คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : charter 3 :แกมันคนทรยศ
Charter 3 :แกมันคนทรยศ!!!!!
“อึก...ฮือๆๆๆๆๆๆ”เสียงร้องไห้ของเด็กสาวดังขึ้นหน้าห้องม.2A แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายนักเพราะมีฮิบาริ
เคียวยะกรรมการคุมกฎนามิโมริอยู่ด้วย
เจ้าของเสียงร้องไห้ที่น่าสงสารนั้นทรุดลงกับพื้นอย่างหมดหวังแต่ไม่มีใครเข้ามาปลอบนอกจากชายตัวเล็ก
คนๆนี้ชื่อว่าซาวาดะ
สึนะโยชิ เขาเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆเลยเขาเข้ามาปลอบใจซึมิเระที่กำลังร้องไห้อย่างไร้ซึ่งคนไว้ใจและคนรู้จัก
เหมือนโลกนี้มีเธออยู่คนเดียว
“ไม่ร้องนะ ถ้าเธอไม่มีที่ไปมาอยู่กับฉันก็ได้นะสึมิเระจัง”คนที่เคยเป็นพี่ทาเครุ(?)ถามความเห็นจากเธอ ตอนนี้เธอไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
“ไม่!!!!!!! ไม่เอาฮึก”สึมิเระพูดพร้อมกับยกมือขึ้นจับหัวตัวเองแล้วสะบัดมือของยามาโมโตะทิ้ง
“นี้เธอเลิกบ้าได้แล้ว”โกคุเดระพูดพร้อมกับอารมณ์โมโหเสียเต็มที่
มือแกร่งจับแขนของเธอก่อนจะยกร่างของเธอขึ้นมา
“พวกฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอ เลิกบ้าแล้วกลับไปซะ”ใช่พี่โกคุเดระพูดถูกไม่มีเหตุผลที่เธอจะอยู่ที่นี้แล้วแต่เธอไม่มีที่ไป
และเธอไม่รู้จักใครสักคนจะไปไหนได้ละ ดูแล้วที่นี้คงไม่ใช้ที่ๆเธอจากมาเป็นแน่
“.......หนูไม่มีที่ไป”
“งั้นไปอยู่กับฉันก่อนก็ได้นะ”ชายตัวเล็กพูดพร้อมกับส่งมือให้ฉันฉันจับมือนั้นไว้ก่อนจะร้องไห้คาอกของชายตัวเล็กตรงหน้าพร้อมกับหลับไป
“รุ่นที่ 10 ครับยัยนี้เป็นใครยังไม่รู้เลยนะครับ
ให้เจ้าบ้าเบสบอลช่วยดูแลให้เถอะครับผมว่า”โกคุเดระพูดเสียงอ่อยเมื่อคนตรงหน้ารับเธอไปอยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง เธอไม่ใช่คนไม่ดีหรอกฉันรู้สึกได้นะ”
“ถ้ารุ่นที่ 10ว่าอย่างนั้น”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปละ”ฮิบาริเดินจากไปแต่ก่อนจะไปนั้น
“นี้ฮิบาริ ช่วยพาสึมิเระจังไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ ถือว่าขอร้อง”ยามาโมโตะอุ้มร่างบางตัวเล็กน่าทะนุถนอมไว้แนบอกก่อนจะส่งให้ฮิบาริพาร่างบางไปห้องพยาบาล
คงจะดีกว่าถ้าให้เธอมานั่งเรียนอยู่ข้างๆสึนะในชั่วโมงเรียนแบบนี้
“.......”ฮิบาริไม่พูดอะไรได้แต่รับร่างเล็กมาอุ้มก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้นทันที
ณ.ห้องพยาบาล
ร่างบางที่นอนหลับสนิท
คงจะเหนื่อยและรับเรื่องราวแบบนี้ไม่ไหวแต่มันไม่ใช่เรื่องของผมที่จำต้องมาสนใจผู้หญิงคนหนึ่ง
ผมจึงโยนร่างบางบนเตียงห้องพยาบาลก่อนจะเดินออกไป
วู้บ!!!
แสงสีขาวสว่างจ้าก่อนจะหายไปเผยให้เห็นถึงผู้มาใหม่
ร่างสูงหันมามองร่างเล็กที่อยู่บนเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปหา
“ยัยตัวเล็ก”ร่างสูงเขย่าตัวเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องๆนี้ไป
...........................................................................................................................................
[ฮารุกะSay]
หลังจากที่ร่างของยัยตัวเล็กหายออกไปจากดาดฟ้าทำให้พวกผมโกรธกันเป็นอย่างมากโดยเฉพาะผมถึงผมจะแกล้งยัยนี้และดูเหมือนจะทะเลาะกันทุกวันแต่ผมก็รักยัยนี้เหมือนน้องสาวคนหนึ่งของผม
ถึงจะเคารพคนตรงหน้ายังไงแต่ถ้าทำถึงกับให้ร่างบางหายไปละก็ผมก็ไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆหรอกนะ
ราวกับรู้ความคิดคุณรีบอร์นโยนระเบิดสีขาวเข้ามาที่ผมแบบที่ทำกับสึมิเระ
ไม่น่าเชื่อผู้ใช้ระเบิดมาโดนระเบิดเล่นงานซะเองแบบนี้
ท่านเคียวสึเกะจะว่าผมรึป่าวนะที่เป็นผู้พิทักษ์ไม่ได้เรื่อง
ผมโผล่ออกมายังสถานที่อันคุ้นเคยเพราะผมมักจะมาทำแผลที่นี้บ่อยๆ
ตอนนี้ครูห้องพยาบาลไม่อยู่แต่มีร่างเล็กนอนสลบอยู่บนเตียง
ผมเรียกน้องสาวตัวเองก่อนจะเดินออกมาโดยไม่ให้ร่างเล็กตื่น
“ที่นี้ที่ไหน”ฮารุกะกวาดมองไปรอบ
ก็นามิโมรินี้แต่ทำไมบรรยากาศถึงได้แตกต่าง
ปกติตอนนี้เจ้าหน้านกนั้นต้องมาเดินตรวจโรงเรียนนี้นะแต่ผมละไม่อยากเจอมันเลย
เพราะผมไม่ถูกชะตากับมันเป็นอย่างมาก
“อืม.....กลับไปดูยัยเตี้ยดีกว่า”
หลังจากผ่านมาได้ราวๆสามชั่วโมงก็เป็นเวลาเลิกเรียน เสียงคนคุยกันจอกแจก
น่ารำคาญเป็นบ้า ผมมองร่างเล็กบนเตียงก่อนจะตัดสินใจปลุกร่างบาง
“ยัยเตี้ยตื่นได้แล้ว”ผมพูดพร้อมกับพลักหัวคนตัวเล็กไปด้วย
จากนั้นร่างบางก็ลืมตาตื่นขึ้นมามองผมด้วยดวงตาตกใจ
“คุณโกคุเดระ”ผมงงกับคำที่ร่างเล็กตรงหน้าเรียกผม
คุณโกคุเดระ(?) เรียกนามสกุลเขาทำไม
“อะไรกันยัยเตี้ยโดนระเบิดไปถึงกับความจำเสื่อมเลยหรือไง”ผมพูดก่อนจะเอามือมาลูบหัวร่างบางเล็กจนหัวยุ้ง
“พี่ฮารุกะ”
“จำได้แล้วสินะ เธอเนี้ยนะมันติ่งต่องถ้าท่านเคียวสึเกะมาเห็นคงจะ”ร่างบางกระโดดกอดผมอย่างดีใจ ความชื้นตรงเสื้อบ่งบอกได้เลยว่าเจ้าตัวเล็กร้องไห้
“เฮ้ยเป็นอะไร เจ็บหรอหรือใครแกล้ง”ผมถามอย่างร้อนรน
...........................................................................................................................................
[สึมิเระSay]
“เฮ้ยเป็นอะไร
เจ็บหรอหรือใครแกล้ง”เป็นพี่ฮารุกะจริงๆด้วยไม่ใช้คนที่พูดจาโหดร้ายกับเธอเมื่อกลางวันแน่ๆ
พี่ฮารุกะจริงๆด้วยเธอกระชับอ้อมกอดของอีกฝ่ายแน่นเธอกลัวเหลือเกินว่าพี่ชายปากไม่ตรงกับใจตรงหน้าจะหายไป
กลัวเหลือเกิน
“พี่ฮารุกะจริงๆใช่ไหม
พี่จริงๆใช่ไหม”เธอถามเพื่อเพิ่มความมันใจให้กับตัวเองว่าไม่ได้คิดไปเอง
“ใช่พี่เอง
ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่นี้”พี่ฮารุกะกอดเธอแน่นขึ้นเพื่อยืนยันว่าเขาจะไม่ไปไหน
“ฮึก...............ฮือพี่ฮารุกะ”
ครืน
“ขออนุญาตนะครับ”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงขออนุญาตของคนที่เธอจำได้ว่าเป็นชายตัวเล็ก
เขามารับเธอแล้วพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนที่เธอเจอเมื่อตอนกลางวันเธอเข้ามาหลบหลังคนข้างกายก่อนจะมองคนตรงหน้าช้า
“นายเป็นใคร”ชายที่หน้าตาเหมือนพี่ฮารุกะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง
“ไม่เกี่ยวกับแก
แกนั้นละเป็นใคร”พี่ฮารุกะเองเห็นอย่างนี้ก็เป็นอันธพาลนะแต่ไม่ชอบหาเรื่องมีแต่เรื่องที่เข้ามาหา
“ชิฉันชื่อ
โกคุเดระ ฮายาโตะแล้วแกละ”พี่ฮารุกะดูแปลกใจกับชื่อของคนตรงหน้า
“คุณพ่อ?”
“พ่อ!!!!! โกคุเดระคุงไปทำใครท้องหรอ”ชายตัวเล็กตรงหน้าถามขึ้นอย่างตกใจ
นี้เพื่อนเขาไปทำใครเค้าท้องไว้แล้วไม่รับผิดชอบหรอเนี้ย
“ผมชื่อโกคุเดระ
ฮารุกะ ไม่น่าเชื่อเหมือนจริงๆ”พี่ฮารุกะหยิบเอารูปขึ้นมามอง
ในภาพเป็นภาพรวมรุ่นที่เขียนไว้ว่าห้อง 3A
และอีกรูปเป็นรูปของชายหนุ่มผมสีเงินที่ดูเป็นผู้ใหญ่แถมยังสุขุมถ่ายคู่กับหญิงสาวคนสวยตรงหน้า
“ลุงฮายะ?”เธอทวนคำอย่างไม่น่าเชื่อ
“งั้นหรอ
คุณพ่อนี้เองแล้วข้างๆคงเป็นลุงทาเคชิสินะหน้าตาเหมือนเจ้าทาเครุเลยนะ”พี่ฮารุกะพูดต่อไปก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กตรงกลาง
“คุณมัน!!!!!!!!!!!!!!!!!”พี่ฮารุกะหยิบระเบิดขึ้นมาจุดทันทีแต่เธอจับมือข้างนั้นเอาไว้เสียงก่อเลยไม่มีอะไร
“พี่ฮารุกะหยุดเถอะคะ”เธอร้องห้ามแต่กลับตกใจกับคำพูดของพี่ฮารุกะ
“บอสวองโกเล่แฟมมิลี่รุ่นที่
10 ซาวาดะ สึนะโยชิ แกมันคนทรยศ”เสียงประกาศกว้างดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองร่างเล็กตรงหน้าอย่างเคียดแค้น
“เพราะแกคนเดียวท่านเคียวและยัยเตี้ยถึงได้ทุกข์ใจจนถึงบัดนี้
แล้วนายหญิงอีก คุณทรยศต่อวองโกเล่ แฟมิลี่ตายซะเถอะ!!!!”ไม่ว่าเปล่าระเบิดถูกขว้างออกไปพร้อมกับเสียงดาบตัดอากาศทำให้ระเบิดทุกลูกที่ปาออกไปไม่มีผล
“นี่ๆ
ถ้าจะคุยก็คุยกันดีๆสิอย่าใช่ความรุนแรงมันไม่ดีนะ”น้าทาเคชิพูดพร้อมกับควงดาบในมือเล่น
“ชิ...”น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของพี่ฮารุกะดังขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันที่ยืนอยู่ใกล้ๆพร้อมกับกอดไหล่บางเอาไว้
“หน่อยแก
จ้องทำร้ายรุ่นที่ 10 งั้นหรอ อภัยให้ไม่ได้”ยังไม่ทันที่น้าฮายะจะหยิบระเบิดออกมาเสียงระเบิดก็ดังขึ้นข้างๆพี่ฮารุกะพร้อมกับร่างของพี่ทาเครุที่กำลังถือดาบด้วย
สายตาของพี่เค้าดูน่ากลัวมากเมื่อเทียบกับครั้งก่อน
ความคิดเห็น