เป็นอะไรที่บรรยายได้ไม่ถูก...
ทั้งข้อมูล สาระ พล็อต ฮากระจาย หวาน
มันเป็นอะไรที่คนอื่นทำไม่ได้เลย ที่จะเอาทุกอย่างมารวมกันได้ลงตัวที่สุด
กลายเป็นผลงานที่ดีเยี่ยมให้ได้ติดตามแบบนี้

บางครั้งเหมือนจะทะลึ่ง แต่ก็เป็นการ 'ทะลึ่งอย่างแนบเนียน'
ขอบคุณที่ทำให้เราได้รู้เรื่อง ข้าว ที่กินเข้าไปทุกวันมากขึ้นนะคะ
( ข้าวจากเรื่องนี้คงหวานน่าดู อิอิ )

เป็นนิยายที่ต้องใช้เวลาในการรวบรวมข้อมูลมาก รายละเอียดเยอะ

แต่อ่านแล้วก็ไม่มีเบื่อ รู้สึกสนุก ขำ ไปพร้อมๆกับหมูหัน

เรื่องนี้ต้องซูฮกให้ IVORY แล้วล่ะค่ะ ผสมผสานทั้งสาระทั้งความฮาเข้าด้วยกันได้แบบนี้ นับถือจริงๆ

ปล.1 อ่านรอบแรกเอาแค่ฮา อ่านรอบสองเริ่มทำตามเฮียเซเว่นแล้วค่ะ ( ติดแต่เรื่องนอนดึกนี่ล่ะ...เหอๆ)

ปล.2 ท้ายเรื่องรู้สึกเฮียเราหื่นแตกไปหน่อยป่าวคะ ? ดู..เอ่อ.. ขาวสะอาดมาทั้งเรื่อง จู่ๆก็ป้ายสีแดงใส่ซะงั้น แต่ก็หนุกดีค่ะ หลายรสชาติดี

ใสๆ แอบหื่นนิดๆ แต่ก็สมเด็กดี ปกติจะเห็นเด็กสิบหกปีในนิยายแก่แดดเกินวัย แต่หมูแดงนี่.. หุๆ อนุรักษ์นิยมดีเหมือนกัน

ชอบของ IVORY ทุกเรื่องเรยค่า มีความฮา บ้า อยู่ในตัว ส่วนผสมชั้นยอดที่ไม่ต้องปรุงแต่งเพิ่ม โอ้ว จอร์จ ! มันเจ๋งมาก

เก่งมากเลยนะคะ ขนาดว่าเลิฟซีนไม่ได้อะไรมาก แต่เราก็สัมผัสถึงความหอมหวานในตัว แบบว่าอ่านแล้วรู้สึกอุ่นๆ หวานๆในใจ แต่ก็นั่งหัวเราะไปด้วย แถมยังหักมุมจบอีกต่างหาก

อยากถามคนแต่ง ... คิดได้ไงคะ ? มุกนี้ 555

อย่าหายหน้าไปนานเลยนะ อยากให้ตีพิมพ์ต่อมากๆๆๆๆๆ
ไรเตอร์สู้ๆนะค้า

อ่ะแฮ่ม...หลังจากอ่านโดยไม่ได้เม้นมาจนตอนปัจจุบัน (32-50%)
ไหนๆก็ขอมาเขียนคำวิจารณ์ให้สักนิด
เราไม่ใช่นักวิจารณ์อะไร แต่จะขอกล่าวในฐานะนักอ่านธรรมดาคนหนึ่ง

ภาษาที่เขียนถือว่าโอเค บทบรรยายดี
แต่...มันตงิดนิดๆน่ะค่ะ เรื่่องของเหตุผลการกระทำของตัวละครในแต่ละตอน
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเลยว่า เหตุผล องค์ประกอบในการหลงเสน่ห์นางเอกในตัวละครแต่ละตัวมันเบาไป ทั้งชาเรย์ ทั้งเซนติมุท กระทั่งฟาโรห์เอง เรายังตะขิดตะขวงใจเลย ว่าทำไมจึงละเว้นโทษ...คนเป็นจ้าวไม่น่าตัดสินใจแบบนี้ แล้วหลายคนก็ผ่อนปรนให้ในฤทัยตั้งแต่แรก จนรู้สึกว่าเธอพิเศษเกินไป (หรือนักเขียนต้องการให้เหมือนคำสาปฟาโรห์ อันนี้ข้าน้อยก็ไม่แน่ใจนัก)


คาแรกเตอร์ของในฤทัย แม้จะเขียนไว้แต่แรกว่าเป็น จอมแก่น แต่ในสายตาเรา กลับรู้สึกว่า มันแอบเว่อร์นะ เข้าใจว่าเป็นสาวแกร่ง ห้าว แต่การกระทำหลายครั้งก็ไม่สมควร(มีชีวิตรอด) เดิมพันหลายครั้งของเธอดูเสี่ยง แล้วไม่ได้คิดมาก จนเหมือนเด็ก ไม่แปลกใจว่าทำไมฟาโรห์ถึงไม่เชื่อ
บางทีคาแรกเตอร์ ในฤทัย มันก็ขัดแย้งกันเอง...พูดยากแฮะตรงนี้

นักเขียนเขียนฉากซึ้งได้ดี แต่ฐาน เหตุผลอะไรบางทีก็เบาจนมัน"ไม่ถึงที่สุด"
โดยรวมก็ถือว่าสนุกใช้ได้เลยค่ะ (ชอบสิงโตแฮะ น่ารัก)
ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะคะ ถ้านักอ่านคนใหม่เข้ามาอ่านก็อย่าเพิ่งเอาไปตัดสินเรื่องทั้งเรื่อง หรือนักเขียนเองก็อย่าใจเสียนะ เราหวังให้พัฒนา ใช้สำหรับตอนรีไรท์ส่งสนพ. :))

อ่านเรื่องนี้แล้ว รู้สึกความโลลิค่อนพุ่งกระฉูด =.,=

ชอบกามเทพน้อย ทั้งตอนเด็กทั้งตอนโต ดูมีเอกลักษณ์ดี
โมโม่ก็ฮาซะ ถ้าคุณเธอจะติงต๊องได้ขนาดนี้ ( เป็นนางเอกหนึ่งในไม่กี่คนที่โดนพระเอกเรียก ยัยติงต๊อง แล้วเรารู้สึกว่ามันต๊องจริงๆ )
พี่ไนท์บทยังไม่เยอะเท่าไหร่ บอกไม่ถูก
เจบี นายจะน่ารักเกินไปแล้ว !

ชอบตรงโมโม่คอยดูแลเจบีตอนเด็ก ประทับใจจุดนี้มาก
หรือบางทีฉากของเจบีตอนโตยังไม่มากเท่าไหร่ก็ไม่รู้
รอลุ้นต่อไป

พิลี่สู้ๆนะ รอ ร้อ รอ...ตอนต่อไปจ้า

ก่อนอื่นขอบอกเลยว่า หลงเข้ามา ปกติแล้วไม่ชอบอ่านนิยายฉันๆเธอๆอะไรเท่าไหร่ เพราะรู้สึกว่ามันมักจะเป็นเด็ก ทำอะไรไม่รู้จักโต

แต่เรื่องนี้ขอยกเว้นให้

ไรเตอร์ทำให้การดำเนินเรื่องเป็นแนววัยรุ่นทั่วไป หลงรักคนนั้น คลั่งผู้ชายหล่อๆ ดูมีมิติขึ้น อ่านไปแรกๆก็รู้สึกว่ามันกระทบใจตอนแอนนาต้องไปครั้งแรก แต่ก็นะ...ยังธรรมดา ( ไม่ขอสปอย ) แต่พอเธอกลับมาแล้วต้องไปครั้งที่สอง มันโดนมาก

เพราะเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงในสังคม
" ใช่ว่าทุกคนถอนตัวไป กลับมาอีกครั้งแล้วจะยังมีที่ว่างพอให้เบียดได้เสมอ "
นั่นเป็นหลักการเดียวกับครั้งสุดท้ายที่แอนนากลับมาแล้วเจอ...(เติมเอาเอง)

ที่ประทับใจมากสำหรับเรื่องนี้คือมิติของตัวละคร
"สุ่ย" เป็นตัวแทนของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ออกจะเนื้อหอมพอสมควร คาแรกเตอร์ออกมาน่ารักมาก ดูจริงใจ แต่ถามว่าจริงจังแค่ไหน อันนี้ก็อีกเรื่องหนึ่ง

"แอนนา" เป็นตัวแทนของผู้หญิงที่ทุ่มให้ความรักค่อนข้างเยอะ จำพวกตกหลุมรักแล้วถอนตัวไม่ได้ แล้วยังปากแข็ง แบบนี้มันซึนเดเระ !

จะไม่ขอกล่าวถึงตัวประกอบอื่น แต่อยากบอกว่า

" หลุยส์ " เป็นตัวละครที่เราชอบมากที่สุด แม้จะเป็นคนรักที่น่าตบมาก แต่ในฐานะเพื่อน เขาเป็นเพื่อนที่สุดยอดมากคนหนึ่ง สะท้อนภาพเด็กผู้ชายใสๆคนหนึ่ง ( ถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่เขาหมายตาละก็นะ)

เนื่องจากยังไม่ได้อ่านตอนจบ แต่จะคาดเดาล่วงหน้า

หากทางของทั้งสองคนไม่บรรจบกัน ก็เป็นความผิดหวังที่เกิดขึ้นกับชีวิตทุกชีวิต ขอชื่นชมผู้แต่งมากที่สะท้อนมิติเหล่านี้ออกมาได้อย่างสนุกสนาน ทั้งมุมมองของผู้ชายที่่รัก แต่ไม่รอ ผู้หญิงที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา ส่วนตัวแล้วก็อยากให้เรื่องจบแบบสมหวัง แต่ทั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ขอยกให้คนแต่งแล้วกันนะ เชื่อว่าท่านจะทำให้แอนนาสุ่ย ปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์ที่สุด :))

ข้าน้อยขอคารวะ(ด้วยความเคารพ)

เขียนคำวิจารณ์ หลังจากอ่านบทที่ 10 จบ
ทั้งนี้ เป็นความเห็นส่วนตัว ที่ชี้แจ้งแก่ผู้เขียน เพื่อการพัฒนา
นักเขียนเรา ต้องก้าวไปข้างหน้า ท้อได้ แต่อย่าถอยนะจ๊ะ ^ ^

เนื่องจากเป็นแฟนฟิก เรื่องยากคือการจับคาแรกเตอร์ของคนเขียนเก่าเอามาทำเป็นเรื่องใหม่ จุดนี้เราให้แค่ครึ่งเดียว เพราะ
1. เฮอร์ กลายเป็น นางเอกแจ่มใส อินโนเซนส์ธรรมดาไปแล้ว ทั้งที่ต้นฉบับเป็นหอตำราเคลื่อนที่ แนวเด็กเรียนที่อวดฉลาดนิดๆ(เพราะมีดีให้อวด)
2. สเนป นิสัยเดิมของเขาโมโหร้าย และเย็นชา อันนี้ค่อนข้างรักษาได้ แต่ด้านความเป้นผู้ใหญ่ ควบคุมสถานการณ์ ยังทำได้ไม่ดี ยังไงพี่ท่านก็อายุมากกว่า ควรจะคุมสติได้มากกว่านี้นะคะ จุดนี้สเนปให้ความรู้สึกไม่ต่างจากพระเอกนิยายเด็กๆทั่วไป ที่ชอบใช้กำลังรังแก แอบมาดีตอนหลัง ซึนเดเระ แบบหนังไทย
3. รอนกับแฮร์รี่ คู่นี้เราไม่อยากพูดถึงมาก ส่วนตัวแล้วชอบความฮาและแอบเปิ่นของรอน แต่แฮร์รี่ ต้ั่งแต่ต้นฉบับก็ยังดูตัวละครนี้ไม่ค่อยออก
4. เนวิล เพราะต้นฉบับเขาทำได้โดดเด่นมาก เป็นเอกลักษณ์ จึงจับตามองเป็นพิเศษ เนวิลฉบับนี้ขาดความเหวอไปหน่อย แต่ถ้าอยากใส่เอกลักษณ์ของตนเองลงไปก็ควรให้เห็นภาพนะคะ

เรื่องภาษาและการบรรยาย
อารมณ์ทำได้ดีทีเดียว แต่ยังไม่ต่อเนื่อง เหมือนเขียนตามใจฉัน อยากถึงฉากนี้ไวๆ เข้าพระเข้านางจนลืมปูพื้นให้คนอิน จู่ๆก็พีค จู่ๆก็ดับ....อ่า มันแบบนี้ล่ะ บางทีก็เดินเรื่องไวเกิน
คำผิด เขียนผิดเยอะเอาการ (รีไรท์เอาเน้อ) เค้า ไม่ควรใช้ในการบรรยาย แต่ในคำพูดก็ไม่เป็นไรนัก ตัวย่อก็ไม่ควร ศ. ในการบรรยายมันทะ
บรรยายน้อย เอาอารมณ์ ไม่เอาฉาก อันนี้ก็เป็นสไตล์การเขียนของแต่ละคน

อีกอย่าง ความคิดตัวละคร
ขัดใจตรงสเนปไม่แคร์สื่อ ขณะที่เฮอร์กลับเป็นคนคิดเรื่อง เป็นอาจารย์และนักเรียน คนอย่างสเนป เนี้ยบกริบ น่าจะคิดมากกว่า น่าจะสงวนท่าทีมากกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่านี่นะ

วิจารณ์มาเสียยืดยาว ทั้งนี้เป็นแนวในการพัฒนานะคะ อย่าได้ท้อถอยไป
บรรยายภาษาเราก็ดีแล้ว มีลักษณะเฉพาะดี (ส่วนตัวชอบฉากสุดท้ายในห้องนอน -///- บรรยายได้ดีมากกกกก ) แต่การพัฒนาจะทำให้เราดียิ่งๆขึ้นไปอีก

เป็นกำลังใจให้
เห็นวันที่อัพเดท เร่ิมตงิดๆว่าทิ้งแล้วยัง...6 มีนา นี่มันก็ 25 มีนา จะเดือนนึงแล้ว
หวังว่าจะได้ดูต่อไปนะคะ ^ ^
(มันยังไม่จบใช่ไหม....ไม่ใช่ว่าจบฉากนั้นแล้วจบหรอกนะ !??!)

เสียใจจริงๆ ถ้าเจอเร็วกว่านี้ คงจะกลายเป็นนักอ่านประจำ และพยายามสุดชีพไม่ให้ท่านนักเขียนหายตัวไปอย่างแน่นอน (เหมือนจะทำได้??)

ยิ่งเห็นตัวเลข และวันเวลาที่ทิ้งเรื่องไปแล้ว รู้สึกถอดใจนิดๆ
ป...แปด ! แปดปี T^T
โอ้วไม่ นี่เราช้าไปแปดปี ทำไมจึงได้เจอช้าอย่างนี้
(ความจริงคือเราเริ่มเล่นเด็กดีเมื่อหกปีก่อน...)

อันที่จริงเรื่องนี้แทบจะไม่ใช่แนวเลยด้วยซ้ำ มันเหมือนรักหวานแหวว
ยิ่งพระเอกมีภาพลักษณ์เหมือนตัวละครการ์ตูนญี่ปุน นึกถึงพวก crow zero
ทำนองว่านักเรียน ม.ปลายร้ายๆ มีแก๊ง สูบบุหรี่ ชกต่อยไปทั่ว มั่วผู้หญิง
มันเป็นคาแรกเตอร์ที่เราไม่ชอบเลย บอกตรงๆ
ทว่าในความไม่เข้าทีของบุคลิกนั้น กลับสะท้อนบางอย่างออกมาได้ชัดเจนกว่า
อาจจะเพราะคู่ปรับเด็กสิบขวบ อืม...เจ้าเด็กริสะนี่มันก็แก่แดดจริงๆ

โดยเฉพาะช่วงแรกๆ มันเหมือนบทต่อปากต่อคำของสาววัยรุ่นกับหนุ่มวัยรุ่น จนกระทั่งช่วงกลางๆมา ก็เริ่่มใช้ภาษาเด็กพูดไม่ชัดเข้าช่วยปรับภาพลักษณ์เด็ก เราคิดว่าบางประโยคมันก็เข้านะคะ แต่หลายประโยคมันไม่ใช่ เด็กสิบขวบที่ดูโตขนาดนั้นไม่ควรพูดไม่ชัดแล้ว อีกอย่างก็ "อ้ะ" ของริสะ บางทีก็เยอะไปจนเฝือ

ริสะให้คาแรกเตอร์ของพวกเด็กคิดไวทำไว มีไฟตลอดเวลา ส่วนหนึ่งที่ทำให้ชอบเรื่องนี้ก็เพราะความสัมพันธ์ของพระนางมันกำลังพอดี ริสะมีความเป็นเด็ก ขณะที่ทาคายะเองก็มีความเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนอยู่มาก ความรู้สึกเดินไวไปนิดๆแต่ก็โอเคในความเห็นเรา กำลัง "น่ารัก" เลยค่ะ

อันที่จริงแล้ว ตัวละครที่ออกมาแล้วปลื้มที่สุดคือ อิวาเซะ
อาจเพราะเราชอบของแปลก อิวาเซะดูเป็นอะไรที่ลึกลับ มีด้านอ่อนโยนเหมือนพี่ชาย มีความเข้มแข็ง สุขุม สมเป็นเพื่อนพระเอกยอดเยี่ยม(ปรบมือ!) ใจหนึ่งเชียร์อยู่ลึกๆว่า หมอนี่น่าจะได้คู่กับเจ้าหญิง เราว่าคนอย่างเจ้าหญิง ให้ไปคู่กับคนอย่างทาคายะ มีหวังพากันเตลิดเทิดเทิง ตามประสาพวกที่ยังอารมณ์เด็กมากอยู่ เจ้าหญิงสำหรับเราเธอดูใส ใสมาก เป็นเด็กสาววัยแรกแย้มที่น่ารัก สมวัย หากเธอในวัยนี้จะมีใครสักคนที่ดูแลกันได้ก็คงเป็นอิวาเซะนี่แหละ(เชียร์สุดตัว 55)

อีกอย่างคือช่วงแรกของเรื่องนี้ อืม...ยาวตรงช่วงพิสูจน์ความกล้า อาจจะบอกว่าเป็นช่วงที่ให้ทาคายะกับริสะได้รู้จักอะไรๆกันมากขึ้น แต่ก็น่าจะดีกว่าถ้าผูกเรื่องโยงกลับมาในธีมหลักได้ เหมือนออกไปแล้วก็วกกลับ (เงิบไปนิดนึง นึกว่าจะได้ทำคดีอะไร สืบต่อไป บลาๆๆๆ)

อืม...หมดแล้วมั้งคะ เท่าที่อยากพูด (ขออภัยที่ไม่ได้คอมเม้นทุกตอน เห็นนักเขียนเงียบหายไปเลย เสียใจ T^T) เอาเป็นว่า อยากอ่านต่อมากๆค่ะ ถึงจะหายไปแปดปี เข้าใจว่าท่านก็คงมีงาน หน้าที่อะไรเปลี่ยนๆไป อาจจะมีครอบครัว ได้เลื่อนตำแหน่ง โดนโยกย้าย // ชักจะจิ้นไปไกล
อ่า เอาเป็นว่า ถ้ามีเวลาก็ช่วยมาอัพต่อสักหน่อยก็ดีนะคะ คือแบบ ชอบเรื่องนี้จริงๆ อยากเห็นเด็กน้อยริสะกับทาคายะอีก จะมาต่อแบบอัพบ้างดองบ้างก็ไม่เป็นไร อยากอ่าน รับได้ทุกอย่างจริงๆ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่านค่ะ m(_ _)m