[Blue Rose] โนอาห์ ภาคกุหลาบสีเงิน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (rewrite)

บทนำ

ในยามเช้าอันแสนจะน่าเบื่อดังเช่นทุกวัน พระอาทิตย์ขึ้นขึ้นณ.ริมขอบฟ้า แสงแรกของมันปลุกทุกชีวิตให้ตื่นจากความฝันอันแสนมหัศจรรย์ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี สายลมเริ่มที่จะพัดแรงขึ้น ก้อนเมฆเริ่มขยับย้ายออกไปยังท้องฟ้ากว้าง นกน้อยเริ่มออกหากิน พวกมันส่งเสียงร้องเฉพาะตัวของมันและบินออกไป กลีบซากุระสีชมพูปลิวออกจากกิ่งไปตามสายลม เสียงคลื่นสาดสัดตามชายฝั่งทะเล เสียงของนกนางนวลร้องและบินไปมาเหนือน่านน้ำเพื่อหาปลาทะเลที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำเป็นอาหาร เสียงของกิ่งไม้ ต้นไม้ ใบหญ้า หรือแม้แต่เสียงพูดคุยของผู้คน สำหรับผมแล้ว...มันน่าเบื่อ

ผมตื่นขึ้นมา อาบน้ำ ทานข้าวและไปโรงเรียน ชีวิตประจำวันอันแสนจะน่าเบื่อของผมดำเนินไปอย่างปกติ ผมไม่ชอบให้ใครมาดูแลหรือห่วงผมหรอกนะ...มันน่ารำคาญ

ฉะนั้นผมจึงย้ายออกมาอยู่คนเดียว นานๆทีถึงจะมีคนมาหา หลายๆคนอาจคิดว่าผมใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย แต่ผม...กลับคิดว่ามันดูมีอิสระดีนะ จะทำอะไรก็ได้ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ผูกมัดกับสิ่งใดเหมือนดังนกที่บินไปไหนได้อย่างอิสระ เพราะอย่างนั้นผมจึงมีอิสระถึงจะถูกมองเป็นพวกเรื่อยเปื่อยผมก็ไม่สนหรอกนะ

ผมไม่อยากไปโรงเรียน ผมรู้สึกอึดอัดและ...น่าขยะแขยง มันไม่ใช่อะไรหรอกที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น ทุกคนยิ้ม ยิ้ม และยิ้ม มันทำให้ผมอึดอัด ใส่หน้ากากเข้าหากันและพูดคุยเหมือนเรื่องปกติและที่น่าขยะแขยงที่สุดนั้นคือ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘เพื่อน’ ทำตัวให้คนอื่นเชื่อจนหมดใจแล้วก็ทำการหักหลังลงราวกับเป็นคนละคนมันคือความจริง...

ผมเบื่อโลกใบนี้

วันนี้เป็นอีกวันที่ผมดำเนินชีวิตมาด้วยความเบื่อหน่าย ตอนเช้าก็ตื่นนอน อาบน้ำ ทานข้าวและไปโรงเรียน แต่ว่าวันนี้มันมีอะไรที่เริ่มทำให้ผมรู้สึกสนใจอย่างที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน กล่องกระดาษที่วางขว้างทางเข้าห้องพักในคอนโดใหญ่แห่งหนึ่งในญี่ปุ่น ผมก้มมองกล่องนั้นสักพักก่อนจะทิ้งมันไว้หน้าห้องพัก ที่ผมทำแบบนั้นเพราะว่ามัน...ไม่มีอะไรน่าสนใจ

น่าแปลกที่ผมทิ้งมันเอาไว้หน้าห้องได้หนึ่งสัปดาห์แล้วแต่มันกลับไม่หายแถมยังไม่มีรอยแกะอะไรเลย ผมจึงตัดสินใจนำมันเข้ามาในห้องก่อนจะเปิดดู ภายในมีชุดนักเรียนชายหนึ่งชุด หนังสือและอุปกรณ์การเรียนต่างๆ สุดท้ายคือจดหมายที่วางอยู่บนชุดนักเรียนชาย

ผมหยิบมันขึ้นมาอ่าน โดยไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของผม

...........................................................................................................................................

เรือสำราญลำใหญ่ลอยอยู่เหนือน่านน้ำ เสียงน้ำทะเลสัดเข้ากับลำเรือสำราญลำใหญ่นี้ สายลมพัดเย็นสบายเหมาะแก่การพักผ่อน ข้างในเรือถูกตกแต่งสวยงามอย่างมีระดับ ทั้งห้องต่างๆที่ถูกจัดแต่งอย่างมีระเบียบและทำความสะอาดเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นห้องครัว ห้องโถงกลาง ห้องอาหาร ห้องสำหรับการทำกิจกรรมต่างๆ สวนเรือนกระจก ห้องประชุมใหญ่ ห้องสมุด ห้องนอนหรือแม้แต่ห้องน้ำ นี่ยังไม่รวมห้องต่างๆภายในเรือที่มีเยอะมากจนนับไม่ไหว

และในบรรดาห้องทั้งหลายจะมีห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องที่ดูหรูหราที่สุดบนเรือ พื้นห้องที่ถูกปูอย่างดีด้วยพรมกำมะหยี่สีเลือด ตู้เก็บเอกสารไม้สักถูกเก็บและอัดแน่นไปด้วยเอกสารมากมายที่ถูกจัดเป็นระเบียบ โคมไฟระย้าสีขาวอ่อนประดับอยู่บนเพดาน ไฟสีส้มอ่อนๆส่องลงมาเผยให้เห็นโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่มีแต่เอกสาร เอกสาร และเอกสารขนาดใหญ่วางซ้อนๆกันไว้

ข้างหน้ามีโต๊ะยาวกับโซฟาสีดำตัวใหญ่ทำจากหนักแท้ที่เอาไว้รับรองแขกจากที่ต่างๆเข้ามาดูงานและระบบต่างๆ บัดนี้กลับมีคนทั้งสองนั่งคุยกันอยู่ หนึ่งในนั้นคือข้าวของห้องนี้ ข้างหน้าของทั้งสองเป็นชุดน้ำชี่ตอนนี้เริ่มเย็นชืด

“แล้วตกลงท่านผู้อำนวยการเรียกผมมามีอะไรหรือป่าวครับ”ชายหนุ่มในชุดนักเรียนสีขาวถามชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ฉันอยากให้เธอช่วยดูแลนักเรียนที่จะย้ายมาใหม่หน่อยได้ไหม”ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนไม่เหมาะแก่วัยเลยจริงๆ

“มันก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วนิครับท่าน”ชายหนุ่มตอบอย่างสบายๆ

“งั้นฝากด้วยนะ”ว่าแล้วชายวัยกลางก็ยืนประวัติของนักเรียนเข้าใหม่ให้ชายหนุ่มได้อ่านก่อนที่ชายหนุ่มจะขอตัวกลับ

“ช่วยอยู่เป็นเพื่อนเด็กคนนั้นด้วยนะ”น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงปนขอร้องเบาหวิวจนแทบจะไม่ได้ยินแต่ชายหนุ่มกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน

“ครับ”