คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เหตุเกิดสงคราม(แก้คำผิดนิดหน่อย)
Chapter 6
"กลับมาแล้วครับ"
"อืม...กลับมาแล้วหรอ"
"ฮะ"
"กินอะไรมายัง วันนี้ยุ่งหน่อยนะเด็กเสิร์ฟขาดหนะ อาเลยต้องให้เยอึนมาช่วยก่อนชั่วคราว ถ้าหิวหรือยังไงก็ช่วยตัวเองไปก่อนนะ"
"ฮะ แล้วทำไมวันนี้ อาคุมครัวอยู่คนเดียว อาปาไปไหนหละฮะ"
"พี่ซูโรมีแขกหนะ คุยกันอยู่ในออฟฟิต"
"มีอะไรให้ผมช่วยไหม?"
"ไม่ต้องหรอก ไปเตรียมตัวดีกว่าพรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วนิ"
"ก็ได้ฮะ"
ย๊ากกกก!!! ตุบ!!! ตึง !!!
"เสียงอะไรหนะ ดังมาจากข้างบนนิ "
"เดี๋ยวผมขึ้นไปดูเองสงสัยไอ้ตัวดีจะตื่นแล้ว วุ่นวายได้ตลอดเลยเจ้าเนี่ย อาทำงานไปเหอะครับ"
หลังจากผมเสร็จะธุระกับอีทึกแล้วก็เบื่อๆเลยกลับมาบ้าน อีกทั้งรำคาญพวกแฟนคลับที่โรงเรียนที่คอยวิ่งตามตลอด จนไม่มีเวลาส่วนตัวเท่าไร
อีกอย่างคนๆนั้นยังตามไปทุกที่อีกด้วยน่ารำคาญชะมัด ผมเลยเลือกกลับมาหาอะไรทำที่บ้านดีกว่าเซ็งจริงๆ ป่านนี้แจจุงคงตื่นแล้ว แต่พอกลับมาที่ร้าน ชอลแจ หรือก็คือบ้านผมเอง ชั้นล่างของที่บ้านผม เปิดเป็นร้านอาหารจีน ก็เจออาชอนฮีกำลังหัวหมุนกับออร์เดอร์ลูกค้าอยู่พอดี อีกทั้งป้าเยอึนซึ่งเป็นทั้งแม่บ้านและแม่นมผมกับแจจุง ตอนนี้ต้องมาพ่วงตำแหน่งเด็กเสริฟด้วย และนี่ยังมีเสียงดังตึงตังข้างบนอีก ทำไมวันนี้มันดูวุ่นวายจัง!!
ผมขึ้นมาข้างบนตามเสียงดังโวยวาย ที่แน่นอนมันต้องดังมาจากห้องเจ้าน้องตัวแสบแน่ๆ แต่แปลกดูเหมือนเสียงจะเงียบไปแล้ว หรือมันเป็นอะไรหรือเปล่า
คิดได้ผมรีบเปิดประตูเข้าไปทันที เตรียมด่ามันเต็มที่ ที่โวยวายเสียงดังเพราะถ้าอาปาขึ้นมาดูได้ความแตกกันหมดแน่ที่โกหกว่า เจ้านี่ไม่สบายเป็นไข้เพราะอาปาใช้งานมันส่ง
ของจนไม่มีเวลาทำการบ้านและอ่านหนังสือเป็นเหตุให้มันต้องอดหลับอดนอนอ่านหนังสือดึกดื่นจนร่างกายรับไม่ไหวทำให้ไม่สบายมีอันต้องรับโทษที่โกหกกันบ้าง
แอ๊ดดดด........(โปรดเข้าใจมันคือเสียงประตู)
"ย่าห์ !!!คิมแจจุง นายจะโวยวายเสียงดังให้อาปาขึ้นมาด่าหรือไง"อืม..เออ..ผมอึ้งอยู่1.2วิ แล้วรีบปิดประตูทำใจกับภาพที่เห็นทันที
"เอิม...เออ...ไว้ฉันมาใหม่แล้วกัน"
ย้อนไปก่อนฮีนิมเข้ามา ผมตื่นขึ้นมาเจอหมีขาวแปลกหน้าอยู่ข้างเตียงผมตัวหนึ่ง พร้อมกับเสื้อผ้าผมที่เปลี่ยนไปจากเมื่อคืน จึงถามเจ้าหมีนั้นเลยรู้ว่า มันบังอาจเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมอย่างนี้มันก็เห็นของผมหมดแล้วสิหมดกันหมดกันเวอร์จิ้นผม แล้วผมจะมีหน้าไปมองใครได้คิดแล้วแจจุงแสนจะเศร้า(อืม...แจจุงค่ะคือว่ายุนเขาแค่เปลี่ยนเสื้อให้นะคะไม่ใช่ข่มขืนนาย เข้าใจอะไรผิดป่ะเนี่ยแล้วเขาก็เปลี่ยนแค่เสื้อแจเองจริงๆนะ;ไรท์เตอร์)ไม่สนใครใช้ให้มันมาเห็นของเค้าเล่า
ยังไงวันนี้ต้องจัดการกับไอ้หมีให้ได้ นั้นจึงเป็นเหตุให้เกิดสงครามระหว่างผมกับไอ้หมีขาวหน้าตากวนโอ้ยนี่ แต่มันก็แรงเยอะใช่เล่นจนผมต้องใช้ไม้ตายของฮีนิม
ทึ้งหัวมันซะเลย และได้ผลดูเหมือนมันจะสู้ผมไม่ได้แต่ผิดคลาดมันกลับสู้กลับโดยการจี้ที่เอวผม แล้วผมก็บ้าจี้ด้วยซะด้วยสิจึงเป็นผลให้เกิดเรื่องน่าอายที่สุดซ้ำเป็นหนที่สอง
อุ๊บ!!! ผมสะดุดผ้าห่มล้มลงมาทับเจ้านั้นเป็นผลให้ปากผมกับมันประกบกันพอดี ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกหัวใจเต้นรัวยิ่งกว่าเสียงกลองซะอีก รู้สึกตัวอีกทีตอนที่เห็นฮีนิมเปิดประตูเข้ามาท่าทางอึ้งๆแล้วปิดประตูกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงรีบผละออกจากเจ้านั้นไปนั่งคนละมุมทันทีและฮีนิมเหมือนได้สติรีบเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งแล้วโวยวายทันที
"พวกแกทำอะไรกัน!!!"
"คือฮีนิมช่วยเค้าด้วย ไอ้นี่มันแกล้งเค้า" ผมรีบเปลี่ยนท่าทีเข้าขอความช่วยเหลือจากฮีนิมทันที ผู้ทรงอิทธิพลของบ้านนี้กลับมาแล้วไอ้หมีเน่าแกตายแน่ ฮีนิมของผมนะเรื่องฆ่ากบตบเด็กรังแกผู้หญิงนะงานถนัด(ไม่เกี่ยวกันสักนิดเลยแจจ๋า)
"แล้วไอ้นี่มันเป็นใคร!!!"ฮีนิมชื้หน้าไอ้หมีเน่าที่ทำหน้างงเป็นหมีตาแตกที่เห็นผมเปลี่ยนท่าทีจากพญาแมวเมื่อกี้เป็นลูกแมวน้อยที่ตัวสั่นเพราะถูกทำร้ายหลบอยู่หลังฮีนิม
"เค้าไม่รู้!!!แต่มันจะข่ม!!!ขืนเค้าอ่ะฮีนิม ฮึก...ฮึก" ผมเล่นบทเรียกน้ำตาต่อทันที ไอ้หมีนั้นอ้าปากค้างทันใดที่ได้ฟังคำกล่าวหาจากผม ฮีนิมได้ยินแบบนั้นเตรียมกางเล็บจะตะปบเจ้านั้นทันที
"เดี๋ยวก่อน!!! นายจะฟังความข้างเดียวได้ยังไงฉันไม่ได้คิดจะข่มขืนเจ้านั้นนะ เมื่อกี้นายก็เห็นว่าใครทำอะไรใครกันแน่ เจ้านั้นต่างหากตื่นมาก็หื่นเข้ามาจูบฉันเอง" ฮีนิมเบนสายตาอำมหิตมองมาทางผม ผมอึ้งกับคำพูดฝ่ายตรงข้ามทันที ไอ้นี่มันประมาทไม่ได้ผมรีบกลับลำทำหน้าใสซื่อทันที
"ตกลงเรื่องจริงมันเป็นยังไงกันแน่"ฮีนิมถามผม ผมได้แต่ส่ายหน้าว่าอย่าไปเชื่อมัน!! เค้าเป็นน้องต้องเชื่อเขานะ!!!
"ฉันเชื่อน้องฉัน ปกติไอ้แจมันจะไม่ขี้แยยังงี้ แล้วน้องฉันก็ป่วยอยู่ นายเข้ามาในห้องน้องฉันได้ยังไง" ให้ได้อย่างนั้นฮีนิมถึงเค้าจะหมั่นไส้ตัวที่อาปาโอ้ตัวมากกว่าแต่วันนี้ตัวเชื่อเค้า เค้าจะอภัยให้ชั่วคราว
ผมมองกลับไปที่หมอนั้นพร้อมแลบลิ้นให้ทันที หมอนั้นท่าทางเดือดใส่ผมน่าดูที่ผมล้อเลียน
"ทำคุณบูชาโทษ!! โปรดสัตว์ได้บาป!!!" ประโยคนี้เจ้าหมีนั้นพูดใส่หน้าผมพร้อมส่งสายตาท้าทาย
"หมายความว่าไง พูดให้มันดีนะ นายเข้ามาในห้องฉันแถมมาถอดเสื้อผ้าฉัน ไหนจะเรื่องเมื่อกี้นี้อีกแล้วจะให้คิดว่าไง"ผมโวยกลับ จากที่ยืนอยู่หลังฮีนิมก็สาวเท้าก้าวมาหาเจ้าหมีกวนประสาททันที
"ก็หมายความอย่างที่พูด"มันทำหน้ากวนประสาทก้มไปหยิบหมวกกับกระเป๋าตังค์ที่ตกอยู่ใกล้เท้าขึ้นมาปัดสองสามที ผมกำลังจะปรี่ให้ไปตะลุมบอลกับมันอีกสักรอบแต่ฮีนิมจับผมไว้
"ฉันว่า ฉันอธิบายละเอียดตั้งแต่นายตื่นขึ้นมาถามแล้ว ว่าฉันแค่เปลี่ยนเสื้อให้นายเฉยๆเพราะป้าเยอึนทำไม่ไหวไม่ได้เปลี่ยนให้ทั้งหมดแต่นายก็โวยวายไม่ได้ฟังเข้ามาตีฉัน แถมยังทึ้งหัวฉันอีกจนผมหลุดไปกี่เส้นแล้วก็ไม่รู้ แถมยังล้มทับเอาปากมากระแทกปากฉันอีกเจ็บชะมัด"เจ้านั้นพูดพร้อมจัดผมที่ไม่เป็นระเบียบเนื่องจากฝีมือผมนั้นเองแถมเอามือสางดูด้วยว่ามีผมหลุดติดมือมาบ้างหรือเปล่า อีกทั้งยังลูบปากประกอบซ้ำๆอีกด้วย ยั่วโมโหชะมัดความจริงเป็นไงไม่สนแล้วรู้แต่ว่ายังไงก็ขอระบายอารมณ์กับคนกวนประสาทสักหน่อย
"ฮีนิมปล่อย เค้าจะเอาเลือดหัวไอ้บ้านี่ออกมาบ้าง มันว่าเค้าฮีนิมเห็นไหม?" ฮีนิมยังคงรั้งผมไว้
"เกิดอะไรขึ้น!!เสียงดัง!! โวยวายไปถึงข้างล่าง เดียวลูกค้าก็หนีหมด!!" เสียงกร้าวของผู้มาใหม่ดังขึ้นมาจากข้างหลัง นั้นไม่ใช่ใครอาปาผมเองเดินเข้ามาในห้องกับคนแปลกหน้าอีกสองคน
"ยุนๆ นั้นปากลูกไปโดนอะไรมาลูกทำไมถึงมีเลือดออก"หญิงวัยกลางคนที่รูปร่างหน้าตาสวยเลยทีเดียวเดินเข้าไปประคองหมอนั้นอย่างรวดเร็วทันทีที่เห็นแผลตรงมุมปากของเจ้านั้น
"ผมไม่เป็นไรครับแม่ แม่ไม่ต้องห่วง"
"แต่ปากหนูเลือดออกนะลูกทำไงดีค่ะคุณ ต้องไปหาหมอไหม?" ผู้หญิงคนนั้นหันไปถามผู้ชายรูปร่างสูงสมาร์ทอย่างกับนายแบบไว้หนวดเคราครึมๆอีกคนที่ยืนข้างอาปาผม โอ้!!..ให้ตายผมอยากเป็นแบบนี้บ้าง อยากรูปร่างหน้าตาเท่ห์ๆเหมือนกับคนนี้บ้างอ่ะ อายุดูรุ่นราวคราวเดียวกับอาปาผมแต่ท่าทางเท่ห์กว่าเป็นกอง
โอ๊ะ!!...คิมแจจุงอยากได้แบบนี้บาง ผมได้แต่มองคนๆนั้นอึ้งๆ เจอแล้ว My Idol!!!
"เว่อร์ไปคุณ มันแค่ปากแตกไม่เป็นไรมากหรอก มือมันเจ็บมากกว่ามันยังไม่บอกความจริงเลยว่าไปทำอะไร กับอีกแค่ปากแตกจะไปห่วงอะไรมัน"
จะว่าไปผมก็พึ่งสังเกตุว่ามือหมอนั้นเจ็บ ปากแตกหรอ ปากผมก็เจ็บๆนะ ผมลองแตะดูเอ๊ะ ปากผมก็แตกเหมือนกันนิถึงว่ารู้สึกเค็มๆที่แท้ก็เลือดออกนิเอง สงสัยจะเป็นตอนที่ล้มลงมาปากกระแทกกับหมอนั้นแน่ๆ จะว่าไปก็เจ็บเหมือนกัน ซืด...อุ้ย..
"แล้วมันเรื่องอะไรกัน!! แจจุงบอกฉันมาสิ!" อาปาหันมาทำใส่ตาดุดันใส่ผม
"แต่เอ๊ะ หัวแกไปโดนอะไรมาถึงพันผ้าแบบนั้น" ผมรีบก้มหน้ายกมือบังผ้าพันแผลบนหัวทันทีเมื่ออาปาเดินเข้าใกล้ พร้อมส่งสายตาไปทางฮีนิมที่หลบฉากไปยืนอยู่หน้าห้องอย่างห่างๆแบบห่วงๆเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ได้กลับมาเพียงสายตาที่บ่งบอกความนัยว่าแล้วแต่เวรแต่กรรมนะน้อง
"ไหนฮีชอลบอกว่าแกเป็นไข้นอนซมอยู่บนเตียง แต่ทำไมหัวมันถึงแตกด้วยห๊ะ... ใครจะอธิบาย" อาปาหันไปหาฮีนิมที่เหมือนจะหลบฉากไปไกลกว่าหน้าห้องเกินไปแล้ว จนต้องเดินกลับมาทันที
"อาปาก็ น้องมันเป็นไข้จริงๆนะหนูไม่ได้โกหก" ดูสรรพนามที่ฮีนิมแทนตัวช่างน่าหมั่นไส้มาก
"อาปายังไม่ได้ว่าหนูเลยนะลูก ไม่ต้องกลัวอาปานะ" อาปาลูบหัวฮีนิมที่ตอนนี้เดินมาเกาะแขนอาปาแบบอ้อนๆเรียบร้อยแล้ว เร็วจริงๆพี่ใครว่ะ อาปาหันกลับมามองเอาคำตอบกับผมจนตาเขียว เห็นไหมครับเห็นความลำเอียงของครอบครัวนี้หรือยัง
"เออ..คือ..คือ.."ในหัวผมกำลังประมวลคำแก้ตัวที่น่าเชื่อถือมาให้กับอาปา แต่คิดจนหัวจะแตกอีกครั้งยังหาข้อแก้ตัวดีๆไม่ได้ สักทีทำยังไงดีว่ะเนี่ย
"ว่าไง!! ตกลงเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!! แกไปทำอะไรมา บอกฉันมาสิ!!"
อาปาเริ่มเค้นเอาคำตอบจากผมหนักเข้าเรื่อยๆ ผมถอยหลังไปจนเกือบจะติดเตียง จึงสำนึกได้ถึงวิธีหาทางออก 'แกล้งตาย' เหมือนเจอหมีเลยแล้วกันคิดได้ดังนั้นจึงทำท่าวิงเวียนปวดหัวแล้วล้มพับไปกับพื้นจนฮีนิมที่อยู่ใกล้คว้าตัวแทบไม่ทัน อาปาเองและอีกหลายคนในห้องก็พากันตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรีบเข้ามาดูผมกันใหญ่ มีเพียงฮีนิมที่ดูเหมือนจะตามผมทันที่สุดรีบประค้องผมขึ้น แล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูผม
"เอาให้เนียนที่สุดนะ เกิดอะไรขึ้นก็ห้ามขยับจนกว่าฉันจะเป็นคนปลุกแกเอง" ผมแอบหลี่ตามองฮีนิมที่ใช้ตัวเองบังตัวผมอยู่ให้ห่างจากสายตาจับผิดของอาปาและทุกคน ผมจึงพยักหน้าน้อยๆ แกล้งเป็นลมต่อไป
"อาปา!!! ดุไอ้ตัวเล็กจนมันเป็นลมเลยเห็นไหม แล้วทำไงหละน้องมันไม่สบายเป็นไข้จริงๆนะ"
"ฮีชอลลูก แต่อาปายังไม่ทันทำอะไรเลยนะลูก!! อย่าโกรธอาปานะ" ฮีนิมทำท่าทางร้อนรนโกรธอาปาที่ดุจนผมเป็นลม อาปาเองพอโดนฮีนิมว่าก็ท่าทางเลิกลักจนทำอะไรไม่ถูก
"ไม่รู้หละ!! ถ้าแจจุงเป็นอะไรไปนะผมจะไม่คุยกับอาปาอีกเลยคอยดู!!!" เอาไปเลยครับวิชามารยาห้าร้อยเล่มเกวียนฮีนิมเอาคะแนนเต็มไปเลย ไม่เสียแรงที่เป็นประธานชมรมการแสดงของโรงเรียน แสดงได้น่าให้ตุ๊กตาทองจริงๆ
"ฮีชอลลูก อาปาขอโทษนะลูกนะ"ขณะที่ได้ยินเสียงอาปาที่ง้อฮีนิมอยู่ ผมก็รู้สึกว่าตัวผมลอยวูบขึ้นจากพื้นไปอยู่บนเตียง เร็วซะจนผมแอบเกร็งหน้าท้องและขมวดคิ้วหวังว่าคงไม่มีใครสังเกตุเห็น แล้วหวังว่าคนที่อุ้มผมคงเป็นฮีนิมไม่งั้นแผนแตกแน่แต่เสียงที่กระซิบข้างหูทำให้หัวใจผมหล่นลงไปถึงตาตุ่ม
"วันนี้ฉันจะปล่อยนายไปก่อน แต่จำไว้เรื่องของเรายังไม่จบ!! ฉันเอานายคืนแน่คิมแจจุง!! ระวังตัวไว้ให้ดี!!"
*****************************************
จบไปอีกตอน เอารูปคนที่จิ้นเป็นพ่อยุนกับพ่อแจมาให้ดู แบบชอบผู้ชายสองคนนี้มากเขาเป็นเพื่อนรักกันจริงๆใครที่เคยดูแฟมิลี่ฯ ซีซั่น 1 หรือเคยดูซีรี่ย์หรือภาพยนตร์เกาหลีคงคุ้นหน้าสองคนนี้บ้าง
คนแรกที่จิ้นเป็นพ่อยุนนะ ป๋าแกชื่อชาซึงวอน ถึงอายุจะย่างเข้าเลขสี่แล้วแต่รูปร่างหน้าตาป๋าแกยังเท่ห์มัดใจสาวๆอยู่นะเออ
ตอนนี้ผลงานล่าสุดของป๋าก็คือเรื่องInto the Gunfire เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับนักเรียนเกาหลีใต้ 71 คนที่ไปเป็นทหารต่อสู้กับเกาหลีเหนือ โดยรวมแสดงกับ ควอนซังวู และ ท็อป (T.O.P) Big Bang นั้นเอง
ยืนยันด้วยภาพหนวดครึมนิดนึงนะคนขวาสุดชุดสีครีม จะเข้าฉายที่เกาหลีเดือนมิถุนายนนี้
ส่วนคนนี้เราก็คลั่งเหมือนกันปะป๋าคิมซูโร อาปาของแจจ๋า ชอบมากปีศาจแห่งเกมส์ประจำครอบครัวแฟมิลี่ฯ ซีซั่น 1
เป็นยังไงบ้างปะป๋าสองคนนี้เท่ห์พอเป็นพ่อยุนกับแจได้ไหมหละ
ความคิดเห็น