ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส => สายลมรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #3 : สายลม - -

หัวใจ...

           ราวกับไม่รับรู้ความรู้สึกอะไรต่อไป

            ตามมาทำไม?

            คำถามที่ไม่ได้เอ่ย แต่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเฟริน

           เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ     ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับคนที่ทำให้เธอไม่อยากรับรู้อะไรต่อ

           "ไม่คิดว่านายยังจะตามมา" น้ำคำเย็นชา พร้อมด้วยหน้ากากฟาโรห์แห่งความนิ่งเฉยเข้าชุด ปรากฏอยู่บนใบหน้าเจ้าหญิงคนสำคัญ

            "ทั้งที่พูดเหมือนไม่สน แล้วจะตามมาทำไม?"

            ร่างบางที่สั่นระริกด้วยโทสะ แม้ใบหน้ายังคงนิ่ง น้ำเสียงยังสงบ แต่ไม่อาจเก็บอาการทั้งหมดได้ คาโลเห็นแล้วอยากจะเข้าไปอธิบายแผนการต่างๆให้ฟัง แต่กลัวแม่ตัวดีจะทำหน้าชื่นตาบานเสียเรื่อง

             "ฉันแค่จะเดินกลับห้อง"

              คำตอบที่ทำให้ขอบตาคนฟังร้อนผะผ่าว ก่อนน้ำตาเอ่อล้นในดวงตาคู่โต

              "คาโล นายลำบากไปตามชั้นกลับมาทำไม ทำไมนายไม่ปล่อยให้ฉันไปเจอสาวงามเกาะสวรรค์เมืองใต้ ตามฉันกลับมาเพื่อให้ฉันกลับไปโดนขังในปราสาทบารามอส!"

              "คำที่นายบอกวันนั้น ..." แล้วเจ้าหล่อนก็เช็ดน้ำตาที่ร่วงลงมาเป็นทาง ก่อนเว้นค้างไว้อย่างนั้น

             "คาโล... ฉันจะไม่ยอมกลับไปบารามอส ไปโดนขังหรอกนะ ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง ขโมยยังไงก็เป็นหัวขโมยอยู่วันยังค่ำ  แล้วนายจำเอาไว้ว่า หัวขโมยเหมือนสายลม สายลมที่ไม่อาจจับเอาไว้ได้ สายลมจะพัดไปเรื่อย แล้วก็ไปที่ๆมันต้องการ " ความมืดเข้ามาเยือน ยามรัตติกาลกำลังเคลื่อนเข้ามา

              "คาโล... ยามรัตติกาลเป็นมิตรแท้ของหัวขโมย มิตรที่อำพรางให้สายลมไปไหนก็ได้ ..."

               ความมืดเข้ามาเยือน สายลมพัดผ่าน

                หัวใจคนฟังกระตุกวูบ

               แล้วร่างบางก็อันตรธานหายไปในยามรัตติกาล...

---------------------------------------------------------------------------------

             "คิล..." ร่างบางเอ่ยเรียกนามเพื่อนซี้ที่ยังคงนั่งอยู่ในห้อง

             น้ำตาที่ยังคงพรั่งพรูออกมาไม่หยุดจากดวงตาคู่สวย ทำให้นักฆ่าจำเป็นต้องถาม

               "ทะเลาะกับคาโลมา? "

                แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงประณามจากหัวขโมย

                มันรู้ว่าคาโลอยู่ในห้องกับชามัล... แต่ไม่ได้บอกเธอซักคำ

               "มันไล่ให้ฉันกลับบารามอส" เฟรินสะกดกลั้นอารมณ์ พลางเก็บเสื้อผ้าข้าวของยัดใส่กระเป๋าด้วยความรวดเร็ว

               นักฆ่าที่มักจะถูกว่าว่าไร้สมองกำลังนั่งครุ่นคิดก่อน

               "แล้วนายจะไปเลยหรอไง"

               "ใช่ฉันจะไป แต่ไม่ใช่บารามอส ไม่ต้องห้ามนะเว้ย ยังไงฉันก็จะไป ฉันไม่ยอมถูกชามัลจับไปนั่งในปราสาทไปวันๆหรอกนะ"  

               "ไม่ได้ห้าม แต่ให้ฟังก่อน นายคิดว่าคาโลจะทิ้งนายรึไง"

                คนฟังไม่ตอบแต่เตรียมเผ่นหนีเมื่อรู้ว่าคนที่ถูกพูดถึงอาจจะกำลังมาถึงห้องในไม่ช้านี้

                  "ถ้าแกน้อยใจ ฟังนะเฟริน คาโลบอกจะไม่ไปเอาเลือดจิ้งจอกให้นาย แต่มันก็ลากฉันไปเสี่ยง...  คราวก่อนที่แกหนีไป มันก็ลากฉันเดินทางพลิกเอเดนหาแกจะจนเหนื่อยรากเลือด... ถ้าแกจะงอนอะไรคาโล ก็เห็นใจคนอื่นเขาบ้าง"

                คำพูดรั้งตัวเจ้าหญิงหัวขโมยของนักฆ่าที่ทำเอาเธอขบขันในใจ คิลเอ๊ย

                แต่พอเธอมานั่งทบทวนคำพูดของเพื่อนนักฆ่าก็ทำเอาเธออึ้งไปไม่น้อย

                ก็จริงอย่างที่มันว่า...

                หัวขโมยสาวชะงักลง แล้วเซลล์สมองของเธอก็ทำงานเร็วจี๋

                คาโลคงมีแผน...

                " คิล! เฟรินมาที่นี่รึปล่าว " คนที่กำลังอยู่ในห้องความคิดของเธอก็โผล่มา

                -----------------------------------------------------------------------------------------

                ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ

                ผู้หญิงนี่...

                เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด  คิลนั่งถอนหายใจพลางมองเพื่อนที่เป็นสาวเต็มตัวตรงหน้า เมื่อตอนเช้ามันยังทำหน้าแดงเขินๆ ตอนเย็นที่ไปเข้าห้องชามัลยังจะทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชัก ตกค่ำก็ร้องไห้ แล้วนี่ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

               "ให้เวลาไม่เกิน 3 วันนะเฟ้ย ถ้าเกินกว่านั้นล่ะก็ ฉันหนีจริงๆด้วย" เจ้าตัวรีบขู่ฟ่อว่าจะหนี กลัวคนวางแผนตรงหน้าจะเบี้ยว

                "ทีหลังจะทำอะไรก็คิดก่อน" คาโลยังไม่วายสอนเจ้าหญิงตัวแสบตรงหน้า

                "คนเราทำอะไรก็ต้องคิดก่อน อย่าให้อารมณ์มาบดบังสติที่มี ยิ่งเป็นเจ้าเป็นนาย การกระทำจะไม่ได้ส่งผลแต่กับตัวเอง แต่นั่นอาจจะหมายถึงกับใครอีกหลายคน"

                 มันจะสั่งจะสอนอะไรนักว้า...

                 รู้ๆแล้วว่าผิด... เชอะ แต่จะมาให้นั่งคิดแล้วกว่าจะคิดจะพูดจะทำอย่างมัน ของดีๆก็ถูกคนอื่นสอยไปหมดน่ะสิ

                 แต่เจ้าหล่อนคิดได้ก่อนที่จะออกปากเถียงเลยได้แต่พยักหน้าช้าๆ ทำเหมือนว่ารับรู้ แต่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเรียบร้อยแล้ว...

              "ต้องไปแล้ว" คาโลเอ่ยก่อน

                "อืม ก็ไปสิ" 

               " แล้ว... ไม่คิดจะลารีไง"

                เจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาตรงๆก่อน จะแย้มยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

               "บาย" เจ้าตัวยกมือขึ้นลา แต่คนตรงหน้าก็ยังไปไม่ขยับซักที

               พอคิดว่าจะไม่ได้เห็นน้า คนที่กำลังยิ้มอยู่ตอนนี้อีกหลายวัน เขาก็เกิดอยากจะใช้เวลาอยู่ตรงนี้ซักหน่อย...  ก่อนจะเผลอใจโน้มหน้าเข้าใกล้คนน่ารักตรงหน้า

                "ไม่ใช่ ต้องลาแบบนี้..."

            .....................................

            ....................................

            "ฮะแอ่ม..." เสียงกระแอมของอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตถูกลืมที่อาศัยในห้องดังขึ้นประท้วง

             ก่อนเพียงเสี้ยววิฯที่คู่รักแห่งปีจะล่ำลากันหวานหยด มดขึ้นป้อม

            เจ้าหญิงเจ้าชายคนสำคัญที่น่าจะความจำดีเลิศ ที่มัวแต่สร้างโลกส่วนตัวจนสมองเสื่อมกระทันหันลืมอีกหนึ่งสมาชิกร่วมห้องหน้าขึ้นสีเรื่อทิ้งคู่ ก่อนเจ้าชายแห่งคาโนวาลจะเดินออกจากห้องไปอย่าเขินอาย...

           "ตอนอยู่กับนายคาโลมันเป็นแบบนี้บ่อยหรอ" คิลถาม มือก็เกาหัวแกรกๆ

            คนที่มักจะควบคุมอารมณ์ได้ดีเสมอ กลับหลุดเผลอใจไปกับเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่หน้าเขา

            สองครั้งที่เห็นเข้าจะๆ

          ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามดังกล่าวเพราะดูเหมือนจิตใจของคนตรงหน้าจะติดไปกับคนที่ออกไปเมื่อสักครู่

          เขาว่าเพื่อนมีแฟนแล้วมักจะลืมเพื่อน...

          โชคชะตาตัวร้ายกลั่นแกล้งให้เพื่อนเขาทั้งสองคนเป็นแฟนกันซะเอง

           ซวยฉิบ... โดนทิ้งทีเป็นแพ็คเกจ

           "แกจะไปไหน" ในที่สุดเฟรินก็เอ่ยถามเมื่อเพื่อนนักฆ่ากำลังจะถอยออกไปจากห้อง

           "ไปนอนห้องอื่น"

            "นอนห้องอื่นทำไม นอนห้องนี้ไม่ได้"

           "นอนกับนายสองคนในห้องนี้ ถ้าไม่โดนข่าวแบบนายกับคาโล ฉันก็โดนแช่แข็งไปก่อนน่ะสิ"

            "ทำไมกลัวอดใจไม่ไหวกับร่างสาวน้อยของฉันรึไง?"

            "ถ้านายกลัวผีก็ไปนอนห้องแม่สามสาวนั่นเลย"

            คำตอบที่ไม่ตรงกับคำถามทำเอาคนที่หาว่ากลัวผีสะดุ้ง

             "ใครกลัวผี"

              "งั้นก็นอนคนเดียวไปดิ"

              เจ้าหล่อนไม่รู้จะรั้งเพื่อนไว้ตรงหน้ายังไง มันก็จริงอย่างมันว่า มันจะนอนห้องเดียวกับเธอก็ไม่ได้ แต่เธอจะไปนอนห้องสามสาวก็ไม่ไหว แต่ยังไงไหนๆจะนอนคนเดียวก็ขอไว้ลายแก้แค้นเพื่อนที่ทิ้งระเบิดไปเมื่อเช้าคืนหน่อยแล้วกัน

             "ไม่เอาคิล ฉันกลัวผีนายนอนที่นี่เหอะนะ นอนกับสามสาวนั่นไม่ไหวหรอก แต่กับเรนอนคนเดียวคงพอไหว นายก็ไปชวนเรนอนมานอนกันที่นี่สิ"

                 โครม!

                  ปุ...

                  เสียงหมอนเหวี่ยงไปปะทะหน้าเธอ ก่อนร่วงลงพื้น เป็นการลงโทษเจ้าคนปากดี

                  ก่อนคนที่โดนแก้แค้นจะหน้าขึ้นสีแล้ววิ่งจากไปห้องอื่น...

                  เจ้าหล่อนหัวเราะคิกคักทั้งๆที่โดนเอาหมอนปาใส่หน้า เจ้าเพื่อนคนนี้ขี้อายใช่ย่อยซะทีไหน เมื่อไหร่มันจะคืบหน้าซะทีนะ

                 เจ้าหล่อนเอนตัวลงนอนก่อนเข้าสู่นิทรารมณ์...

                 สายลมยามราตรียังคงพัดแผ่วเบา

                 ม่านในห้องยังคงปลิวไสว

                 สายลมพัดผ่านไปเส้นทางที่คนๆนั้นกำลังเดินทางอยู่อย่างเร่งรีบ

                 ทั้งเหนื่อยล้า

                  สายลมรัตติกาลยังคงพัดโชยมาเรื่อยๆ

                  เขานึกถึงคำพูดเมื่อหัวค่ำที่เธอกล่าว

                  รอยยิ้มที่หายากยิ่งปรากฏบนใบหน้าสลัก

                  แม้จะเหนื่อย แม้จะล้า แม้ง่วงจนอยากพักหลับ แต่จะทำให้เธอผิดหวังไม่ได้

                 สายลมกำลังพัดพาความเหนื่อยล้าไปจากเขา

                 แล้วเธอก็กำลังเดินทางไปกับเขา...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK โอยขออภัยอย่างรุนแรงขอรับ กะตอนผิดไปนิดนึง จริงๆจะเริ่มเข้าเขตแฟนตาซีก็คงอีกซักตอนสองตอน ช่วงนี้ก็กินน้ำตาลให้เบาหวานขึ้นเล่นรับน้ำตาลแพงกันไปก่อนน่อ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกท่านที่เม้นต์ขอรับ คำผิดจะพยายามแก้นะขอรับ ของคุณจริงๆคับ