คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : No 2>> Going to a vocation ไปพักร้อนที่ซ่องโจรกันเหอะ!
black memory
<<No. 2>>
Going to a vacation
ไปพักร้อนที่ซ่องโจรกันเหอะ!
สายลมพัดเอื่อยๆคลายความร้อนรุ่มในจิตใจชายหนุ่มสองคน ร่างสูงในชุดลวดลายแปลกประหลาด เป็นที่จับตามองของคนส่วนใหญ่ที่เดินไปมา
“แล้วไอ้เจ้าเด็กบ้านั่นมันหายไปไหนวะ”
เดย์เฟรียสพึมพำอย่างอารมณ์เสีย ขยับแว่นกรอบดำขึ้นพลางสอดส่ายสายตามองหาร่างเล็กซึ่งเป็นผู้นัดเขาออกมาในวันนี้แต่กลับหายหัวไปเสียเอง
“เอาน่ารองหัวหน้า...เดี๋ยวเขาก็มาเองล่ะ”
ปรายตามองลูกน้องเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่นั่งเลียไอศกรีมแผล็บๆอยู่ข้างๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งสิ้น
เมื่อวานยังทำท่าเหนื่อยจะเป็นจะตายอยู่เลยนะแก!
“เออ! อย่าให้รู้นะว่าเบี้ยวน่ะ”
เดย์เฟรียสทรุดตัวลงนั่งบนบนถังขยะใกล้ๆ
“ไฮ! รอนานไหม”
ในที่สุดคนที่รออยู่ก็ปรากฏตัวขึ้น ในมือเต็มไปด้วยถุงช็อปปิ้งพะรุงพะรัง เร่งให้อารณมณ์คนรอพุ่งจี๊ด เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อร่างเล็กที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ไกล
“โอ๊ะ! แสดงว่านานสินะ ^^”
“เออ”
ตอบรับสั้นห้วน ก่อนหันไปเรียกไอริสที่ยังคงนั่งชมนกชมไม้อยู่
“งั้นไปกันเลยเนอะ?”
เดย์เฟรียสพยักหน้าหยิบฝักดาบขึ้นเหน็บเอวแล้วเดินตามร่างเล็กไป
“เฮ้! นายน่ะ! จะไปพักร้อนที่ไหนห๊ะ?”
“อ้าว?”
ไอรินอสหันมายิ้มให้ แกล้งตีหน้างุนงง
“ฉันถามว่าแต่งตัวแบบนั้นจะไปพักร้อนที่ไหน”
กวาดตามองร่างที่อยู่ในชุดลายดอกสบายๆสีชมพูกับกางเกงขาสั้น
“เปล๊า! แต่ถ้านายนับว่ามันเป็นพักร้อน...ก็คงเป็นที่ซ่องโจรนั่นแหละ”
“ไอ้....”
เดย์เฟรียสได้แต่กัดฟันกรอดๆพลางนึกคาดโทษคนเบื้องหน้าไว้ในใจ
พักร้อนที่ซ่องโจร?
มันเอาสมองส่วนไหนคิดวะ?
บัดซบ!!!
อะไรมันจะไปซวยปานนี้
เดย์เฟรียสพึมพำในใจ กวาดสายตามองไปรอบกาย
ร้านเหล้าเล็กๆ เต็มไปด้วยอันธพาลจากทั่วทุกสารทิศ อย่าให้นับจำนวนคนเลวเลย...นับว่ามีกี่คนที่ไม่มีค่าหัวติดตัวจะดีเสียกว่านะ ดวงไฟไม่กี่ดวงในร้านส่องแสงสลัว เผยให้เห็นขวดเหล่าที่ตั้งเรียง
ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากลิ่นที่ชวนอ้วกพวกนี้มาจากไหนกัน
"เออ...ท่านรองหัวหน้า"
เสียงเบาหวิวที่คล้ายกับเสียงกระซิบปนเสียงร้องไห้ดังขึ้น แขนเสื้อของเขาถูกกระตุกช้าๆ
"มีอะไร"
พูดด้วยเสียงแผ่วเบาพอกัน หันหน้าไปมองเจ้าลูกน้องที่บัดนี้ถูกแปลงโฉมจากชายหน้าหวานเป็นคุณแม่ยังสาวสวยสะพรั่งที่กำลังอุ้มลูกเจ้าแผนการผู้มีความคิดอุตริเปลี่ยนจากทีมลอบสังหารเป็นครอบครัวสุขสรรค์หรรษาที่ยกโขยงกันมาเที่ยวไปได้
ก็ไอ้นี่แหละที่ว่าซวยน่ะ!
เขาที่ต้องรับบทเป็นพ่อยังไม่เท่าไหร่ จะสงสารก็แต่ไอริสที่ถูกเจ้าเด็กนรกจับทึ้งด้วยเครื่องประทินโฉมมากมายจากถุงช็อปปิ้งน่าสยองนั่น
"ผม...รู้สึกไม่ดีจริงๆครับ"
ไอ้นั่นก็พอเข้าใจอยู่หรอกนะ
แต่จะบอกว่า...ไอ้การที่ต้องมาโอบไหล่แกฉันก็สะอิดสะเอียนพอกันแหละ!
"แม่ครับผมหิวข้าว"
ไอรินอส กระตุกยิ้มหวานแฉ่งแล้วเกาะแขนกึ่งจิกเพื่อเรียกร้องความสนใจไปที่เคาท์เตอร์
"อ่า...จ้ะๆ"
ไอริสพึมพำอย่างเสียไม่ได้ รีบอุ้มเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนไปยังที่หมายทันที
"จะกินอะไรว่ามา"
บาร์เทนเดอร์หน้าบากโยนสมุดจดรายการที่รุ่งริ่งไม่แพ้ใบหน้าส่งให้ลวกๆ
"สปาเก็ตตี้ครับ"
ไอรินอส ยิ้มอ้อนๆ
"มีมือก็จดสิวะไอ้หนู หรือเขียนหนังสือไม่เป็น?"
เจอคำถามที่ตอกกลับ เล่นเอาคุณหนูเจ้าเล่ห์ไปแทบไม่เป็น
สมน้ำหน้า!
คำด่าที่เดย์เฟรียสได้แต่ลั้ลลาอยู่ในใจ แต่ก็ต้องกลั้นยิ้มแทบตายเมื่อสายตาเขียวปั๊ดถูกส่งมาให้เนืองๆ
“อ่า...ครับ”
เจ้าตัว(แกล้ง)เล็ก หันไปจดอะไรขยุกขยิกลงบนกระดาษออเดอร์แล้วจึงวางทิ้งไว้บนโต๊ะ
“นาย...เอ้ย! ลูกสั่งอะไรน่ะ”
“ความลับครับคุณพ่อ”
เพียงแค่ได้ยินคำว่า ความลับ กับรอยยิ้มหวานเจี๊ยบตอนคำว่าครับก็ทำให้ขนลุกเกรียวกราวกันไปทั้งตัว
มันจะมาไม้ไหนกันอีกล่ะ
“นายเตรียมสำรวจรอบๆไว้นะ จะได้รีบเข้าไปถล่มหลังร้านแล้วชิ่ง”
หันไปกระซิบกับไอริสที่นั่งข้างๆก่อนจะปรายตามองไปที่เจ้าตัวต้นเรื่องซึ่งทำหน้าแก่แดดเกินวัยอย่างล้อเลียน
“พ่อกับแม่รักกันจังเลยนะครับ ^^”
“ไอ้....”
รู้ทั้งรูก็ยังคิดจะแซวอีก เดย์เฟรียสชักสีหน้าเล็กน้อยแล้วกระแอมไอเป็นเชิงตักเตือน
“รองครับ...ไม่คิดว่าแผนนี้มันแปลกไปหน่อยเหรอครับ”
“หืม?”
“ก็แหม...ที่นี่อยู่ในถนนที่เกิดอาชญากรรมมากที่สุดในรอบ 30 ปีเชียวนะครับ ครอบครัวไหนมันจะอยากมาเที่ยวในที่แบบนี้กัน”
ถูกของมันแหะ...แต่เพิ่งจะมานึกได้อะไรตอนนี้!
“อุ๊บส์!”
เคร้ง!
แก้วเหล้าที่วางอยู่ไม่ไกล ถูกปัดตกด้วยฝีมือของบางคนที่กำลังปั้นหน้าสำนึกผิดอย่างรุนแรง ฉับพลัน สายตาของคนทั่วทั้งร้านก็หันมาหยุดอยู่ที่เขาเพียงจุดเดียว
ทำให้ฉันเด่นอีกแล้วนะแก!
“ขอโทษครับพ่อ...ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“มะ...ไม่เป็นไร”
เกือบจะหลุดคำว่าไม่ได้ตายดีแน่ออกไป แต่เมื่อสบกับสายตาจริงจังที่เป็นเหมือนสัญญาณบ่งบอกของอีกฝ่ายก็ทำได้เพียงเล่นละครตามน้ำไปเท่านั้น
“เดี๋ยวผมพาพ่อไปล้างตัวที่ห้องน้ำนะครับแม่”
“อ่ะ...จ้ะ”
ไอริสที่ดูเหมือนจะรับรู้ถึงสัญญาณลงมือแล้วเขยิบเข้าไปใกล้เคาท์เตอร์มากขึ้น
“ช่วยดูอาหารให้ผมด้วยนะครับ”
“จ้ะ...รีบไปเถอะเดี๋ยวมันจะส่งกลิ่นไม่ดีนะ”
"ครับ...คุณแม่"
รอยยิ้มแฉ่งแย้มออกมาจากริมฝีปากของเด็กชายตัวเล็ก
เจ้าพวกเหยื่อเอ๋ย...ถ้าฉันต้องการจะเก็บ
ก็จะไม่มีใครที่หนีรอดไปได้!
ปฏิบัติการลอบสังหารฉบับเฮฮาแฟมิลี่...ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
รั่วไปไหมพี่น้อง - - กะจะแต่งให้มันได้สาระขึ้นแต่ดูเหมือนมันจะรั่วกว่าเดิมนะ
ตอนแรกๆยังดูดีอยู่แท้ๆเลยเชียว TT
ความคิดเห็น