คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Level_9 《Rewrite》
ปิ๊งป่องๆๆๆ เสียงรัวกดกริ่งดังระงมไปทั่วทำให้เจ้าของห้องที่กำลังอาบน้ำอยู่รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาปกปิดร่างกายและวิ่งตรงไปหน้าประตูห้องอย่างหัวเสียตาคมส่องดูว่าเป็นใครและภาพที่เห็นก็ทำให้เขารีบเปิดประตูออกไป
พลั่ก...หมัดหนักๆถูกส่งเข้ากระแทกมุมปากอย่างจังของเหลวสีแดงสดค่อยๆซึมชื้นออกมา
มือหนายกขึ้นปาดคราบคาวนั้นก่อนหันไปมองแจ๊คสันสลับกับร่างบางด้วยท่าทีงงๆ
“มึงล้มบอลจริงรึเปล่า กูถามว่าวันนี้ที่แข่งบาสกันมึงแกล้งแพ้ใช่ไหม”
“เฮ้ย...ไอ้แบมใจเย็น กูขับรถพามึงมาคุยกับมันไม่ใช่ให้มึงมาต่อยมันนะเว้ย”
แจ๊คสันรีบเข้าไปรั้งตัวน้องชายให้ถอยห่างออกมาทันทีเพราะเขาไม่คิดว่าแบมแบมจะกล้าถลาเข้าไปต่อยเพื่อนเขาแบบนั้น
“เฮียปล่อยผม...ปล่อยดิวะมาจับทำไมเนี่ย”
แบมแบมพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของพี่ชาย
“ไอ้แจ๊ค...ปล่อยมัน กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะแน่สักแค่ไหนแบมแบม”
มาร์คกดเสียงต่ำดวงตาจ้องมองแบมแบมเขม่งนี่มันจะมากเกินไปแล้วถึงจะเกเรยังไงก็ต้องมีขอบเขตกันบ้างและเขานี่แหละที่จะกำราบเด็กแสบคนนี้ให้ได้
“เมื่อกี้มึงถามว่ากูล้มบอลรึเปล่าใช่ไหม เออ...กูทำเอง”
มาร์คถามอีกฝ่ายกลับไปก่อนถอยไปยืนกอดอกและพิงประตูด้วยท่าทีสบายๆตาคมจ้องมองร่างบางที่ถูกเพื่อนของเขารั้งตัวเอาไว้ด้วยสายตาที่ยากแก่การคาดเดา
“ไอ้เหี้ยมาร์คคค !!!”
แบมแบมสะบัดแจ๊คสันออกจนล้มลงไปกองกับพื้นร่างบางวิ่งตรงถลาเข้าไปหมายจะเอาเรื่องคนตรงหน้าแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไวกว่า
หมัดที่ส่งออกไปโดนมือหนารับเอาไว้ได้ทัน มาร์คกระชากแบมแบมเข้าหาตัวทำให้ร่างบางเซไปตามแรงดึงอย่างห้ามไม่ได้แขนแกร่งถูกยกขึ้นเพื่อรวบตัวเด็กแสบเข้าสู่อ้อมอกเปลือยเปล่า
ใบหน้าหวานถูกกดฝังลงไปกับอกกว้าง มาร์คเพิ่มแรงกอดมากขึ้นเมื่อร่างบางพยายามดิ้นไปมามือเรียวถูกยกขึ้นทุบตีเขาไม่ยอมหยุดเขาจึงต้องออกแรงกอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างบางอยู่พักใหญ่ก่อนคนในอ้อมแขนจะยอมสงบลงในที่สุด
“อย่าแผงฤทธิ์ให้มากนักแบมแบม”
“ไอ้มาร์คมึงปล่อยมันก่อนเดี๋ยวมันหายใจไม่ออก”
แจ๊คสันที่มองเหตุการณ์อยู่ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยท้วง
ก็ตอนนี้น้องชายของเขายืนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดไอ้เพื่อนหัวเทาจนเขาชักใจไม่ดี ไอ้มาร์คแรงน้อยซะที่ไหนป่านนี้แม่งขาดอากาศหายใจตายห่าไปแล้วมั้ง
“ไอ้แจ๊คมึงกลับไปก่อนไปคืนนี้กูจะยึดตัวน้องมึงไว้โทษฐานที่กล้าต่อยหน้ากูส่วนความปากสว่างของมึงไว้กูค่อยคิดบัญชีทีหลังกลับไปได้แล้ว”
“อ้าว..ไอ้ห่าไล่กันงี้เลย”
“หรือมึงจะอยู่เคลียร์กับกูก่อน”
มาร์คเอ่ยด้วยเสียงกดต่ำ
“ไม่เป็นไรดีกว่าเพื่อนกูเกรงใจมึง ไอ้แบมกูไม่ได้ทิ้งมึงนะกูแค่ขอกลับไปตั้งหลักก่อนยังไงก็โชคดีนะไอ้น้อง เรื่องนี้กูช่วยมึงไม่ได้จริงๆว่ะ”
สิ้นเสียงแจ๊คสันก็เดินออกมาจากตรงนั้นโดยมีมาร์คมองตามไปตลอดทาง
“เดี๋ยวก่อ...”
เสียงหวานหลุดลอดออกมาเพียงเล็กน้อยเพื่อจะเรียกพี่ชายแต่ก็ต้องหายไปตามแรงดึงของอีกฝ่ายที่พาเขาเข้าไปภายในห้องตามมาด้วยเสียงปิดประตูที่ดังสนั่นหวั่นไหว
มาร์คยอมปล่อยมือออกจากร่างบางในที่สุด เขาหันไปกดล็อคประตูก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างบางอีกครั้ง
ขณะที่แบมแบมยืนกัดปาก กำมือแน่นและจ้องกลับไปที่เขาเช่นกัน
“ทำบ้าอะไรวะลากกูเข้ามาทำไม”
แบมแบมเริ่มเปิดฉากขึ้นก่อน
มาร์คมองท่าทีของคนตรงหน้าสักพักก่อนค่อยๆย่างสามขุมเข้าไปใกล้โดยไม่ได้สนใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“จะทำอะไรอย่าเข้ามานะเว้ย”
ร่างบางค่อยๆก้าวถอยหลังทันที
“ทำไม กลัวรึไง”
“มะ...ไม่ได้กลัว ใครบอกว่ากูกลัวมึง”
“ไม่กลัวแล้วจะหนีทำไม”
“มึงก็เลิกเดินเข้ามาดิ แล้วเสื้อผ้านี่ไม่คิดจะใส่ใช่ไหม”
“จะใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่แล้ว เสียเวลา”
มาร์คเอ่ยขำๆขายาวยังคงก้าวเข้าไปหาร่างบางช้าๆ ขณะที่แบมแบมเดินถอยหลังด้วยท่าทีหวาดระแวงเขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไรแต่ที่รู้ๆมันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ร่างบางถอยหลังจนชนเข้ากับโซฟาตัวใหญ่กลางห้องมือเรียวจึงเอื้อมไปหยิบหมอนอิงขึ้นมาก่อนจะเคว้งมันออกไปเต็มแรงทำให้หมอนใบโตกระแทกเข้ากับหน้าของอีกฝ่ายอย่างจัง มาร์คพ่นลมหายใจออกมาอย่างหัวเสียแบมแบมเห็นท่าไม่ดีจึงเตรียมจะวิ่งหนีแต่ดูเหมือนจะช้าเกินไป
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม มึงหาเรื่องเองนะ”
มาร์คพุงเข้าใส่ร่างบางทันทีแขนแกร่งยกเด็กแสบขึ้นพาดบ่าก่อนพาเข้าไปในห้องนอน
เขาโยนแบมแบมลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ก่อนจะตามขึ้นไปนั่งคร่อมเอาไว้ มือหนาตรึงแขนทั้งสองข้างของอีกเอาไว้เหนือหัว
แบมแบมพยายามดิ้นไปมาสุดแรงแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อมาร์คก้มลงมาใกล้จนเขาต้องหันหน้าหลบไปอีกทาง
“ทำไมดื้อนักวะ”
เสียงต่ำกระซิบเสียงแผ่วข้างหูก่อนงับลงไปเบาๆ
“จะทำอะไร ปล่อยนะเว้ย”
“ไม่...จนกว่ามึงจะพูดจาให้มันดีๆแล้วขอโทษที่ต่อยกู”
“เรื่องอะไรกูต้องขอโทษคนอย่างมึงด้วยปล่อยดิวะ”
มาร์คจับแบมแบมให้หันมาเผชิญหน้ากับตนตาคมจ้องเข้าไปในดวงตาอีกฝ่ายนิ่งแบมแบมเม้มปากเข้าหากัน
จนเป็นเส้นตรงหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอกแต่มีเหรอที่คนอย่างแบมแบมจะยอมง่ายๆร่างบางจ้องตอบอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวเช่นเคย
“ให้โอกาสครั้งสุดท้ายจะยอมขอโทษไหมแบมแบม”
“กู..ไม่...ขอโทษ”
“ได้...งั้นมาดูกันว่ากูจะทำให้มึงขอโทษได้ไหม”
เรียวปากได้รูปก้มลงประกบปากอิ่มด้านล่างอย่างรุนแรงแบมแบมพยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่ก็ไม่สามารถทำได้ มาร์คขบเม้มริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะดูดดึงแรงขึ้นเรื่อยๆ
แบมแบมหลับตาแน่นปากอิ่มเผยออกหวังกอบโกยอากาศหายใจแต่สิ่งที่ได้รับกับกลายเป็นปลายลิ้นร้อนที่รอจังหวะเข้ารุกล้ำ
มาร์คประกบปากแนบสนิทยิ่งขึ้นลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดหยอกล้ออย่างช่ำชองรสจูบแปลกใหม่กำลังทำให้แบมแบมเคลิบเคลิ้มไปกับมันจนเผลอจูบตอบอีกฝ่ายและนั้นทำให้มาร์คกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ
“อื้มม...”
เสียงครางประท้วงดังขึ้นเรียกสติที่กำลังจะขาดสะบั้นให้กลับมามาร์คค่อยๆละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง แบมแบมตอนนี้ดูมีเสน่ห์มาก ปากอิ่มแดงก่ำและบวมเต่งตาคู่สวยก็ดูหยาดเยิ้มยั่วยวนจนมาร์คต้องกดจูบซ้ำๆอยู่หลายหน
“จะยอมขอโทษรึยัง ถ้ายังไม่ขอโทษกูก็จะจูบมึงอยู่แบบนี้แหละ เอาให้ปากแตกกันไปข้างนึงเลย”
แบมแบมไม่ตอบอะไรเขาได้แต่หันหน้าหนีไปอีกทางปากอิ่มเม้มเข้าหากันอีกครั้ง
เขามั่นใจได้ว่าตอนนี้ทั้งหน้าทั้งหูคงแดงไปหมด พูดกันตามตรงเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนทั้งๆที่เขาก็ผ่านการจูบมามากมายแต่ทำไมครั้งนี้ถึงแตกต่างออกไปหรือเพราะคนที่จูบเขาเป็นผู้ชาย
“จะไม่ยอมขอโทษจริงๆสินะ”
มาร์คยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกครั้ง
แบมแบมเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากร้อนใกล้เข้ามาจนเกือบชิด
“โอเคๆ...กูยอมขอโทษแล้ว ยอมแล้วๆ”
มาร์คยกยิ้มแต่ก็อดไม่ได้ที่จะจุ๊บปากบวมฉ่ำนั่นอีกครั้งก่อนจะถอยออกมาเพื่อรอฟังคำขอโทษจากอีกฝ่าย
“กูขอโทษที่ต่อยมึงพอใจรึยัง”
“ไม่...พูดจาให้มันดีๆหน่อยขึ้นกูมึงกับใคร เอาใหม่พูดเพราะๆ”
“ทำไมต้องเรื่องเยอะด้วยวะ”
“ไหนพูดดิพี่มาร์คครับแบมแบมขอโทษนะครับที่ต่อยพี่”
“แหวะ...ใครจะไปพูด น่าขนลุกชิบหาย”
“จะพูดหรือไม่พูด”
“ไม่...อื้ม”
มาร์คกดจูบลงไปอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้ไม่มีการลุกล่ำใดๆ
มาร์คปล่อยมือที่ตรึงแขนบางก่อนจะเลื่อนมาประคองใบหน้าหวานแทน แบมแบมเองก็ค่อยๆปรือตาลงขณะที่แขนเรียวถูกยกขึ้นเกี่ยวรอบคอร่างหนาเอาไว้อย่างลืมตัว
“รีบพูดเร็วไม่งั้นกูคงไม่หยุดแค่จูบแน่”
“พูดอะไร”
“ก็พูดว่า...พี่มาร์คครับแบมแบมขอโทษนะครับที่ต่อยพี่”
“แล้วถ้าไม่พูดล่ะ”
“อย่าทำเป็นไร้เดียงสากูรู้ว่ามึงเข้าใจ รีบพูดมาก่อนที่กูจะหมดความอดทน”
“แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว โคตรอ่อนเลยว่ะ”
ร่างบางกระตุกยิ้มก่อนจะเหนี่ยวคอมาร์คให้ก้มลงมาใกล้
พร้อมกับเอ่ยเสียงหวานกระซิบแผ่วเบาข้างหู
“ขอโทษนะครับพี่มาร์คที่แบมต่อยพี่”
เสียงแหบพร่าถูกส่งออกไป ก่อนที่แบมแบมจะแกล้งเป่าลมร้อนเข้าไปในหูจนมาร์คขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
“ทีนี้ก็ลุกออกไปได้แล้วหนัก”
พูดจบร่างบางก็ออกแรงดันคนตรงหน้าให้ถอยออกไปห่างตัว
มาร์คนิ่งไปก่อนจะก้มลงพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวานด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ก็ขอโทษไปแล้วไงมาจูบอีกทำไม”
“ถือซะว่าเป็นค่าทำขวัญที่โดนต่อยไง”
“ตลกใหญ่และ ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
มาร์คอดยิ้มกับท่าทีที่เห็นไม่ได้ก็แบมแบมเล่นยกมือขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้จนมิด
หูทั้งสองข้างก็แดงอย่างเห็นได้ชัด มือหนาถูกส่งไปขยี้ผมร่างบางจนยุ่งเหยิงด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะยอมลุกออกไปจากเตียงและเดินตรงไปที่ห้องน้ำแต่ไม่ทันได้เข้าไปก็โดนเสียงหวานดังขัดขึ้นซะก่อน
“อย่าบอกนะว่าจะไปช่วยตัวเองต่ออ่ะ”
“ปากดีนัก...เดี๋ยวก็ให้มาช่วยซะหรอก”
“ทุเรศ !!!”
“ใครกันแน่ ในหัวมีแต่เรื่องอย่างว่าหรือไง กูจะไปใส่เสื้อผ้าแต่ถ้ามึงอยากต่อจากเมื่อกี้กูก็ไม่ขัดนะ”
“ตีนเหอะ...ใครเขาจะอยากมีอะไรกับมึง”
“อย่ามาทำเป็นปากเก่ง และถ้าได้ยินว่าขึ้นกูมึงอีกทีโดนดีแน่แบมแบม”
มาร์คชี้หน้าคาดโทษร่างบางที่พึ่งยันตัวลุกขึ้นนั่ง แบมแบมหันไปมองอีกฝ่ายก่อนจะยักไหล่กวนๆส่งกลับไป
“เชื่อก็กลัวดิ”
“อย่าให้ได้ยินอีกแล้วกัน”
มาร์คหันมาเอ่ยคาดโทษอีกฝ่ายก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้ร่างบางนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับมองสำรวจไปรอบๆห้องใช้เวลาไม่นานร่างหนาก็เดินกลับออกมาและเดินตรงไปยังประตูห้องนอน
“จะไปไหนอ่ะ”
แบมแบมเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะเปิดประตูออกไป
“จะออกไปปิดไฟ ทำไม...แค่นี้คิดถึงกูแล้วรึไง”
“อย่ามาเพ้อเจ้อก็แค่ถามเฉยๆ”
“มึงก็ไปล้างเนื้อล้างตัวซะไป จะได้มานอน”
พูดจบร่างหนาก็เดินออกจากห้องไปส่วนแบมแบมก็มองตามอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำตามที่อีกฝ่ายบอก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
มาร์คจะหาวิธีมากำราบเด็กแสบอย่างแบมแบมได้จริงหรือไม่ ???
กลับมาแล้วค่ะ มาพร้อมฉากหวานเบาๆของมาร์คแบม ทิ้งช่วงไปนานต้องขอโทษจริงๆนะคะ
อ่านแล้วช่วยกันคอมเม้นติชมได้เช่นเคยนะจ๊ะ หรือจะติด #ฟิคลองของ ก็ได้ค่าาา
ความคิดเห็น