คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การเปลี่ยนแปลงครั้งที่ 3 เข้าเรียน
บทที่3 เข้าเรียน
คำๆนั้นทำไมถึงพูดออกมาได้นะ ทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันแต่ทำไมถึงพูดออกมาได้นะ แต่ว่านะ...คำๆนั้นไม่ว่ายังไงก็ยังเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุด มิตรภาพบ้าบออะไรนั้น เพื่อนหรอ สายใยความผูกพัน หึ...มันก็แค่ความคิดอันสวยงานของคนโลกสวยที่ยอมรับความจริงไม่ได้เท่านั้นเอง
หลังจากที่จุนยะออกจากสวนและเลือกทิ้งประโยคอันทำลายความหวังดีของพวกเขาจนหมดแล้ว พวกเขาก็ได้แค่นั่งคิดอย่างจนปัญญา จนกระทั้งอเล็กเซ่พูดขึ้นมาหวังทำลายบรรยากาศ
“เอ่อคือว่า...ผมว่าพวกเราควรไปที่ห้องประชุมส่วนกลางเพื่อเข้าพิธีปฐมนิเทศนะครับ”
“อืม!!! นั้นสินะอเล็กเซ่พูดถูกแล้วละ เราควรไปหาUFOกัน(?)”
“นั้นสินะขอรับ”
“แต่ว่านะดันเต้ พวกเราจะไปห้องประชุมส่วนกลวงกันนะ No go to UFO”
“เอ๋อะไรอะคริส”และแล้วทั้งห้องก็หันมายิ้มอีกครั้งก่อนที่กียุลจะเอ่ยชวนคนทั้งห้อง
“หึ.....พวกนายไปห้องประชุมกันเถอะ”
“เฮ้กียุลรอผม/กระผม/I/ฉันด้วย!!!”
ตอนนี้ผมกำลังเดินตามหาห้องประชุมส่วนกลางเพื่อนเข้ารับพิธีปฐมนิเทศสำหรับพวกนักเรียนใหม่ที่ต้องปฏิบัติกันตามประเพณีคือ เด็กใหม่จะต้องหาห้องประชุมเองโดยห้ามถามใคร ผมคิดว่านี้มันก็เป็นเพียงการเล่นสนุกของผู้อำนวยการและพวกรุ่นพี่เท่านั้น แต่เรื่องแค่นี้มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม
ไม่นานนักผมก็หาห้องประชุมเจอ ผมมีรอช้าค่อยๆเปิดประตูออกข้างในนั้นมีแสงสว่างจ้าแสบตาจนผมต้องหรี่ตามอง
ปัง... ปัง... ปัง...
เสียงพลุสายรุ้งดังขึ้นพร้อมกับเสียงโห่ร้องอย่างตื่นเต้นของเหล่านักเรียนชายที่ฟังดูเหมือนจะตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง
“โห่สุดยอด 2 นาที!!!เท่ากับประธานนักเรียนคิมเลย”
“เก่งชะมัด ขนาดของฉันยังหาตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะเจอ”
“ของฉันตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าจะเจอนู้น”
“โง่!!!!!!”
“อ่าว...”
และเสียงพูดคุยกันอีกมากมายดังขึ้นระงม เหมือนเสียงแมลงไม่มีผิด ผมเดินมองหาที่นั่งของเด็กใหม่คลาส พริ้นซ์ จนเจอที่นั่งริมขวาสุดแถวหลัง ซึ่งไม่ค่อยจะมีคนนั่งซะเท่าไหร่ ผมหยิบเอาซาวน์เบาท์ขึ้นมาเปิดเพลงที่ผมชอบก่อนจะนั่งอยู่เฉยๆโดยไม่สนใจสายตารอบข้าง
เมื่อพิธีปฐมนิเทศจบก็ถึงเวลากลับไปยังห้องเรียนของตนเอง แต่อันนั้นสำหรับนักเรียนเก่า เด็กใหม่อย่างผมนั้นต้องทำตามขั้นตอนนี้
1.ทำข้อสอบวัดผลทางการศึกษา+ความสามารถพิเศษ
2.รายงานตัวกับผู้อำนวยการ ซึ่งต้องผ่านการสอบวัดระดับก่อน
3.เข้าพิธีปฐมนิเทศสำหรับเด็กใหม่และเก่า
4.รายงานตัวกับอาจารย์ประจำชั้นและคลาสที่ตนเองเรียนอยู่
5.แนะนำตัวและเข้าเรียน
ซึ่งผมไม่ต้องทำเรื่องยุ่งยากแบบนี้ก็ได้ เพียงแค่ผม...อยากจะลองทำดูสักครั้งผมก็อยากจะมีอิสระบางไม่ใช้อยู่แบบนกในกรง
ท่าใครมาเห็นสายตาของผมในตอนนี้คงคิดว่าผมน่ากลัวมากแน่ๆคิดดูนะคนใส่ฮู้ดสีดำมิดชิดจนมองไม่เห็นหน้าตาและสีผิวกำลังเดินช้าๆแถมยังมีออร่าแปลกๆลอยออกมา แต่ใครสนกัน
ผมไม่สนใจเดินมายังห้องพักครูมองหาโต๊ะของอาจารย์ซีโร่ เอจ อาจารย์ประจำคลาสและชั้นของผม ในขณะที่มองอยู่นั้นผมก็ชนเข้ากับอาจารย์คนหนึ่งเข้า
เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมากในชุดสูทและใส่หมวกแปลกๆบนหัว ตาของเขาเป็นสีฟ้าสดใส ดูมีชีวิตชีวาแต่นั้นไม่ใช่ปัญหาเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นอาจารย์ประจำชั้นของผมเอง
“....ขอโทษครับ”
“โอ้...ไม่เป็นไรๆว่าแต่เธอคือนักเรียนคนใหม่สินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะผมชื่อซีโร่ เอจ เป็นอาจารย์ประจำชั้นคลาสพริ้นซ์ห้องA”พอจบคำแนะนำตัวอันแสนสุภาพเขาก็ยื่นมือมาให้ผม
“ผมยามาโมโตะ จุนยะ อยู่คลาสพริ้นซ์ห้องA”ผมยืนมือไปจับมืออาจารย์และเขย่าเบาๆสองสามที
“ฝากตัวด้วยนะ จุนยะคุง”เขายิ้มให้ผมก่อนจะปล่อยมือ
“เช่นกันครับ อาจารย์”
“เอาละงั้นเราไปห้องเรียนกันเถอะ เดินตามครูมานะ”
“....”ผมพยักหน้าแทนคำพูดก่อนจะเดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ
“ว่าแต่...ทำไมจุนยะคุงถึงมาสมัครเข้าโรงเรียนนี้ละ”
“....นั้นสินะครับ ทำไมกันนะ”
“....”หลังจากนั้นอาจารย์ก็ชวนผมคุยกันอีกมากมาย สนุกดีนะ
ลักพักผมและอาจารย์ก็เดินมาถึงหน้าห้องA ห้องเรียนที่ผมต้องมาเรียน 1 ปีเต็มๆ แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะที่จะอยู่ร่วมกับคนหลายๆคนแค่รู้สึกรำคาญเท่านั้นเอง
“เอาละจุนยะคุง รออยู่ตรงนี้แปปนึงนะ”ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“เอาละ เหล่าเจ้าชายน้อยปิดเทอมขึ้นคลาสใหม่ใครได้ทำการบ้านมาส่งอาจารย์บ้างไหม”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย ลืมสนิทเลยอะ‘จารย์”และเสียงโหยหวนของเหล่าเจ้าชายก็ดังขึ้นกันระงม
“ครูบอกไงว่าถ้าใครไม่ทำมาส่งเตรียมตัวซ่อมคะแนนวิชามารยาทไปเลยลบ 50 คะแนน”
“โห้!!!!!!! อาจารย์ครับโปรดเมตตาพวกผมด้วย ฮือ......”
“ฮึ!”เหล่าเจ้าชายของอาจารย์ได้แต่นั่งกอดขาอาจารย์พร้อมกับวิงวอนกันไม่ให้ลบคะแนนแก่พวกเขา
“ไม่สนถึงคุณจะขอร้องผมยังไง ผมก็ไม่มีวันลดโทษให้พวกคุณหรอก”
“นะครับ อาจารย์...........”
“ไม่!!!!!!!! อ้อจริงสิวันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายมา เข้ามาสิ”
ครืน.....
เสียงประตูเปิดได้คลาสสิคจริงๆ ผมเดินเข้ามายืนข้างๆอาจารย์ก่อนจะกล่าวแนะนำตัว
“ยามาโมโตะ จุนยะ สัญชาติ ญี่ปุ่น อายุ 12 ปี ย้ายมาจากญี่ปุ่น....”ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบหลังจากที่ผมพูดจบ
“อ่า ยังไงก็ฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะ ที่นั่งก็.....”
“อาจารย์ครับ”น้ำเสียงนิ่งๆไม่แสดงอารมณ์แต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจเอ่ยขึ้น
“มีอะไรหรอ กียุลคุง”
“ข้างๆผมมีที่วางครับ อาจารย์”ไม่ว่าเปล่ายังเอามือตบโต๊ะข้างอีกด้วย
“งั้นให้จุนยะคุงไปนั่งข้างๆกียุลคุงละกันนะ”ผมเดินไปยังโต๊ะที่กียุลอยู่อย่างช้าๆโดยไม่รีบร้อนอะไร
“เอาละไหนๆก็มีเพื่อนใหม่แล้ว วันนี้อาจารย์งดเรียนหนึ่งวันละกัน”พอพูดจบอาจารย์ก็เดินออกไปด้วยสีหน้ายิ้มๆพร้อมกับพวกเพื่อนๆที่เดินเข้ามาหาผม
“นี้ๆยามาโมโตะ ทำไมนายถึงสวมฮู้ดละไม่ร้อนหรอ”
“…..”
“นี้ๆนายชอบเล่นกีฬาไหม?”
“…..”
“นี้!เราถามนายอยู่นะ ยามาโมโตะ”
“.....ผมไม่สน”เพียงคำเดียวเจ้าพวกนั้นก็เดินหนีไป
‘น่ารำคาญ’
“…..นายชื่ออะไร”
“คุณรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
“ก็จริงนะ...”
“......”อีกคนก็นั่งอ่านหนังสือ
“…...”อีกคนก็นั่งอ่านหนังสือ บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆโดยที่พวกเจ้าตัวก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ได้แต่สนใจกับเนื้อหาที่อยู่ข้างในนั้น หน้าหนังสือถูกพลิกไปอีกหน้าเรื่อยๆ แต่รังสีมาคุกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนมีคนทนไม่ได้
“Hey!!! พวกyouกะจะฆ่าเพื่อนร่วมห้องเหมือนตอนที่อยู่ในสวนอีกแล้วหรอไงฮะ”คริสรีบพูดอย่างร้อนรนเพราะเพื่อนๆบางคนเริ่มทนไม่ไหวเริ่มสลบกันไป
“ก็ป่าวนิ”ทั้งผมและกียุลต่างพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายแต่ก็ไม่ยอมละสายตาออกจากหนังสือ
“โอ๊ย! พวกนายนะหยุดเถอะ”ดันเต้เป็นอีกคนที่ทนไม่ไหวรีบออกมาห้ามเพื่อนแบบไม่จริงจัง
“นั้นสิขอรับ”ฮอรัสพูดเสริม
“นั้นสิๆ”อเล็กเซ่พูดเสริม
หลังจากที่เราทั้งหกคนทะเลาะกันจนหมดเวลาเรียนแล้วต่างก็ออกไปทานข้าวกลางวันและมาเจอกันอีกทีในชั่วโมงเรียนคาบบ่าย
ความคิดเห็น