ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น
เสียงเครื่องดูดฝุ่นเก่าคร่ำครึดังลั่นบ้านทั้งสองชั้นที่ดูเก่าพอๆกัน เด็กหญิงลืมตาโพลงบนเตียงของตัวเอง เธอขยับตัวลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนอย่างเกียจคร้าน แต่ก็นั่นแหละ การข่มตาหลับทั้งที่เสียงเครื่องดูดฝุ่นยังดังกระหึ่มบ้านอยู่แบบนี้เป็นเรื่องยากกว่าอีก
\"แม่!!.....เบาๆหน่อย.....จะนอน!!\" เด็กหญิงตะโกน ด้วยความดังขนาดนี้ คนข้างล่างคงได้ยินชัดเจนโดยไม่ต้องเงี่ยหู แล้วก็ตามคาด เสียงอวยพรแหลมๆของแม่ดังแทรกเสียงเครื่องดูดฝุ่นขึ้นมาถึงข้างบนอย่างไม่ขาดสาย เด็กหญิงเหลือบมองนาฬิกาปลุกที่เจ้าตัวไม่เคยใช้ เช้าแล้ว ถ้าไม่ลุกตอนนี้เธอต้องไปโรงเรียนสายโดยไม่ต้องสงสัย
เด็กหญิงจัดการแต่งตัวอย่างลวกๆ เดินลงบันไดไปที่โต๊ะอาหาร เสียงเครื่องดูดฝุ่นกับเสียงอวยพรของแม่ยังดังไม่ขาด เด็กหญิงลอยหน้าทำเป็นหูทวนลมตามเคย
\"แม่ขา....\" เสียงหวานๆดังมาจากที่โต๊ะกินข้าว \"พอเถอะค่ะ...ริสะลงมาแล้วนี่นา....\"
ริสะหันไปยิ้มหวานให้เจ้าของเสียง ฮิเมะพี่สาวของเธอเอง ฮิเมะแต่งเครื่องแบบนักเรียนม.ปลายเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งกินข้าวอย่างเรียบร้อย ฮิเมะสวย สวยสะอาดสะอ้านไปทั้งตัว ผมสีน้ำตาลยาวเหยียดตรงถึงกลางหลัง เวลายิ้มก็เห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ ตากลมโตสีเดียวกับผมเป็นประกาย ผิวขาวละเอียดเหมือนนางแบบโฆษณาสบู่
\"เจ้าหญิง.....ตื่นนานแล้วเหรอ....\" ริสะทักพี่สาวเสียงหวานพลางมองฮิเมะอย่างเคลิบเคลิ้ม
\"เค้าไม่ขี้เซาเหมือนริสะนี่นา......\" แม่พูดเสียงแหลม \"หัดดูตัวอย่างพี่เค้าซะบ้างสิ....ให้ตายเถอะ พี่น้องกันแท้ๆ...\"
ริสะหรี่ตาลงอย่างเบื่อหน่าย ป่วยการหันไปเถียง....
\"แล้วดูสิ แต่งตัวอะไรแบบนี้เนี่ย...\" แม่ดึงเสื้อยืดของริสะเบาๆ แต่เสื้อยืดเจ้ากรรมกลับทำท่าเหมือนจะขาด \"กางเกงขาสั้นเสื้อยืดอย่างงั้นเหรอ ก็รู้หรอกว่าโรงเรียนประถมไม่ต้องแต่งเครื่องแบบน่ะ แต่หัดใส่กระโปรงบ้างจะได้มั้ย... แล้วไอ้สเก็ตบอร์ดน่ะเลิกเล่นซะที...เป็นเด็กผู้หญิง เล่นอะไรอย่าให้มันโลดโผนมากสิ\"
\"แม่ค๊ะ....\" ฮิเมะปรามเบาๆอย่างสุภาพ \"น้องยังเด็กนะคะ ซนบ้างจะเป็นอะไรไป....\"
\"ช่ายๆ.....ไม่เห็นเป็นไรเลย....\" ริสะหันไปพยักหน้าอย่างแข็งขัน
\"แต่นี่มันเกินเด็กแล้วนะฮิเมะ...ดูสิ\" แม่ลากริสะเข้ามาใกล้ \"เนื้อตัวมีแต่แผล แม่พบอาจารย์ที่ปรึกษาไม่ต่ำกว่าสี่ครั้งต่อเดือน แล้วเพราะอะไรรู้มั้ย เรื่องเดิมๆ ทะเลาะวิวาทใช้กำลัง รึไม่ก็แกล้งอาจารย์รึเพื่อนในชั้น..\"
ริสะก้มมองตัวเอง ความจริงก็ไม่ผิดไปจากแม่ว่าเท่าไร ทังแขนขาหน้าตาเต็มไปด้วยทั้งแผลเก่าแผลใหม่ บ้างก็แปะพาสเตอร์ไว้ ตั้งแต่หัวจรดเท้าสิ่งที่แสดงความเป็นเด็กผู้หญิงมีสิ่งเดียว คือผมยาวสีเดียวกับผมพี่สาวที่ถูกรวบแกละไว้สองข้างอย่างลวกๆ ริสะเกาแก้มเบาๆที่แผลที่ถูกปิดพาสเตอร์ไว้ เธอได้แผลนั้นมาตอนไปตีกับรุ่นพี่ม.ต้นเมื่ออาทิตย์ก่อน
\"เด็กผู้หญิงน่ะ...พอโตขึ้นก็จะรักสวยรักงามเองล่ะค่ะ....\" ฮิเมะพูดพลางยันตัวลุกขึ้น
\"เจ้าหญิง จะไปแล้วเหรอ\" ริสะ ขยับเข้าไปใกล้ ทุกครั้งฮิเมะจะรอเธอเพื่อไปโรงเรียนด้วยกัน
\"พี่มีสอบเช้าน่ะจ้ะ....\"
\"ไปด้วย....จะไปด้วย...\" ริสะวิ่งฉิวไปหยิบกระเป๋าสะพายกับสเก็ตบอร์ดคู่ใจ
\"เออจริงสิ...ฮิเมะ...\" แม่พูด \"เย็นนี้กลับเร็วหน่อยนะ...แม่จะพาไปดูตัว...\"
ตาคู่สวยของฮิเมะเบิกกว้าง ริสะถึงกับร้องเสียงหลง
\"อะไร!!.....ใคร!!....เจ้าหญิงจะดูตัวกับใคร....\" ริสะพูดรัว เธอทั้งหวงทั้งห่วงพี่สาว จะยิ่งกว่าห่วงตัวเองด้วยซ้ำ
\"เดี๋ยวก็รู้เอง...\" แม่พูด
.....................................................................................................................
เวลาเช้าเดียวกันในอพาร์ตเม้นหรูหราห้องหนึ่งย่านใจกลางเมือง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังขดตัวอย่างสบายอารมณ์ใต้ผ้าห่มหนา ทั้งห้องกรุ่นไปด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศราคาแพง เขาเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงอย่างอ้อยอิ่ง เหลือบมองเวลาแวบเดียว เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นบิดขี้เกียจรับวันใหม่อย่างเบื่อหน่าย แล้วหันไปปลุกหญิงสาวที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันข้างๆ
\"ริเอะ....ผมไปเรียนนะ...\" เขากระซิบ หญิงสาวพึมพำไม่ได้ศัพท์พลางยกมือขึ้นขยี้ตา เธอส่งยิ้มหวานให้ทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่
\"นานๆจะเจอกันสักที....อยู่นานๆหน่อยสิ....ทาคายะ ...\" ริเอะพูดเสียงเบา
ทาคายะหัวเราะในลำคอกับความขี้เซาของสาวเจ้า นึกอยากจะแกล้งกระชากผ้าห่มออกเหมือนกัน แต่เขาเองก็รู้ดี ใต้ผ้าห่มนั่นริเอะแต่งตัวไม่เรียบร้อยแค่ไหน
\"ผมต้องไปเรียน....เดี๋ยวเวลาเรียนไม่พอ...ซ้ำชั้นมาตั้งปีแล้วนะครับ....\" เขาอ้อน
ริเอะตวัดแขนทั้งสองไปรอบคอทาคายะ แล้วเอียงคอมองอย่างอารมณ์ดี
\"มัวแต่อยู่กับมอเตอร์ไซค์แล้วก็สาวๆล่ะสิ.....เลยไม่มีเวลาเรียนม.ปลายน่ะ...\" ริเอะพูด
\"ผมไม่มีเวลาว่างเหมือนริเอะนี่ครับ......\" เขาพูดพลางแกะมือที่โอบรอบคอเขาอยู่อย่างสุภาพ เขาก้มลงไปจูบแก้มริเอะเบาๆ \"ผมไปนะ.....\" เขาลุกออกไป ริเอะค้อนตามหลัง ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนต่อ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ทาคายะผิวปากออกมาจากห้องอย่างสบายอารมณ์พลางจัดผมที่ถูกรวบเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง ผมของทาคายะเป็นสีดำสนิทยาวพอสมควร ซึ่งทำให้หน้ารูปไข่ของเขายิ่งดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปอีก รวมกับรูปร่างผอมบางนั่นแล้ว เขาดูแทบจะไม่ต่างจากหญิงสาวเลยที่เดียว
แตนิสัยของเขานั้นไม่ได้เฉียดใกล้ความเรียบร้อยเหมือนลักษณะภายนอกเลย ทาคายะเป็นหัวหน้าแก็งซิ่งที่มีชื่อเสียง ชื่อ\'ไฮเวย์ บัน\'(กระต่ายไฮเวย์) เขาถูกกล่าวขานว่าโหดและเก่งเป็นอันดับต้นๆของพวกนักเลงด้วยกัน แถมยังขึ้นชื่อในเรื่องความเจ้าชู้อีกต่างหาก ซึ่งข่าวลือพวกนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับความจริงมากนัก
เขาเดินมาที่รถชอปเปอร์คู่ใจจอดอยู่พลางควานหากุญแจในกระเป๋า แต่เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันเพราะมือไปเกี่ยวเอามือถือติดขึ้นมาด้วย เขากดเบอร์ศูนย์ฝากข้อความ เสียงหวานๆของโอเปอร์เรเตอร์ดังลอดออกมา
\"คุณมี........12.....ข้อความใหม่.....\"
ทาคายะกดเลือกฟังทันทีด้วยความเคยชิน เสียงใสๆลอดออกมา
\"ฮัลโหล...ทาคามูระคุง นี่มาริกะนะ...ทำไม่โทรมาเลยล่ะ...ชั้นน่ะนะ...รอ....\" ทาคายะกดฟังข้อความต่อไปทันทีโดยไม่รอให้จบ
\"ฮัลโหล....ทาคาจัง นี่....อาสึกะจ้ะ....\"
\"ทาคายะ...นี่มิสึกินะ...\"
\"ฮาย....นี่ริโอะ....\"
ทาคายะกดข้ามข้อความไปจนเกือบสิบ
\"ฮัลโหล....ลูกพี่..นี่ผมยูโตะนะ...ไอ้รุ่นน้องที่มันเปรี้ยวๆน่ะ รุ่นพี่อิวาเซะจัดการไปแล้ว แล้วอย่าลืมประชุมแก็งพรุ่งนี้ล่ะ อ้อ...พ่อพี่โทรมาย้ำเรื่องดูตัวน่ะ บอกว่าเย็นนี้ที่ภัตตาคารโรงแรมรอยัล อย่าสายด้วย...แค่นี้นะลูกพี่ แล้วค่อยเจอกันที่โรงเรียน...บาย\"
ทาคายะวางหูแล้วยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า เขาขึ้นนั่งมอเตอร์ไซค์แล้วสตาร์ทเครื่อง หยิบหมวกกันน๊อกมาใส่พลางคิดถึงหน้าคู่ดูตัวของเขาที่เห็นในรูป ตอนแรกทาคายะก็ออกอาการไม่พอใจเรื่องดูตัว แต่พอเห็นหน้าหญิงสาวคนนั้นแล้วเขาก็เปลี่ยนความคิดทันที หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลคนนั้นที่สวยสะอาดเหมือนลูกผู้ดี ถ้าสวยขนาดนี้ล่ะก็ ลองคบดูไม่เห็นเป็นไร เบื่อแล้วค่อยเลิกก็ได้
เขาอมยิ้มอย่างครึ้มอกครึ้มใจพลางออกรถออกไปสู่ถนนใหญ่...........
.................................................................................................................
\"แม่!!.....เบาๆหน่อย.....จะนอน!!\" เด็กหญิงตะโกน ด้วยความดังขนาดนี้ คนข้างล่างคงได้ยินชัดเจนโดยไม่ต้องเงี่ยหู แล้วก็ตามคาด เสียงอวยพรแหลมๆของแม่ดังแทรกเสียงเครื่องดูดฝุ่นขึ้นมาถึงข้างบนอย่างไม่ขาดสาย เด็กหญิงเหลือบมองนาฬิกาปลุกที่เจ้าตัวไม่เคยใช้ เช้าแล้ว ถ้าไม่ลุกตอนนี้เธอต้องไปโรงเรียนสายโดยไม่ต้องสงสัย
เด็กหญิงจัดการแต่งตัวอย่างลวกๆ เดินลงบันไดไปที่โต๊ะอาหาร เสียงเครื่องดูดฝุ่นกับเสียงอวยพรของแม่ยังดังไม่ขาด เด็กหญิงลอยหน้าทำเป็นหูทวนลมตามเคย
\"แม่ขา....\" เสียงหวานๆดังมาจากที่โต๊ะกินข้าว \"พอเถอะค่ะ...ริสะลงมาแล้วนี่นา....\"
ริสะหันไปยิ้มหวานให้เจ้าของเสียง ฮิเมะพี่สาวของเธอเอง ฮิเมะแต่งเครื่องแบบนักเรียนม.ปลายเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งกินข้าวอย่างเรียบร้อย ฮิเมะสวย สวยสะอาดสะอ้านไปทั้งตัว ผมสีน้ำตาลยาวเหยียดตรงถึงกลางหลัง เวลายิ้มก็เห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ ตากลมโตสีเดียวกับผมเป็นประกาย ผิวขาวละเอียดเหมือนนางแบบโฆษณาสบู่
\"เจ้าหญิง.....ตื่นนานแล้วเหรอ....\" ริสะทักพี่สาวเสียงหวานพลางมองฮิเมะอย่างเคลิบเคลิ้ม
\"เค้าไม่ขี้เซาเหมือนริสะนี่นา......\" แม่พูดเสียงแหลม \"หัดดูตัวอย่างพี่เค้าซะบ้างสิ....ให้ตายเถอะ พี่น้องกันแท้ๆ...\"
ริสะหรี่ตาลงอย่างเบื่อหน่าย ป่วยการหันไปเถียง....
\"แล้วดูสิ แต่งตัวอะไรแบบนี้เนี่ย...\" แม่ดึงเสื้อยืดของริสะเบาๆ แต่เสื้อยืดเจ้ากรรมกลับทำท่าเหมือนจะขาด \"กางเกงขาสั้นเสื้อยืดอย่างงั้นเหรอ ก็รู้หรอกว่าโรงเรียนประถมไม่ต้องแต่งเครื่องแบบน่ะ แต่หัดใส่กระโปรงบ้างจะได้มั้ย... แล้วไอ้สเก็ตบอร์ดน่ะเลิกเล่นซะที...เป็นเด็กผู้หญิง เล่นอะไรอย่าให้มันโลดโผนมากสิ\"
\"แม่ค๊ะ....\" ฮิเมะปรามเบาๆอย่างสุภาพ \"น้องยังเด็กนะคะ ซนบ้างจะเป็นอะไรไป....\"
\"ช่ายๆ.....ไม่เห็นเป็นไรเลย....\" ริสะหันไปพยักหน้าอย่างแข็งขัน
\"แต่นี่มันเกินเด็กแล้วนะฮิเมะ...ดูสิ\" แม่ลากริสะเข้ามาใกล้ \"เนื้อตัวมีแต่แผล แม่พบอาจารย์ที่ปรึกษาไม่ต่ำกว่าสี่ครั้งต่อเดือน แล้วเพราะอะไรรู้มั้ย เรื่องเดิมๆ ทะเลาะวิวาทใช้กำลัง รึไม่ก็แกล้งอาจารย์รึเพื่อนในชั้น..\"
ริสะก้มมองตัวเอง ความจริงก็ไม่ผิดไปจากแม่ว่าเท่าไร ทังแขนขาหน้าตาเต็มไปด้วยทั้งแผลเก่าแผลใหม่ บ้างก็แปะพาสเตอร์ไว้ ตั้งแต่หัวจรดเท้าสิ่งที่แสดงความเป็นเด็กผู้หญิงมีสิ่งเดียว คือผมยาวสีเดียวกับผมพี่สาวที่ถูกรวบแกละไว้สองข้างอย่างลวกๆ ริสะเกาแก้มเบาๆที่แผลที่ถูกปิดพาสเตอร์ไว้ เธอได้แผลนั้นมาตอนไปตีกับรุ่นพี่ม.ต้นเมื่ออาทิตย์ก่อน
\"เด็กผู้หญิงน่ะ...พอโตขึ้นก็จะรักสวยรักงามเองล่ะค่ะ....\" ฮิเมะพูดพลางยันตัวลุกขึ้น
\"เจ้าหญิง จะไปแล้วเหรอ\" ริสะ ขยับเข้าไปใกล้ ทุกครั้งฮิเมะจะรอเธอเพื่อไปโรงเรียนด้วยกัน
\"พี่มีสอบเช้าน่ะจ้ะ....\"
\"ไปด้วย....จะไปด้วย...\" ริสะวิ่งฉิวไปหยิบกระเป๋าสะพายกับสเก็ตบอร์ดคู่ใจ
\"เออจริงสิ...ฮิเมะ...\" แม่พูด \"เย็นนี้กลับเร็วหน่อยนะ...แม่จะพาไปดูตัว...\"
ตาคู่สวยของฮิเมะเบิกกว้าง ริสะถึงกับร้องเสียงหลง
\"อะไร!!.....ใคร!!....เจ้าหญิงจะดูตัวกับใคร....\" ริสะพูดรัว เธอทั้งหวงทั้งห่วงพี่สาว จะยิ่งกว่าห่วงตัวเองด้วยซ้ำ
\"เดี๋ยวก็รู้เอง...\" แม่พูด
.....................................................................................................................
เวลาเช้าเดียวกันในอพาร์ตเม้นหรูหราห้องหนึ่งย่านใจกลางเมือง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังขดตัวอย่างสบายอารมณ์ใต้ผ้าห่มหนา ทั้งห้องกรุ่นไปด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศราคาแพง เขาเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงอย่างอ้อยอิ่ง เหลือบมองเวลาแวบเดียว เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นบิดขี้เกียจรับวันใหม่อย่างเบื่อหน่าย แล้วหันไปปลุกหญิงสาวที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันข้างๆ
\"ริเอะ....ผมไปเรียนนะ...\" เขากระซิบ หญิงสาวพึมพำไม่ได้ศัพท์พลางยกมือขึ้นขยี้ตา เธอส่งยิ้มหวานให้ทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่
\"นานๆจะเจอกันสักที....อยู่นานๆหน่อยสิ....ทาคายะ ...\" ริเอะพูดเสียงเบา
ทาคายะหัวเราะในลำคอกับความขี้เซาของสาวเจ้า นึกอยากจะแกล้งกระชากผ้าห่มออกเหมือนกัน แต่เขาเองก็รู้ดี ใต้ผ้าห่มนั่นริเอะแต่งตัวไม่เรียบร้อยแค่ไหน
\"ผมต้องไปเรียน....เดี๋ยวเวลาเรียนไม่พอ...ซ้ำชั้นมาตั้งปีแล้วนะครับ....\" เขาอ้อน
ริเอะตวัดแขนทั้งสองไปรอบคอทาคายะ แล้วเอียงคอมองอย่างอารมณ์ดี
\"มัวแต่อยู่กับมอเตอร์ไซค์แล้วก็สาวๆล่ะสิ.....เลยไม่มีเวลาเรียนม.ปลายน่ะ...\" ริเอะพูด
\"ผมไม่มีเวลาว่างเหมือนริเอะนี่ครับ......\" เขาพูดพลางแกะมือที่โอบรอบคอเขาอยู่อย่างสุภาพ เขาก้มลงไปจูบแก้มริเอะเบาๆ \"ผมไปนะ.....\" เขาลุกออกไป ริเอะค้อนตามหลัง ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนต่อ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ทาคายะผิวปากออกมาจากห้องอย่างสบายอารมณ์พลางจัดผมที่ถูกรวบเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง ผมของทาคายะเป็นสีดำสนิทยาวพอสมควร ซึ่งทำให้หน้ารูปไข่ของเขายิ่งดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปอีก รวมกับรูปร่างผอมบางนั่นแล้ว เขาดูแทบจะไม่ต่างจากหญิงสาวเลยที่เดียว
แตนิสัยของเขานั้นไม่ได้เฉียดใกล้ความเรียบร้อยเหมือนลักษณะภายนอกเลย ทาคายะเป็นหัวหน้าแก็งซิ่งที่มีชื่อเสียง ชื่อ\'ไฮเวย์ บัน\'(กระต่ายไฮเวย์) เขาถูกกล่าวขานว่าโหดและเก่งเป็นอันดับต้นๆของพวกนักเลงด้วยกัน แถมยังขึ้นชื่อในเรื่องความเจ้าชู้อีกต่างหาก ซึ่งข่าวลือพวกนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับความจริงมากนัก
เขาเดินมาที่รถชอปเปอร์คู่ใจจอดอยู่พลางควานหากุญแจในกระเป๋า แต่เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันเพราะมือไปเกี่ยวเอามือถือติดขึ้นมาด้วย เขากดเบอร์ศูนย์ฝากข้อความ เสียงหวานๆของโอเปอร์เรเตอร์ดังลอดออกมา
\"คุณมี........12.....ข้อความใหม่.....\"
ทาคายะกดเลือกฟังทันทีด้วยความเคยชิน เสียงใสๆลอดออกมา
\"ฮัลโหล...ทาคามูระคุง นี่มาริกะนะ...ทำไม่โทรมาเลยล่ะ...ชั้นน่ะนะ...รอ....\" ทาคายะกดฟังข้อความต่อไปทันทีโดยไม่รอให้จบ
\"ฮัลโหล....ทาคาจัง นี่....อาสึกะจ้ะ....\"
\"ทาคายะ...นี่มิสึกินะ...\"
\"ฮาย....นี่ริโอะ....\"
ทาคายะกดข้ามข้อความไปจนเกือบสิบ
\"ฮัลโหล....ลูกพี่..นี่ผมยูโตะนะ...ไอ้รุ่นน้องที่มันเปรี้ยวๆน่ะ รุ่นพี่อิวาเซะจัดการไปแล้ว แล้วอย่าลืมประชุมแก็งพรุ่งนี้ล่ะ อ้อ...พ่อพี่โทรมาย้ำเรื่องดูตัวน่ะ บอกว่าเย็นนี้ที่ภัตตาคารโรงแรมรอยัล อย่าสายด้วย...แค่นี้นะลูกพี่ แล้วค่อยเจอกันที่โรงเรียน...บาย\"
ทาคายะวางหูแล้วยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า เขาขึ้นนั่งมอเตอร์ไซค์แล้วสตาร์ทเครื่อง หยิบหมวกกันน๊อกมาใส่พลางคิดถึงหน้าคู่ดูตัวของเขาที่เห็นในรูป ตอนแรกทาคายะก็ออกอาการไม่พอใจเรื่องดูตัว แต่พอเห็นหน้าหญิงสาวคนนั้นแล้วเขาก็เปลี่ยนความคิดทันที หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลคนนั้นที่สวยสะอาดเหมือนลูกผู้ดี ถ้าสวยขนาดนี้ล่ะก็ ลองคบดูไม่เห็นเป็นไร เบื่อแล้วค่อยเลิกก็ได้
เขาอมยิ้มอย่างครึ้มอกครึ้มใจพลางออกรถออกไปสู่ถนนใหญ่...........
.................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น