คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : VII
เสียสะอื้นไห้อนัวเล็ัระมไปทั่วทั้ห้อว้า ม่านน้ำาลอเ็มสอหน่วยาที่แ่ำ ทัศนียภาพเบื้อหน้าถูบบันมอเห็นไม่่อยั มือเล็พยายามทั้ทุบทั้ีอแร่อานยอลัปึปั แู่เหมือนว่านัวเล็ที่แสนะอ่อนแออย่าแบฮยอนไม่อาะใ้แรสู้ับานยอลไ้เลยแม้แ่น้อย ริมฝีปาหนาประบปาูบับปาเล็แถมยัพยายามะแทรลิ้นเ้าไปเ็บเี่ยววามหอมหวาน้านในโพรปาแ่็ไม่เป็นผลเมื่อแบฮยอนหันหน้าหลบหนีทุิริยาารระทำ
“อย่าทำ ฮึ--อย่าทำแบบนี้!” แบฮยอนสะอื้นไห้ อทีเถอะ อให้เาหลุพ้นาบุลที่แสนอันรายอนนี้ทีเถอะ
“ลัวรึไ”
“..ฮึ!!”
“มันไม่มีอะไรน่าลัวหรอเ็น้อย” น้ำเสียทุ้ม่ำถึแม้ะฟัูอบอุ่นในทีแรแ่มันลับเป็นวามอบอุ่นที่แฝไว้้วยยาพิษ “มันะมี็แ่เรื่อสนุๆ เท่านั้นแหละีไม่ีมึอาะิใในรสรัูนลืมไม่ลเลย็ไ้”
“ไม่นะ!!” แบฮยอนยับหนีมือหยาบที่ลูบไล้ใบหน้าที่หวานอย่าหลใหล
“หึ” ริมฝีปาหยัยยิ้มอย่าพอใในวามพยศอนัวเล็เพราะวันนี้ะไ้เริ่มบรรเลบทรัับนที่เฝ้ามอมาเนิ่นนาน
“ผม--เลียุ ฮึ!!”
“หึ! เลียูให้ถึวันสุท้ายอีวิมึเลยนะ แบฮยอน!” แบฮยอนไ้แ่นอนนิ่ๆ มอนที่ทาบทับายอเาอยู่ในเมื่อเลี่ยไม่ไ้็้อฝืนใำยอมให้นรหน้าทำร้ายนว่าะพอใ สะอื้นไห้นัวโยน อนนี้แรทั้หมทั้มวลที่มีมันหายไปราวับถููพลัายไม่เหลือแม้แ่ะิ้นหรือมันอาะเป็นผลพวาารำยอมให้นใร้ายระทำามใอบ
านยอล่อยๆ ประรอนัวเล็ึ้นมา้าๆ ่อนะ่วยถอเสื้อแ็เ็หนัสีำมันออแบฮยอนไม่ไ้่อ้านลับันแล้วนัวเล็ลับยอมให้านยอลปลเปลื้ออาภร์อออย่า่ายาย
ร่าสูปลายามอนัวเล็ที่เบี่ยหน้าหลบไม่สบาัน แบฮยอนนอนร้อไห้นิ่ๆ ไม่ยับาย ไม่ัืนใๆ ทั้สิ้น
“หยุไ้มั้ยานยอล ไ้โปร--หยุเถอะนะ” นัวเล็อ้อนอ แม้ลึๆ ะรู้ว่าพูไป็เท่านั้นานยอลไม่ยอมปล่อยเหยื่อในมือไป่ายๆ
“หุบปาสัที” านยอล่อยๆ หยัายึ้นนั่รอมทับนัวเล็ที่่วเอว เสื้อแนยาวัวหนาับเสื้อยืบาๆ บนัวอานยอลถูถอออทีละิ้น เผยให้เห็นล้ามหน้าท้อเป็นมัเรียัวสวย
“ุทำแบบนี้ผมไม่มีวันที่ผมะรัุ ำ--”
“ที่ริูไม่ไ้อ้อนวอนอวามรัามึเลยแม้แ่รั้เียว” มือหนาลูบวนที่หน้าท้อแบนราบผ่านสาบเสื้อยืัวบา่อนะใ้ปลายนิ้วเี่ยวเปิมันออ้าๆ น้ำเสียทุ้ม่ำนี้มัน่าเลือเย็นบาิใอแบฮยอนเหลือเิน “มึไม่้อมารัู็ไ้แ่มึยอมเป็นอูนเียว็พอ”
มือหนาลูบหน้าโรหน้าหวานอแบฮยอน ปาเ็าบน้ำาให้อย่าอ่อนละมุนหาแ่สิ่ที่ร่าสูทำในอนนี้แบฮยอนลับิว่ามัน้อแฝไป้วยยาพิษที่่อยๆ ออฤทธิ์สร้าวามเ็บปวให้แบฮยอนในภายหลั
“เอาเลยสิ ทำนว่าุะพอใ ยัไผม็ไม่มีทาเลืออยู่แล้ว” น้ำเสียเรียบนิ่อนัวเล็บ่บอให้รู้ว่าำยอมแล้วึ่ทุอย่า ถ้าานยอลยาะทำอะไร็ทำ อยาะลแรลอารม์รุนแรแ่นี้็ทำ
ในเมื่ออยู่ในำมืออหมาป่าถ้าไม่ยอมศิโรราบมัน็้อายเพื่อเป็นอาหารให้ับมัน
“ิว่าูไม่ล้าทำอย่านั้นหรอ!!”
านยอลระาเสื้อาวบานาวิ่นหลุิมือ ายาวเผยประัษ์่อหน้าหมาป่านที่ระหายเ็ส์ในำืนนี้ นัยน์าสีเียวอมเทาเพลิเพลินับายสวยสอส่อมอทุอนุอผิวาวละเอีย แบฮยอนยันอนนิ่ไม่สะทสะท้านแม้ทรวทรอ์เอวและผิวายาวๆ ะโว์เ่น่อสายา้ำยัปลุเร้าอารม์ิบในายอหมาป่าหนุ่มอี่าหา านยอล้มลุไ้้นอาว สูมลิ่นฟีโรโมนทีู่เหมือนว่า่วนี้ะถูปล่อยออมาแรว่าปิหลายเท่าัว
“อ่าา” แบฮยอนนอนนิ่ ่มใัวเอไม่ให้เผลอเ้าสู่ห้วออารม์ แ่สุท้ายลับหลับาพริ้มยามที่ริมฝีปาหยัลาผ่านที่ลาไหล่อย่าแผ่วเบา ปลุเร้าวามเสียว่านในายเล็ออมาทีละนินนัวเล็เลิบเลิ้มอย่าไม่รู้ัว แ่ยัไม่ทันที่ะสุสมนหูาฝ้าฟา ริมฝีปาหนาที่บเม้มนเิรอยบน้นอาวทำเอาแบฮยอนสะุ้สุัว “อ้ะ!! ไม่--อย่าันะ”
“หึ”
“อร้อ อย่าัอผม” แบฮยอนั้นเสียสะอื้น ้อนสายาทีุ่้มไป้วยหยาน้ำามอานยอลที่ผละออไป “ผมยอมุทุอย่าแล้วแ่ไ้โปร..อย่าัผม”
เาแพ้สายาเิอออ้อนอแบฮยอนเหลือเิน ไหนะริมฝีปาที่แบะลล้ายเ็น้อยที่ำลัะอแนั้นอี..เายอมรับว่าโรธที่แทอูมายุ่ับแบฮยอนแ่มันไม่ใ่เรื่อที่ถู้อใ่ไหมหาเาะมาลแรระบายอารม์ใส่แบฮยอน
านยอลผิเอเาไม่น่าปล่อยให้โทสะมันเือาลนเผลอทำรุนแรนานี้
ทั้ๆ ที่านยอลเป็นอัลฟ่าที่มีสิทธิ์ที่ะ่มแหบัับิใโอเม้าที่อ่อนแอให้ยินยอมทุอย่ายัไ็ไ้ เพราะยัไพวอ่อนแอพวนี้็ไม่มีทาสู้หมาป่าที่แ็แรเยี่ยอัลฟ่าไ้ แ่านยอลเลือที่ะไม่ทำเ่นนั้นเพราะเาอยารัใรสัน้วยหัวใและอยาให้ใรนนั้นรัเา้วยหัวใเ่นัน
แม้ะไม่รู้วิธีารเ้าหา ไม่รู้วิธีารเี้ยวพาราสี ไม่รู้วิธีารพูาหว่านล้อมเอาอเอาใเ่ อาะเป็นผลพวมาาารที่เาอบเ็บัวอยู่นเียวถึแม้ะไปๆ มาๆ ระหว่าปราสาทในมิิโลอหมาป่าับฤหาสน์หลัามในมิิโลอมนุษย์็าม านยอลเอ็ไม่เยออไปเรียนรู้ ไม่เยผูสัมพันธ์ไมรีับใรหน้าไหนนอานในฝูนระทั่เลือในายมันแพล่านีิ้นเพราะ้อารู่รอมาสืบทอทายาท
..และู่รอนนั้นือแบฮยอนโอเม้าัวน้อยที่เาเลือให้มาเป็นู่ีวิเียู่เาไปลอาล
ถ้าานยอลรู้ัวิธีารเ้าหานอื่นๆ มาว่านี้เา็อยาะสร้าวามทรำีๆ ในอนพบับรั้แรับแบฮยอนให้อีนไ้ำมันไปเาะพยายามทำมันให้ี ไม่ใ่ารเ้าไปลวนลามเาทาายเเ่นืนแรที่เราไ้พบัน
“เธอไม่เ้าใอะไรเลยริๆ” านยอลลุึ้นยืน้าโฟาบุนวมเามอร่าเล็ที่เนื้อัวสั่น ร่าสูมอโอเม้าัวน้อยที่นอนเปลือยท่อนบน ใบหน้าอาบไป้วยาบน้ำาที่แห้ั อารม์โมโหในายที่มี่อนหน้านี้มลายหายไปลับเหลือแ่เพียอารม์วาม้อารที่ถูายหยาบปลเปลื้อออมาาภายในที่สั่สมมานานเป็นร้อยๆ ปี
านยอลเอ็ไม่เยสมสู่ับหมาป่าหรือมนุษย์นไหนมา่อน
มือหยาบ้อนเอาโมเม้าัวน้อยึ้นมาแนบอในท่าเ้าาว ่วบนที่ถูปลเปลื้อผ้าออนเปลือย เนื้อแนบเนื้อสัมผัสผิวอุ่นร้อนอันและัน
“ห้อนอนอยู่ทาไหน”
“.....”
“ัวเธอไม่ไ้เบาอย่าที่ินะแบฮยอน” านยอลพูเสีย่อย เา้มลมอนัวเล็ทีุ่หน้าเาับแผอแร่ รอยยิ้มอบอุ่นเผยึ้นบนใบหน้าม แบฮยอนน่ารัเสมอและวามน่ารันี้มัน่วยล่อมให้านยอลเป็นนใเย็นลเสมอเมื่อถูอารม์โทสะเ้ารอบำ “ห้อนอนอยู่รไหน”
แบฮยอนี้ไปยัประูห้อที่มีอัษรัว B ิแปะไว้หน้าห้อ ไม่รู้ว่าานยอลำลัะทำอะไร..แ่อนนี้แบฮยอนยอมานยอลหมแล้ว
ไม่อยาสู้ไม่อยาัืนเพราะรู้ว่า่อให้สู้หรือัืนไปเท่าไหร่็ไม่รอพ้นำมืออานยอล..
..อัลฟ่านนี้ยิ่ผีเ้าผีออ เี๋ยวีเี๋ยวร้ายนแบฮยอนเอ็ามอารม์ไม่ทันเ่นัน
โอเม้าน้อยถูวาลบนเียนอนว้า แ่ยัไม่ทันที่ะไ้ยับหนีไปไหน ร่าายให่อใรบาน็ามลมานอน้าๆ แถมยัใ้สอแนให่โอบรัร่าายอแบฮยอนเอาไว้อย่าแนบแน่น
ทุสัส่วนในร่าายแนบิิัน มันแนบิันนแบฮยอนไ้ยินเสียลมหายใอานยอลแถมยัไ้ยินเสียัหวะารเ้นอ้อนเนื้อในอ้า้ายที่เ้นแรและรัวเร็วนั้นอี
“อโทษนะที่ทำให้ลัว”
“.....”
“ัน..ไม่ไ้ั้ใะทำแบบนั้นอย่าโรธันไ้มั้ย”านยอลระับอ้อมแนให้แน่นึ้น วามรู้สึผิที่ทำให้แบฮยอน้อลัวทุรั้ที่เอัน ลัวทำให้แบฮยอนไม่พอใที่เาทำอะไรามใัวเอแถมยัมาลไม้ลมือเือบทำรุนแรอี..ลัวแบฮยอนะโรธแล้วหนีไปอี
“แบฮยอน--”
"ออไปาห้ออผม ออไปไลๆ!"
"อย่าไล่ันเลย..อร้อเถอะนะ ันไม่อยาอยู่ไลาเธออีแล้ว"
"….."
"ันะเื่อฟัเธอทุอย่า ันะไม่ทำให้เธอลัว ันสัา..แ่ไ้โปรอย่าไล่ันอย่าโรธ--"
“พอสัที ผมะนอนแล้ว” แบฮยอนพูัแถมยัยับิ้นออาอ้อมแนอานยอลแ่็ไม่เป็นผล “ปล่อยผม้วย..ผมอึอั”
“อบัน่อน..อบันว่าเธอะให้ันอยู่ับเธอและเธอ็ไม่ไ้โรธัน”
“ผมโรธุ!”
“.....”
“ุทำนิสัยแย่ๆ แบบนั้นับผมไ้ยัไ!!” แบฮยอนวาเสียลั่นพร้อมทุบไหล่แร่อนที่โอบอเาเอาไว้แน่น
“อโทษ” านยอลพู ในใอเาอนนี้เ็มไป้วยวามรู้สึผิ “ันรู้ว่าันไม่วรทำแบบนั้น..แ่อนนั้นันโมโหนุมัวเอไม่ไ้"
“.....”
“อนนั้นที่ันบอว่าันไม่ไ้้อารวามรัาเธอ--” านยอลพูเสียเบา เาปล่อยให้นัวเล็ทุบีเานว่าะพอใแ่เาะไม่ยอมปล่อยให้แบฮยอนหลุออาอ้อมแนนี้เ็า “เธอรู้มั้ยว่าที่ริแล้ว ัน้อารมันมาแ่ไหน”
“.....”
“ันอยาให้เธอรัันเหมือนที่ันรัเธอ”
“.....”
“อย่าเลียันเลยนะแบฮยอนอย่าไล่ให้ันไปไหนเลยนะ”
ปั!!
านยอลสะุ้มอบานประูที่ถูปิระแทใส่หน้าอัวเอเมื่อรู่
โนไล่ออมาาห้อะแล้ว..
ร่าสูเินเ้าไปใล้บานประูห้อนอนนั้น แนบหน้าเ้าับประู่อนะพูเสียัพอให้อีน้านในไ้ยิน “ันอโทษ เธอะไม่โรธันใ่มั้ย”
“…..”
“แบฮยอน--”
“หยุพูสัทีผมะนอน!”
“.....”
“ผมใหุ้อยา็ไ้ ไม่้อพูอะไรอีแล้ว! ผมะนอนเ้าใไหม”
านยอลยิ้มว้าอย่าน้อยๆ เ้า็ะไ้อยู่ับแบฮยอนแล้ว
“เ้าใแล้ว” านยอลพูเสียเบา่อนะยืนมอบานประูห้อนอนที่มีรูปอัษรัว B แปะไว้ที่หน้าห้อ
ท้อฟ้ายามรารีมอาบานหน้า่ารระเบียออนโใลารุเมือที่เ็มไป้วยแสสีเสียวุ่นวาย านยอลทอสายามอวันทร์สีนวลที่่ำืนนี้มันเปล่แสสว่าสู้ับเสียไฟนีออนมาสีบนิน
ทั้ๆ ที่เป็นันทร์วเียวันแท้ๆ แ่ทำไมวามรู้สึที่มอมันอนนี้่าแ่าไม่เหมือนเิม
านยอลเินลับมาหยุยืนอยู่ที่หน้าบานประูบานเิม ป่านนี้น้าในะหลับไปแล้วหรือยันะ
“หลับแล้วหรอ” านยอลพูเสียเบาแนบิบานประูห้อนอน “เธอหลับแล้วใ่มั้ยแบฮยอน
ไม่มีเสียอบรับลับมาแม้แ่เสียเียว..แบฮยอนะหลับไปแล้ว ป่านนี้โอเม้าัวน้อยอเาะนอนหลับปุ๋ยุัวอยู่บนเียนอนอุ่นๆ แสนสบายนั้นแล้ว
“ฝันีนะ..แบฮยอน”
ร่าายสูให่ลับลายร่าเป็นหมาป่านสีำสนิทในาสีเียวอมเทายัทอมอไปยับานประู่อนะทิ้ายลนอนหมอบอยู่หน้าประูห้อนอนบานนั้น
ลมหายใผ่อนเ้าออสม่ำเสมอมิ่เ้าสู่ห้วนิทรา ฝันียามหลับใหลเมื่อภาพในฝันมีายละเอียอนัวเล็ำลัอิแอบแนบอับเาท่ามลาแสันทร์ในืนวันเพ็
เราูบัน้วยวามรัที่มี่อันอยู่เ็มอ..่าเป็นฝันียิ่ว่าืนไหนๆ เสียอี
ืนนั้นว่าแบฮยอนะหลับ็เือบะรุ่สา เสียพูเบาๆ อานยอลที่พูอยู่หน้าประูเาไ้ยินมันทุำพู
านยอลนี่มันผีเ้าผีออริๆ เี๋ยวีเี๋ยวร้ายเี๋ยว็ลายเป็นนอบอุ่นปาหวานนน่าลุ่มหล..
แบฮยอนื่นมาอีที่ในอนเ็โมเ้าเพราะเสียเรียเ้าอโทรศัพท์ที่แผเสียร้อลั่นัรบวนเวลานอนทั้ๆ ที่เพิ่ะนอนไปไ้ไม่ี่ั่วโมเอนะ
“ฮัลโหล..”
( แบฮยอนผมแทอูนะรับ )
"อ่า..แทอู" แบฮยอนระพริบาปริบๆ ไล่วาม่วให้ออไป่อนะลุึ้นยืนเ็มวามสู ่อนะเินไปหยิบผ้าเ็ัวึ้นมาผาที่ไหล่ เายัอยู่ในสพาพเปลือยท่อนบนและอนนี้็่วนอนมาๆ
หึ..เพราะใรล่ะ ็เพราะานยอลนั่นแหละที่ึเสื้อเานารุยไม่มีิ้นีแบบนี้! แถมยัเ้ามาวนสมอให้้อิมานนอนไม่หลับ
( ผมโทรมารบวนเวลานอนุรึเปล่ารับ ) เสียาปลายสายัึ้นมาอีรั้ระหว่าที่แบฮยอนำลัะเินออไปเปิประูห้อนอนอัวเอ
"ไม่รับผมื่นพอ--เฮ้ย!!"
ทันทีที่เปิประูออ ภาพอหมาป่าร่าสูนเือบเท่าประูห้อนอนอแบฮยอนำลันั่มอเาแถมยัส่ายหาุิเป็นหมาน้อยโลสใส แบฮยอนใร้อลั่นนแทบะปล่อยโทรศัพท์ให้หลุมือ
( มีอะไรรึเปล่ารับ )
"ปะ--"
"โฮ่" านยอลส่เสียัั้ใให้นที่แบฮยอนุย้วยมันไ้ยินเสียเสียอเา แบฮยอนลระับโทรศัพท์ลใ้มือปิลำโพเอาไว้่อนะมอานยอลที่อยู่ในร่าอหมาป่าพร้อมส่เสียุๆ นหมาป่าัวให่หูหน้าหอยไปในทันที
"นี่านยอล!! ุะเสียัทำไม!" ถ้าเิแทอูรู้ึ้นมาว่าในห้ออเาอนนี้มีหมาป่าัวให่ยัษ์อยู่ะแย่ แบฮยอนใ้นิ้วี้หน้าอานยอลเป็นเิปรามให้หมาป่าัวร้ายอย่าแผฤทธิ์ึ้นมาอี เรื่อเมื่อืนเายัไม่หายโรธถ้าล้าทำอะไรผิอีนิานนี้ไ้เห็นีันแน่
"นั่อยู่นิ่ๆ ไปเลย ไม่มีอะไรหรอรับผมใิ้เยๆ" ประโยแรนัวเล็พูับหมาป่าัวให่ส่วนประโยหลัเาพูับนในปลายสายพร้อมส่เสียหัวเราะเบาๆ
( อ่า..แ่ผมไ้ยินเสียหมาเห่านะรับเมื่อี้ )
"ุหูฝาไปแล้ว ห้อผมไม่มีหมาสัหน่อย" แบฮยอนพูพร้อมหัวเราะยิ้มๆ เาทิ้ัวลนั่บนโฟาัวว้า พลันสายาลับมอไปเห็นหมาป่าสีำที่นอนหมอบับพื้นแถมยัมอมาทาเา้วยสายาหอยๆ ่าเถอะหน่า..อย่าไปสนใเลยแบยอน็แ่หมาหอยัวนึเท่านั้น
( เมื่อวานที่ผมพูไว้ว่าอยาใหุ้พาไปเที่ยวอีวันนี้ ลุว่ามั้ยรับ )
"ผม.."
"หิ"
เฮ้อ..แล้วทำไมานยอล้อมาราหิมๆ ทำาเศร้า้อนมอเาอยู่ที่เิมแบบนั้น้วย พอผมหันไปสบา นัยน์าสีเียวอมเทา็เหลือบมอไปทาอื่น ให้ายเถอะหน่า..เ้าหมาป่าัวนี้ำลัะสื่ออะไรันแน่
"เอ่อือ..แทอู..ที่ริผมยัไม่แน่ใว่าะว่ารึเปล่า" แบฮยอนพูทั้ๆ ที่สายายัมอานยอล "รับ..ยัไเี๋ยวผมโทรบอุอีทีนะรับ"
วาสาย่อนะโยนโทรศัพท์ลไปที่เบานั่้าๆ สายายัับ้อหมาป่าที่ำลัแสอาารเหาหอยออมาอย่าเห็นไ้ั
“หลบาทำไม” แบฮยอนพูและนั้น็ทำให้านยอลหันวับมา้อา่อาฟัน่อฟัน็แบฮยอน! ถึแม้ภาพายผิวาวๆ อแบฮยอนะล่อาล่อใ็เถอะนะ! แล้วทำไมเ้าโอเม้าัวน้อย้อโป๊ท่อนบนเินโทๆ ออมาแบบนี้้วย :(
"ทำไม้ออยู่ในร่าอหมาป่า อย่าเห่าเียวนะ!!"
เสียุๆทอแบฮยอนทำเอาานยอลสะุหมาป่านำที่ำลัอ้าปาเรียมะส่เสียอบแ่็ถูห้ามไว้เสีย่อน นัวเล็ี้หน้าทำท่าุ ถ้าเาเผลอหลุร้อส่เสียเห่าออไปแม้แ่นิเียววันนี้โนไล่ออไปนอนเฝ้าหน้าห้อแน่ๆ
"ุเห่ามาผม็ฟัไม่รู้เรื่อหรอ แล้ว็ห้ามเห่า้วย เี๋ยว้าห้อไ้ยินเาไปบอทาอนโึ้นมาผมแย่แน่ๆ เาไม่ให้เอาสัว์เลี้ยมาเลี้ยบนอนโ"
"แ่ันไม่ใ่สัว์เลี้ย"
"แ่เมื่อีุ้อยู่ในร่าอหมาป่า แถมยัเห่าอี!"
"ัน--"
"อย่ามาเถียผม!!"
"ะ--รับ"
"ผมใหุ้อยู่ที่นี่ไ้ แ่ไม่ไ้หมายวามว่าุะทำอะไรามใัวเอไ้นะานยอล" แบฮยอนนั่ไว่ห้าออพิหลัลับโฟามอานยอลเปลือยท่อนบนไม่่าาเาที่ยืนพิำแผอยู่ไม่ใล้ไม่ไล "บ้านผมอผมและุ้อทำามถ้าหาุอยาอยู่ับผม"
"….."
"้อแร ุไม่มีสิทธิ์เ้าไปในห้อนอนอผม"
"แบฮยอน..เธอทำแบบนี้แล้วันะนอนรไหน"
"เรื่ออุ..ถ้ารับไม่ไ้็ลับป่าไป" แบฮยอนเิาใส่ ในเมื่อยาอยู่้วย เาะยอม็ไ้ แ่านยอล้อทำามอเาอย่าเร่ั อนนี้แบฮยอนำลัลายเป็นนที่อยู่เหนือว่าอัลฟ่าหมาป่าัวนี้..
..เาเป็นโอเม้าทีุ่มอัลฟ่าไ้ เ๋เป็นบ้า
ที่ยอมไม่ไ้หมายวามว่าเปิใยอมให้ัหรืออุ้มท้อให้ทายาทอานยอลหรอนะ..เมื่อืนเ้านอนิทั้ืนที่ปารับำให้านยอลยอมอยู่้วยแ่ที่ยอมเนี่ย็เพราะว่าอย่าน้อยๆ านยอล็อาะเป็นไม้ันหมาป่าัวอื่นๆ ไม่ให้เ้ามายุ่ับเาไ้ไม่มา็น้อย
"้อสอ ห้ามลายร่าเป็นหมาป่า"
"อันนี้ทำไ้"
"ี ทำัวีๆ แบบนี้ให้ลอ"
"้อสาม ห้ามเ้ามาอผม ้อนี้ห้ามๆๆๆ ห้ามเ็า ห้ามูบ ห้ามหอม ห้ามแะัวผมแม้แ่นิเียว ห้ามัผม้วย " ้อนี้้อห้ามอย่าเร่ั ้อห้ามโยเ็าถ้าปล่อยเลยามเลยมีหวัานยอลไ้ทำามในเรื่อ้อเลยเถิไปไล แน่ๆ
"้อนี้ยามาเลยนะแบฮยอน"
"ยายัไุ็้อทำ" แบฮยอนบอ "ผมยัไม่ไว้ใุ ไม่เลยสันิเียว"
"็ไ้ ันะทำามแ่มีอยู่สอสามเรื่อที่ันอยาะบอเธอ"
"....."
“อย่าแรเวลาันโมโห โรธ หรือลั่ลิ่นฟีโรโมนรุนแรันะุมอารม์ัวเอไม่่อยไ้ เหมือนเมื่อืน..ถ้าเิเรื่อแบบนั้นึ้นอีให้หาทาเอาัวรอเ้าห้อไปแอบไป่อนที่ไหน็ไ้”
“พูเหมือนผมรอาุไ้่ายๆ”
“เอาหน่า..รอไม่ไ้็แ่เสร็ัน”
“านยอล!!”
านยอลหัวเราะยิ้มๆ เามอนัวเล็ที่ทำาเียวปัใส่อย่าุ แ่ในวามิมันลับเป็นภาพทีุ่ไ้น่ารัะยิ่ว่าลูหมาป่าอนเพิ่เิที่พยายามะู่ศัรูให้ลัว
"แล้วเธอรู้เรื่ออาารฮีทอัวเอมั้ย?"
แบฮยอนพยัหน้า "็รู้บ้านิหน่อย"
"ันะอธิบายให้ฟั็แล้วัน" านยอลเินเ้ามาใ้ลแบฮยอนนิหน่อย่อนะหยุยืนอยู่รหน้าแบฮยอน แ่ใล้ันนิเียวนัวเล็็้อาเม็ะแล้ว านยอลไ้แ่ยิ้มอยู่ภายในใ่อนะอธิบายให้แบฮยอนฟั นัวเล็ไ้แ่พยัหน้าฟัอย่าั้ใ และนั้นมัน็โรเป็นภาพที่แสนะน่ารัในาอานยอล
"ฮีทแระเิเมื่ออายุรบ 20 ปีบริบูร์ อนนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว"
"19 ปีแล้ว อี 4 วันะรบ 20 "
"....."
"ทำไมเหรอ ผม็แ่ะปล่อยฟีโรโมนแรว่าปิ" แบฮยอนเยหน้ามอานยอลอย่าสสัย อายุรับ 20 ปีเา็แ่ะปล่อยฝีโรโมนออมารุนแรถ้าถึ่วเวลานั้นริๆ เา็ะเ็บัวอยู่แ่ในห้อไม่ออไปไหน็น่าะไม่เป็นอันรายแล้วมั้ แล้วทำไมานยอล้อทำหน้าลืนไม่เ้าลายไม่ออ้วย
านยอลย่อัวลนั่ยอๆ เยหน้ามอนัวเล็ที่้มลมอเา ถือวิสาสะแห้อที่สามโยารุมมือเล็เอาไว้แน่นและนั้น็โนมอแบฮยอนทำาเียวใส่อีแล้ว
"ฟันะแบฮยอน อัลฟ่าทุัวะเ้าสู่่วิสัเพื่ออบสนออาารฮีทอพวโอเม้า" านยอลพู้วยน้ำเสียริั "และอนนั้นลิ่นอเธอมันะยั่วยวนอัลฟ่าทุนที่ไ้ลิ่น เพราะเธอยัไม่ถูีราเป็นเ้าอลิ่นอเธอะอบสนอับอัลฟ่าทุัว แ่เมื่อไหร่็ามที่เธอถูีราลิ่นอเธอะไม่อบสนอับอัลฟ่าัวไหนนอเสียาู่อเธอ"
านยอลพูทั้ๆ ที่ยั้อาอแบฮยอนอยู่ ั่ววูบเาเห็นในาใสอแบฮยอนำลัแสวามลัวออมา ไม่รู้ว่าลัวโนอัลฟ่าัวอื่นๆ รุมัหรือลัวโนเาัันแน่
“ุ..”
“ันะไม่ัเธอ” นิ้ว้อยอานยอลยื่นไปหน้าอแบฮยอน เาอยาให้แบฮยอนเื่อใ ในเมื่อเาบอว่าไม่็ือไม่ ถ้าแบฮยอนไม่้อารเาะไม่ทำ แ่ออย่าเียวอย่าไล่ันไปไหน็พอ แบฮยอนยนิ้ว้อยึ้นเี่ยว้อยอานยอลเป็นารสัา้วยารระทำ และวาาำพู
"สัาับผมแล้วนะานยอล..ุ้อทำามสัา”
“ันสัา”
“.....”
"แล้วอีอย่าที่ันอยาะบอ.." านยอล้อเม็เ้าไปในวาอแบฮยอน่อนะพูึ้นเสียเบา "อาารฮีทมันไม่ไ้ปล่อยแ่ลิ่นฟีโรโมนออมารุนแรหรอนะ แ่โอเม้าัวนั้นะมีวาม้อารทาเพศสูว่าธรรมาหลายเท่า ทั้ระสับระส่าย โหยหาอยามีเ็ส์นเนื้อัวสั่น ถึแม้ใลึๆ อาะไม่้อาร็ามแ่ร่าายอเธอมันะไม่ฟัสมอมันะทำามวาม้อารอเธอ"
"….."
"เมื่อืนนั้นมาถึ อยู่ในทีที่ปลอภัย ุมสิอัวเอให้มั่น อย่าวอแว"
"…..."
"ในืนนั้นันเออาะุมัวเอไม่อยู่น้อทำร้ายเธอ็ไ้" านยอลุมมืออแบฮยอนไว้แน่น เาลัวว่าะทำร้ายแบฮยอนนนัวเล็หมวามไว้เนื้อเื่อใเา
านยอละไม่่มเห ไม่สั่หรือบัับให้แบฮยอน้อมาเป็นอัวเอแ่านยอละใ้ใเพื่อแลใอแบฮยอนให้ไ้ ไม่ว่ามันะยาหรือนานแ่ไหน็าม
“ันอยาให้เธอรู้..”
“......”
“ันรัเธอริๆ ไม่ใ่แ่วาม้อารที่อยาะรอบรอ แ่หัวใอันมันรัเธอั้แ่วันแรที่เอันแล้ว”
? cactus
ความคิดเห็น