[Blue Rose] โนอาห์ ภาคกุหลาบสีเงิน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : การเปลี่ยนแปลงครั้งที่1 วันอันแสนวุ่นวาย (rewrite)

บทที่ 1 วันอันแสนวุ่นวาย

ผมเกลียดการถูกบังคับเป็นที่สุด ทำไมต้องทำอะไรเองโดยไม่ถามผมก็ในเมื่อผมเป็นคนที่ต้องตัดสินใจเลือกแล้วทำไมไม่ถามผมไม่เข้าใจเลย แต่ถึงผมจะบอกก็ไม่มีใครฟังผมหรอก ไม่มีเลย ผมคิดว่าความอ่อนแอก็คือน้ำตาและความเสียใจ เพราะถึงยังไงก็ไม่มีใครมาเข้าใจหรอก...ความรู้สึกของผม

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนเครื่องบิน ใช่คุณฟังไม่ผิดหรอกผมกำลังนั่งอยู่บนเครื่องบิน เครื่องบินลำนี้กำลังบินไปยังเรือสำราญกลางทะเล ถ้ากำลังคิดว่าทำไมผมถึงต้องมาที่นี้ คำตอบก็คือ ถูกบังคับให้มา แล้วยังไม่พอแค่นั้นเรือสำราญกลางทะเลที่ผมกำลังไปนั้นเป็นโรงเรียนนะครับ ถ้าคุณคิดว่าผมมาพักร้อนละก็คุณคิดผิด

‘เฮ้อ! ทำไมคนอย่างผมถึงต้องมาทำตามที่คนๆนั้นบอกด้วยนะ’ผมก็ได้แค่คิดอยู่ในใจแต่ก็หาคำตอบไม่ได้สักที อาจเป็นเพราะความเคยชินที่ไม่ว่าตาแก่นั้นจะสั่งอะไรตัวผมก็ได้แต่ทำตามอย่างไม่อาจโต้เถียงอะไรได้ สายตาก็ได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างมองท้องฟ้าก่อนจะปล่อยใจให้ลอยไปตามสายลม

ผมอยู่ในชุดนักเรียนโรงเรียนอะไรสักอย่างแต่ด้วยความไม่ชอบ ผมจึงหยิบเสื้อฮู้ดแขนยาวสีดำตัวเก่งมาใส่ทับชุดโรงเรียนและดึงหมวกขึ้นมาปิดหัว ก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่านพร้อมเปิดเพลงใส่ซาวน์เบาท์ฟังหรือว่าบางทีผมควรจะหลับดีไหม ก่อนที่จะได้ทันคิดอะไรเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“เฮ้!!! คุณมีใครนั่งตรงนี้ไหม?”ผู้ชายตัวสูงผมสีส้ม ดวงตาสีแดงเพลิงใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผมถาม ดูจากสำเนียงแล้วคงเป็นคนฝั่งยุโรปหรืออาจจะเป็นพวกคนอเมริกาก็ได้ แต่ว่านะเรื่องนั้นใครสน....ผมทำเป็นไม่สนใจจึงตอบไปแบบนั้น

“ไม่มี”พร้อมกับละความสนใจจากผู้ชายตรงหน้าทันที แล้วหันไปอ่านหนังสือของตัวเองต่อ ที่จริงก็แค่อยากจะหนีสายตาที่ดูซุกซนและฝีปากที่ช่างพูดจอแจของคนตรงหน้าก็เท่านั้น

“งั้น ฉันขอนั่งตรงนี้นะ”ยังไม่ทันที่ผมจะอนุญาตชายคนนั้นก็นั่งมานั่งข้างๆผมแถมยังส่งยิ้มให้ผมอีกต่างหาก ไม่ชอบใจเลย... 

“สวัสดีฉันชื่อ คริสโตเฟอร์ ริชาร์ด แล้วคุณละชื่ออะไร?”เสียงทุ่มใหญ่จากคนข้างๆถามขึ้นด้วยความสงสัย

“........................ยามาโมโตะ จุนยะ”

“คุณเป็นคนญี่ปุ่นหรอ?”

“อืม”คนอะไรฟะ พูดมากน่ารำคาญจริง ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจคนข้างตัวแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อไป แต่ยังไม่ใช่แค่นั้น ไอ้เจ้าคนข้างๆผมมันยังคงไม่เลิกถามผมอีก

“นี้ๆรู้รึป่าว ว่าฉันเป็นคนประเทศอะไร”คนอะไรฟะถามมาได้ว่ารู้ไหมตัวเองอยู่ประเทศอะไร บ้าวะ

“..........อเมริกา”

“โอว์!!! คุณเก่งจังเลย รู้ได้ยังไง”เสแสร้งชัวร์ คนบ้าอะไรแค่ชื่อก็บอกแล้วไหมแต่ที่คิดว่าน่าจะเป็นอเมริกาเพราะว่าสำเนียงภาษาอังกฤษต่างหาก ให้ตายสิทำไมผมต้องมาเจออะไรบ้าๆแบบนี้ด้วยทั้งหมดนี้เป็นเพราะตาแก่นั้นคนเดียวที่ส่งเขามาดัดนิสัยที่โรงเรียนบ้าๆที่เต็มไปด้วยคนบ้าๆแบบนี้ ความประทับใจแรกเท่ากับศูนย์

“……………”ผมยังคงเมินต่อไป 

“นี้ๆบอกฉันหน่อยสิ”น่ารำคาญโว้ย!!!!!!!!!!! แต่ก็ยังเมินต่อไป

“……………” เมินต่อไปเรื่อยๆแต่สายตานั้นมันหมายความว่ายังไง ภาพตรงหน้าผมตอนนี้คือผู้ชายตัวเท่าความแต่กับทำสายตาออดอ้อนราวกับหมา เหมือนผมจะตาลายไปชั่วขณะที่เห็นเจ้าหมอนี้มีหูและหางงอกออกมา

“นี้ๆบอกหน่อยๆ”ยังตื้อไม่เลิก เฮ้อคนอะไรทำตัวยังกับเด็กไม่รู้จักโต

“สำเนียงไงละ สำเนียงของคุณมันบอกว่าคุณมันคนอเมริกัน ทีนี้รู้รึยังละครับ”ผมลอบถอนหายใจกับชายคนข้างๆไม่ได้ อะไรของผู้ชายคนนี้นะ เสแสร้งงั้นหรอหึผมไม่หลงกลหรอกนะ

“อ้อ อย่างนี้เอง แล้วนี้คุณเป็นนักเรียนใหม่หรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย แล้วคุณอยู่คลาสอะไรละ เดียวฉันนำทางให้เอง”ความใจดีจอมปลอม

“แล้วทำไมผมต้องตอบคุณไปทุกเรื่องด้วยละครับ อย่ามาทำเป็นใจดีกับผม......มันน่าขยะแขยง”

“คุณไม่ต้องตอบฉันก็ได้ ฉันคงถามคุณมาเกินไปด้วยสินะ sorry....”ชายคนนั้นทำหน้าเศร้าทำไมผมก็แค่พูดไปตามความรู้สึก ผมไม่ชอบเลยเวลาที่ใครมาทำดีกับผมแต่ทำไมผมต้องใจอ่อนด้วยนะ ฮึย!

“คลาส...พริ้นซ์ ห้อง....A”

“โอว์!!! ห้องเดียวกับฉันเลย”อะไรของผู้ชายคนนี้นะเดียวยิ้ม เดียวเงียบ เดียวเศร้า เดียวร่าเริง แปลกคนชะมัด หรือจะเป็นไบโพล่าร์???

“ทำไมคุณไม่ยิ้มเลยละ คุยกับฉันไม่สนุกหรอ”ไม่เลยสักนิด

“........ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”ประโยคหลังนั้นผมแค่เก็บเอาใจคิดในใจ เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่ชอบคนแบบนี้

“แล้วทำไมคุณถึงใส่ฮู้ดละ”ไอ้บ้านี่ถามอยู่ ผมไม่อยากจะคุยกับมันละ

“นั้นมันเรื่องของผม......ผมจะนอนถึงแล้วปลุกด้วย”ตัดประโยคสนทนาด้วยการหลับดูท่าคงวิธีที่ง่ายที่สุดเพราะผมอยากอยู่เงียบๆ

ในขณะที่ผมกำลังหลับ ผมไม่อาจรับรู้ได้ถึงสายตาที่ไล่มองสำรวจผมด้วยสายตาใคร่รู้ ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้คนอย่างเขาสนใจในตัวของคนข้างๆกันแต่ก็นะ หมอนี้อาจจะเข้าถึงยากไปหน่อยแล้วก็อาจจะดูขวางๆโลกไปบ้างแต่ก็ดูเป็นคนที่น่าสนใจเลยทีเดียว เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็หันมาสนใจกับสิ่งที่อยู่ในมือแทนมันคือของฝากสำหรับเพื่อนตัวเล็กของเขาที่ตอนนี้น่าจะอยู่ที่โรงเรียนแล้วนั้นเอง ก่อนจะนั่งยิ้มด้วยความสุข

ว่าแล้วก็คิดถึงเจ้าพวกนั้นเหมือนกันแฮะ.....

“เฮ้ๆๆ!!! คุณเครื่องลงจอดแล้วตื่นๆ”อืม...ใครมารบกวนการนอนของผมกัน ผมลืมตาขึ้นมองแต่คนอื่นคงไม่เห็นเพราะเสื้อฮู้ดของผมบังไว้ ก่อนที่ผมจะขยับตัวลุกออกจากที่โดยไม่ลืมส่งสายตาโกรธๆไปให้อีกคน

“อย่ามองฉันแบบนั้นสิ แฮะๆ”ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก คนๆนี้นี่มันเกินคำบรรยายจริงๆ เฮ้อ! ยังไงก็ตามผมต้องไปเอากระเป๋าเดินทางกับของรักของหวงของผมก่อนแล้วค่อยเดินไปหาผู้อำนวยการเพื่อรายงานตัวก่อนจะเดินหาห้องพักของผมเพื่อจัดห้องและจะสามารถพักได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วผมก็รีบเดินไปเอากระเป๋าเดินทางทันที

“เฮ้ย!!! จูนยารอฉันด้วย”เจ้าคนลั้นลา(?)ที่เดินตามหลังผมต้อยๆแถมยังเรียกชื่อผมผิดอีก เฮ้อ! เบื่อจริงๆ ผมไม่สนใจเดินไปหยิบกระเป๋าสีดำขอบเหลืองที่มีพวงกุญแจรูปดาวห้อยอยู่ ข้างๆมีกระเป๋าใส่กีตาร์ตัวเก่งของผมวางอยู่ด้วยกัน

“จูนยาจะไปไหนต่อหรอ”

“เรื่องของผม คุณไม่เกี่ยวผมไปหละ”ผมค่อยๆเดินออกไปจากที่ตรงนั้นโดยไม่สนใจคนข้างหลัง ก่อนที่ผมจะค่อยๆกางแผนที่โรงเรียนนี้ที่ตาแก่นั้นให้ผมมาพร้อมกับพวกเสื้อผ้าต่างๆ ก่อนที่จะเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาห้องของผู้อำนวยการและถือโอกาสสำรวจโรงเรียนนี้ไปด้วยเลย

ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงสวนกระจกชั้นสอง ที่นี้บรรยากาศดีจริงๆมีเป็นที่นั่งพักสำหรับการอ่านหนังสือหรือเอาไว้สำหรับนั่งชิวล์ๆเพื่อดื่มด่ำกับบรรยากาศการตกแต่งสวนที่รวมสไตล์โมเดิร์นกับสไตล์ทรอปิคอลได้อย่างลงตัว มีการวางโซฟาสีขาวและโต๊ะเล็กๆเอาไว้สำหรับพวกนักเรียนที่ต้องการมุมส่วนตัวของตัวเอง ส่วนตรงกลางเป็นสวนเรือนกระจกที่มีต้นไม้นานาๆพันธุ์ที่ถูกปลูกไว้ในนั้น รอบข้างเป็นกระจกที่สามารถมองทะลุเข้าไปข้างในได้

มีการติดไฟที่สามารถปรับเปลี่ยนสีได้ตอนกลางวันและตอนกลางคืน ถือว่าเป็นโรงเรียนที่ทันสมัยอยู่พอสมควร ไม่ได้มีดีที่ตั้งอยู่บนเรือสำราญ ก็ถือว่าน่าพอใจอยู่ละนะ ในระหว่างที่ผมกำลังยืนคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็มีเสียงนุ่มทุ้ม ดูสุภาพดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“เอ่อ.....มีอะไรให้พวกกระผมช่วยได้ไหมขอรับ”ชายผมยาวผิวสีแทนเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงสุภาพ ดูแล้วเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกสุขุมเยือกเย็นดีกับเด็กชายอีกคนที่อยู่ข้างตัวเล็กใส่ผ้าคลุมตัวเอาไว้ดูลึกลับดี แต่ผมไม่สนใจ ทำไมคนพวกนี้ถึงได้ชอบมาขัดจังหวะจังนะ ผมละไม่เข้าใจจริงๆ

“......ขอบคุณครับแต่ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ ขอตัวละ”ผมพูดปฏิเสธไปก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้นเพราะพึ่งสังเกตเห็นว่ามีบันได้ขึ้นไปอีกชั้นอยู่

“อะไรกันนะผู้ชายคนนั้น ฮอรัสอุตส่าห์ถามเพราะอยากช่วยแท้ๆ”เด็กชายในชุดผ้าคลุมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ไม่เป็นไรหรอกขอรับ คุณอเล็กเซ่”คนสุภาพตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ ทั้งสองคนมองไปยังร่างของผู้ชายที่พึ่งปฏิเสธน้ำใจของคนสุภาพไป

ก๊อก...  ก๊อก...  ก๊อก...

ตอนนี้ผมยื่นอยู่หน้าห้องแห่งหนึ่งมันคือ ‘ห้องของผู้อำนวยการโรงเรียน’ ซึ่งกว่าผมจะมาถึงห้องนี้ได้นั้นผมต้องบอกได้เลยว่าผมเหนื่อยมาก ดูได้จากสภาพของผมในตอนนี้เหงื่อเต็มไปทั่วตัวอย่างกับไปอาบน้ำมา ตอนนี้ผมร้อน ร้อน ร้อนมากผมทนไม่ไหวจึงจัดการถอดฮู้ดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง ผมสีดำตัดสั้นระต้นคอที่ดูยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาสีอำพันที่ดูว่างเปล่า ผิวขาวราวหิมะในชุดนักเรียนของโรงเรียน

ที่ผมต้องมาอยู่ในสภาพนี้ เพราะเจ้าบ้านั้นคนเดียว!!!!!!

ย้อนกลับไป 10 นาทีก่อน

ขณะที่ผมกำลังเดินหาห้องของผู้อำนวยการอยู่นั้น ผมได้บังเอิญเจอชายหนุ่มผมบลอนด์ที่คาดแว่นดำน้ำอยู่บนผม ตอนแรกผมกะจะเดินผ่านไปแต่ว่า...ชายคนนั้นมองผมสักพักก่อนจะวิ่งเข้ามาแถมยังตะโกนใส่อีกต่างหาก 

“มนุษย์ต่างดาว!!”ให้ตายดิ บ้าไปแล้วใครเป็นมนุษย์ต่างดาวกันฟะ!!!!!! แล้วในเมื่อชายคนนั้นวิ่งเข้ามาผมก็เตรียมพร้อมวิ่งหนีเจ้าหมอนี้ทันที ให้ตายเถอะถึงผมจะทำตัวลึกลับขนาดไหนแต่ก็ใช่ว่าจะมีคนมองเห็นผมครั้งแรกแล้วมองว่าเป็นมนุษย์ต่างดาวหรอกนะ

“หยุดน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เจ้ามนุษย์ต่างดาวจะหนีไปไหน”

“ก็คุณวิ่งไล่ผมผมก็ต้องหนีสิครับ ที่สำคัญผมไม่ใช่มนุษย์ต่างดาว”ผมตะโกนออกไปพร้อมกับรีบวิ่งให้เร็วที่สุด

“มนุษย์ต่างดาวจ๋าาาาาาาาาาาาาา”นี้ไม่ฟังกันเลยใช่ไหเนี้ย

“ผมไม่ใช่มนุษย์ต่างดาว!”

“UFO จ๋าาาาาาาาาาาาาาาา”หมอนี้มันเพี้ยนไปแล้ว ผมพยายามหาวิธีสลัดไอ้บ้าต่างดาวนี้ก่อนจะหาทางออกเจอ

“จะไปไหน”ตอนนี้ละ

พรึบ!   ว๊าก!!   ตู้ม!!!

เจ้าบ้าต่างดาววิ่งชนเสาไปแล้ว สะใจเป็นบ้าเลยแต่มันยังไม่จบเท่านั้นเมื่อมีเสียงดังและเสียงพูดคุยดังขึ้นระงมจนผมต้องพาตัวต้นเหตุแห่งความวุ่นวายไปหาที่ซ่อน ในระหว่างนั้นตัวผมก็ได้สังเกตุเห็นประตูห้องหนึ่ง นี้ผมวิ่งมาจนถึงห้องโถ่งทางเดินที่มีประตูหลายบานมาก เมื่อเห็นได้ดังนั้นก็ หึหึหึ เสร็จผม

ผมค่อยๆลากร่างของชายผมบลอนด์เข้าไปในห้องนั้นทันทีก่อนจจะปล่อยที่ไว้ตรงพื้นนั้น บาดเหงื่อที่ปกคลุมเต็มหน้าก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นทันทีโหยไม่ลืมลอบมองว่ามีใครเห็นรึป่าว ไม่งั้นชีวิตในโรงเรียนนี้ของผมคงไม่สงบเหมือนที่ผมต้องการให้เป็นแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เดินเนียนออกไปข้างนอกก่อนจะเดินหาห้องของผู้อำนวยการต่อ

กลับมาปัจจุบัน

แกร๊ก...   แอ๊ด...

เสียงประตูห้องเปิดพร้อมกับปรากฏร่างของชายหนุ่มผมน้ำตาลใส่แว่นตาหนาๆ ผมกับชายแว่นหนาจ้องหน้ากัน ส่วนสูงของเราสองคนเท่ากันแต่ไม่รู้ทำไมรู้ว่าผมจะแอบเตี้ยกว่าชายคนหน้าเล็กน้อย ผมมีความรู้สึกว่าชายตรงหน้าไม่ธรรมดาเช่นเดียวกับฝ่ายตรงข้ามที่รู้สึกว่าชายตรงหน้ามีอะไรที่พิเศษ

“เชิญเข้ามาสิ นายนะ”ชายผมสีน้ำตาลพูดก่อนจะเบี่ยงตัวไปข้างประตูเพื่อนเปิดทางให้ผมเข้าไปข้างใน

“อืม”

ภายในห้องนั้นถูกตกแต่งด้วยไม้เป็นส่วนใหญ่ เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เองก็เช่นกันไม่ว่าจะเป็นโต๊ะทำงาน ยังเรื่องชุดโต๊ะรับแขกเล็กๆ มีเพียงแค่เก้าอี้กับโซฟาเท่านั้นที่เป็นหนังสีดำที่ถูกขัดจนเงา ตรงโต๊ะเล็กๆนั้นประกอบด้วยถ้วยชา กับกาน้ำชาเท่านั้นไม่มีอย่างอื่น โต๊ะทำงานที่เป็นจุดเด็นนั้นมีร่างของชายชราไว้หนวดเล็กน้อยกำลังหันมามองทางผม ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มใจดี

“นั่งก่อนสิ”ชายคนนั้นบอก

“ขอปฏิเสธ ห้องของผมอยู่ไหน”ผมถามอย่างไร้เยื่อใยเพราะเยื่อใยไม่จำเป็นสำหรับผม มันไม่มีประโยชน์

“ห้อง 172A นี่กุญแจ”ชายใส่แว่นยื่นกุญแจให้ผมก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันมามอง

“ขอตัว”

“นั้นหรอครับผอ. นักเรียนใหม่ที่ท่านให้พวกผมดูแล”

“ใช่แล้วละ”

“ดูเป็นคนน่าสนใจกว่าที่คิดนะครับ”เสียงสนทนาในห้องดังขึ้นหลังจากลับร่างของผู้มาใหม่

“เธอก็คิดแบบนั้นสินะ”

“ครับ ผอ.จะว่าอะไรไหมครับถ้าผมอยากให้เค้ามาเป็นดอกไม้อีกดอกหนึ่งในแจกัน”

“แล้วแต่เธอเลยละกัน”

“ขอบคุณครับ ท่านผอ.”

“เธอเห็นแล้วใช่ไหมละ ทั้งท่าทางที่สง่างาม รูปร่าง บุคลิก มีคุณสมบัติครบถ้วนจริงๆนี้ถ้าไม่รวมเรื่องการเรียนและความสามารถพิเศษ เขาช่างดูเหมือนเธอมากๆเลยนะในครั้งแรกที่เจอนะ”

“ผมกับเขาไม่เหมือนกันครับ”

“ยังไงก็ฝากเธอด้วยนะ”

“ครับ ไว้ใจผมได้เลย”

“ขอบใจเธอมากเลยนะ กียุล”                                        

 ...........................................................................................................................................