คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 : พบกันครั้งแรก*
“นี่... จุนโฮ นายว่าหรือปล่าว ว่าความรักเนี่ย ไม่จำเป็นที่ต้องเชื่อในพรหมลิขิต ?” แทคยอน หนุ่มหล่อถามเพื่อนร่วมงานจุนโฮเพื่อนรักตาตี่ ด้วยความข้องใจ
“ฉันว่า... ถ้าจะมีจริง ๆ มันก็ต้องเชื่อแหละนะ มันยังไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันสักหน่อย ว่าแต่.. ถามทำไมหรอ” จุนโฮตอบด้วยสีหน้าที่งุนงง คิ้วขมวดเข้าหากัน เหมือนกับว่า.. สงสัยมากจริง ๆ
“ป๊าว !! ไม่มีอะไรหรอก ไปเหอะ รีบไปโรงพยาบาลกัน เดี๋ยวคนไข้มา เร็ว ๆ วิ่ง ๆ !!” แทคยอนตอบด้วยเสียงสูง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ทำให้จุนโฮ มีสีหน้าที่งุนงงอีกรอบหนึ่ง
เสียงในโรงพยาบาล กึกก้องไปด้วยเสียงของคนไข้ ญาติของผู้ป่วยที่สนทนากันเป็นกลุ่ม ๆ ไปทั่วโรงพยาบาล ซึ่งไม่ว่าจะเงี่ยหูฟังเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถจับใจความบทสนทนาที่ดังกังวานไปทั่วโรงพยาบาลได้เลย
ขณะที่แทคยอนกำลังอยู่ในห้องตรวจอาการคนไข้
“เอ่อ.. สักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะมาตรวจอาการของคุณต่อ อย่าไปไหนนะครับ” แทคยอนพูดกับคนไข้ที่ตนกำลังดูอาการอยู่
“โอ๊ยยยย ผมรอนานแล้วนะ... ไม่ไหวแล้วโว้ย !! จะหาหมอ หาหมอ หมออยู่หน๊ายยยยย !!”
“นี่.. คุณพยาบาลมินซี (2NE1) ใครมาเอะอะโวยวายในโรงพยาบาลเนี่ย !! เสียงดังจะแย่อยู่แล้ว.. ยิ่งมาโหวกเหวกโวยวาย ยิ่งวุ่นวายไปหมด” แทคยอนเดินออกมาด้วยท่าทางฉุนเฉียว อารมณ์เสีย สีหน้าดูโกรธมากเลยทีเดียว
“เอ่อ... คือคนไข้ที่มารอต่อคิวคนนั้นน่ะค่ะ เขาบอกว่าเขารอนานแล้ว เขาจะหาคุณหมอค่ะ”
“คนไหน.. ผมขอเจอเขาหน้าหน่อยคุณมินซี”
“อยู่นี่ค่ะ... คุณหมอ” พยาบาลมินซีตอบ แล้วเดินนำแทคยอนไปหาคนไข้ คนนั้น
แทคยอน รีบเดินตามมาดูคนไข้ที่จู่ ๆ มีอาการคลั่ง อย่างไม่รู้ที่มาที่ไป..
“อ๋อ.. นี่น่ะหรอ หมอ หน้าตาโหดอย่างกับอะไร ฮ่าฮ่า+ ใครรับเข้ามาเป็นหมอหรือครับ.. ลูกตานี่.. ทำด้วยอะไร ชิ !!” ชายหนุ่มร่างบาง ผู้มีใบหน้าเรียวเล็ก หน้าตาหล่อเหลาเอาการ หากดูเผิน ๆ แล้ว คลับคล้ายเหมือนดังลูกคุณหนูก็ไม่เชิง
“อ้าว !! ทำไมคุณว่ากระผมอย่างนี้ล่ะครับ ผมเป็นหมอรักษาคนไข้ หน้าตามันเกี่ยวด้วยหรอครับ ถ้าคุณจะมาเพื่อด่าผมล่ะก็... คุณออกไปเถอะครับ” แทคยอนพูดไล่ชายร่างบางด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ที่ถูกเหยียดหยาม
“แล้วผมผิดหรอ.. คุณนั่นแหละผิด ที่ไม่ตรวจผมก่อน ผมปวดหัวจะตายอยู่แล้วคุณยังตรวจคนอื่น ๆ เชื่องช้าอยู่ได้ ! หมอโรงพยาบาลนี้เขาเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือปล่าวเนี่ย ? น่าเบื่อจริง ๆ”
“นาย !!! นี่มันจะมากไปแล้วนะ !!! คนไข้อย่างนาย ฉันเองก็รักษาไม่ลงหรอก” แทคยอนตะคอกใส่ชายหนุ่มร่างบางคนนั้น พร้อมกับกระชากคอเสื้อ ด้วยความฉุุนเฉียวเกินกว่าที่จะคุมอารมณ์อยู่...
ผู้คนในโรงพยาบาล ต่างจ้องมองมาที่แทคยอนและชายร่างบางที่เป็นผู้บันดาลโทสะแทคยอนก่อน ความรู้สึกที่เห็น เหมือนว่าทุกคนต่างอึ้งไปตาม ๆ กัน คงไม่เคยคิดเลยว่า หมอที่ไหนจะมาทะเลาะกับคนไข้สติแตกคนนี้ได้ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนหาเรื่องก่อนชัด ๆ น่าจะยอม ๆ กันไปได้นี่หน่า ???
แทคยอนเริ่มสังเกตสายตาของผู้คนที่จับจ้องมาที่เขาและนายคนนี้ แทคยอนพยายามสงบสติอารมณ์ได้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เฮ้อ~.... เอาล่ะ นายมานี่กับฉัน”
แทคยอนคบฟันพูดกับชายร่างบาง ก่อนจะกระชากให้ชายร่างบางไปกับเขา
บึ้ก !!!
“โอ๊ย !!! ฉันเจ็บนะ หมอบ้าอะไรรุนแรงกับคนไข้ อู้ยยยยยย .... !!” ชายร่างบางโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
แทคยอน ขึ้นคร่อมร่างที่บาง ดูอ่อนแอของเขา
“หรอ !!! นึกว่าเจ็บไม่เป็นซะอีกนะ นี่... นายจะมาปั่นป่วนโรงพยาบาลเราหรือไง ? บอกมาซิใครจ้างนายมา ฉันจะให้เป็น 2 เท่าเลย แล้วนายก็ไม่ต้องมายุ่งที่โรงพยาบาลนี้อีก”
แทคยอนพูดพร้อมกระชากคอเื้สื้อชายร่างบางให้เข้ามาใกล้ชิดหน้าของเขา แล้วจ้องถมึงนัยน์ตาของชายหนุ่มโดยไม่ละสายตา
“ไม่มีใครจ้าง หึ !! ฉันไม่ได้จะมาปั่นป่วนด้วย ฉันปวดหัว ไม่สบายจริง ๆ ต่างหากล่ะ ถึงมา.. ไม่งั้นฉัน...”
“แน่ใจ !!! นายน่ะ หน้าตาก็เจ้าเล่ห์ ใครเชื่อก็โง่เต็มทีแล้ว”
แทคยอนพูดขัดคำพูดของชายร่างบาง ก่อนจะถลึงตามองอย่างกับโกรธแค้นมานานนับปี “บอกมา.. เดี๋ยวนี้ !!! บอกมา !!!” แทคยอนตะคอกใส่
ในตอนนั้น... แทคยอนรับรู้ได้เลยว่าชายร่างบางนั้น กลัวเขาเต็มที กลัวสุดขีด เขา.. ไม่กล้าแม้จะมองสบตาเลยสักนิด มีเหงื่อไหลออกมาบนใบหน้าใสเกลี้ยงของเขา มือของแทคยอน ก็เริ่มมีเหงื่อซึมออกมา.. ตามซอกมือ
แทคยอนจ้องไปที่ริมฝีปากบางสีชมพู... แทคยอนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกตัวเองที่กำลังอ่อนไหวใน ใบหน้าเริ่มมีเหงื่อ เสียงหัวใจที่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ดังขึ้นเรื่อย ๆ ๆ ๆ... เขาเริ่มหายใจไม่เต็มปอด มือไม้มีการสั่นคลอน
“มะ.. มะ.. ไม่มี ฉะ..ฉันบอกไปละ แล้ว... แล้วนายจะ... เอาหน้ามาใกล้ฉันทะ ทำไม” ชายร่างบางพูดติด ๆ ขัด ๆ แสดงว่าเป็นความกลัวที่สุุดของที่สุด ของที่สุด และของที่สุด
เสียงลมหายใจที่หายใจรดกัน ผิวกายรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่แผ่วเบา เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ กลับยิ่งทวีคูณการเต้นไม่เป็นจังหวะมากขึ้น ตอนนี้... ได้ยินแต่เสียงลมหายใจ และเสียงหัวใจที่เต้น ตุบ ตุบ ตุบ ไม่เป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง ร่างกายร้อนผ่าว วูบวาบไปทั้งตัว
แทคยอนรู้สึกตัวขึ้นได้ “น่ะ... นายไปซะเหอะ แล้วอย่าให้ฉันเจออีกรู้ไว้ซะ !!!” เสียงพูดที่เบาและ เย็นชา ของแทคเหมือนกับบ่งบอกบางสิ่งบางอย่าง.. ที่ตัวเองก็บอกไม่ถูก
ทำไมฉันหวั่นไหวอย่างนี้นะ...
ชายร่างบางจึงรีบลุกวิ่งหนีไป ราวกับถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสรภาพหลังจากทนทุกข์ทรมานในสถานกักขังมานานนับหลายปี
“อ๋อ.. เคยค่ะ นี่เป็นเอกสารการรักษาตัวของเขาค่ะ.. เขาชื่อว่า นายนิชคุณ หรเวชกุล ค่ะ เป็นคนไทยที่มาอาศัยอยู่ในประเทศเกาหลีได้สัก 5-6 ปีได้แล้วค่ะ ก่อนหน้านี้ เขามารักษากับคุณหมอจุนโฮค่ะ เห็นว่า.. เขาก็ปวดหัว มีอาการเหมือนวันนี้น่ะค่ะ แต่ไม่ได้โวยวายอย่างวันนี้น่ะคะ” พยาบาลมินซี... รายงานประวัติของนายนิชคุณ หรเวชกุล หรือชายหนุ่มร่างบางคนนั้น..
“อืม ขอบคุณมาก.. คุณมินซีไปทำงานได้แล้ว” แทคยอนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้
แทคยอนยิ้มมุมปาก อย่างดูมีเล่ห์กลเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง
“เอาล่ะ.. ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่านาย เป็นใครกันแน่... นายนิชคุณ !!!”
ความคิดเห็น