบางค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ถามกูแบบนี้หรือว่า......”
“......”
“มึงชอ-“
“เห้ยมึง คลาสเริ่มแล้วมัวแต่เดินเล่นอยู่นั่นแหละเร็วเลย”
เพราะจื่อเทารู้....รู้ว่าโอเซฮุนจะพูดอะไรออกมาเลยเลือกที่เปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่อะไรๆมันจะแย่ไปกว่านี้
“เดี๋ยวมึงกูยังพูดไม่จบ”แทนที่เซฮุนจะรีบเดินตามเข้ามาเพื่อเข้าคลาสแรกแต่เจ้าตัวกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แววตามุ่งมั่นที่มองมายังตนทำให้จื่อเทารู้สึกวิตกอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อ อะไร”
“ที่กูพูดเมื่อกี้กูยังพูดไม่จบ”
“.....”
“มึงชอบจงอินหรอวะ”ทันทีที่ร่างบางพูดจบประโยคจื่อเทาก็หลุดหัวเราะออกมาพรืดใหญ่ เพื่อนเค้านี่มันท่าจะบ้านะ เอาสมองส่วนไหนไปคิดว่าเค้าชอบไอ้คนตัวดำๆนั่น
“ไปมึง ไปเรียนได้ละชักเพ้อเจ้อใหญ่ละ อะเอานี่ไปกินมื้อเช้าจะไดไม่เบลอ”
“กูมีนี่แล้วไง”พูดพร้อมกับชูถุงในมือให้จื่อเทาดู อีกฝ่ายที่ถือข้าวปั้นอยู่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะเรยีกสติคืนมาได้แกะกินเองซะเลย สิ้นเรื่อง
Talk: มาต่อแล้วค่าาาา>< ชอบไม่ชอบยังไงเม้นติชมกันได้น้า ไว้เราว่างๆเมื่อไหร่จะมาจัดหน้าให้มันดูดีขึ้นพร้อมกับเพิ่มรายละเอียดตรงหน้าหลักที่มันยังโล่งโจ่งแบบนี้555555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
ความคิดเห็น