เก็บความจำเธอ ใส่หัวใจฉัน

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 บางส่วนที่หายไป 2

เวลาผ่านไปนจกระทั่ง 6 โมงเย็น เอ ตั้ม นล และพลอยก็กลับบ้านไปแล้ว เหลือเพียงแต่พิมพ์ที่อยู่ในห้องกับบีเพียงสองต่อสอง แม้บีจะจำพิมพ์ไม่ได้แต่เมื่อได้คุยกันก็คุยกันอย่างสนุกสนานราวกับรู้จักกันดี

"นี่ รู้ไว้ด้วย เพื่อนๆ อุตส่าห์ลาโรงเรียนมาเยี่ยมนะ"พิมพ์พูดขึ้น

"ไม่ใช่โดดเรียนมาหรอกเหรอ ฮะๆ"บีพูดพลางยิ้มให้

"เธอเล่าให้ฟังว่า ก่อนจะเข้าโรงบาล...ชั้นบอกรักเธองั้นเหรอ"บีถามขึ้น พิมพ์ยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นก็ยื่นมือมากุมมือของบีไว้

"แล้วเธอว่าไงล่ะ"บีถามต่อ

"ชั้นยังไม่ทันพูดเลย นายวิ่งหนีชั้นซะก่อน ฮ่าๆๆ"พิมพ์พูดแล้วหัวเราะ

"ถ้าชั้นไม่วิ่งหนีก็คงจะไม่มีวันนี้ใช่มั้ย"พิมพ์นิ่งเงียบไป จากนั้นก็ตอบเบาๆ

"ประมาณนั้นล่ะ..."จากนั้นวุฒฒิวัฒน์ก็เดินเข้ามาในห้อง พิมพ์ปล่อยมือออก

"แม่บอกว่าวันนี้จะมาตอนสองทุ่มนะ"บีพยักหน้า จากนั้นพิมพ์ก็ขอตัวกลับบ้านไป...เช้าวันต่อมา ที่โรงเรียน พิมพ์นั่งคนเดียว โต๊ะเดิม ที่เดิมแต่ไม่มีบีนั่งอยู่ข้างๆ จนถึงเวลาพักกลางวัน พิมพ์เดินออกจากห้องไป ระหว่างทางเดินนั้นเอง

"ได้ยินว่าแฟนใหม่ความจำเสื่อมหรอ"เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง เมื่อพิมพ์หันไปก็เจอชายหนุ่ม ประมาณเรียนอยู่ ม.6 ตัวสูงกว่าเล็กน้อย ผิวสีแทน

"พี่รัตน์...."พิมพ์เอ่ยขึ้น

"จะคบไปทำไม ก็แค่คนความจำเสื่อม กลับมาหาพี่ดีกว่า"รัตน์พูดขึ้น

"พี่รัตน์ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของพิมพ์ ทำไมพิมพ์จะต้องกลับไปหาคนอย่างพี่"พิมพ์ตอบกลับอย่างไม่ใยดี

"คราวนี้พี่สัญญานะพิมพ์....จะไม่ให้เป็นเหมือน 3 ปีก่อน..."รัตน์พูดต่อพลางยื่นมือไปจะจับมือพิมพ์ พิมพ์สลัดมือหนีพร้อมกับถอยไปอีกก้าว

"ทำไมทำอย่างนี้"

"พิมพ์บอกไปแล้วไงคะ ว่าพี่รัตน์ไม่เคยใส่ใจพิมพ์"จากนั้นเอก็เข้ามายืนแทรกกลาง สายตาจ้องมองรัตน์

"จะทำไรไม่ทราบครับ ไอคุณพี่"เอเอ่ยขึ้น รัตน์หันหลังแล้วเดินหนีไป จากนั้นเอก็หันมามองหน้าพิมพ์

"ขะ...ขอบใจนะ"พิมพ์เอ่ยขึ้น จากนั้นก็เดินหนีไปเช่นกัน

"วันพฤหัสบีก็จะมาเรียนแล้วนะ"เอตะโกนไป พิมพ์พยักหน้าแต่ไม่ได้หันมามองหน้าแต่อย่างใด

"ไอนั่นมันใครนะ"เอหันไปมองทางเดินที่รัตน์เดินหนีไป พิมพ์เดินไปพลางนึกถึงคำพูดของรัตน์ "จะคบไปทำไม ก็แค่คนความจำเสื่อม" ประโยคนี้ยังดังก้องในหัวของพิมพ์

"ยังไงบีก็แคร์ความรู้สึกชั้นมากกว่า"พิมพ์คิดในใจจากนั้นก็เร่งฝีเท้าเดินลงบันไดไป ที่โรงพยาบาล...บีนอนอยู่บนเตียง ในมือขวามีเลโออยู่ เลโอเดินเข้ามาหาช้าๆ บีใช้มือลูบหัวเลโอเบาๆ จากนั้นก็ใส่ลงไปในตู้ ตอนนี้ในใจบีนั้นนึกถึงแต่พิมพ์อยู่ตลอดเวลาจนเขาเริ่มมีอาการปวดหัวเล็กน้อย จากนั้นก็หลับตาลงพักผ่อน เขาหลับไปได้ไม่นานหมอชิรายุทธ์ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมเครื่องมือตรวจ

"สวัสดีชาคริต"ชิรายุทธ์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง จากนั้นวุฒฒิวัฒน์ก็เดินตามเข้ามาในห้อง

"วุฒิ นายช่วยออกไปข้างนอกก่อนนะ"ชิรายุทธ์พูดขึ้น

"อะไรว้า ยังก้าวเข้ามาไม่กี่ก้าวเอง"จากนั้นวุฒฒิวัฒน์ก็เดินออกไปที่ระเบียง ชิรายุทธ์เริ่มลงมือตรวจอาการ

"มีอาการปวดหัวบ้างมั้ย"ชิรายุทธ์ถามคำถามแรก

"มีสองครั้งแล้วครับ"

"งั้นเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก เธอจะต้องหายดี พรุ่งนี้หมอจะให้เธอกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้"บีพยักหน้าตอบ

"คุณกับพ่อผมเป็น...เพื่อนกันงั้นเหรอ"

"อืม...ใช้แล้วล่ะ แต่ว่าก็ต้องแยกกันเพราะเรามันเป็นผู้เชี่ยวชาญคนละแนวทางกัน"

"เอาล่ะ เสร็จแล้วล่ะ"ชิรายุทธ์เก็บเครื่องมือจากนั้นก็เดินออกไปแล้วหยุดที่หน้าประตู

"อ้อ ชั้นขอฝากบอกไว้ก่อนที่นายจะจำเรื่องราวได้ทั้งหมด"บีดูเหมือนสนใจฟัง

"ถ้านายจำทุกอย่างได้แล้ว หลังจากนั้นก็ดูแลลูกสาวชั้นดีๆ ล่ะ"ว่าจบชิรายุทธ์ก็เดินออกจากห้องไป ในใจพลันนึกถึงเรื่องที่พิมพ์พูดว่าเพราะความบ้างานของเขาจนเกินไป ทำให้เขาต้องเลิกกับภรรยา

"ลูกชั้นเพิ่งอยู่ ม.5 นะเว้ย พูดยังกะพูดกับเด็กมหาลัย"บีตกใจหันมามองวุฒฒิวัฒน์ที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้


Chapter 2 End....