คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Level_19
BamBam Past
“แบมแบม “
“.......”
“ไอแบม”
“.......”
“ไอเหี้ยแบม..!!!”
“เชี่ยย..มึงจะตะโกนหาพ่องมึงเหรอนั่งกันอยู่แค่นี้”
ผมยกมือขึ้นปิดหูก่อนหันไปโวยใส่ไอคยอมที่นั่งอยู่ข้างๆ
“กูเรียกตั้งนานแล้วเป็นห่าไรนั่งเหม่ออยู่ได้”
“.......”
“กลัวแพ้รึไง”
ส่วนนี่เสียงไอเนียร์ที่นั่งดูดนมเย็นอยู่ฝั่งตรงข้ามผม
“กูว่าใช่แน่ๆ มึงกลัวแข่งแพ้พี่มาร์คล่ะสิ”
ไอคยอมรีบเสริมทัพทันที
“กูไม่ได้กลัว”
“หรา..”
“เออดิ ทำไมกูต้องกลัวด้วย”
ผมหันไปพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“พี่มันบอกข้อตกลงใหม่รึยัง”
ไอเนียร์ถามขึ้นลอยๆ
“ยัง”
“แล้วพี่มันบอกมั้ยว่าทำไมถึงขอเปลี่ยน ตอนแรกกูเห็นเค้าอยากได้มึงเป็นแฟนจนออกนอกหน้า”
“นั้นดิ หรือพี่เค้าเบื่อมึงแล้วว่ะก็มึงแม่งเล่นตัวเหลือเกินเป็นกูกูก็เบื่อ”
ไอคยอมพูดขึ้น
“แล้วมึงคิดว่ากูอยากเป็นแฟนมันนักรึไง!!!”
ผมตะโกนออกไปสุดเสียงจนคนทั้งโรงอาหารหันมามองพวกผมเป็นตาเดียว
“เชี่ยแบม มึงจะตะโกนทำไมเนี่ยดูดิคนมองกันใหญ่แล้ว”
ผมหันไปมองรอบๆก็เห็นคนมองมาทางพวกผมจริงๆนั้นแหละ
“ที่หงุดหงิดเนี่ยเพราะกลัวเค้าไม่อยากได้มึงเป็นแฟนแล้วใช่มั้ย”
ไอเนียร์ก็ยังคงเป็นไอเนียร์ที่ตรงไปตรงมาเหมือนทุกครั้ง
ผมมองหน้ามันนิ่งๆไม่ได้โต้ตอบอะไรจะว่าไปที่พวกมันพูดมาก็น่าคิดนะ
ทำไมอยู่ดีๆไอหัวเทาถึงอยากเปลี่ยนข้อตกลงทั้งๆที่มันพร่ำเพ้อขอผมเป็นแฟนทุกครั้งที่มีโอกาสหรือมันเบื่อที่ต้องตามตื้อผมแล้วจริงๆแต่ใครสนล่ะผมก็ไม่ได้อยากเป็นแฟนมันสักหน่อยอีกอย่างมันก็เป็นผู้ชายทำไมผมต้องอยากมีแฟนเป็นผู้ชายด้วย ไร้สาระ...
“อย่ามาไร้สาระคนอย่างกูไม่แคร์เรื่องแบบนั้นหรอกเสียเวลา”
“ปากดี..”
ไอคยอมยังแควะผมไม่เลิก
“งั้นที่มึงนั่งจิตหลุดอยู่เนี่ยเป็นอะไร”
“กูแค่คิดว่าจะเล่นยังไงให้ชนะเท่านั้นเอง”
“แล้วคิดออกมั้ย”
“ถ้าออกกูจะนั่งเครียดทำห่าอะไร
“ไม่ออกก็เลิกคิดดิ มึงเอาเวลามาคิดดีกว่าว่าพี่มาร์คจะเปลี่ยนข้อตกลงเป็นอะไร”
“จะอะไรก็ช่างแม่งเหอะถ้ากูชนะซะอย่างมันก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว”
“มั่นหน้าไปอีกเพื่อนกู”
ไอคยอมสายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาส่วนไอเนียร์ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ทำไม..พวกมึงคิดว่ากูจะแพ้รึไง”
“มันก็น่าคิดป่ะว่ะ มึงเก่งอันนี้พวกกูรู้แต่พี่มาร์คนี่เรียกว่าโคตรเทพ
กูได้ยินมาว่าพี่แกยืนชูตจากกลางสนามยังลงอ่ะ”
“ไอสัส อย่าเว่อร์”
“เห้ย..จริงๆนะมึงเค้าลือกันไปแซด”
“เค้าไหนของมึงกูไม่เห็นเคยได้ยินเลย”
“เออน่า มึงก็อย่าประมาทแล้วกันที่พวกกูพูดเพราะเป็นห่วงมึงนะ”
“กูไม่แพ้แน่ พวกมึงคอยดูแล้วกัน...”
ซวบ...เสียงลูกบอลสีส้มรอดห่วงสีขาวร่วงลงสู่พื้นสนาม
ผมยืนหอบหายใจอย่างหนักไม่ต่างกับไอรุ่นพี่หัวเทาที่ยืนก้มลงใช้สองมือยันเข่าเอาไว้เหงื่อเม็ดหนาหยดลงกับพื้นสนามไม่ขาดสาย
ผมหันไปมองสกอร์บอร์ดก่อนทรุดลงนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง ผลเป็นยังไงนะเหรอ
“โถ่เว้ยย..”
ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย ใช่ครับผลออกมาอย่างที่ทุกคนคิดนั้นแหละผมแพ้ไอหัวเทา แพ้ขาด แพ้โคตรอนาถ แพ้แบบอายลูกอายหลาน
คือถ้ามึงจะเก่งขนาดนี้มึงไปเล่นใน NBA เหอะ
“พร้อมจะฟังข้อตกลงรึยัง..”
ร่างหนาเดินมายืนคล้ำหัวผมก่อนเอ่ยเสียงต่ำผมตวัดสายตาขึ้นไปมองพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
“เออ..”
“งั้นกลับห้องกัน”
ผมขมวดคิ้วฉับ
“บอกมาตรงนี้แหละอย่าเรื่องเยอะได้มั้ย”
ทำไมต้องกลับไปบอกที่ห้องด้วย
ประสาทป่ะว่ะ
“ก็นี่ไงบอกอยู่”
เอ้า..เอาเข้าไปสะหมงสมองไปหมดและอะไรของพี่มันว่ะกูงง
“อะไรของพี่ว่ะ เพ้อเจ้ออะไรเนี่ย”
“ทำไมเข้าใจอะไรอยากจังว่ะ กูก็บอกอยู่นี่ไงว่ากลับห้องกัน”
“เอ้า...ก็บอกให้พูดมาตรงนี้แหละจะกลับไปบอกที่ห้องทำไมว่ะ”
ผมเริ่มขึ้นเสียงตอบกลับไป
“เฮ้ออ.. งั้นมึงตั้งใจฟังนะ”
ผมพยักหน้ารับอย่างลืมตัว
“มึงต้องย้ายมาอยู่ที่คอนโดกู เริ่มมีผลตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
“ !!!!”
ผมเบิกตากว้างทันทีที่มันพูดจบให้ผมไปอยู่กับมันเนี่ยนะ เหี้ยแล้ววว..
“ไม่ไป..”
ผมรีบแย้งขึ้นมาทันที
“มึงจะผิดสัญญาเหรอ”
“ป่าวเว้ย..แต่ให้ทำอย่างอื่นได้มั้ยแบบนี้ผมไม่โอเค”
“ทำไม..กลัวกูรึไง”
ก็เออดิ อยู่กับมึงกูจะหลับลงมั้ย ผมได้แต่เถียงในใจในขณะที่ปากเอ่ยเถียงออกไป
“ไม่ได้กลัวเว้ย..”
“ไม่กลัวก็ดี งั้นไปเก็บของแล้วย้ายมาวันนี้เลย”
“แต่..”
“ไหนว่าไม่กลัวไง”
ไอหัวเทาเอ่ยขัดอย่างรู้ทัน ผมมองมันนิ่งไม่พูดอะไรต่อที่นิ่งนี่ไม่ใช่อะไรนะกำลังประเมินผลอยู่ว่าการที่มันขอให้ผมไปอยู่ด้วยก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียนั้นแหละ
ข้อดีคือผมจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายของตัวเองแล้วไปผลาญทรัพย์สินของมันแทนส่วนข้อเสียคงหนีไม่พ้นเรื่องความปลอดภัยของช่วงล่างที่อาจโดนพรากไปตอนไหนก็ได้
แต่ถ้าผมปฏิเสธออกไปรับรองได้เลยว่าผมต้องโดนประนามหาว่าเป็นพวกไม่รักษาคำพูดแน่ๆทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ตลอดเลยว่ะ
“เฮ้ออออ...”
ผมถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันไปเผชิญหน้ากับไอหัวเทาที่ยืนอยู่ข้างๆ
“งั้นทุ่มนึงมารับหน้าหอด้วย”
ผมพูดแค่นั้นก่อนเดินผละออกมาไหนๆเรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้วคงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยเลยตามเลยนี่ถ้าไม่ติดว่าศักดิ์ศรีคล้ำคออยู่ผมไม่มีทางยอมไปอยู่กับมันแน่ๆอีกอย่างมันคงไม่กล้าปล้ำผมหรอก..มั้งนะ
“มารอหน้าหอและกันเดี๋ยวกูขับหนูแดงไปรับ”
เสียงทุ่มต่ำดังไล่หลังมาก่อนที่ผมจะเดินพ้นประตูโรงยิม
“เอาน่าไอแบม ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกอย่างน้อยก็ได้นั่งแลมโบล่ะว่ะ”
ผมเอ่ยปลอบใจตัวเอง ทั้งๆที่ใจเต้นรัวจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน
Mark Past
ผมมองตามแผ่นหลังบางที่เดินพ้นขอบประตูออกไปรอยยิ้มกว้างเริ่มฉายชัดบนใบหน้าของผมทันที ไม่คิดว่าไอแสบจะยอมไปอยู่กับผมง่ายๆแบบนี้ ตอนแรกผมกะว่ามันต้องโวยวายเหวี่ยงใส่จนเป็นเรื่องใหญ่โตแต่ที่ไหนได้กลับยอมตกลงง่ายๆจนผมต้องประหลาดใจ
“เป็นคนที่คาดเดาไม่ได้จริงๆสินะ”
ผมเอ่ยออกมาขำๆขายาวก้าวตรงไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมเดินไปเปลี่ยนชุด แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อมีเสียงดังขัดขึ้น
“ฝีมือยังไม่ตกนิ กูนึกว่าหมดยุคมึงไปแล้วซะอีก”
“.....”
ผมเงียบไม่โต้ตอบอะไร และก้าวขาเพื่อจะเดินออกไปจากตรงนั้น
“แอชลี่กลับมาแล้วนะ”
ผมหันกลับไปมองคนพูดก่อนหรี่ตาลงนิดๆ
“มาบอกกูทำไม”
“เผื่อมึงอยากรู้ “
“กูไม่อยากรู้ ทางที่ดีไม่ต้องเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาบอกกูอีก”
“ใจแข็งจังน้าาา..ทั้งๆที่เมื่อก่อนรักมากขนาดนั้นแท้ๆ”
ผมตวัดตามองมันนิ่ง
“มึงต้องการอะไรไอเซฮุน “
“กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงจะมีปฏิกิริยายังไงถ้ารู้ว่าแอชกลับมาแล้ว
แต่จากที่เห็นดูเหมือนไม่แคร์แล้วนิ”
“กุว่ามึงไปให้พ้นๆหน้ากูดีกว่า กูกำลังอารมณ์ดีไม่อยากมีเรื่อง”
“ได้ของเล่นชิ้นใหม่แล้วล่ะสิ”
“เสือก..”
“โอเคๆ กูไม่เสือกก็ได้ งั้นกูไปนะเพื่อนรัก”
มันพูดขึ้นด้วยท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่าง
ผมขบฟันแน่นจ้องมันเขม่งขณะที่มันเดินห่างออกไป
“เมื่อไหร่พวกมึงจะหายไปจากชีวิตกูสักที”
ผมกำมือแน่นจนเอ็นขึ้น เรื่องราวในอดีตค่อยๆทะลักออกมาอย่างห้ามไม่ได้
สองปีที่แล้ว...
พลั่ก..หมัดหนักๆถูกปล่อยออกไปกระแทกเข้ากับหน้าใครอีกคนจนเซถลาไปด้านหลัง
มาร์คในชุดนักศึกษาวิ่งตามไปคร่อมอีกคนพร้อมปล่อยหมัดออกไปอีกครั้งและอีกครั้ง
“หยุดนะมาร์ค..เราบอกให้หยุดไง”
เสียงหญิงสาวกรีดร้องทั้งน้ำตา ทั้งยังพยายามห้ามเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาสองคนที่ตะลุมบอนกันอยู่หน้าคณะวิทย์กีฬาที่ตอนนี้มีผู้คนหยุดดูมวยกันอย่างเนื่องแน่น
“ไอสัส..มึงคิดว่ากูโง่มากรึไง คิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงเอากับแฟนกู ตอนกูไม่อยู่”
มาร์คตะคอกใส่คนตรงหน้าสุดเสียง
“เออ..พวกกูมีอะไรกันลับหลังมึง แต่กูกับแอชรักกันมาก่อนมึงตังหากที่มาทีหลัง “
เซฮุนตะคอกกลับทั้งๆที่ยังโดนมาร์คนั่งคร่อมอยู่มือหนากระชากคอเสื้อเซฮุนขึ้นมาหมายจะใช้หมัดหนักๆกระแทกไปที่ใบหน้าเปื้อนเลือดอีกครั้ง
“หยุด..”
เสียงแหบปนหวานดังขึ้นพร้อมแรงกระชากจากด้านหลัง
“เป็นเหี้ยอะไรกัน อยู่คณะเดียวกันแท้ๆกัดกันอย่างกับหมา”
จียงรีบวิ่งมาทันทีที่มีรุ่นน้องโทรไปตามจะไม่ให้รีบได้ยังไงก็ไอน้องรหัสเค้าคนนี้เลือดร้อนอย่างกับอะไรดี มีเรื่องทีต้องมีคนเจ็บหนักไม่ก็ปรางตายจนต้องหามส่งโรงพยาบาล
จียงรีบดึงมาร์คให้ลุกขึ้นจากตัวเพื่อนมันใช่ได้ยินไม่ผิดหรอกไอเซฮุนเป็นเพื่อนไอมาร์คเป็นเพื่อนที่มันรักมากที่สุด เซฮุนนับเป็นเพื่อนคนเดียวที่มันไว้ใจไอมาร์คเคยเล่าให้ฟังว่ามันกับเซฮุนโตมาด้วยกันเพราะพ่อแม่เป็นเพื่อนกันมันเลยสนิทกันมาตั้งแต่เด็กพวกมันเรียนที่เดียวกันตลอดเรียกได้ว่ามีไอมาร์คที่ไหนมีไอเซฮุนที่นั้น
แล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมพวกมันถึงทะเลาะกันแบบนี้
“พี่จียงปล่อยผม...”
มาร์คสะบัดแขนออกจากการจับกุมของพี่รหัสแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้อีกครั้ง
“นั้นเพื่อนมึงนะไอมาร์ค มีอะไรค่อยๆคุยกันดิว่ะ”
“มันไม่ใช่เพื่อนผม ผมไม่เคยมีเพื่อนเหี้ยๆแบบมัน”
มาร์คคำรามลั่นทั้งยังดิ้นไปมาจนจียงต้องเรียกเพื่อนมาช่วยจับเอาไว้
“เป็นไรมั้ย เซฮุน”
เสียงหญิงสาวดังขึ้นก่อนร่างบางจะเดินเข้าไปประคองคนที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า
“เราไม่เป็นไร แอชไม่โดนอะไรใช่มั้ย”
เซฮุนเอ่ยเสียงอ่อนพร้อมยันตัวลุกขึ้นโดยมีหญิงสาวคอยประคองไม่ห่าง
“ไอเหี้ยเอ้ยย..”
มาร์คสะบัดตัวหลุดจากการจับกุมและพุ่งตรงไปกระชากเซฮุนเข้าหาตัวแอชลี่รีบเข้าไปจับมือมาร์คเอาไว้แน่นก่อนเอ่ยเสียงสั่น
“อย่านะมาร์ค ถ้ามาร์ครักเราปล่อยพวกเราไปเถอะ”
มาร์คก้มลงมองหญิงสาวข้างๆตัวก่อนเอ่ยเสียงกร้าว
“รักมันมากใช่มั้ย”
“.......”
“กูถามว่ารักกันมากใช่มั้ย !!!”
หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อมาร์คกลายเป็นมาร์คที่เธอไม่เคยรู้จัก
“ตอบมา กูบอกให้ตอบ !!!”
“ใช่เรารักเซฮุน พอใจรึยัง”
หญิงสาวตอบเสียงแหบพร่าร่างบางสะอื้นจนตัวโยน
“แล้วมึงมาคบกับกูทำไม เพราะเงินกูเหรอ หรือเพราะหน้าตากู
มึงถึงกล้าทำกับกูขนาดนี้ มึงทำได้ยังไง”
“คือ...คือเรา”
“มึงอยากโง่เองทำไม กูพยายามบอกมึงหลายครั้งแล้วมึงเคยฟังมั้ย”
เซฮุนเอ่ยตระกุกตระกัก
“เราขอโทษนะมาร์ค ขอโทษจริงๆ เราขอโทษ”
แอชลี่ทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรงมาร์คหลับตาแน่นมือหนาปล่อยออกจากคอเสื้อคนตรงหน้าก่อนผลักร่างอาบเลือดออกห่างตัวส่งให้อีกฝ่ายล้มลงไปกองข้างๆหญิงสาวที่นั่งร้องไห้และพร่ำเอ่ยคำขอโทษออกมาไม่ยอมหยุด
“เอามันไปให้พ้นหน้ากูก่อนที่กูจะฆ่ามัน แล้วต่อจากนี้พวกมึงจะไปตายห่าที่ไหนก็ไป ไป !!!”
หญิงสาวสะดุ้งมือเรียวรีบเข้าไปพยุงร่างที่นอนหมดสภาพข้างๆให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“มึงอย่าคิดว่ากูจะยอมให้มึงทำกูฝ่ายเดียวนะไอมาร์ค “
เซฮุนกัดฟันพูดก่อนค่อยๆดันตัวลุกขึ้นโดยมีหญิงสาวค่อยช่วยอยู่ไม่ห่างมาร์คได้ยินดังนั้นก็พุงตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายทันทีแต่ถูกรุ่นพี่เข้ามารั้งตัวเอาไว้ได้ทัน
“พอแล้วไอมาร์ค ไอเจย์มึงพามันไปสงบสติที่ห้องชมรมก่อนเดียวกูตามไป”
จียงเอ่ยเสียงเครียด
รุ่นพี่ที่ชื่อเจย์พยักหน้ารับก่อนลากรุ่นน้องให้เดินตามตนไปยังห้องชมรมจียงมองหนุ่มสาวตรงหน้าด้วยสายตาคาดโทษพร้อมเอ่ยเสียงเรียบ
“อย่าให้กูเห็นพวกมึงสองคนเข้าใกล้มันอีกไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
พูดจบก็เดินจากไปปล่อยให้คนที่พึ่งโดนขู่หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัดใครๆก็รู้ว่าจียงมีอิทธิพลในมหาลัยมากขนาดไหน
“ไปทำแผลกันเถอะ ดูสิเลือดไหลใหญ่แล้ว”
หญิงสาวยกมือขึ้นปาดเลือดออกจากหางคิ้วชายตรงหน้า
เซฮุนเอื้อมมือไปจับมือเรียวเอาไว้ก่อนพาหญิงสาวเดินแหวกฝูงชนออกไป
“เรื่องไม่จบแค่นี่แน่ กูจะเอาคืนมึงให้ได้ไอเหี้ยมาร์ค..”
รอยยิ้มเหยียดฉายชัดบนใบหน้าเปื้อนเลือด และหลังจากเหตุการณ์วันนั้นไม่นานแอชลี่ก็บินไปเรียนต่อต่างประเทศ ในขณะที่อดีตเพื่อนรักอย่างมาร์คกับเซฮุนก็เขม่นกันเรื่อยมาและเริ่มหนักข้อขึ้นเมื่อพี่รหัสของมาร์คเรียนจบออกไปบวกกับเซฮุนได้รับเลือกให้เป็นประธานคณะวิทย์กีฬา เซฮุนมักจะหาวิธีกลั่นแกล้งมาร์คเสมอ ทั้งตัดงบชมรมบาส สั่งปิดโรงยิมไม่ไห้เข้าไปซ้อม และอีกสารพัดจนทำให้รุ่นน้องสายรหัสของมาร์คที่รู้เรื่องพวกนี้พาลเกลียดประธานคณะคนนี้ไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนมาร์คก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดจากคนร่าเริงกลายเป็นก้อนน้ำแข็งเดินได้เค้านิ่ง เงียบ ไม่แคร์ใคร ไม่สนใจว่าจะโดนมองยังไงและที่สำคัญเค้าไม่ยอมเปิดใจให้ใครอีกเลย...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
ทำให้น้องยอมไปอยู่ด้วยกันจนได้และอย่างงี้เสือแบมจะรอดจากเงื้อมมือปู่รหัสไปได้หรือไม่ ???
แล้วอดีตที่ตามหลอกหลอนมาร์คจะมีผลกับเรื่องราวในอนาคตรึเปล่า ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ ^ ^
#ฟิคลองของ
ความคิดเห็น