ร้านหนังสือเก่า

ลำดับตอนที่ #1 : 1ผู้พิทักษ์กับสมุดเขียนอนาคต

        ณคฤหาสน์หลังงามที่มืดมิดมีเพียงร่างบางที่ยังเฝ้ามองแสงจันทรา อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิดเวิ้งว้างไกลสุดสายตา วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอ นรา ศิริพิพัต ลูกสาวของมหาเศรษฐีอันดับ ต้น ๆของประเทศไทย วันเกิดของเธอปีนี้มีเพียงของขวัญที่ถูกส่งมาทางไปราณีย์จากญาติพี่น้องเท่านั้นที่คอยเตือนให้เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ชีวิตของเธออยู่อย่างเงียบเหงาเมื่อพ่อและแม่ของเธอประกาศแยกทางกันเมื่อปีที่แล้ว คุณพ่อย้ายไปอยู่กับภรรยาน้อยที่คบกันลับหลังแม่มานานปี ส่วนแม่ย้ายไปลงหลักปักฐานมุ่งทำธุรกิจสืบต่อจากคุณตาที่ต่างประเทศและยังประกาศอีกว่าจะไม่ยอมกลับมาถ้าคุณพ่อยังไม่เลิกกับภรรยาน้อย พ่อแม่ของเธอที่เปรียบได้ดั่งผู้คอยคุ้มครองดูแลให้ความอบอุ่นใส่ใจจึงไม่มีอีกต่อไป!!! เธอจึงต้องสร้างเกราะคุ้มกันตัวเองและทำให้ตัวเองเข้มแข่งอยู่ตลอดเวลาภายในคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้

ภายในคฤหาสน์แห่งนั้นแม้จะเงียบเหงาเพียงใดแต่ยังหามีใครหลับลงไม่

“หึ! นรา ศิริพิพัต บัตรเชิญนี้ได้ส่งถึงมือเธอแล้ว ในอีกไม่ช้าเราจะได้พบกัน” ชายลึกลับในชุดสีดำยาวรุ่มร่ามกระตุกยิ้มด้วยความเยือกเย็น บนใบหน้าปรากฏร่องรอยแห่งวัยที่ดูเหมือนว่าจะผ่านร้อนผ่านหนาวและอุปสรรคในชีวิตมานักต่อนักแล้ว““จะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะค่ะคุณหนู...ทำไมคุณหนูยังไม่นอนอีก--นอนเถอะค่ะเดี๋ยวป้าจะไปจัดที่นอนให้”  หญิงชราหัวหน้าคนใช้ที่เป็นคนเก่าแก่อยู่ที่นี่ตั้งแต่เธอยังเล็ก ๆกล่าวขึ้นด้วยที่ทีเป็นห่วง“ยังไม่ง่วงหรอกค่ะป้า-- " ว่าแล้วเธอก็แหงนหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าด้วยสายตาเศร้า ๆ “วันนี้พระจันทร์สวยนะค่ะ--อยู่บนฟ้าคงเงียบเหงาหว้าเหว่”เธอพูดขึ้นมาลอย ๆเหมือนสื่อความหมายในใจ  “เดี๋ยวหนูคงจะลองแกะดูของขวัญดูก่อน สักพักก็จะไปนอนแล้วหล่ะค่ะ”"ค่ะเดี๋ยวป้าจะไปจัดที่นอนไว้ให้นะค่ะ”  แล้วหญิงชราก็เดินไปอย่างเงียบ ๆ พอหญิงชราจากไปแล้ว เธอจึงเดินไปที่โต๊ะที่มีของขวัญกองสุมกันอยู่ เธอหยิบกล่องของขวัญขึ้นมาดูทีละกล่องจนมาถึงกล่องสุดท้ายที่เธอพบว่าไม่มีทั้งชื่อผู้ส่งและการจ่าหน้าซอง มีเพียงแต่ตัวอักษรสีทองบาง ๆอยู่บนกระดาษเท่านั้นซึ่งพอจับมันขึ้นมาก็พบกับความประหลาดใจอีกครั้งเพราะตัวอักษรสีทองบนกระดาษห่อมีเพียงคำสั้น ๆ ว่า “เพียงผู้พิทักษ์ที่พบเจอ”แล้วตัวอักษรนั้นจึงค่อย ๆ เลือนหายไป เธอจึงแกะห่อของขวัญชิ้นนี้อย่างรวดเร็วและระมัดระวังที่สุด เธอจึงได้พบกับหนังสือเก่าโบราณปกแข็งเล่มหนาที่หน้าปกมีลวดลายที่บรรจงวิจิตรงดงามที่มีเพียงอักษรโบราณที่เธออ่านไม่ออกจารึกอยู่บนปกเท่านั้น “ใครกันถึงได้ส่งสิ่งของที่แปลกประหลาดมาถึงที่นี่ได้--บางทีมันอาจจะไม่ใช่ของเราก็เป็นได้” เธอพึมพำกับตัวเองในขณะที่มือของเธอก็เลื่อนไปเปิดหนังสือปริศนาเล่มนั้นอย่างช้า ๆเหมือนเกรงว่ากระดาษหน้าใดหน้าหนึ่งในหนังสือจะหลุดติดมากับมือ เมื่อเปิดออกดูเธอก็พบกับความว่างเปล่าเธอจึงเปิดดูทั้งเล่มแต่ก็ไม่พบข้อความใดนอกจากกระดาษแผ่นเล็ก ๆที่มีข้อความอยู่เพียงไม่กี่บรรทัดสั้น ๆ สอดไว้ในหนังสือเท่านั้น ซึ่งข้อความนั้นมีความว่า

“มีเพียงผู้พิทักษ์จักรู้เห็น

มีเพียงสิ่งที่เป็นจักรู้แจ้ง

แม้ในคืนที่จันทร์ไม่ส่องแสง

เธอจักรู้แจ้งด้วยดวงตา

บันทึกแห่งอนาคตในร้านหนังสือเก่าที่สามจุดสี่เก้าช่องทางที่สิบห้า

ในตรอกแห่งแสงจันทร์

เราจักพบกันเมื่อใดที่จันทราส่องแสง"