คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Level_13《Rewrite》
ตัดมาด้านยองแจที่ตอนนี้โดนแจ๊คสันลากมาถึงรถจนได้ ร่างหนาจับอีกฝ่ายยัดเข้าไปด้านในก่อนวิ่งไปนั่งฝั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถขับออกไปทันที
“จอด”
“ไม่”
“จอดดิวะ”
“ไม่จอด”
“ผมบอกให้จอดไงพี่กล้าดียังไงทำกับผมแบบนี้”
“ก็นายดื้อ ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้นายจะยอมมากับพี่ไหมล่ะ”
“แล้วทำไมผมต้องไปกับพี่ด้วย ทำไมชอบทำอะไรตามใจตัวเองนักวะ เพราะแบบนี้ไงผมถึงไม่ชอบพี่”
เอี๊ยด...แจ๊คสันเหยียบเบรคจนมิดก่อนหันไปมองยองแจที่นั่งอยู่ข้างๆ มือหนากำพวงมาลัยไว้แน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
แจ๊คสันกำลังโกรธนั่นคือสิ่งที่ยองแจคิดร่างหนาไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาหันกลับไปมองถนนและเหยียบคันเร่งอีกครั้งโดยไม่หันไปมองยองแจอีก ตอนนี้บรรยากาศภายในรถดูอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ‘ทำไมวะทั้งๆที่กูยอมทำทุกอย่าง ทั้งตามใจ คอยเทคแคร์สารพัด ยอมแม้กระทั้งโทรไปบอกเลิกสาวในสต๊อกจนหมด แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ซะทีคงมีทางเดียวที่จะรู้...’ แจ๊คสันได้คิดในใจวนไปวนมาจนรถยนต์คันหรูจอดยังที่หมาย
“ถึงแล้วลงมาสิ”
สิ้นเสียงแจ๊คสันก็เปิดประตูรถออกไปด้านนอกบรรยากาศทะเลยามค่ำคืนดูสวยไม่น้อย เขาหันไปมองคนที่นั่งนิ่งไม่ยอมลงมาจากรถก็ได้แต่รอบถอนหายใจออกมา
“นายจะนั่งอยู่ในนี้ก็ได้นะพี่ไม่บังคับแต่ถ้าอยากลงมาเมื่อไหร่ก็เดินตามไปที่บ้านพักตรงโน้นแล้วกัน”
ร่างสันทัดยื่นหน้าไปพูดกับเด็กหัวรั้นที่นั่งหน้าหงิกอยู่ในรถก่อนตัดสินใจเดินไปยังบ้านพักที่ครอบครัวของเขาซื้อเอาไว้ บ้านไม้สองชั้นสีขาวสะอาดตาตั้งอยู่ริมชายหาดพอดิบพอดีเขาไขกุญแจเข้าไปด้านในก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนแรง
“เอาวะเป็นไงเป็นกันถ้าไม่เวิร์คจริงๆคงต้องยอมตัดใจแล้วมั้ง”
แจ๊คสันเอนตัวลงนอนไปบนโซฟาก่อนค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ ลมทะเลยามค่ำคืนพัดเอากลิ่นไอทะเลเข้ามาปะทะหน้าช่วยให้เขาผ่อนคลายลงบ้างไม่นานนักก็รู้สึกได้ถึงแรงยวบบริเวณปลายโซฟา
เปลือกตาที่ปิดอยู่จึงค่อยๆลืมขึ้นและพบยองแจที่นั่งหน้าตึงอยู่โดยไม่ยอมมองมาทางเขา
แจ๊คสันจึงยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนหันไปมองรุ่นน้องที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“หิว..”
นี่คือคำแรกที่หลุดออกมาจากปากของยองแจ
“ห๊ะ...ว่าไงนะ พี่ฟังไม่ถนัด”
“บอกว่าหิวหาอะไรให้กินหน่อย”
“อยากกินอะไรล่ะเดี๋ยวพาไปกิน”
“อะไรก็ได้”
“กินอาหารทะเลไหมหรือจะเป็นข้าวต้มดีจะได้สบายท้อง แต่ถ้านายไม่ชอบเราไปกินหม้อไฟก็ได้นะ”
“บอกว่าอะไรก็ได้ไง !!!”
ยองแจเผลอหันไปตะคอกใส่อีกฝ่ายอย่างลืมตัว
“เป็นอะไร”
แจ๊คสันเอ่ยเสียงเครียดขึ้นทันที
“พี่ถามว่าเป็นอะไรเงียบทำไม”
“เปล่า”
“เปล่าเหรอ...พี่ว่าเรามาพูดกันตรงๆเลยดีกว่านายอารมณ์เสียเรื่องอะไรยองแจ”
ยองแจเลือกใช้ความเงียบแทนคำตอบ
“ถ้านายไม่พูดงั้นพี่พูดเอง พี่เหนื่อยว่ะ โคตรเหนื่อย
เหนื่อยที่ต้องตามนายต่อยๆเหนื่อยที่ไม่รู้ว่ายังหวังได้อยู่ไหม เหนื่อยที่นายไม่เคยเห็นพี่ในสายตาทั้งๆที่พี่ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อนายยอมแม้กระทั้งทิ้งความเป็นตัวเอง
ทำไมวะเกลียดพี่มากขนาดนั้นเลยหรือไงทำไมไม่ยอมเปิดใจสักที”
“ไม่ได้เกลียด”
“แต่ก็ไม่ชอบจะพูดแบบนี้ใช่ไหม ก็ได้พี่เข้าใจแล้ว จากนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆหิวก็ต้องกินง่วงก็ต้องนอนและอย่าติดโทรศัพท์ให้มันมากนักเพราะหลังจากนี้พี่จะไม่อยู่คอยเตือนนายอีกแล้ว”
“อีกแล้ว..พี่ทำแบบนี้อีกแล้ว ทำไมไม่เคยคิดจะฟังที่คนอื่นเขาพูดบ้าง หยุดคิดเองเออเองสักที”
ยองแจตะโกนออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด
“เฮ้ย !!! ร้องไห้ทำไม”
แจ๊คสันผู้พ่ายแพ้ต่อน้ำตาของยองแจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกำลังทำอะไรไม่ถูก
เพราะเขาไม่คิดว่ารุ่นน้องตรงหน้าจะร้องไห้ออกมาแบบนี้
“พี่ฟังนะ ตั้งใจฟังให้ดีๆเพราะผมจะไม่พูดซ้ำอีก ผมไม่ได้เกลียดพี่ ไม่เคยเกลียดแต่การที่ผู้ชายกับผู้ชายคบกันมันดูแปลกเกินไปสำหรับผม พี่เข้าใจไหม พี่จะให้ผมทำยังไงทุกครั้งเวลาเราไปไหนด้วยกันคนอื่นมักจะมองมาด้วยสายตาแปลกๆผมไม่ชอบให้เป็นแบบนั้นผมแค่ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงพี่คิดว่าพี่หงุดหงิดเป็นคนเดียวเหรอ พี่ไม่รู้หรอกว่าผมจิตตกขนาดไหน”
ยองแจพูดจบก็ยกมือขึ้นปิดหน้าก่อนจะปล่อยโฮออกมาราวกับเด็กเล็กทำให้แจ๊คสันรีบขยับไปสวมกอดน้องเอาไว้แน่น เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าน้องจะคิดมากขนาดนี้
“อย่าร้องเลยนะ พี่ขอโทษที่ไม่สนใจความรู้สึกนาย พี่ผิดเองที่ฝืนนายจนเกินไปพี่ขอโทษนะยองแจ”
แขนแกร่งกอดน้องแน่นขึ้นพร้อมกดจูบลงบนเรือนผมนุ่มเบาๆแต่อีกฝ่ายก็ยังคงสะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุด
เขาจึงใช้ปลายนิ้วเชยคางมนขึ้นมาและค่อยๆปาดน้ำตาออกไปจากแก้มเนียน ทำให้ยองแจจ้องอีกฝ่ายไม่วางตาก่อนเขยิบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดปากของพวกเขาก็ประกบกันโดยแตะริมฝีปากเพียงแผ่วเบาก่อนผละออกไป
“อย่าให้ผมได้ยินว่าพี่จะไม่สนใจผมอีกเข้าใจไหม หวัง แจ๊คสัน”
ยองแจเอ่ยเสียงหนักแน่นและคำพูดเหล่านั้นก็ทำให้แจ๊คสันหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
‘เด็กหนอเด็กทำไมน่ารักขนาดนี้วะ คอยดูเถอะพ่อจะฟัดให้จมเขี้ยวเลย’ ร่างสันทัดยกยิ้มกว้างอย่างปิดไม่มิดทำให้ยองแจที่หน้าร้อนผ่าวลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินหนีไปที่อื่น
“ยิ้มอะไรนักหนา”
แต่ก่อนจะไปก็อดแขวะอีกฝ่ายที่ยังนั่งยิ้มไม่หุบไม่ได้
“มีความสุขก็ต้องยิ้มสิ ก่อนไปช่วยดึงหน่อยได้ไหม ลุกไม่ขึ้น”
แจ๊คสันยื่นมือออกไปให้ด้วยท่าทีออดอ้อน ยองแจจึงส่งเสียงจิจ๊ะในลำคอแต่ก็ยอมเอื้อมมือมาจับเพื่อดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
‘น้องกำลังประมาทเกินไปนะครับ ชเว ยองแจ’ คิดได้ดังนั้นมือหนาก็ดึงอีกฝ่ายเข้าหาตัวทำให้ยองแจเซถลาลงมาทับตัวเขาอย่างจัง
“ทำอะไรเนี่ย”
“ตัวหนักเหมือนกันนะเรา”
แขนแกร่งรวบเอวรุ่นน้องเอาไว้เพื่อไม่ไห้ลุกหนีไปไหน ยองแจพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งโดยลืมไปว่าเขานั่งอยู่บนตัวของอีกฝ่าย
และนั้นทำให้เขาดิ้นไปโดนน้องชายของแจ๊คสันอยู่หลายครั้งจนน้องชายของอีกฝ่ายเริ่มตื่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ยองแจที่เหมือนจะรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรีบหยุดการกระทำทั้งหมดลงทันที ก่อนหันไปจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งพร้อมกับเริ่มโวยวายออกมา
“นี่อย่าบอกนะว่า โอ๊ย...ไอ้บ้ากามปล่อยเลยนะเว้ย ปล่อยดิวะ”
“เป็นความผิดนายนั่นแหละที่ดิ้นไปดิ้นมา นายต้องรับผิดชอบ”
แจ๊คสันใช้จังหวะนี้ดันตัวยองแจให้ลงไปนอนบนโซฟาก่อนจะตามลงไปตรึงแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเอาไว้
“เฮ้ย...จะทำอะไรลุกออกไปเดี๋ยวนี้”
ยองแจเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนเริ่มโวยวายดังลั่น
เขาพยายามขืนตัวเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของอีกฝ่ายแต่มีเหรอที่คนอย่างแจ๊คสันจะยอมปล่อยโอกาสแบบนี่ให้หลุดลอยไปมือหนาจับแขนทั้งสองข้างของน้องแน่นขึ้นก่อนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
“นายต้องรับผิดชอบที่ทำให้พี่หลงมากขนาดนี้”
พูดจบเขาก็ก้มลงไปหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่
“หลงบ้า หลงบอ อะไรลุกออกไปนะเว้ย อย่ามาทำแบบนี้นะ”
ยองแจยังคงโวยวายออกมาไม่ยอมหยุดในขณะที่หน้าแดงก่ำจนลามไปถึงหู
เห็นดังนั้นแจ๊คสันจึงก้มลงไปงับหูอีกฝ่ายเบาๆอย่างหยอกล้อ
“อ๊ะ !!! หยุดนะ ผมบอกให้หยุดไง”
“ไม่ทันแล้ว..พี่ขอนะ สัญญาว่าจะไม่ทำนายเจ็บ”
“ขออะไรไม่ให้โว้ยย ออกไปดิวะ อุ๊บ..”
ปากอิ่มถูกประกบปิดด้วยปากของร่างหนา
แจ๊คสันบดเบียดริมฝีปากลงไปด้วยความหื่นกระหายก่อนผละออกมาเล็กน้อยและประกบจูบลงไปอีกครั้งลิ้นร้อนพยายามดุนดันริมฝีปากอีกฝ่ายหวังให้เปิดออกแต่ยองแจไม่ยอมเขายังคงเม้มปากเข้าหากันแน่น
ทำให้แจ๊คสันยอมละออกมาก่อนส่งสายตาละห้อยไปให้อีกฝ่าย
“นายรังเกียจพี่เหรอ”
“ไม่ได้รังเกียจ”
“งั้นทำไมทำท่าทางเหมือนรังเกียจพี่นักล่ะ”
“แล้วใครใช้ให้พี่ทำแบบนี้ ผมไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะเว้ย อีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันจะมาทำแบบนี้ได้ไง”
“แต่เมื่อกี้นายบอกว่าไม่ได้เกลียดพี่นิแล้วทำไม”
“ไม่เกลียดก็ส่วนไม่เกลียดดิเกี่ยวไรกันแต่ถ้าขืนพี่ยังทำแบบนี้ผมจะเกลียดพี่จริงๆเพราะฉะนั้นลุกออกไปซะหวังแจ๊คสัน”
“ไม่...จนกว่านายจะยอมบอกว่าคิดยังไงกับพี่”
ดวงตาเรียวจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายเพื่อหาคำตอบ
“บอกมาเถอะว่านายคิดยังไง พี่จะได้รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป”
“เออ...คือ”
ยองแจหลบตาอีกฝ่ายก่อนกัดริมฝีปากล่างอย่างใช้ความคิด
ดูเหมือนเขากำลังสับสนอย่างมากในตอนนี้
“งั้นพี่ให้นายเลือกระหว่างให้พี่อยู่กับให้พี่ไปนายจะเลือกอะไร”
“ไม่”
แจ๊คสันขมวดคิ้วเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เมื่อได้ยินคำตอบ
“ไม่นี่...ไม่อะไร”
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละอยู่ใกล้ๆแบบนี้ดีแล้ว”
“แสดงว่านายเองก็ชอบพี่ใช่ไหมยองแจ”
“ไม่รู้”
“เด็กปากแข็ง..ชอบก็บอกว่าชอบสิ”
“เซ้าซี้อยู่ได้บอกว่าไม่รู้ไง ลุกออกไปได้แล้ว”
ยองแจพยายามยันตัวร่างสันทัดให้ลุกออกไปจากตัวของเขา
“ก่อนลุกขอจูบได้ปะ แค่จูบก็ไม่ได้เหรอ”
จุ๊บ..ยองแจยันตัวขึ้นมาก่อนจุ๊บที่ริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆ
เรียกรอยยิ้มกว้างให้ฉายชัดทันทีที่รุ่นน้องผละออกไป
“ทีนี้ก็ลุกออกไปได้แล้ว ผมหิวพาไปหาอะไรกินหน่อย”
แจ๊คสันยิ้มกว้างก่อนใช้มือหนาประคองหน้ารุ่นน้องเอาไว้นิ้วเรียวถูกลูบไล้ไปตามแก้มใสก่อนก้มลงไปประกบริมฝีปากอีกครั้งโดยไม่มีการลุกล้ำใดๆ เขากดจูบค้างอยู่แบบนั้นสักพักก่อนยองแจจะทุบไหล่เป็นเชิงประท้วงทำให้อีกฝ่ายยอมผละออกมาอย่างนึกเสียดายปลายนิ้วหยาบถูกส่งไปลูบริมฝีปากอิ่มตรงหน้าก่อนที่จะจุ๊บเบาๆอีกครั้ง
“ปะ...ไปหาไรกินกัน”
แจ๊คสันยอมลุกขึ้นพร้อมกับดึงอีกฝ่ายให้ลุกตามมา
ซึ่งยองแจก็ลุกตามแต่โดยดีระหว่างเดินไปที่รถไม่มีบทสนทนาใดๆเล็ดลอดออกมาพวกเขาได้แต่เดินกุมมือกันไปจนถึงรถที่จอดอยู่ด้านนอก
“พี่แจ๊คสัน”
“หืม..ว่าไง”
“ผมว่าบางทีผมอาจจะเริ่มชอบพี่แล้วก็ได้นะ”
ยองแจพูดจบก็เดินขึ้นรถไป ขณะที่แจ๊คสันได้แต่ยืนยิ้มเหมือนคนบ้าจนรุ่นน้องต้องลดกระจกลงมาเรียกอีกครั้ง
“จะไปได้รึยัง”
“ไปแล้วๆ”
ร่างสันทัดรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที
ดูเหมือนงานนี้แจ๊คสันคงต้องเดินหน้าตามจีบรุ่นน้องคนนี้แบบเต็มสูบซะแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
>>> TBC <<<
มาอัพครบ 100% แล้วนะคะ เลเวลนี้ขอยกให้คู่ แจ็คแจ ก็แล้วกันเนอะ
ส่วนใครที่กำลังลุ้นว่ามาร์คแบมจะกลับมาเมื่อไหร่ รอนานแล้ว สิ้นสุดการรอคอยแล้วค่ะ
เพราะเลเวลหน้ามาร์คแบมจะกลับมาแบบเต็มสตรีม รอติดตามกันได้เลย
#ฟิคลองของ
ความคิดเห็น