เก็บความจำเธอ ใส่หัวใจฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 บางเรื่องที่หายไป

ยามเช้าเวลา 10 นาฬิกาตรง....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นปลุกพิมพ์ให้ตื่นจากการนอนหลับ ผู้ที่เดินเข้ามาห้อง เป็นชายที่พิมพ์รู้จักดี ตั้มนั่นเอง

"ไง ได้ยินว่าโดนตีหัวจนความจำขาดช่วง"เมื่อได้ยินประโยคนั้นพิมพ์ถึงกับหน้าเศร้าหมองทันที...

"เอาน่ะ ขำๆ ขำๆ ถ้าบีตื่นขึ้นมาเจอเจ้านี่จะว่าไงนะ"ว่าจบตั้มก็หันไปที่ประตู เอเปิดประตูเข้ามาแล้วเดินตรงมาที่ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามกับพิมพ์

"น่าจะรู้ไว้ เจ้าคนเลี้ยงกิ่งก่า คนที่จะฟาดหัวแกได้ต้องเป็นชั้นคนเดียว"ประโยคที่เอกล่าวขึ้นดูไม่ดีเท่าไหร่เลย ตั้มถอนหายใจออกเฮือกใหญ่ เวลาผ่านไป 5 นาที ผู้มาเยี่ยมเป็นบุคคลที่สามเดินเข้ามาในห้อง วุฒฒิวัฒน์นั่นเอง เขาเดินถือตู้ขนาดเล็กที่ด้านในมีเจ้าเลโออยู่ จากนั้นก็มาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว ทั้งสามคนยกมือไหว้เป็นการทักทายวุฒฒิวัฒน์ วุฒฒิวัฒน์หันไปมองภรรยาของเขาที่ยังคงหลับอยู่ที่โซฟา

"ทุกทีแปดโมงก็ตื่นแล้วนี่นา"วุฒฒิวัฒน์เอ่ยขึ้นเบาๆ บีลืมตาตื่นขึ้น ตั้มและเอชะโงกหน้าเข้าไปดูอาการทันที

"เห้ย! จำชั้นได้ป่าว"ตั้มและเอเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

"จำได้ ตั้มลิซึ่มกะเอหน้าม่อ"ตั้มและเอหันไปมองหน้ากันแล้วพยักหน้าเหมือนรู้แล้วว่า จำได้แน่นอน

"สรุปคือ บีจำพิมพ์ไม่ได้...แย่จริงๆ"ตั้มพูดต่อพร้อมกับส่ายหน้า จากนั้นก็มองไปเห็นพิมพ์ที่ยังหน้าเศร้าหมองอยู่

"เอาน่ะ มันไม่แย่ขนาดนั้นซะหน่อย ยังรู้จักกันไม่ถึงเดือนเลย จะเล่าเรื่องอะไรให้ฟังก็ไม่ยาวมาก"เอกล่าวขึ้น จากนั้นพิมพ์ก็เดินออกจากห้องไป

"ไปไหนกันนะ ชั้นพูดไรไม่ดีไง"เอพูดต่อ เวลาผ่านไปถึงบ่ายโมงเศษ อรัญญาตื่นแล้ว แล้วก็ออกไปข้างนอกพร้อมกับวุฒฒิวัฒน์ ส่วนพิมพ์ยังไม่กลับเข้ามาในห้อง นลเปิดประตูห้องเข้ามา

"เป็นไงมั่งครับ"นลเอ่ยขึ้น

"นึกว่าจะไม่รู้ข่าวซะแล้วเจ้าหนู"ตั้มยิ้มแล้วพูดขึ้น

"แหม เพื่อนมันเยอะนะ อีกอย่าง...ผมไม่ใช่เจ้าหนูนะ"นลทำหน้าบึ้ง จากนั้นก็เดินออกไปยืนที่ระเบียง ตั้มเดินตามออกไป

"ระเบียงโรง'บาลนี่ผมชอบจริงๆ"นลเอ่ยขึ้น

"ที่บ้านไม่มีระเบียงรึไง"ตั้มถามกลับ

"มีแต่สกปรกจัด ไม่เคยเหยียบ"

"ขอเวลาซัก 5-10 นาทีนะครับ โทรศัพท์แปบนึง"จากนั้นตั้มก็เดินกลับเข้าไปในห้อง นลที่ยืนหน้าระเบียงหยิบโทรศัพท์ iPHONE 3G ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปที่เบอร์หนึ่ง ผ่านไปครึ่งนาทีนลก็วางสายลง จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในห้องเข้ามานั่งที่โซฟาแล้วก็กุมขมับ

"เป็นไรรึเปล่า"บีถามขึ้น

"เปล่าหรอก นึกเรื่องอดีตนิดหน่อย"นลตอบกลับ

"บางเรื่องมันก็ไม่น่าจำหรอกน้อง"เอที่นอนอยู่ตรงโซฟาโดยหันฝ่าเท้ามาทางนล นลมองหน้าเอ จากนั้นก็ลดสายตามามองฝ่าเท้าที่กระดิกไปมา เวลาผ่านไปถึงบ่ายสอง พิมพ์เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับพลอย

"พี่ต้าม"พลอยลากเสียงชื่อของตั้ม

"แกไม่สนใจคนความจำขาดช่วงมั่งเลยไงวะ"ตั้มพูดตัดทันที พลอยหยุดทันทีแล้วเดินมาหาตั้ม

"ตอนนั้น...หมอบอกว่าไง"บีถามขึ้น

"เรื่องไหนล่ะ"พิมพ์ถามกลับ

"ความจำชั้นไง ที่ว่าหายไปน่ะ"

"ก็ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งปีหรอก"บีพยักหน้าเบาๆ

"ถ้าชั้นความจำเสื่อมจริง มีเรื่องอะไรที่ชั้นยังไม่รู้อีกล่ะ"บีกวาดตามองคนในห้อง

"หลายเรื่องเลยล่ะ ไว้ตอนเย็นๆค่อยเล่านะ"พิมพ์พูดพลางยื่นมือไปกุมมือของบี

"เบื่อสวีทว่ะ"เอที่นอนอยู่เอ่ยขึ้น


Chapter 1 End....