คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โดนหลอก
เมืองเกียวโต
สถานที่: พิพิธพัณฑ์ชิเรงาวะ
รถสีดำคันหนึ่งจอดหน้าอาคารพิพิธพัณฑ์ ประตูรถถูกเปิดออก โมริก้าวลงจากรถพร้อมกับโคนันแล้วเดินตามอาซางาวะเข้าไปในอาคาร
“ที่นี่ถูกสร้างขึ้นมีรูปทรงคล้ายกับหกเหลี่ยม สูง 5 ชั้น ชั้นบนสุดเป็นที่จัดแสดงเพชรล้ำค่ามากมาย”โคนันเดินด้วยท่าทางราวกับเป็นเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
“นี่เจ้าหนู ที่ชั้นพาแกมาเพราะว่าถ้าไม่งั้นแกต้องอยู่สำนักงานคนเดียว เพราะฉะนั้นอย่าทำตัวสร้างเรื่องมากน่ะ”โมริพูดพลางชำเลืองตามองโคนันราวกับจะหาเรื่องตลอด
“คร้าบบบ”
“แล้ว วันนี้ไม่มีใครอยู่เลยงั้นเหรอครับ”
“พิพิธพัณฑ์เราหยุดทุกวันอาทิตย์น่ะครับ”แล้วทั้ง 3 ก็มาถึงชั้น 5 ซึ่งเป้นห้องจัดแสดงเพชรล้ำค่า ซึ่งใจกลางห้องก็มีเพชรสีน้ำเงินขนาดชวนตะลึงอยู่ในตู้ โมริและโคนันเบิกตาโพลงขึ้นพร้อมกันทันทีเพราะเพชรแซฟไฟร์ที่ร่ำลือว่าใหญ่ที่สุดในเกียวโตนั้นมีขนาดที่ใหญ่พอๆ กับมือเลยทีเดียว
“คุณโมริครับ คุณพอจะช่วยผมเรื่องนี้ได้ใช่มั้ยครับ”
“แหม ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว จะปฏิเสธกันดื้อๆ มันก็แทงใจดำไปหน่อย”
“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ”คำตอบดังกล่าวทำหี้รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเจ้าของพิพิธพัณฑ์ร่างอ้วน
คืนต่อมา
คืนนี้เป็นคืนที่พิพิธพัณฑ์เปิดให้มีการจัดแสดงเพชรขนาดยักษ์ดังกล่าว ด้านนอกมีรถตำรวจจอดไว้ตามมุมอับต่างๆ รอบๆ พิพิธพัณฑ์ ส่วนด้านในมีตำรวจเฝ้าตามมุมตึกอย่างแน่นหนา อาซางาวะเจ้าของพิพิธพัณฑ์ โมริ และโคนันนั่งอยู่ภายในห้องพักของผู้ดูแลพิพิธพัณฑ์ ระหว่างที่เวลาผ่านไป โคนัเหลือบไปเห็นตู้กระจกใบหนึ่งด้านหลังอาซางาวะซึ่งมีขวดเหล้าขนาดเล็กประมาณ 1 นิ้ววางเรียงกันอยู่
“นี่ คุณลุงฮะ ขวดนั่นน่ะ.....”
“อ๋อ ช็อกโก้วิสกี้น่ะ”
“เอ๋ วิสกี้ เหล้างั้นเหรอครับ”โมริเอ่ยถามขึ้น
“ใช้แล้วล่ะ เป็นช็อกโกแลตผสมกับเหล้าแล้วถูกบรรจุออกมาเป็นขวด คนรู้จักของผมที่ไปเที่ยวเยอรมันเค้าซื้อมาให้แน่ะ”
“ผมอยากลองกินจังเลย”โคนันพูดขึ้น
“นี่แก มันเป็นเหล้านะ เด็กๆ กินเหล้าน่ะ มันไม่ดีรู้ไว้ด้วย”โมริพูดพลางยื่นมือไปคว้าคอเสื้อของโคนันที่กำลังจะวิ่งไป
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงมันจะผสมเหล้าก็ผสมแค่ไม่กี่หยด ไม่ถึงกับเมาหรอกครับ”
“เออ งั้นก็ตามใจแก”
“เย้!”โคนันโผวิ่งไปที่ตู้ทันทีโดยมีอาซางาวะเดินตามไปเพื่อไปเปิดตู้ให้ โคนันเอื้อมมือไปหยิบขวดแรกขึ้นมาแล้วแกะกระดาษออกเผยให้เห็นเนื้อช็อคโกแลตด้านใน โคนันเริ่มกัดเข้าที่ปลายหัวขวด
“เป็นไงล่ะ”อาซางาวะถามขึ้น โคนันยิ้มกลับแสดงถึงความถูกใจในรสชาติ
“ผมขอกลับบ้านซัก 5 อันนะครับ”
“เอ่อ นี่แก”โมริเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนรู้จักของผมคนนี้เค้าซื้อมาให้เป็นรายปีอยู่แล้ว”เวลาผ่านไป โคนันกินช็อกโก้วิสกี้หมดไปสองขวด โมริเหลือบตามองเข็มนาฬิกาซึ่งตอนนี้อยู่ที่เวลา 2 ทุ่ม 50 พิพิธพัณฑ์ปิดไปเป็นเวลา 50 นาทีแล้ว จู่ๆ ก็มีคนทำความสะอาดคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับซองจดหมายฉบับหนึ่ง
“เอ่อ คุณอาซางาวะครับ”
“มีอะไรรึ”คนทำความสะอาดยื่นซองจดหมายให้ อาซางาวะเปิดซองออกแล้วอ่านเนื้อความด้านในจากนั้นก้ต้องเบิกตาโพลงทันที
‘บอกคุณโมริว่า เขามาพิพิธพัณฑ์ไม่ถูกที่ครับ’
“เอ่อ คุณโมริครับ”อาซางาวะพูดพลางยื่นเนื้อความจดหมายให้
“เอ่อ อะไรกัน ก็มันเป็นคนส่งมาหน้าบ้านคุณไม่ใช่เหรอครับ”
“เรื่องนั้นน่ะเอ่อ ผมก็ไม่รู้สินะครับ”
“ถ้างั้น ผมก็ ขออภัยด้วยนะครับ”โมริลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับให้ 1 ครั้ง
“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วก็ ช็อกโก้วิสกี้นั่น ผมให้เลยก็ได้ครับ”
“ถ้างั้นก็ ขอบคุณมากครับ”จากนั้นโมริก็พาโคนันเดินออกไปจากห้อง คืนนี้ทั้ง อาซางาวะและโมริต่างมีอาการสับสนไม่แพ้กัน ส่วนโคนันที่นั่งเงียบในรถเพราะกำลังคิดเรื่องที่จอมโจรคิดส่งจดหมายมาบอกว่าโมริไปพิพิธพัณฑ์ผิดแห่ง
“นี่คุณลุงครับ ผมขอจดหมายไปให้ ดร.อากาสะนะครับ”โคนันพูดขึ้น
“เรื่องของแก”
ภายในห้องนอนของโคนัน ที่บ้านดร.อากาสะ ในขณะที่อ่านสาสน์เตือนของจอมโจรคิดซ้ำไปซ้ำมา มือซ้ายถือกระดาษในขณะที่มือขวาก็หยิบช็อกโก้วิสกี้ที่แกะกระดาษห่อทั้งหมดเข้าปากไป
“วิสกี้งั้นเหรอ.....เหล้าหรอ”
“เหล้า....”
“ถ้างั้น!?”โคนันนึกอะไรบางอย่างได้ จู่ๆ ก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เปลือกตาเริ่มหนักขึ้น
เช้าวันต่อมา
โคนันลุกขึ้นจากเตียงในท่าทางงัวเงียสุดขีดไม่ต่างกับโมริที่เมาหนักพลางพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการล้างหน้าแปรงฟันและธุระส่วนตัว โคนันใช้มือเช็ดไอน้ำที่เกาะอยู่บนกระจกจากนั้นก็ต้องลืมตาโพลงขึ้นทันที
“เฮ้ย!!!”
ความคิดเห็น