คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Level_8 《Rewrite》
JB Part
ตอนนี้ผมกำลังแบกร่างไร้สติของรุ่นน้องสมัยมัธยมขึ้นไปบนคอนโดเพราะคิดว่าคงดีกว่าการพามันไปส่งบ้านในสภาพเมาหัวราน้ำแบบนี้ผมแบกมันขึ้นหลังด้วยสภาพทุลักทุเลอยู่ไม่น้อยใครจะไปคิดว่าคนตัวบางๆอย่างมันจะหนักเอาเรื่องใช้เวลาสักพักก็มาถึงหน้าห้องจนได้ ผมรีบหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงมาเปิดประตูแล้วพาไอ้เด็กนี่เข้าไปข้างในก่อนจะเหวี่ยงมันลงกับโซฟาได้สำเร็จ
“ตัวหนักชิบหาย แดกไรเข้าไปวะ”
ผมบีบนวดไหล่เพื่อคลายความปวดเมื่อยก่อนยืนจ้องเด็กหนุ่มที่นอนแผ่หลาตรงหน้าทำไมกูต้องทิ้งสาวสวยอกสะบึมมาเพราะคิดว่ามึงกำลังนั่งอยู่คนเดียวด้วยวะไอ้จินยองทำไมต้องห่วงว่าจะมีใครมาทำอะไรมึงตอน
กูไม่อยู่และทำไมต้องคิดแต่เรื่องของมึงตลอดทั้งๆที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นชาติแล้ว
“จินยอง...”
ผมสะกิดเรียกมันเพื่อให้รู้สึกตัวแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลสักเท่าไหร่เพราะมันกลับยิ่งขดตัวเข้าหากันและเอาหน้าซุกลงไปบนหมอนอิงที่วางอยู่ใกล้ๆ
“ไอ้จินลุกไปนอนที่เตียงดีๆ”
ผมยืนกอดอกเรียกมันเสียงดังกว่าเดิม แต่เดี๋ยวก่อนนะทำไมตัวมันสั่นๆวะ ผมรีบดึงหมอนที่ปิดหน้ามันออกและก็ต้องพบว่ามันเริ่มร้องไห้ออกมาอีกแล้ว
“มึงเป็นอะไรไอ้จิน”
เมื่อเห็นดังนั้นผมก็รีบจับมันลุกขึ้นนั่ง
ทำให้มันปรือตาขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้งทั้งๆที่น้ำตายังคงไหล่ออกมาไม่ยอมหยุด
“แม่งเป็นห่าไรวะเนี่ย”
ผมสบถออกมาไม่ดังนักก่อนจะเขย่าตัวมันเบาๆ
“อย่าพึ่งหลับไอ้จิน ตื่นมาบอกกูก่อนว่าใครทำอะไรมึง”
“ไอ้เหี้ยแจบอม”
ผมชะงักเเมื่อได้ยินชื่อตัวเองหลุดออกมา
ทำไมเป็นกูไปได้วะเนี่ย
“กูไปทำอะไรให้ไหนพูดดิ”
ผมเลือกที่จะถามออกไปตรงๆเพราะเขาว่ากันว่าคนเมาจะหลุดพูดความจริงไหนๆก็ไหนๆแล้วงั้นลองถามแม่งตรงๆนี่แหละจะได้รู้เรื่องไปเลย
“ก็แม่งเลว หน้าหม้อ เอาเขาไปทั่ว โคตรชั่วเลยด้วย”
เสียงอู้อี้ด่าทอออกมาอย่างต่อเนื่องทั้งๆที่ผู้พูดยังหลับตาแน่น
“อ้าว...ไอ้ชิบหาย มาด่ากูทำไมเนี่ย”
“แล้วมันก็...มันก็”
เสียงพูดเริ่มขาดห้วงทำให้ผมเริ่มเขย่าตัวมันอีกครั้ง
“มันทำไม พูดให้จบไอ้จินยอง กูทำไม”
“มันทำกูเจ็บ เจ็บมากๆ ทั้งๆที่กูชอบแม่งมาตั้งแต่ม.ต้นพยายามทำดีทุกอย่างเพราะคิดว่ามันคงหันกลับมามองคนอย่างกูบ้างแล้วเป็นไงทุกวันนี้แม่งก็ยังเลือกยัยอกตู้มพวกนั้น กูเกลียดมัน มึงได้ยินไหม กูเกลียดมะ.. อื้มมม”
ผมประกบปากลงไปพร้อมบดเบียดอย่างรุนแรงผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้นรู้ตัวอีกทีผมก็อุ้มมันมาวางบนเตียงซะแล้วผมวางร่างในอ้อมแขนลงก่อนโน้มตัวลงไปประกบจูบดูดดึงจนอีกฝ่ายคางประท้วงในขณะที่ดวงตาก็ยังคงปิดสนิทอยู่เช่นเดิม
“อื้อ”
คนใต้ร่างพยายามครางประท้วงพร้อมกับดันตัวผมออกไป
“มึงไม่มีทางเกลียดกูได้หรอกนะไอ้จินยองไม่มีวัน”
ผมผละออกมาเล็กน้อยและกดจูบลงไปอีกครั้งในที่สุดสติทั้งหมดก็ขาดสะบั้นลงผมขึ้นคร่อมร่างบางที่ตอนนี้นอนมองมาที่ผมตาสีหน้าเย้ายวน
คนตรงหน้าตอนนี้ช่างดูน่าหลงใหลอย่างที่ไม่ควรจะเป็นและนั้นทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป
“กูขอนะจินยอง”
สิ้นเสียงร่างสมส่วนก็เริ่มทำสิ่งที่เขาไม่คิดว่าชีวิตนี้จะทำมัน
แจบอมที่ถูกอารมณ์ครอบงำไม่สามารถควบคุมความต้องการของตนเองได้อีกต่อไป
Jinyoung Part
“โอ๊ย...ทำไมเจ็บตัวแบบนี้วะ แล้วทำไมกูนอนแก้ผ้าล่ะ”
ทันทีที่ผมขยับตัวความเจ็บก็แล่นแปลบไปทั่วร่างกาย
ผมจึงต้องค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ผมเปิดผ้าห่มออกดูก็พบว่าอาภรณ์ทุกชิ้นหายไปอย่างไร้ร่องรอยผมพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆแต่แค่ขยับเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีอะไรบางอย่างไหลย้อนออกมาจากทางด้านล่าง
“เชี่ย...อะไรไหลวะ”
ผมรีบก้มลงดูว่าคืออะไรและก็ต้องพบกับสิ่งไม่คาดฝัน
ผมสตั้นไปทันทีก่อนจะดึงสติกลับมาและเริ่มมองไปรอบๆห้องเพื่อหาตัวการที่กล้าลากผมมาทำอะไรแบบนี้
“ใครวะ...มึงเป็นใครถึงกล้าทำกับกูแบบนี้”
ผมเอ่ยออกไปเสียงดังลั่นห้องก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมรีบหันไปมองเพราะมันเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“เสียงนี้มัน อย่าบอกนะว่า”
และเมื่อผมหันไปมองก็พบกับร่างสมส่วนที่ยืนเปลือยท่อนบนพิงประตูห้องน้ำอยู่แน่นอนว่าสิ่งที่เห็นทำให้ผมนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นบอกตามตรงว่าตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆหัวใจก็กระตุกวูบเหมือนมีใครพยายามจะกระชากมันออกไปให้ได้ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงทำไมถึงเป็นเขาไปได้
คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของผม
“พี่แจบอม”
“เออ...กูเอง”
“เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ยังไง แล้วทำไมถึงเป็นพี่ เป็นไปไม่ได้”
ผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ผมคงหน้าซีดตัวสั่นเอามากๆ
ผมที่งงกับเหตุการณ์ค่อยๆยกมือขึ้นไปชี้รุ่นพี่ที่กำลังเดินเข้ามาหาผม
“แต่มันเป็นไปแล้ว ถึงมึงไม่อยากเชื่อก็เถอะ”
เขาเดินตรงมานั่งลงบนเตียงข้างๆผมสายตาที่มองมาดูไม่เหมือนพี่แจบอมที่ผมรู้จักตาเรียวเล็กคู่นั้นเอาแต่จ้องมองผมนิ่งๆมันนิ่งมากจนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของเราทั้งคู่ได้อย่างชัดเจน
“นี่ไม่ใช่เรื่องจริง มึงก็แค่ฝันไป ตื่นสิไอ้จิน ตื่นๆๆ”
ผมใช้มือทั้งสองข้างตบหน้าตัวเองเพื่อหวังให้ตื่นจากเรื่องเพ้อฝันนี้สักที
“มึงไม่ได้ฝันหรอกน่า เลิกตีตัวเองได้แล้ว”
“แต่เรื่องแบบนี้ไม่มีวันเกิดขึ้น คนอย่างพี่ไม่มีวันทำอะไรแบบนี้”
“แต่กูทำไปแล้ว และกูก็ต้องขอโทษมึงด้วยที่ฉวยโอกาสตอนมึงเมา”
“ไม่จริง...ผมจำได้ว่าพี่ออกไปกับผู้หญิงคนนั้น ผมเห็นกับตาแล้วทำไม”
“กูรู้ว่ามึงกำลังสับสน กูเองก็สับสนเหมือนกัน เรื่องนี้กูผิดเองที่ไม่ควบคุมตัวเอง”
“ถ้านี่เป็นเรื่องจริง งั้นพี่ก็คงเมามากสินะ แต่เอาเถอะผมเองก็เมา ถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน”
ผมเริ่มตั้งสติและดึงตัวเองกลับมาอีกครั้งในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้แล้วจะให้ทำยังไงได้
“กูไม่ได้เมา...กูมีสติครบถ้วนดี จะให้กูบอกไหมว่ามึงมีไฝอยู่ตรงไหนบ้าง”
“ถ้าไม่ได้เมางั้นเพราะอะไรหรือผู้หญิงคนนั้นไม่ง่ายเหมือนคนก่อนๆพี่เลยมาลงที่ผมแบบนี้”
เสียงผมเริ่มสั่นเครืออย่างห้ามไม่อยู่ แค่คิดว่าทำไมเขาถึงทำลงไปใจผมก็แทบพังแล้ว
เพราะผมรู้ดีว่าคนอย่างพี่แจบอมไม่มีทางสนความรู้สึกใครนอกจากตัวเขาเอง
“ไปกันใหญ่แล้ว..ทำไมกูดูมั่วมากนักรึไง”
“หรือไม่จริง”
ผมเถียงออกไปอย่างเหลืออดก็เพราะว่ามั่วไม่ใช่รึไงถึงลงเอยแบบนี้
“มึงนี่มองกูแง่ร้ายจังนะ แต่ก็เอาเถอะกูพูดอะไรไปก็เหมือนแก้ตัวเปล่าๆ”
เขาเอ่ยด้วยท่าทีเซ็งๆพร้อมกับมองมาที่ผมไม่วางตา
“งั้นพี่ก็คิดซะว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกันเพราะผมเองก็จะคิดแบบนั้นเหมือนกัน”
ผมจ้องอีกฝ่ายกลับไปและเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ก่อนจะพยายามขยับตัวลงจากเตียงผมไม่เคยคิดว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้กับคนๆนี้ คนที่ทำให้ผมเจ็บเจียนตายมาหลายปี
“เดี๋ยว !!!”
เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมมือที่ยื่นมาจับผมเอาไว้
“ก่อนไปกูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมและมึงก็ต้องตอบความจริง ห้ามโกหกกู”
“ถาม ?? ถามอะไร”
ผมพยายามปรับเสียงไม่ให้สั่น
“มึงชอบกูใช่ไหมจินยอง”
ผมได้แต่นิ่งค้างและมองไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อหู
ทำไมเขาถึงถามผมแบบนี้หรือเมื่อคืนผมหลุดพูดอะไรออกไป
“กูถามว่า..มึงรักกูใช่ไหม”
พี่แจบอมถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมนิ่งไปและไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“พะ..พี่พูดบ้าอะไรเมื่อคืนผมเมามากพี่ก็รู้”
“แต่มึงครางบอกรักกูทั้งคืน นี่มึงจำไม่ได้จริงๆเหรอ อย่าเงียบ
พูดมา”
“ผมเมา ก็เลยเพ้อไปเรื่อยนั่นแหละพี่อย่าจริงจังนักเลย”
ผมรีบเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทางเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายจับผิดได้
“โกหก...มึงนี่โกหกไม่เก่งเลยรู้ตัวไหม”
“ผมไม่ได้โกหก”
“มึงคิดว่ากูไม่รู้เหรอว่าเวลามึงโกหก มึงชอบหลบตา”
“ใครหลบ..”
ผมหันหน้าไปเผชิญหน้าอีกฝ่ายทันทีในจังหวะที่หันไปพี่แจบอมก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำให้ตอนนี้ปลายจมูกของเราชนกันก่อนที่เขาจะเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากของผมเอาไว้
“แค่พูดว่ารักกูนี่ยากนักรึไง”
“พี่ต้องการอะไรกันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”
จุ๊บ..เขาไม่ตอบแต่กับจูบผมและค่อยๆผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
“กูจะจูบจนกว่ามึงจะพูด”
“พี่จะบ้าเหรอ”
จุ๊บ...เขากดจูบลงมาอีกครั้งอย่างที่พูดและนั่นทำให้ผมเริ่มหัวหมุนไปหมด
ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เขาต้องการอะไรจากผมกันแน่
“ตกลงจะไม่ยอมพูดจริงๆใช่ไหม”
“ทำไมต้อง..อื้มม”
พูดยังไม่ทันจบประโยคเขาก็กดจูบลงมาอีกครั้งจากจุ๊บเบาๆกลายเป็นจูบที่ดุดันและเร้าร้อนเขากดจูบลงมาอย่างแรงลิ้นร้อนค่อยๆแทรกเข้ามาในโพลงปากของผมก่อนที่ผมจะพยายามดันให้เขาถอยออกไปเพราะลมหายใจเริ่มขาดห้วงเต็มทน
“แฮ่กๆ...พอแล้วเลิกทำแบบนี้สักที”
“งั้นพูดมากูรอฟังอยู่”
“พูดแล้วจะได้อะไรวะ อยากได้ยินนักใช่ไหม”
ผมจ้องหน้าเขาตัวอารมณ์ที่ไม่คงที่นัก
ก่อนจะยอมพูดมันออกมา
“เออ..ผมรักพี่ รักมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วพอใจรึยัง”
“ไม่เอาพอใจรึยัง พูดใหม่”
“งั้นดูปากผมให้ดีๆนะ ผม..รัก..พี่ รักมานานแล้ว อื้มม..”
เขาพุ่งตัวเข้ามาจูบผมอีกแล้วนี่ผมฝันไปใช่ไหมถ้าเป็นฝันก็คงเป็นฝันที่ดีมากจริงๆใครจะคิดว่าคนอย่างพี่แจบอมจะทำเรื่องแบบนี้กับคนอย่างผมไอ้เด็กแว่นที่วันๆเอาแต่วิ่งตามเขาไปเรื่อยๆเด็กที่ได้แต่คอยเฝ้ามองเขาจากด้านหลังเสมอ
“ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้วะ ผมไม่เข้าใจ”
ทันทีที่เขาผละออกไปผมก็อดที่จะถามคำถามที่คาใจไม่ได้
“อยากรู้เหรอว่าทำไม”
“ผมก็ควรได้รู้ไม่ใช่รึไง”
“กูคิดว่ากูเองก็อาจจะรู้สึกกับมึงมานานแล้วแต่แค่ไม่แน่ใจว่ามันเป็นความรู้สึกในแง่ไหนกูมักจะหงุดหงิดเวลาเห็นมึงไปเล่นกับพวกไอ้มาร์คและกูก็ไม่ชอบให้มึงไปสนิทกับคนอื่นมากกว่ากูหรือเห็นพวกมันสำคัญกว่ากู”
พี่แจบอมพูดมันออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและนั่นทำให้ผมอึ้งไป
“งั้นทำไมวันที่ผมนัดเจอพี่ พี่ถึงไม่มาเจอผมล่ะ”
“ตอนนั้นกูก็แค่กลัว กลัวว่าถ้ากูเกิดรักมึงขึ้นมาจริงๆกูจะกลายเป็นตัวประหลาดและโดนเพื่อนล้อ..กูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัวและคิดน้อยไปหน่อย กูขอโทษนะจินยอง”
น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นเอาไว้ค่อยๆไหลออกมาช้าๆนี่มันอะไรกันทำไมเขาทำกับผมแบบนี้ล่ะ เขาทำให้ผมทนทรมานมาเป็นปีๆแล้วอยู่ๆก็มาบอกว่าชอบผมเหมือนกันงั้นเหรอ
ทำไมล่ะ ทำไมๆๆ ผมได้แต่พร่ำบ่นในใจขณะที่เขาดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่นพร้อมยกมือขึ้นมาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“อย่าร้องเลยนะกูไม่ดีเอง กูรู้ว่ามึงเสียใจแค่ไหนแต่มึงรู้ไหมว่ากูเองก็เสียใจเหมือนกันกูเสียใจที่ไม่กล้าบอกมึงตั้งแต่ตอนนั้นและไม่ยอมเปิดใจจนกระทั่งเมื่อคืน”
“เมื่อคืน ???”
ผมถอยออกจากอ้อมกอดพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากหน้าก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีงงๆ
“ใช่..เมื่อคืน”
“ทำไมต้องเมื่อคืน”
“ก็เพราะมึงไงเพราะมึงยอมพูดมันออกมาไหนจะสีหน้าเจ็บปวดนั่นอีก มึงรู้ไหมว่ามันกวนใจกูมากแค่ไหนจากที่กูคิดว่าความรู้สึกนั่นไม่จริงกลายเป็นว่ามันเริ่มรู้สึกมากกว่าเก่ามึงเข้าใจที่กูพูดใช่ไหม”
“ถ้าผมบอกว่าไม่เข้าใจล่ะ”
“กูรู้ว่าคนฉลาดๆอย่างมึงเข้าใจ”
“ผมไม่เข้าใจว่าพี่ต้องการสื่ออะไร”
“มึงจะกวนกูใช่ไหมจินยอง”
“ผมไม่ได้กวนแต่พี่พูดวกไปวนมา ตกลงพี่ต้องการบอกอะไรผมกันแน่”
“อยากรู้จริงๆใช่ไหม”
“ใช่..”
“กูว่า..กูเองก็รักมึงว่ะ ถึงจะใช้เวลาหลายปีกว่าจะรู้ตัวแต่กูคิดว่าความรู้สึกที่มีให้มึงมันคงปฏิเสธอีกไม่ได้แล้ว”
ใบหน้าสมส่วนถูกยื่นเข้ามาข้างๆหูของผมก่อนถ้อยคำที่ผมคิดว่าชาตินี่ทั้งชาติคงไม่มีวันได้ยินจะถูกส่งออกมาผมยกยิ้มกว้างกว่าครั้งไหนๆใครจะคิดว่าคนที่เราแอบชอบมานานจะชอบเราตอบ ความรู้สึกที่ได้รับการตอบรับมันดีแบบนี้เองสินะ
“ผมรอฟังคำพูดพวกนี้มากี่ปีพี่รู้ไหม..กว่าจะรู้ตัวนะ”
“กี่ปีไม่รู้..รู้แค่ว่าตอนนี้กูจะไม่ปล่อยมึงไปอีกแน่เพราะงั้นกูขอไถ่โทษด้วยการเป็นแฟนมึงโอเคไหม”
“ขอเสนอน่าสนใจดีนิ”
“จะไม่สนได้ไงในเมื่อมึงเป็นเมียกูแล้ว”
เขายักคิ้วกวนๆส่งมาให้ผมก่อนจะโดนผมถลึงตาใส่
“มงเมียอะไรพูดให้มันดีๆ”
“แสดงว่าเมื่อคืนจำไม่ได้ งั้นเดี๋ยวกูทวนให้อีกรอบแล้วกัน”
ไม่ว่าเปล่าพี่แจบอมพุ่งตัวเข้ามาหาผมพร้อมกับดันผมลงไปนอนและตามขึ้นมาทาบทับเอาไว้ใบหน้าของพวกเราห่างกันแค่คืบเขามองมาที่ผมพร้อมยกยิ้มจนตาปิดนั่นทำให้ผมยิ้มตามและปล่อยให้บรรยากาศและอารมณ์พาพวกเราล่องลอยไป...
“หวังว่านี้คงไม่ใช่ความฝันอีกนะ”
ผมค่อยลูบใบหน้าอีกฝ่ายอย่างเบามือก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาทับมือของผมและส่งยิ้มมาให้
“กูอยู่ตรงนี้และมึงไม่ได้ฝันไปแน่ๆ”
สิ้นเสียงเขาก็ก้มลงมาจูบผมอย่างแผ่วเบาเพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
ขอพื้นที่ให้คู่ JJP สักหนึ่งตอนแล้วกันน้า
เพราะหลังจากนี่พวกเค้าคงไม่ค่อยได้โผล่มาเจอเราบ่อยนัก
ยังไงก็สามารถคอมเม้นติชมได้ตามชอบและอย่าลืมติดแท็ก
#ฟิคลองของ กันเยอะๆนะคะ >.,<
ความคิดเห็น