ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ข้อตกลง.....รายอน!!
Chapter 7
************************
************************
หลังจากผมหนีตายโดนการแกล้งเป็นลมจนเผลอหลับ ผมมารู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงคืนเข้าไปแล้วนี่ผมหลับยาวขนาดเนี๊ยเชียวหรอ ไหนฮีนิมบอกจะมาปลุกไง แต่ช่างเหอะตอนนี้ที่รู้ๆตอนนี้ผมหิวจะตายอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่ตื่นมาตอนนั้นก็มั่วแต่ทะเลาะกันจนลืมกิน ข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหัวเตียงก็คงกินไม่ได้แล้ว ปานนี้ทุกคนคงนอนหมดแล้วจะเหลืออะไรให้แจจุงผู้น่าสงสารกินบ้างไหมเนี่ย ผมพาร่างอันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองเดินไปเปิดไฟดูที่ห้องครัว
“จะเหลืออะไรให้กินบ้างไหมน้า.....” ผมเดินตรงไปที่ตู้เย็น ปรากฎว่าไม่เหลืออะไรเลยมีแต่ของสด
“งั้นกินรายอนแล้วกัน” ผมเอื้อมมือไปหยิบห่อรายอนบนตู้เก็บของแห้ง แต่สงสัยผมจะนอนนานไปหน่อยจึงรู้สึกปวดตัวไปหมดทำให้เอื้อมไปหยิบไม่สะดวก
“โอ้ย!! วันนี้มันว่าซวยหรือไงเนี่ย!! ทำอะไรก็ไม่สะดวกเลย”ผมบ่นอย่างหัวเสียเอื้อมมือขึ้นไปหยิบอีกครั้ง แต่รู้สึกว่ามีมือใครบางคนคว้าห่อรายอนตัดหน้าผมไปซะก่อน
“หิวหรอ?” ผมสะดุงตกใจ กลับตัวหันมาหาต้นเสียงแต่ด้วยความที่รีบก้าวเท้าไปหน่อยทำให้ขาพันกัน ผลทำให้หงายหลัง ผมหลับตาปี้เมื่อคิดว่าหลังผมจะต้องไปกระแทกกับอ่างล้างจานแน่นอน แต่กลับรู้สึกถึงแรงฉุดที่เอวจนตัวผมไปปะทะเข้ากับอะไรสักอย่างแต่แปลกแหะ มันไม่เจ็บ
หลังจากที่ผมออกไปดูโรงเรียน ซื้อหนังสือ เสื้อผ้ากับยูชอนเสร็จ พ่อกับแม่ผมก็กลับกวางจูไปเรียบร้อยแล้ว จะว่าไปอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกัน เพราะอยู่ใกล้โรงเรียนเดินทางไปมาสะดวกแถมยังใกล้แหล่งศูนย์การค้า สถานที่ท่องเที่ยวอีกต่างหาก สะดวกกว่าที่คอนโดไอ้ยูชอนอีก ลุงซูโรเพื่อนของพ่อผมก็ดูใจดี(หรอ?) ฮีชอลนูน่าเฮ้ย!! ฮีชอลฮยองถึงจะดูน่ากลัวนิดหน่อยแต่ก็ดูไม่เลวร้ายอะไร จะมีก็แต่เจ้าแมวน้อยจอมโวยวายตัวแสบนั้นแหละที่น่าหนักใจว่าจะอยู่ด้วยกันได้ไหม? แต่ก็ช่างมันเหอะต่างคนต่างอยู่ก็หมดเรื่อง
“เที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ย มัวแต่จัดของลืมดูเวลาเลยร้อนชะมัดไปอาบน้ำดีกว่า”
ระหว่างที่ผมกำลังออกจากห้องเดินไปห้องน้ำก็ได้ยินเสียงอะไรกุกกักๆ อยู่ในครัวผมเลยลองเดินเข้าไปดู เป็นเจ้าแมวน้อยนั่นเองคงหิวสิท่าถึงได้ค้นตู้หาอะไรกินดึกดื่นแบบนี้ ดูสังขารยังไม่ดียังจะไม่เจียมอีกเอื้อมหยิบของแค่นี้ยังไม่ได้เลยผมทนดูไม่ได้เลยเดินไปหยิบให้ว่าจะไม่ยุ่งแล้วเชียวนะเนี่ย แต่พอผมเอื้อมหยิบห่อรายอนให้ดูเหมือนหมอนั้นจะตกใจรีบหันมามองผมจนสะดุดขาตัวเอง ซุ่มซามจริงๆเลยเจ้าเนี่ยเมื่อตอนกลางวันก็ทีหนึ่งแล้ว ผมรีบคว้าเอวเจ้านั้นไว้เมื่อเห็นว่ากำลังจะหงายหลังไปกระแทกกับอ่างล้างจานเดี๋ยวแผลมันจะเพิ่มกว่าเดิมซะ
เจ้าแมวน้อยเซมาปะทะกับอกสามศอกครึ่งของผมพอดี(อ๊ากกกอิจฉา ณ จุดนี้อยากสิงแจมากกกกกก ชะอุ้ย ลืมตัว ไปดีกว่าเดี๋ยวโดยสายตาพิฆาต) แต่ว่าตัวเจ้านี่นุ่มจริงๆ เอวก็เล็กเห็นแล้วอยากจะลองกอดแน่นๆดูสักครั้งอยากจะรู้จริงๆถ้ารัดแรงกว่านี้เอวจะหักไหม ตัวก็หอมซะ ชักไม่อยากจะปล่อยแล้วสิผมเผลอก้มลงไปหอมกลุ่มผมนุ่มที่มีกลิ่นยาใสแผลแต่ก็ยังเจือกลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูอยู่อย่างลืมตัว จนรู้สึกถึงแรงดิ้นขลุกขลักผมจึงรีบปล่อยเจ้านั้นเป็นอิสระแต่ก็แอบเสียดายเล็กๆ นี่
แต่เอ๊ะ!! ผมเป็นอะไรไปเนี๊ย ยิ่งอยู่ใกล้เจ้านี่มากเท่าไรเหมือนจะคุมตัวเองไม่อยู่เท่านั้น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนเลย เจ้าแมวนั้นชี้หน้าผมเตรียมอาละวาดทันที
“นาย...นายอีกแล้วหรอทำไมยังอยู่อีกเนี่ย!! ห๊า!!” พอหลุดออกมาก็โวยวายทันทีเลยนะเจ้าแมวน้อย ผมรีบเอามือปิดปากเจ้านี่ทันทีเมื่อเห็นว่าเริ่มจะเสียงดังไปแล้วเดี๋ยวคนในบ้านก็ตกใจตื่นกันหมดพอดี ผมยกนิ้วชี้จ่อที่ปากซ้ำทำสัญญาณให้เงียบๆ
“อยากให้คนในบ้านตื่นกันหมดหรือไง เอ๊า! “ ผมเอื้อมไปหยิบห่อรายอนยื่นให้เจ้านั้นอีกครั้ง เจ้านั้นรีบคว้าไปทันที
น่าโมโหจริงๆ วันนี้ทั้งวันผมจะต้องมาเจอเรื่องน่าอายเพราะเจ้าหมีบ้านี่กี่ครั้งกันนะเนี๊ย เมื่อกลางวันก็ล้มจนปากกระแทกกันก็ทีแล้ว เนียะยังจะมาโดนกอดอีก จะบ้าตาย จะเกิดเรี่องน่าอายกับคิมแจจุงไปถึงไหน
“ทำไมนายยังอยู่อีก”ผมเริ่มถามขึ้นอีกครั้งหลังจากถูกเจ้านั้นเอามือปิดปากไว้ ด้วยเหตุเพราะทำเสียงดังในครั้งแรก
“แล้วทำไมจะอยู่ไม่ได้หละ” เอากับมันไหมหละพอเริ่มถามมันดีๆ ยังจะมากวนกันอีกแล้วมันน่าไหมเนี่ย แต่ช่างมันหิวโว้ย ไม่อยากสน ผมเดินไปหยิบหม้อตั้งน้ำเตรียมต้มรายอนทันที ตอนนี้หิวแล้วไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วยมันเปลืองแรง ผมเดินต่อไปที่ตู้เย็นหยิบไข่มาอีกสองฟองมันต้องบำรุงกันหน่อยแบบว่าสองวันมานี้เสียแรงไปเยอะ ต้นหอมหนึ่งต้นและก็ไม่ลืมกิมจิหัวผักกาด เจ้าหมีบ้ายังคงไม่ไปไหนยืนมองผมทำรายอนตาปริบๆ พร้อมกลืนน้ำลาย อยากกินใช่ไหมหละไม่มีทางหรอกไอ้หน้าหมีฉันไม่แบ่งนายแน่
“ใจคอนายจะไม่ทำเผื่อฉันเลยหรอ”
“ไม่ ” สั้น ง่าย ได้ใจความสไตล์คิมแจจุงหละ ผมบิก้อนรายอนใส่ในน้ำเดือด ตามด้วยเครื่องปรุงในซอง ผักแห้ง ตอกไข่สองฟอง ตามด้วยต้นหอม แล้วก็ส่วนใบของกิมจิหัวผักกาด ส่วนกาดผมหันใส่จานไว่เป็นเครื่องเคียง
“ใจร้าย” เจ้านั้นทำเสียงเหมือนงอนผม แต่ทำไมผมต้องใจอ่อนหละ ไม่มีทางซะหรอก
“ฉันเป็นคนช่วยเอานายออกจากรถจนมือเป็นแบบนี้”พร้อมทั้งยกข้างที่เจ็บมือประกอบ
“นายช่วยฉันหรอ” ผมหันไปถามเจ้าหมีเด็กนั้น ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
“ก็ใช่นะสิ อุ้มนายออกจากรถพาไปส่งโรงพยาบาล ช่วยนายเปลี่ยนเสื้อ แล้วเมื่อกี้ยังช่วยนายไม่ให้ล้มอีก ไม่คิดจะทดแทนบุญคุณกันบ้างเลยหรือไงฉันเป็นแขกด้วยนะ ใจดำ ชริ”
น่าน...มันเป็นใครเนี่ย!! มาทำท่าทางแบบนี้ใส่ผม ไอ้ผมก็เข้าใจหละนะเพราะฮีนิมบอกว่ามีคนมาช่วยผมไว้ก็คงจะเป็นเจ้านี่จริงเอ๊ะ เป็นแขกหรือหมอนนั้นจะเป็นลูเพื่อนของอาปา ที่อาปาบอกว่าจะมาอยู่ที่นี่แล้วเรียนที่เดียวกับผมและฮีนิม แต่ไอ้ท่าทีกอดอกสะบัดหน้าหนีพร้อมด้วยน้ำเสียงน้อยใจแบบเด็กๆอย่างนี้ มันเป็นของเด็กประถมเขาทำกัน ไม่ใช่คนตัวโตเท่าหมีแบบนี้
ผมได้แต่อ้าปากค้างกับท่าทางเจ้านั้น แต่ก็หันไปหยิบรายอนอีกซองใส่ลงไป พร้อมกับเติมน้ำกับเครื่องปรุงอื่นๆ เพิ่มอย่างงงๆ ผมปิดไฟยกหม้อไปว่างไว้บนโต๊ะทานข้าว ที่เจ้านั้นหาผ้ามารองก้นหม้อไว้ให้ พร้อมทั้งยื่นตะเกียบกับช้อนให้ผม ผมเปิดฝาหม้อไอร้อนและกลิ่นรายอนยั่วน้ำลายซะไม่มี ผมรีบนั่งเอาตะเกียบคนเส้นรายอน แล้วคีบเส้นเตรียมไปวางไว้ที่ฝาหม้อ แต่เจ้านั้นดันเอาตะเกียบของมันสะกัดผมไว้
“อะไรของนายอีกหละ” ผมส่งเสียงไม่พอใจ คนมันหิวจะตายแล้วยังมาขัดอีก จะเอาอะไรกันอีกเนี่ยไอ้หมีบ้า
“ฉันขอฝาหม้อ”พร้อมยื่นมือมาแย่งฝาหม้อจากผม แต่ผมก็ยื้อไว้เรื่องอะไรหละผมจะให้
“ได้ยังไง ฉันเป็นคนทำนะฉันต้องได้ฝาหม้อสิ” ยื้อไว้สุดชีวิต แต่เจ้านี่แรงเยอะชะมัด
“แต่ฉันเป็นแขก และเป็นผู้มีพระคุณด้วยนายต้องให้ฉันสิ” ผมกับเจ้าหมียังคงทำสงครามแย่งฝาหม้อกันต่อไป แต่ผมก็ตระหนักได้ว่ามันแรงเยอะกว่าแล้วผมก็หิวแล้วด้วย
“เปายิ้งฉุบ” ผมเสนอทางออก
“ตกลง ใครชนะได้ใช้ฝาหม้อก่อน”
“ได้” ผมรับข้อเสนอทันทีรีบเอามือไขว้กันยกขึ้นดูว่าผมจะมีดวงไหม เจ้านั้นเองก็ยกมือขึ้นทำไม่ต่างจากผม
“คาวี ไป่ อี โป้” เมื่อสิ้นเสียงผมออกค้อนแต่หมอนั้นออกกรรไกร เพราะฉะนั้นผมได้ใช้ฝาหม้อก่อน ผมรีบคีบเส้นขึ้นมาหมุนวนบนฝาหม้อบิดเป็นก้อนแล้วส่งเข้าปากทันที เจ้าหมีได้แต่เร่งผมให้ฝาหม้อให้เสร็จเร็วๆ
“เร็วๆ สิฉันก็อยากกินนะ” น่าน...โหมดหมีน้อยกลับมาอีกแระ ผมยื่นฝาหม้อให้เจ้าหมีใช้บ้าง หลังจากนั้นผมกับเจ้าหมีก็พลัดกันกินรายอนจนหมด คราวเนี่ยถึงทีใครล้างหละ ผมนะเกลียดการล้างจานเป็นที่สุด ถ้าไม่สุดวิสัยจริงๆ ไม่มีทางที่ผมจะเสนอตัวไปล้างหรอก
“อิ่มแล้วใช่ไหม?” เจ้าหมีที่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มพยักหน้าตอบผม ผมจึงเลื่อนหม้อไปข้างเจ้านั้น เลื่อนเก้าอี้ลุกขึ้นเตรียมเดินกลับห้องทันที
“ล้างด้วยแล้วกันฉันจะไปนอน ไปหละ”
“เดี๋ยว!!” เจ้าหมีจับข้อมือผม
“มือฉันเจ็บล้างได้ที่ไหน นายนั้นแหละล้าง”
“เรื่อง.. ฉันทำให้กินแล้วนายก็ล้างสิ”
“นายนั้นแหละต้องล้าง”
“นายแหละ”
“นายแหละ”
“นายแหละ”
“ระวัง!! หลบ!!!” หมับ !!!
“พวกแกสองคนจะส่งเสียงดังกันไปถึงไหน ไปนอนนนนนน” ปัง!!!!!!
ผมกับเจ้าหมีได้แต่อึ้ง เพราะระหว่างที่ทำสงครามน้ำลายเกี่ยงกันล้างจานอยู่ อยู่ๆ ก็มีวัตถุปริศนาซึ่งก็คือหมอนนั้นเองลอยมาทางผม ดีที่เจ้าหมีนั้นประสาทสัมผัสไวดันผมหลบแล้วรับได้ซะก่อน หลังจากนั้นก็มีเสียงปีศาจด่าไล่หลังมา ฮีนิมนั้นเองที่โผ่หน้าออกมาจากประตูมาด่าพวกผมสองคนแล้วปิดประตูกลับไปนอนต่อ ผมเกือบตายเพราะทำเจ้าแม่พิโรธแล้วไง
“ฟู้....ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร แต่นายจะขอบใจเรื่องไหนดีหละ เพราะถ้านับๆกันแล้วนายติดหนี้บุญฉันตั้งหลายเรื่อง ต้มรายอนให้ห่อเดียวคงใช้บุญคุณไม่หมดหละมั้ง” เจ้าเล่ห์จริงนะไอ้หมีนี่ยังจะพูดจายียวนใส่ผมอีก
“ก็ได้..เดี๋ยวฉันล้างจานเอง จะไปไหนก็ไปๆปะ รกตา” ผมหยิบหม้อที่โต๊ะ แล้วรีบล้างทันทีเพราะง่วงแล้วอยากจะกลับไปนอนเต็มที พรุ่งนี้ต้องตื่นไปโรงเรียนอีก
“ใครว่าแค่นายล้างจานก็จบ” ดูมัน มันยังไม่เลิก
“แล้วนายจะเอาอะไรของนายอีก ชักรำคาญแล้วนะโว้ย!! “ ตะบะผมเริ่มแตกแล้วแต่เจ้านั้นรีบทำมือส่งสัญญาณให้ลดเสียงทันที สงสัยจะกลัวนางมารตื่นมาพิโรธเข้า
“เบาๆสิ เดี๋ยวก็โดนอีกรอบหรอก”
“แล้วนายจะเอายังไงว่ามา” เจ้าหมีกอดอกทำท่าคิด เห็นแล้วน่าเตะจริงๆ กวนประสาทเป็นบ้า
“ถ้างั้นต่อไปนี้ เวลาฉันหิวตอนกลางคืน นายต้องตื่นมาต้มรายอนให้ฉันกิน ไม่มีข้อยกเว้นเป็นเวลา 3 เดือนหรือจนกว่าฉันจะพอใจ”
“จะบ้าหรอ ฉันไม่ใช่คนใช้นายนะ ถ้าหิวก็ตื่นมาทำเองดิ” ผมรีบเช็ดมือแล้วเดินตรงไปที่ห้องทันที แต่ก็ได้ยินเสียงพูดไล่หลังตามมา
“อกตัญญู” ขึ้นเลย ขึ้นเลย พูดอย่างนี้ของขึ้นเลยนะเนี่ย ผมหันไปจ้องหน้าเจ้าหมีบ้านั้นเขม็ง
“นายว่าใคร!!! “ผมสาวเท้ากลับกับไปเผชิญหน้ากับเจ้าหมีบ้าที่ยืนกอดอกเต๊ะท่าได้น่าหมั่นไส้ที่สุดแถมยังจ้องตากลับอย่างไม่สลดอีก
“แล้วแต่จะคิด” น่าน...ดูมัน นี่มันจะยั่วโมโหให้ผมตายไปเลยใช่ไหม?เนี่ย
“ถ้าฉันตกลง ทำตามที่นายบอกถือว่าบุญคุณนายกับฉันจบกันใช่ไหม”
“ก็คงงั้น”
“ไม่ มันต้องตามกติกา 3 เดือนพอ ไม่มีต่อ”
“มันก็ไม่แน่ ถ้านายเกิดมีเรื่องจนฉันต้องช่วยอีกหละ ข้อตกลงเราอาจจะต้องยืดต่อไป”
“ไม่ ไม่มียืดไปกว่า 3 เดือน เพราะต่อจากนี้ไป ฉันจะระวังตัวไม่จำเป็นที่นายจะต้องยื่นมือเข้ามาช่วยอีก จำไว้ไอ้หมีเน่า” ผมชื้หน้าบอกเจ้านั้นเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนทันที ต่อไปนี่ชีวิตผมจะต้องวุ่นวายอีกสักแค่ไหนเนี๊ย
“แล้วฉันจะคอยดู เพราะตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่าอยู่ที่นี่แล้วมีสีสันดี เพราะได้แกล้งนายเนี่ยแหละคิมแจจุง ไปนอนดีกว่า น้ำไว้อาบพรุ่งนี้ดีกว่าขี้เกียจแระ” (เน่าจริงๆด้วยอ่ะหมียุน)
*******************************************
ภาพบน Hard ขอบคุณพี่หมีที่หามาให้ แจแบบว่าน่ารักมากกกกก เห็นแล้วอิจฉายุนอ่ะ
สำหรับใครที่รอเพื่อนๆ ของสองหนุ่มนี้ รับรองตอนหน้าเจอกันครบพร้อมหน้าพร้อมตา
แน่นอน ถ้าอย่างนั้นพบกันใหม่ตอนหน้านะ ขอตัวกลับไปจิ้นต่อ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
(หัวเราะแบบคนบ้า เป็นอะไรมากป่ะไรท์เตอร์ งั้นพบกันใหม่ตอนหน้านะครับ;คิมแจจุง)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น