จุดเริ่มต้นและจุดจบ

เนื้อเรื่อง

จุดเริ่มต้นของวันนี้                                    
+หมายเหตุ+
เนื่องจากเรื่องนี้มีสัญลักษณ์มากจึงต้องบอกไว้ก่อนครับ
-….- นี่คืออุปกรณ์หรือหัวข้อที่เรียน
<….>นี่คือตัวละครกำลังคิด
[……]นี่คือผู้เขียนได้พูดขึ้น
“….”นี่คือตัวละครกำลังพูด
แค่นี้แหล่ะครับขอให้อ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้ด้วยความสนุกนะครับจากผู้เขียนถึง
ผู้อ่านทุกท่านเลยครับ

“นาวินหนีไปเร็ว” เสียงชายตนหนึ่งตะโกนบอก
“ไม่!ผมจะอยู่กับพ่อ” นาวินตอบอย่างดื้อดึง แต่กระนั้นศัตรูก็
ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นสามนัดซ้อน และแล้ว ผู้เป็นพ่อก็ได้ เสียชีวิตลง
“พ่อ!!!” เสียงนาวินร้องอย่างขาดสติและ…
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง กระสินโดนขึ้นที่หัวไหล่ นาวินล้มลงหัวกระแทกที่โขดหิน เขาสลบไป…
เมื่อศัตรูตามมาถึง
“มันตายแล้วล่ะชูกิจ” เสียงชายอีกคนบอก
“บางทีนะ ไอ่หาญ เราน่าจะยิงซ้ำมันซะ” ชูกิจบอกอย่างกระหาย
“เฮ้ยบอกว่าพอก็พอสิ แกไม่เห็นรึไงกระสุนโดนเข้าที่หัวน่ะ” หาญบอก
“งั้นก็ตามใจแก กลับกันเหอะ” ชูกิจบอกอย่างเสียอารมณ์
นับเป็นความโชคดีของนาวินที่ชายทั้งสองคนเข้าใจผิด คิดว่ากระสุนโดนเข้าที่หัว
ชายทั้งสองจึงจากไป เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อเมื่อ1ปีก่อน ณ น้ำตกบัวตองในจังหวัด
เชียงใหม่  ไม่มีผู้เห็นเหตุการณ์นี้ แต่นาวินได้ถูกช่วยเหลือจากพลเมืองดีคนหนึ่ง  ภายหลังทราบว่าเป็นครูสอนโรงเรียนชื่อดัง แห่งหนึ่งพ่อของนาวินได้เสียชีวิตลง
ในภารกิจนี้...
[ อ้อ ผมลืมบอกอะไรไปอย่างหนึ่งอ่ะ พวกเขาทั้งสองคนเป็นสายลับ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้นาวิน พระเอกของเราได้ความจำเสื่อม]
ในขณะนี้นาวินไดย้ายไปอยู่กับญาติห่างๆที่เขาไม่รู้จักและญาติคนนั้นไม่ชอบนาวินแน่ๆ ทุกวี่ทุกวันเขาถูกป้าใช้ทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น
“ป้าแดงฮะผมทำงานเสร็จแล้วอ่ะ” นาวินบอกป้าของเขาซึ่งนั่งดูทีวีอย่างสบายใจป้าของเขารูปร่างเจ้าเนื้อ บ้าพลังนิดๆ   ตอนนี้เวลา1ทุ่มป้ากำลังนั่งดู แดจังกึม อยู่
“เออ เสร็จแล้วเอ็งก็ไปล้างห้องน้ำซะ แล้วก็ยกขวดน้ำดื่มขึ้นมาบนบ้านด้วย”ป้าสั่งโดยไม่หันมามอง นาวินรับคำแล้วไปทำงานที่ป้าสั่ง ปีนี้นาวินอายุ15ปีแล้วแต่เขาก็ไม่ได้ไปเรียนที่ไหน จนกระทั่งวันหนึ่ง ชายในชุดสูทสีขาว เดินเข้ามาเปลี่ยนชีวิตเขา
[ก็ใครจะเชื่อบ้างอ่ะครับว่าคุณกะลังล้างส้วมอยู่ดีๆจะได้ไปเป็นสายลับใช่มะ]
“คุณคือคุณนายสายฝนใช่ไหมครับ”ชายในชุดสูทถาม
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”น้ำเสียงของป้าบ่งบอกถึงความไม่ต้อนรับแขกของป้าตอบ
“ผมชื่อหมีขาวครับ”เขาพูดแนะนำตัว
“ต๊าย!!คนบ้าอะไร ชื่อหมีขาว” ป้าอุทาน[น่านอุทานไม่พอแอบหลอกด่าอีกตะหาก]
“มันเป็นฉายาครับ เพราะเราไม่สารถบอกชื่อจริงได้ ” หมีขาวบอก”ผมจะเข้าเรื่องเลยนะครับที่ผมมาวันนี้เพราะเรื่องนาวิน  เรื่องมันมีอยู่ว่า  อย่างที่คุณได้ทราบว่าพ่อของนาวินได้เสียชีวิตลงเป็นสายลับ เราจึงนำเขากลับไปยังฐาน เพื่อที่จะได้เสริมทักษะของเขาและเรียกความทรงจำเดิมกลับมา”
ป้าแดงที่นั่งฟังอ้าปากค้างทำหน้าเหยเก แบบไม่เชื่อหู ชายที่อยู่ตรงหน้า
“เอ่อ ผมรู้ว่าคุณไม่เชื่อแต่ช่วยตัดสินใจโดยไวครับ”
“ได้” ป้าตอบ [ทำไมตัดสินใจเร็วจังแฮะ]
“ทำไมฮะป้าป้าจะไม่ให้ผมอยู่ที่นี่เหรอ”นาวินที่แอบฟังมานานโพล่งขึ้นแล้วป้าก็พูดขึ้น
“ใช่ย่ะแกอยู่ไปก็ถ่วงฉันปล่าวๆ  แล้วเอ่อ คุณ หมีขาวจะเอาตัวมันไปเมื่อไหร่ล่ะ”
“ตอนนี้เลยครับ” หมีขาวตอบ
“ดี เยี่ยม วิเศษ” ป้าตอบสีหน้าเฉยเมย [แต่ในใจป้าแกคงตะโกนโห่ร้องตีลังการอบโลกไปแล้ว] นาวินรู้สึกเสียใจแต่เขาก็ไม่ได้แย้งอไรเพราะคิดว่าป้าคงมีเหตุผลของเขา
หมีขาวหันมาหานาวินและพูดกับเขา
“เธอจะไปกับฉันไหม”
“ครับ”นาวินตอบแล้ววิ่งไปเก็บของ [ก็โดนไล่แล้วนี่ จะหน้าด้านอยู่ได้ไง]
30นาทีต่อมา พวกเขาก็เริ่มออกเดินทางที่ๆพวกเขากำลังไป คือศูนย์บัญชาการ ซึ่งตั้งอยู่ในสลัมแห่งหนึ่ง และเมื่อทั้ง2มาถึง
“เอ่อ.. หมีขาวครับเรามาทำไมที่นี่” นาวินถาม
“เดี๊ยวเธอก็จะรู้เอง ”พูดเสร็จพวกเขาก็เดิน เข้าไปในร้านขายปาท่องโก๋ชื่อร้าน
น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋เฮียแชมป์
หมีขาวเดินไปคุยกับเจ้าของร้านว่า
“เฮียปาท่องโก๋2ตัวราดน้ำแดงด้วย” หมีขาวสั่ง
เจ้าของร้านชะงักนิดหนึ่งแล้วถามกลับ
“จะเอาน้ำอะไรดีหล่ะ”
“น้ำเป็ปซี่ดีกว่า เข้ากันดี” หมีขาวตอบ เฮียแชมป์พยักหน้าแล้วกล่าว
“เข้าไปเอาด้านหลังร้านนะ หยิบเอาเอง”
หมีขาวไม่พูด แค่พยักหน้าเรียกให้นาวินตามเขาไปด้านหลังร้าน เดินเข้าไป  พวกเขาพบบันไดวนเมื่อเดินไป3ก้าว บันไดก็เลื่อนลงไปเอง
“คุณหมีขาวฮะ ศูนย์บัญชาการอยู่ในที่แบบนี้เหรอฮะ
“ใช่แล้วหล่ะ เพื่อบังหน้าจะเข้ามาได้ต้องบอกรหัสผ่านแบบเมื่อกี้”
“หา!ไอ่ที่สั่งปาท่องโก๋ตะกี้เหรอฮะ” นาวินตกใจ หมีขาวยิ้มนิดๆแล้วพยักหน้า
“เอ้าถึงแล้ว เดี๊ยวเธอเข้าห้องสาขา 307 นะห้องนอนเธอเลขที่27 เข้าใจนะแล้วเจอกันตอนเย็น” หมีขาวบอก นาวินพยักหน้าแล้วเดินไป นาวินจะหันมาถามว่าเจอกันที่ไหน แต่เขาก็หายไปซะแล้ว…
เมื่อนาวินเดินเข้าไปเขาพบเด็กรุ่นเดียวกันนับร้อยหันมามองเขา
“เอ่อ… หวัดดีทุกคน” นาวินทัก แต่ไม่มีใครตอบเมินหน้าแล้วเดินต่อ[หยิ่งนักนะพวกนี้]
นาวินเดินหาห้องของตนแล้วเขาก็เจอ มันยากเกินบรรยายว่าเราได้ที่แบบนี้
[ขอให้นึกภาพตามด้วยนะงับ]
ภายในตกแต่งได้ลงตัวพรมปูทั้งห้องด้วยสีดำ ตัดกับผนังห้องสีครีม
เตียงน้ำนุ่มนิ่มชวนนอนในเตียงน้ำวินสังเกตเห็นปลาหางนกยูงหลากสี
ถัดจากเตียงเป็นสตูดิโอ โฮมเธียร์เตอร์ไว้ดูหนังฟังเพลง และทีวีจอแบนติดผนัง
เครื่องปรับอากาศ ห้องน้ำส่วนตัวมีน้ำอุ่น คอมพิวเตอร์จอLCD40นิ้วยี่ห้อสกายไลน์
[อยากได้ห้องแบบนี้จังง่ะ]
และนาวินก็ไปสะดุดกับสิ่งๆหนึ่งมันคือกล่องอลูมินัมสีฟ้ามีตัวหนังสือสีน้ำเงินเขียนว่า
-อุปกรณ์ และคู่มือสายลับ-
นาวินตื่นเต้นมากเขาพบว่ามีกุญแจที่เป็นรหัสตัวเลขอยู่5หลักเขาลองตัวเลขต่างๆ แต่ไม่เป็นผลตั้งแต่เบอร์โทรศัพท์ ยันวันเดือนปีเกิดแต่ก็ไม่เป็นผลแล้วเขาก็นึกขึ้นได้เขาลองใส่เลขสาขาและเลขห้องที่พยัคฆ์บอก คือ 30727 และ “กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก”
มันได้ผล นาวินเปิดกล่องเขาพบหนังสือเล่มหนึ่ง และของต่างๆมากมาย
“กริ๊ง------------------“เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นาวินลุกขึ้นไปรับ
“ฮัลโล นาวินนี่หมีขาวนะเดี๊ยว4โมง30 เธอไปที่ห้องโถงกลางนะ แล้วห้ามบอกชื่อจริงให้ใครทั้งนั้นเข้าใจนะ อ้อ อีกอย่างเธอเปิดกล่องได้แล้วใช่ไหมแผนที่อยู่ใน กล่องนั่นแหล่ะ แค่นี้นะ”
นาวินไม่ได้พูดอะไรเลย เขาวางหูแล้วดูนาฬิกา ตอนนี้4โมง25แล้วเขารีบหาแผนที่ทันทีแต่ไม่มีอันไหนมีวี่แววที่จะเป็นแผนที่เลย
นาวินก็เห็นร่องที่ฝากล่องเขาเปิดดูมีแผ่นอลูมิเนียมขนาด3*3นิ้วมีปุ่มอยู่3ปุ่มคือสีแดงสีเขียวและสีดำ เขากดปุ่มสีเขียวทันใดนั้นก็มีแผนที่แบบ3Dลอยขึ้นมา มันเขียนสถานที่ต่างๆแต่ไม่มีชื่อคนที่เดินอยู่ข้างนอกเลยนาวินปิดกล่องเขาวางแผนที่บนฝ่ามือแล้วถือเดินออกไป เมื่อนาวินวิ่งมาถึงห้องโถงกลางเขาถูกรุมมองอีกแล้วก็เขามาเป็นคนสุดท้ายนี่นะ[พระเอกต้องเด่นไว้ก่อนสิ]
“เอ่อ…ขอโทษครับ”นาวินพูดเก้ๆกังๆ [อายแน่ๆ]
“เข้ามานั่งเลย”ชายคนที่ยืนตรงกลางพูดแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ด้านหน้าสุด
นาวินต้องก้มตัวเดิน
“มากันครบซะที ฉันมีฉายาว่าหมาป่าขาวผู้หญิงที่ยืนพิงกำแพงชื่อ อินทรีดำ”หมาป่าขาวแนะนำ อินทรีดำพยักหน้านิกนึง
“และอีกคนคือสมิงคาล”หมาป่าขาวชี้ไปที่ชายที่นั่งหลับอยู่ด้านหลังสุด
“เอ่อ อะแฮ่มสมิงคาล”หมาป่าขาวเรียกเขาผ่านไมโคนโฟนที่ติดอยู่ข้างหู
สมิงคาลสะดุ้งตื่น
“เฮ้ย สมิงคาลมารายงานตัวแล้วครับผม”สมิงคาลรีบลุกทำถ้าเคารพ”อ่าวไม่ใช่แฮะ
คนรอบตัวหัวเราะครืน
“ฉันเป็นผู้อยู่สูงสุดในสาขา307นี้และจากนี้อินทรีดำจะบรรยายที่มาของที่นี่ให้ฟัง”
หมาป่าขาวบอก เป็นเวลา3ชั่วโมงที่ต้องนั่งฟังแม้ผู้บรรยายจะสวย น่ารัก เสียงไพเราะ
แต่เจ้าหล่อนไม่เคยยิ้มเลย แถมนัยตายังเย็นชาอีกต่างหาก
“เอาล่ะเรื่องสุดท้ายคือให้เปิดโน๊ตบุ๊คของตนเข้าโปรแกรมSPY KIDแล้วเข้าที่
ผู้สมัครฉายาพิมพ์ประวัติส่วนตัวแล้วจะได้ฉายาของตน แล้วมาลงทะเบียนที่ฉัน
10นาทีทุกคนต่างหาฉายาของตนสักพักก็มีเสียงหัวเราะบ้าง สบถบ้าง
[อยากรู้ไหมว่านาวินได้ฉายาอะไร ดูต่อเลย]
“ตื้ดๆๆ ไม่พบข้อมูล”นาวินอึ้งกิมกี่ เขารีบวิ่งไปบอกสมิงคาล
“ครูฮะ ผมไม่มีฉายาฮะ”นาวินบอกอย่างร้อนรน
“เป็นไปไม่ได้น่า”สมิงคาลพูดขณะดูที่จอของนาวิน เขารีบวิ่งไปที่หมาป่าขาวทันทีพูดคุยอย่างเงียบๆ หมาป่าขาวหันมามองนาวินแล้วพูดอีกสองสามคำ สมิงคาลเดินกลับมา
“คืองี้ฉันกับหมาป่าขาวได้ตกลงกันแล้วเขาจะตั้งฉายาให้เธอ”
“ครับ”นาวินตอบสั้นๆ ตื่นเต้นว่าจะได้ฉายาอะไร
“ฉายาเธอคือ สลอท”
“หา!!!จริงง่ะครู”
“เออดิ ครูว่ามันเท่ดีออกไม่เหมือนใครดี”สมิงคาลบอกยิ้มๆ
“ไม่มีใครอยากเหมือนมากกว่ามั้งครับ” นาวินสวน
“5555 ถูกของเธอไปลงทะเบียนได้แล้ว”สมิงคาลไล่
“จากนี้อีก2วันให้มาที่นี่อีก เวลาเดิมนะ การบ้านวันนี้ฉันขอให้เธอหาคู่หูมาอีก2คนแล้วใส่ชื่อลงในแผนที่โดยกดปุ่มสีดำค้างไว้แล้วพูดฉายาลงไป
ใครมีคู่หูแล้วก็ห้ามซ้ำนะ ไปได้”หมาป่าขาวกล่าว
นาวินวิ่งกลับห้องทันทีเขาพุ่งไปที่คอมทันทีเขาพบว่ามีตารางเรียนอยู่ในนั้นวิชาที่ต้องเรียนมี4วิชาดังนี้
วิชาการล้วงความลับภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ สอนโดยหมาป่าขาว
วิชาอุปกรณ์สายลับสอนโดย อินทรีดำ
วิชาการแฮ็กข้อมูลสอนโดย สมิงคาล
วิชาพละศึกษา สอนโดย หมีขาว
[วิชาอะไรวะเนี่ย]
นาวินหรือสลอทของเรา ปิดเครื่องแล้วเข้านอน
วันต่อมา
“เฮ้ย10โมงแล้วเหรอเนี่ย  สายตั้งแต่วันแรกเลยแฮะ”นาวินรีบแปลงฟันแล้ววิ่งออกจากห้อง แต่เขาก็ต้องวิ่งกลับมาเอาแผนที่และกล่องเมื่อนึกได้ว่าไม่รู้จักที่เรียน
เมื่อมาถึง
“มาสายนะ เหมาะกับฉายาไหมล่ะ”หมาป่าขาวติ
“ขะ ขอโทษครับ แฮ่ก แฮ่ก” นาวินตอบอย่างเหนื่อยๆ
“มารายงานตัวสิ”หมาป่าขาวบอก
“สลอทมารายงานตัวแล้วครับ”
“ดีไปเรียนได้ เปิดโน้ตบุ๊คดูเอาเอง”หมาป่าขาวบอก
นาวินเปิดดู ปรากฏหัวข้อที่ต้องเรียน-บุคคลผู้คิดค้นการล้วงความลับอย่างแนบเนียน-
นาวินนั่งอ่านได้พักหนึ่งเขาก็นึกได้ว่ายังไม่ได้คู่หู เขาเหลียวมองคนรอบข้าง ที่กำลัง
ขมักขะเม้น อ่านกัน นาวินคิดว่าเอาไว้ค่อยหาก็ได้ จนกระทั่ง…
“ฉันขอนั่งด้วยได้ไหมจ๊ะ”เสียงผู้หญิงที่หวานจับใจพูดขึ้นด้านหลังนาวินหันไปและ
[เอ่อ…ผมเป็นคนเขียนนะฮะคือแบบว่าเรื่องนี้ไม่ใช่รักน้ำเน่าหวานซึ้งจนจะอ้วก แบบที่สบตากันก็เจอรักครั้งแรกอะไรอย่างงั้น จึงไม่สามารถนำมาเขียนได้ ขอบคุณฮะ]
“ได้สิ เชิญเลย”นาวินชวน
“สวัสดีจ๊ะ ฉันมีฉายาว่า กระต่ายป่าจ๊ะ”ผู้หญิงที่มานั่งด้วยแนะนำตัว
“ผมฉายาคือสลอทฮะยินดีที่ได้รู้จัก”นาวินกล่าว
“ฉันู้แล้วจ๊ะออกจะดังนะ” เธอกล่าว พลางหัวเราะนิดๆ
“คุณเอ่อ…กระต่ายป่าครับผมขอเป็นคู่หูกับคุณได้ไหม”นาวินรุกก่อน
“ได้จ๊ะ”ว่าแล้วทั้งสองก็ใส่ชื่อของคนตรงหน้าลงในแผนที่ของตรง
แล้วก็มีจุดสีแดงกระพริบ เขียนว่ากระต่ายป่า
และก็ถึงเวลาเลิกเรียน
“การบ้านวันนี้ขอให้ทุกคนล้วงความลับของคู่หูมาคนละหนึ่งอย่างโดยไม่รู้ตัวไปได้”
นาวินอึ้ง เขาจะล้วงความลับจากสาวสวยคนนี้ได้อย่างไร
<ทำยังไงนาวิน นายต้องคิดให้ออกสิ>นาวินคิด
เขาหันไปมองกระต่ายป่าที่ไมีอาการใดๆ
“แล้วเจอกันที่ห้องเรียนต่อไปนะ”หญิงสาวกล่าว
“อืม  แล้วเจอกัน
นาวินลุกเดินไปเรียนวิชาอุปกรณ์สายลับต่อ และเมื่อมาถึง
“มาครบแล้วก็นำกล่องขึ้นมาวางแล้วเปิดซะ ทุกคนคงจะเห็นว่าจำนวนรหัสของแต่ละคนไม่เท่ากัน จะมีตั้งแต่2-6หลัก ไล่ไปตามความสามารถของตน”อินทรีดำกล่าว
“นำอุปกรณ์ชิ้นนี้ออกมา”ว่าแล้วเธอก็ชี้ไปที่แว่นตาสีดำที่เธอใส่
“มันคือแว่นตาที่เมื่อกดปุ่มที่ขาแว่นซ้ายจะเป็นแว่นอินฟาเรต
แต่หากหมุนขาแว่นด้านขวามันจะเป็นเรดาร์ติดตามซึ่งตัวสัญญาณคือสติกเกอร์หลากสีเหล่านี้ หาซื้อได้ที่ร้านค้าในสาขา307เท่านั้น”อินทรีดำอธิบาย
แล้วเวลาก็ล่วงเลยไป
“การบ้านวันนี้คือประดิษฐอุปกรณ์ช่วยเหลือมาคนละชิ้น พักได้”อินทรีดำกล่าวนาวินเจอกระต่ายป่าแล้ว เขาชวนเธอไปทานข้าวแต่พวกเขาก็ไปเห็นเหตุการณ์เข้า
เพราะมีสายลับฝึกหัดมุงกันมาก เขาจึงเดินไปดู
“เฮ้ย!! เดินเหยียบเท้าแล้วไม่ขอโทษเรอะ”ชายร่างสูงถามคนที่เตี้ยกว่า
“ขอโทษ”ว่าแล้วเขาก็เดินจากไป
“เดี๊ยวคิดว่าเรื่องจะจบเรอะ เช็ดซะใช้ลิ้นแกนั่นแหล่ะ”พูดจบเขาก็เอื้อมมือหมายคอของอีกฝ่ายแต่เขาคว้าได้แค่ลมเพราะชายอีกคนหายไปอยู่ด้านหลังเขาแล้วกล่าวว่า
“จะโดนตัวฉันยังเร็วไปร้อยปีเฟ้ย”พูดจบเขาก็ฟาดสันมือเข้าที่ท้ายทอย
จนชายร่างสูงสลบไป ผู้คนต่างปรบมือให้แล้วเดินจากไปรวมทั้งชายคนนั้นด้วย
“กระต่ายป่าฉันว่าเราได้คู่หูคนสุดท้ายแล้วล่ะ”นาวินบอก
“ฉันคิดว่าฉันเดาใจเธอ ออกนะไปสิ ชวนเลย”
นาวินใช้แผนไปนั่งกินด้วย
“นั่งด้วยดิที่อื่นเต็มแล้วน่ะ”นาวินเริ่ม แต่ทว่าอีกฝ่าย
ไม่แม้แต่เงยหน้ามามองยังนั่งกินต่อไป  [หยิ่งอ่ะดิ]
“นายไม่ตอบฉันถือว่านายตกลงนะ”ว่าแล้วเขาก็นั่งลง[พระเอกหน้าด้านนิดนึง]
อีกฝ่ายชำเลืองเล็กน้อยแล้วกินข้าวมันไก่ต่อไป
“หวัดดี ฉันมีฉายาว่าสลอทแล้วนี่คือ กระต่ายป่า”นาวินทัก แต่อีกฝ่ายก็ยังเงียบ
“นี่ๆนายมีคู่หูรียังฉันเป็นกับนายได้มะ ครบสามคนพอดี”นาวินยังรุกต่อ
แต่ก็เหมือนเดิมเงียบ ชายคนนั้นลุกออกจากโต๊ะไป นาวินผิดหวัง
แต่แล้วชายคนนั้นหลังจากเดินได้3ก้าวก็หยุด หันหลังให้แล้วกล่าวว่า…
“ฉัน…มีฉายาว่า พยัคฆ์ขาว”พูดจบเขาก็เดินจากไป[หยั่งกะพระเอกมิวสิก]
ในที่สุดนาวินก็มีคู่หูครบถ้วน
[ต้องขออภัย เนื่องจากกระดาษหมดจึงขอเล่าเรื่องย่อลงอีก]
เป็นเวลา5ปีหลังจากที่เรียนมาพวกเขาทั้ง3ได้เข้าขากันอย่างดี
กระต่ายป่าโตไปสวยขึ้นมากเป็นสมองให้กับทีม
พยัคฆ์ขาวก็บู๊เก่งขึ้นโดยเรียนวิชา CQGเป็นวิชาที่ต่อสู้ด้วยมือปล่าว
ส่วนพระเอกของเราได้ใช้อุปกรณ์สายลับถนัดทางด้านปลอมตัวและขโมยความลับ
ทั้งที่จริงเขาไม่ถนัดเลย จนทั้งสามได้รับฉายาว่า
“สามอสูรแห่ง307”
“สลอท พยัคฆ์ขาว ผู้บัญชาการเรียกตัว” กระต่ายป่าบอก
“อืม”สลอทตอบ พยัคฆ์ขาวพยักหน้า และไปหาหมาป่าขาวทั้ง3คน
“ก๊อกๆๆ”
“เข้ามาได้” เสียงหมาป่าขาวเรียก
“สวัสดัครับ/ค่ะ”เสียงดังขึ้นจากสลอทและกระต่ายป่าส่วนพยัคฆ์ทำท่าเคารพ
“นั่งสิ”หมาป่าขาวชี้ที่เก้าอี้แล้วกล่าวต่อ”พวกเธคงทราบว่าหลังจากอายุ20ปีทางเราก็จะมีภารกิจให้ทำพวกเธอจะรับหรือไม่ก็แล้วแต่”เขามองหน้าทั้ง3คนที่ยังนั่งนิ่ง
“ดีมาก ไม่แสดงความรู้สึกคือกฎพื้นฐานของสายลับ”หมาป่าขาวชมแล้วกล่าวต่อ
“ภารกิจที่ฉันจะให้ทำคือ ปลอมตัวเข้าไปในบริษัททำความสะอาด
แล้วหาข้อมูลมาที่จริง แล้วเป็นที่ขายอาวุธปืน พวกเธอต้องล้วงข้อมูลมา
โดยไม่ให้จับได้ และทำลายอาวุธพวกนั้นซะ”หมาป่าขาวเงียบไป
“พวกเธอ…จะรับภารกิจนี้ไหม”
พวกเขามองหน้ากัน ดวงตาเป็นประกายที่ฉายแววตื่นเต้นเขากล่าวพร้อมกันว่า
“รับครับ/รับค่ะ”