No Office บริษัทตามล้างทั่วปฐพี

ลำดับตอนที่ #4 : No 3 >> Going to a vocation ไปพักร้อนที่ซ่องโจรกันเถอะ!

black  memory

<<No 3>>

Going to a vocation!

ไปพักร้อนที่ซ่องโจรกันเหอะ! <2>

ประตูไม้เก่าคร่ำครึที่เชื่อมต่อกับส่วนโรงครัวภายในเป็นเพียงฉากบังหน้า หลังแผ่นปุปะนั่นคือเหล็กกล้าหนาหลายนิ้วที่ลงอาคมไว้อย่างแน่นแทบจะกลายเป็นปิดตายชนิดที่ว่าถ้าไม่มีกุญแจก็คงต้องใช้ระเบิดอัดกันให้กระจุยไปข้างหนึ่ง

“พอฉันส่งสัญญาณนายก็ชิ่งเข้าไปด้านหลังประตูเลยนะ”

ไอรินอสหันมาสั่งการเจ้าคนที่ไม่ได้คิดจะฟังคำสั่งจากใครเลยแม้แต่น้อย

“ใครตั้งให้นายเป็นหัวหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

“เมื่อไหร่ก็เอาเหอะ”

เจ้าตัวเล็กตอบแบบปัดๆ

ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้มันอีกเยอะพ่อยันโครมไปแล้วนะเนี่ย

“สวัสดีครับพี่ชาย”

เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อเจ้าจิ้งจอกพันหน้าออกปฏิบัติการ

“หืม”

ยามร่างสูงร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ ไม่บ่อยนักที่จะมีใครล่วงล้ำมาถึงส่วนนี้ได้ แม้กระทั่งพวกค่าหัวสูงๆก็ตามที

“ผมอยากเข้าห้องน้ำจังเลยครับ”

“แถวนี้ไม่ใช่แล้วล่ะเจ้าหนู”

“งั้นพี่ชายพาผมไปหน่อยได้ไหมครับ”

คนถูกถามนิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด ก็จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เอาก็เอาวะ!”

พูดจบก็จูงมือเล็กออกจากบริเวณนั้นทันที

คลิ๊ก

ฝ่ายคนที่ซุ่มอยู่ขยับตัวอย่างรู้ทันขณะที่เสี้ยวใบหน้าของลูกชายกำมะลอผินมาทางกล่องไม้ที่กำบัง ชักดาบคู่ใจออกช้าๆ

คมดาบเงินคมกริบสะท้อนแสงไฟสลัวของหลอดไฟอันน้อยนิด เสียงที่กรีดร้องของดาบยามเสียดสีกับฝักดูราวกับเสียงเพรียกสู่ก้นบึ้งของนรก

[ถ้าพวกเจ้ายังไม่รู้จัก No Office ดีพอ....]

เรียวปากบางคล้ายอิสตรีกระตุกยิ้มเหี้ยม ย่างกรายออกจากที่กำบังอย่างไม่รีบร้อน

สอดกิ๊ฟดำอันเล็กผ่านรูกุญแจ หมุนไปมาไม่นานประตูบานโตก็เปิดออก

ไม่เสียทีที่อุสาต์ฝึกวิชามารมาน่ะนะ!

พลั่ก

ตึ้ง!

เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็ดปวดที่ลอยมาตามสายลมพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าอีกฝ่ายก็คงจะจัดการอะไรๆ เรียบร้อยแล้ว

เดย์เฟรียสกระชับดาบในมือแน่นก่อนก้าวเดินไปตามทางแคบๆอย่างสบายอารมณ์

“กว่าจะเสร็จก็นานอยู่นะ...ไหนคุยว่าเก่งนักเก่งหนา”

คำกระเซ้าถูกตอบรับด้วยรอยยิ้มแยกเขี้ยวของคนที่ตัวเล็กกว่าเกือบครึ่ง

เจ้านี่ยังเหมือนเดิมสิน่า

“คิดดีแล้วเหรอที่เดินสบายๆแบบนี้”

“เห?”

“ไม่แน่นะว่าตอนนี้พวกมันอาจจะรู้ตัวแล้วก็ได้”

“อย่าบอกนะว่านาย...”

ไม่ทันขาดคำเสียงสัญญาณเตือนภัยก็ดังไปทั่ว ประตูเหล็กที่อยู่หน้าพวกเขากำลังเลื่อนลงต่ำทีละน้อย

บัดซบแล้วไง!

“ไอรินอส เซเฟอร์! นายเขียนอะไรลงไปบนกระดาษนั่น”

ปิศาจตัวจิ๋วแย้มยิ้มรับ ก่อนจะหัวเราะหึๆอย่างมีเลศนัย

“เปล๊า! แค่บอกให้พวกมันบ้านบึ้มไปซะแค่นั้นเอง”

“นายสั่งอะไร?”

“สปาเก็ตตี้ผัดอวัยวะรวมน่ะ ^^”

“ไอ้!”

ไม่รู้ก็เข้าขั้นโง่รับประทานแล้วครับพี่น้อง!

แบบนี้อีกไม่นานพวกมันคงแห่กันมาเป็นฝูงแน่นอน

ชัวร์ป้าบ!

แต่ที่น่าเป็นห่วงก็คือ...เจ้าคุณแม่ที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ข้างนอกนั่นน่ะสิ!

ตายแน่...ตายแน่ๆ
ไม่ใช่ตายธรรมดาด้วยนะ! งานนี้มันตายหยั่งเขียด!
ไอริสปั้นหน้าเครียด กวาดมองร่างของชานฉกรรจ์จำนวนมากที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลัง ไม่รู้ว่าฝ่ายโน้นทำพลาดอะไรตรงไหนเสียงออดเตือนภัยถึงได้ดังขึ้นจนพวกมันไหวตัวกันได้ทัน
เม้มปากแน่นแล้วล้วงหาอาวุธในกระเป๋าสะพาย...
"หึๆ แสบมากนะแม่หนูเอ๋ย..."
"อะ...อะไร"
ฝืนตวาดไปทั้งแบบนั้นแหละ ทำเป็นพูดดี จริงๆแล้วดาบคู่ใจก็อยู่ในระหว่างเข้าอู่เคลมประกันอยู่แท้ๆ มันจะเอาอะไรสู้กับเจ้าพวกถึกทึนนี้ฟร่ะ!
"แหม~....น่ากลัวเนอะ"
"ไปตายซะไป!"
ทันทีที่ควานเจออะไรบางอย่างที่สัมผัสคุ้นมือก็กะชากออกมาข่มขู่ทันที
"เฮ้ย!....เอ๊ะ...นี่มัน"
เสียงอุทานด้วยความตกใจปนโล่งอกของเหล่าชายฉกรรจ์ทำให้ต้องเหลือบตามอง
เวร!
ไม่ใช่มีดสั้นแต่เป็นมาสคาร่า!

จะต้องขอบคุณใครดีที่มันกวาดอาวุธเขาไปเกลี้ยงคลังเนี่ย!

"ฮ่าๆ น้องสาวจะเอามาสคาร่ามาแทงพี่เหรอจ๊ะ"
"อึ้ก..."

อาวุธก็บ๋อแบ๋

เห็นทีตอนนี้คนที่ไม่ถนัดด้านการต่อสู้มือเปล่าอย่างเขาคงต้องพึ่ง

หมัดมวยและหมัดเมากันล่ะงานนี้

ตุ้บ

เหวี่ยงร่างๆหนึ่งขึ้นไปบนฟ้าก่อนจับทุ่มลงเคาท์เตอร์

"เฮ้ย!...เป็นอะไรมากไหมวะ"

ไร้เสียงตอบรับจากร่างที่แน่นิ่ง ที่ใบหน้าของสายร่างสูงทั้งหมดต่างปรากฏแววสงสัยและไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

"จับมันมาให้ได้!"

สิ้นคำสั่งของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า ทุกคนก็พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
ซวยโว้ยยยยยย
ไม่น่าหลวมตัวเชื่อเจ้าเด็กนรกนั่น เขากัดปากแน่นแล้วกระโดดขึ้นไปยืนบนเคาท์เตอร์หินอ่อน จับบาร์เทนเดอร์สาวกระชากขึ้นมายืนข้างๆกัน
"ถ้าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ฉันบึ้มยัยนี่แน่!"
เสียงใสที่ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงตะโกนก้อง  ปรายตามองร่างเล็กนุ่มนิ่มในอ้อมแขน ดวงตาสีมรกตกลมโตฉายแววดื้อรั้นจ้องมองมาตรงๆอย่างไม่เกรงกลัว เส้นผมสีเดียวกับดวงตาถูกมัดรวบเป็นแกละสองข้างยาวถึงเอว แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากที่สุดคือเรียวปากที่กำลังหยักยิ้มนั่น
"ยัยโง่!"
เป็นเพียงคำเดียวที่หลุดออกมาจากปากของคนที่เรียกได้สนิทใจว่าเป็นตัวประกัน ไม่ใช่เพียงแค่เขาเท่านั้นที่งุนงงกับท่าทีอวดดีเกินฐานะแต่พวกที่อยู่ข้างล่างก็ด้วย
"เธอว่ายังไงนะ!"
"ยัยโง่เอ๊ย! จนป่านนี้ก็ยังโง่!"
บาร์เทนเดอร์สาวจับแขนเขาหักไปข้างหลังแล้วกระโดดหนีด้วยความเร็วที่เกินกว่าคนปกติ บ้าเอ๊ย! ยัยนั่นมันอะไรกันวะเนี่ย! 
"แล้วเจ้าพวกที่ยืนอยู่ข้างล่างก็บื้อกันอยู่ได้!"
เจ้าหล่อนแหวเสียงดัง ยกมือขึ้นเท้าเอวอย่างวางอำนาจ ร่างเล็กในชุดรัดรูปไม่แสดงความเกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น 
"เธอ...เป็นใครน่ะ"
"ชิส์! ไอ้พวกใช้การไม่ได้!"
เสียงเล็กตวาดเอาแต่ใจแล้วสะบัดหน้ามาทางเขา ง้างธนูขึ้นด้วยท่าทีไม่เป็นมิตร
เอาแล้วไง! ซวยยกกำลังสอง!
"ลาขาด...ยัยโง่! โทษฐานที่มาขัดขวางงานของฉัน"
ไอริสรีบฉวยขวดหลังเคาท์เตอร์ขึ้น ปาร่อนออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
บรั่นดีปี 60 ลาก่อนนะ...
"ไอ้ผู้หญิงถึกโว้ยยยยย"
ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้พวกนั้นกลับมาก่อนที่เขาจะโดนลูกธนูเสียบตายคาที่ไปเสียก่อน