[The Fic]Reborn Vongola:เรื่องวุ่นๆจากอนาคต

ลำดับตอนที่ #3 : charter 2 :ต่างแดน

Charter 2 :ต่างแดน

ลูกกระสุนที่รีบอร์น ยิงออกไปนั้นไม่ได้เล็งมาทางเคียวสึเกะแต่เล็งมาทางสึมิเระต่างหาก ในขณะที่ทุกคนไม่คาดคิด อัตสึชิที่มีสติมากกว่าใครคว้าคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะดึงถอนฟานออกมาปัดลูกกระสุนนั้นออกไป และทางที่ปัดไปนั้นคือทางของ.......โรมิโอ

            ฟุบ!!!

            ลูกกระสุนเฉียดหน้าของโรมิโอไปเพียงเสี้ยวแต่ก็มีเลือดออกตรงแก้มที่เฉียวไป

            “เฮ้อ! คิดว่าจะโดนซะอีก เสียดายๆ”รีบอร์นพูดก่อนจะยักไหล่เป็นเชิงไม่สนใจ ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างจะพุ่งเข้ามาใส่รีบอร์น….มันคือระเบิดไดนาไมล์

            “คุณ(มึง)กล้ามานะคิดจะยิงท่านเคียวสึเกะไม่พอยังจะทำร้ายซึมิเระอีกต่างหาก ถึงเป็นคุณรีบอร์นผมก็ไม่ปล่อยไปหรอกนะ”เป็นฮารุกะที่โยนระเบิดออกไปก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าตัวเดือดมากขนาดไหน

            “นั้นสิ นายก็รู้นี้ว่าซึมิเระเป็นน้องของพวกเราทุกคนจะมารังแกไม่ได้นะ”ทาเครุพูดด้วยสีหน้ายิ้มก่อนจะหยิบเอาดาบคาตะนะทั้งสองออกมา ดวงตาจากที่เคยสดใสเปลี่ยนไปเป็นดวงตาที่แสนดุร่ายของสัตว์ป่า

            “หึหึหึ คุณนี้มันใช้ไม่ได้เลยนะครับ อัลโกบาเลโน่”ยางิโระเริ่มสร้างหมอกปกคลุมบริเวณนี้จนหมดก่อนจะเริ่มควงสามง่าม

            “จะขย้ำให้เละ”อัตสึชิพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆราวกับมีความสุข เพราะคนที่เขายอมรับนั้นมีแต่พ่อ เคียว รีบอร์นและตัวเองเท่านั้น น่าสนุก

            “ฮือๆ ใครร้ายสึมิเระจัง ฉันจะไม่ปล่อยไว้แน่”โรมิโอที่แม้ใบหน้าจะร้องให้แต่ก็หยิบกริชออกมาขู่พร้อมกับใบหน้าเปื้อนน้ำตา

            “.....................”เคียวสึเกะไม่ว่างอะไรได้แต่เตรียมเขี้ยวอสูร(ปืนคู่ใจ)ของตนเองให้พร้อมก่อนจะจ่อไปที่หน้าผากของรีบอร์น

            “ผมไม่ปล่อยคุณไปแน่”

            “ฮึฮึฮึ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆ”เสียงหัวเราะอย่างสมใจของรีบอร์นดังขึ้นก่อนเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าแสยะยิ้ม

            “แกยังคงไม่สิ พวกแกยังคงอ่อนหัดอยู่นะ”เสียงของรีบอร์นดังขึ้นก่อนจะหยับเอาระเบิดขนาดจิ๋วออกมาจากกระเป๋า มันเป็นระเบิดแสงเธอรู้ได้ทันทีก่อนที่รีบอร์นจะปาระเบิดแสงใส่เธอ

            ควันสีชมพูลอยออกมาจากระเบิดนั้นก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง

            ‘นี้คุณ.....จะนอนไปถึงเมื่อไหร่’เสียงใครนะ อย่ามาปลุกนะคนกำลังง่วงไม่อยากตื่นตอนนี้

            ‘ถ้าคุณไม่ตื่นผมจะขย้ำคุณทิ้งซะ’น้ำเสียงเย็นเหมือนของพี่อัตสึชิดังขึ้นแต่พี่อัตสึชิไม่เคยพูดคำว่าขย้ำกับเธอเลยนิ รึว่าไม่ใช้ ทันใดนั้นเธอลืมขึ้นมาเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายตรงหน้ากำลังจะถอยออกไปในมือถือทอนฟานที่เหมือนกับของพี่อัตสึชิและคาดว่าน่าจะเป็นของเข้าตัว

            “.......คุณเป็นใครคะ พี่อัตสึชิหรอ?”สึมิเระถามพร้อมกับเอียงคอด้วยความสงสัย ชายตรงหน้าชะงักไปก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

            “ผมไม่ใช้พี่ชายคุณ คำถามนั้นผมควรเป็นคนถามมากกว่านะ ว่าคุณเป็นใคร”ไม่ใช่พี่อัตสึชิแน่ๆแล้วคนตรงหน้าเธอเป็นใครละ

            “แล้วคุณเป็นใครคะ”ภาพนี้ถ้าเป็นใครในยุคนี้คงคิดว่าสาวน้อยตรงหน้าคงจะลองดีกับชายหนุ่มคนนี้เป็นแน่ แต่ทำไมถึงไม่รู้จักชายที่อยู่ตรงหน้ากัน

“ผมเป็นคณะกรรมการคุมกฎของนามิโมริ”

            “ก็พี่อัตสึชินี้ พี่ก็เป็นคณะกรรมการคุมกฎพี่อัตสึชิเป็นไข้รึป่าวคะ”สึมิเระถามพร้อมกับจับหน้าผากของคนเป็นพี่(?)มาชนกับหน้าผากของตนเองแล้วเทียบอุณหภูมิเอา

“พี่ก็ไม่มีไข้นี้คะ”สึมิเระพูดก่อนจะเอาหน้าผากออกพร้อมกับหันหน้ามามองพี่ชายของตนแต่แล้วก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจบนเขินอาย

ชายตรงหน้ากำลังหน้าแดงตั้งแต่คอไปจนถึงใบหู เป็นไปไม่ได้พี่อัตสึชิเปลี่ยนไปงั้นหรอกเมื่อก่อนพี่อัตสึชิก็ทำแบบนี้ให้ออกจะปล่อยตอนเธอเป็นไข้เพราะร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรงจึงมักจะป่วยบ่อยๆแล้วพี่เคียวก็จะไปทำงานกับแม่ พี่อัตสึชิจึงชอบมาหาเธอและอยู่เป็นเพื่อนก่อนที่พี่เคียวจะกลับ

            ถึงสึมิเระจะไม่รู้ว่าพี่อัตสึชิเป็นอะไรแต่เธอก็อดสงสัยไม่ได้

“ทำไมพี่อัตสึชิหน้าแดงละคะ หรือเป็นไข้สึมิเระมียาติดตัวนะพี่จะเอาไหม”สึมิเระพูดก่อนจะยืนซองยาสีขาวที่เขียนว่ายาแก้ไข้ตัวใหญ่

“พี่อัตสึชิ สึมิเระจำได้ว่าหลังจากทีคุณอาปาระเบิดใส่ก็มาอยู่ที่นี้และพวกพี่ชายละ ทำไมมีแต่พี่อัตสึชิคนเดียว”เธอถามพี่ชายเรื่องของพี่คนอื่นๆเท่าทีเธอจำได้หลังจากที่โดนระเบิดเข้าไปเธอก็หลับจะตื่นมาเจอพี่อัตสึชินี้ละ

“........ผมไม่รู้”อืมงั้นหรอ

“พี่อัตสึชิ พี่รู้รึป่าวว่าทำไมเราสองคนถึงมาอยู่ที่นี้”

“........ผมไม่รู้”ทำไมพี่อัตสึชิพูดน้อยจัง ช่างเถอะพี่ชายคงอารมณ์ไม่ดีทะเลาะกับพี่ยางิโระอีกแล้วแน่ๆเลย เธอจึงไม่ถามอะไรมากเพราะรู้ดีว่าเวลาพี่อัตสึชิหงุดหงิดน่ากลัวมาก

“งั้นหรอคะ”จากนั้นเธอก็ก้มลงมองตัวเองก็ยังใส่ชุดนักเรียนนามิโมริอยู่นี้น่า แล้วที่ๆเธออยู่นั้นไม่ใช่ดาดฟ้าโรงเรียนแต่เป็นใต้ต้นซากุระนี้น่าแล้วคนข้างๆก็ใส่ชุดนักเรียนนามิโมริตรงแขนเสื้อติดปลอกแขนกรรมการคุมกฎอยู่ก็พี่อัตสึชินี้นะ

“แล้วพี่อัตสึชิไม่ยุ่งหรอคะ งานกรรมการคุมกฎของพี่เยอะนี้นะ”สึมิเระตัดสินใจถามพี่ชายทันที แล้วก็ได้ผลชายตรงหน้าหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันมามองเธอแล้วตัดสินใจลากเธอไปห้องกรรมการคุมกฎทันที

“โอ๊ยเจ็บ พี่อัตสึชิ จะพาสึมิเระไปไหน”

“คุณชื่ออะไร”พี่อัตสึชิถามอะไรแปลกๆอีกแล้ว

“ก็ซาวาดะ สึมิเระไงคะ”ชายตรงหน้ามองมาทางเธออย่างไม่เชื่อสายตา

“เธอเป็นญาติของสัตว์กินพืชนั้นหรอ”สัตว์กินพืช? ตัวอะไรอ่ะ?

“มันคือตัวอะไรอ่ะพี่อัตสึชิ ใช่กระต่ายรึป่าวสึมิเระชอบกระต่าย”เธอพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับจูงมือเข้าตึกเรียนที่ดูเปลี่ยนไป กำลังคิดไปเองรึป่าวนะว่าทุกคนมองมาที่เธอ....หรือคนที่เธอกำลังจูงมืออยู่

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”ระหว่างทางสึมิเระก็ชวนพี่ชายเธอคุยไปพลางเดินดูตรงนั้นตรงนี้ไปพลาง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าโรงเรียนเปลี่ยนไปเองรึป่าวทั้งๆที่วันนี้เป็นเหมือนเดิมนี้น่า แล้วพี่อัตสึชิก็เดินจูงเธอมายังหน้าห้องๆหนึ่ง ห้อง 2A ห้องเรียนของพวกพี่เคียวนี้นะ

“.....ซาวาดะ สึนะโยชินี้ญาติของคุณรึป่าว”ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆ แต่ทำไมเธอรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้มากๆ ก่อนที่เจ้าของชื่อจะปรากฏพร้อมกับอีกสองคนที่เดินตามมาข้างหลัง

            “มีอะไรรึป่าวครับคุณฮิบาริ”

“พี่ทาเครุ พี่ฮารุกะดีใจจังที่เจอพวกพี่ว่าแต่พี่ทาเครุตัดผมสั้นหรอคะ”เธอถามก่อนจะปล่อยมือจากพี่อัตสึชิและเดินไปกอดพี่ทาเครุแทน

“อ่อ ใครหรอฮิบาริ”พี่ทาเครุทำหน้างง ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะพี่ฮารุกะก็เหมือนกันแล้วใครที่อยู่ข้างๆพี่ทั้งสองคนละ

“อะไรอะ พี่ทาเครุก็จำสึมิเระไม่ได้ หนูไงซาวาดะ สึมิเระ”ฉันพูดพร้อมกับพูดเสียงดัง ทำไมพวกพี่ๆถึงทำหน้างงเหมือนไม่รู้จักฉันกันละ

“ญาติคุณรึป่าว”เสียงเย็นๆของพี่อัตสึชิดังขึ้นก่อนจะมองไปยังผู้ชายตัวเล็กแต่ก็สูงกว่าเธอนิดหน่อย ผมสีน้ำตาลฟูฟ้องเหมือนขนมเลย ผู้ชายคนนั้นทำหน้าลำบากใจก่อนจะมองมาทางเธอ

“เธอเป็นใครหรอ?”สึมิเระอึ้งไปสักพักก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหลอาบแก้มเป็นผู้ชายตัวเล็กกับพี่ทาเครุที่ช่วยกันปลอบ

“ฮึก.......จำสึมิเระไม่ได้หรอ แล้วพี่เคียวละพี่ทาเครุ พี่เคียวต้องจำสึมิเระได้สิ”สึมิเระพูดก่อนจะหันไปหาตัวช่วยสุดท้าย

“พี่ฮารุกะ พี่เคียว”

“ฉันไม่ได้ชื่อฮารุกะ ฉันมีชื่อว่าโกคุเดระ ฮายาโตะเธอจำคนผิดแล้วยัยโง่”คนๆนี้ไม่ใช่พี่ฮารุกะงั้นหรอเป็นไปไม่ได้ก็พี่ฮารุกะจะอยู่กับพี่เคียวแล้วก็พี่ทาเครุตลอดนี้น่า สมองของเธอพยายามประมวลผลอย่างหนัก ไม่เข้าใจ

“ใช่ฉันว่าเธอจำคนผิดแล้วนะสึมิเระจัง โกคุเดระนายก็พูดแรงไปนะ”พี่ทาเครุหันมาว่าเพื่อนที่อยู่ข้างๆ

“พี่ทาเครุ”อย่าบอกนะว่า......

“ฉันชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ นะฮ่าๆ”คนตรงหน้าพูดพร้อมส่งรอยยิ้มฝืนมาให้ ฮึกทำไม

“พี่อัตสึชิ.......”เธอหันไปหาตัวเลือกสุดท้ายที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ผมมีชื่อว่าฮิบาริ เคียวยะ”อึกไม่จริง