เซวานเนญ่า โรงเรียนแห่งเวทมนต์

ลำดับตอนที่ #8 : ภาค 1)นักเวทย์มือใหม่ : 8.ความลับของห้องใต้ดินที่ถูกปิดตาย

ความลับของห้องใต้ดินที่ถูกปิดตาย

                  ตอนนี้งานปาร์ตี้กำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ทุกคนนั่งหัวเราะไปกับพี่ๆที่ขึ้นไปเล่นมุกตลกอยู่บนเวที

                  “นี่ๆนอเอล ฉันอยากเข้าห้องน้ำอ่ะ ไปส่งหน่อยได้มั้ย” เอวี่หันไปหานอเอลเพราะเริ่มรู้สึกปวดท้อง

                  นอเอลหันมาพยักหน้าให้เอวี่ จากนั้นทั้งสองจึงลุกขึ้นเดินออกไปทางห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ เพราะทุกคนไปรวมตัวกันอยู่แถวๆฟลอร์ซะหมด บริเวณอื่นจึงค่อนข้างวังเวง

                   เอวี่เข้าห้องน้ำแปปเดียวก็เสร็จแต่ขณะที่กำลังจะเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เหลือบไปเห็นลูกบิดอันเล็กๆที่ติดอยู่บนผนังข้างหลังชักโครก เอวี่มีลางสังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรแน่เลยรีบออกจากห้องน้ำแล้วเรียกนอเอลมาดู

                    “นอเอลๆ มาดูอะไรนี่หน่อยสิ” เมื่อนอเอลเห็นเอวี่วิ่งหน้าตื่นมาหาเลยแปลกใจเล็กน้อย แต่ก่อนจะทันได้เอ่ยอะไรก็ถูเอวี่ลากเข้าไปดุในห้องน้ำซะก่อน

                     เอวี่พานอเอลเข้าไปในห้องน้ำห้องที่เธอเข้าซึ่งเป็นห้องด้านในสุด แล้วชี้ลูกบิดอันเล็กๆที่ถ้าไม่บังเอิญก็คงไม่เห็นให้นอเอลดูแล้วบอกว่า

                     “ห้องนี้น่ะ แปลกกว่าห้องอื่นนะ นอกจากจะมีลูกบิดแปลกๆนี่แล้วกระเบื้องช่องนี้ยังเป็นสีม่วงด้วย เธอคงไม่คิดว่าเขาจะบังเอิ๊ญ บังเอิญติดผิดหรือทำสีหกใส่หรอกนะ”

                     เอวี่บอกนอเอลตามสิ่งที่เธอสังเกตได้ กระเบื้องพื้นทั้งหมดในห้องน้ำเป็นสีฟ้าอ่อน แต่กระเบื้อที่อยู่หน้าลูกบิดนี้กลับเป็นสีม่วง ทั้งกระเบื้องและลูกบิดอยู่ด้านหลังชักโครกที่บังไว้ซะเกือบมิด เลยทำให้ยากต่อการสังเกต แต่เรพาะเมื่อกี้เธอหันไปในองศาที่เห็นได้พอดีเลยเจอ

                     “อืม นั่นสิ มันแปลกๆนา เธอคิดว่ามันจะเป็นอะไรล่ะ?” นอเอลเห้นด้วยกับเอวี่ตรงที่มันแปลก (มาก) ในโรงเรียนคุณภาพแบนี้มันไม่น่าจะมีอะไรบกพร่องแม้แต้กระเบื้องนี่นา แต่ทำไม...?

                     “ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แต่ฉันว่ามันต้องเปิดได้แน่ๆเลยไอ้ลูกบิดเนี่ย ลองเปิดดูละกัน” นอเอลยังไม่ทันได้ห้ามหรือพูดอะไร เอวี่ก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิดนั่นเรียบร้อยแล้ว

                      กริ๊ก! กึง! พรึบ! พรึบ! พรึบ!

                      พอเอวี่หมุนลูกบิดเท่านั้นแหละ ก็มีเสียงดังกริ๊กเหมือนอะไลงล็อคดังขึ้นเบาๆแล้วพื้นรอบๆชักโครกก็ปลิ้นด้านลงไปเป็นพื้นแบนราบ ผนังตรงลูกบิดก็ยุบเข้าไปเป็น คบไฟที่ติดอยู่รอบๆสว่างพรึบไล่กันไปตามทางเรื่อยๆ เผยให้เห็นบันไดเป็นทอดลึกลงไปข้างล่าง ผนังรอบด้านเป็นอิฐเก่าๆ

                       เอวี่และนอเอลมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช็อคๆ ดีที่ในห้องน้ำไม่มีใครและเอวี่ล็อคประตูแล้วจึงไม่มีใครโผล่มาเห็นแล้ววิ่งไปฟ้องมาสเตอร์ว่าพวกเธอพังกำแพงห้องน้ำ ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ พวกเธอแย่แน่ เพิ่งจะเป็นนักเรียนได้ก็ถูกลงโทษละ ไม่ดีๆ

                       “อะ...เอวี่ คือ...” นอเอลพยายามเรียกเอวี่อย่างยากลำบาก เนื่องจากกรามยังค้างอยู่จากการอ้าปากค้างเมื่อกี้

                       “เจ๋งเป้ง! เธอรีบหุบกรามเธอเถอะนะนอเอล ยุงบินเเข้าไปหลายตัวแล้วนะ” เอวี่อุทานออกมาพร้อมกับตาที่เป็นประกายวิบวับเหมือนทุกครั้งที่กำลังนึกถึงเรื่องสนุกๆ

                       “ป่ะ! นอเอล ไปกันเถอะ!” พูดจบก็คว้าแขนนอเอลแล้ววิ่งลงบันไดไป...โดยที่นอเอลก็ไม่ทันได้พูดอะไร...อีกแล้ว!

                       “เฮ้ย! เอวี่ มันจะดีเหรอ นี่มันอันตรายนะ!” นอเอลรีบร้องเตือนเอวี่เพราะประตูด้านหลังได้ปิดลงไปแล้วอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีทางออกแล้วก็ชักหวั่นใจ

                       เอวี่ก็เห็นเหมือนกันเลยเพียงแค่หันมายิ้มปลอบใจนอเอลนิดนึงเพราะเธอคิดว่ายังไงที่นี่ก็เป็นโรวเรียน และก็เป็นมาตลอด มันไม่น่าจะมีอะไรอันตรายเกินไปน่ะนะ

                      นอเอลเห็นอย่างนั้นก็คิดว่ายังไงเอวี่ก็คงจะไม่เปลี่ยนใจ เลยปล่อยเลยตามเลยไปแล้วกัน

                       ทั้งสองเดินลงมาได้สักพักทางข้างหน้าก็เป็นทางราบไม่ใช่บันไดอีกแล้ว นอเอลเลยหยิบคบเพลิงจากข้างกำแพงมาเพื่อส่องทางข้างหน้า

                       เมื่อได้คบเพลิงช่วยนำทางก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น ทั้งคู่เลยไม่ได้เอาแต่มองทางข้างหน้าอย่างที่เคยแต่หันไปมองรอบๆตัวแทน

                       ทั้งสองเดินมาเงียบๆเพราะมัวแต่สังเกตรอบข้างก็เห็นแต่อิฐเป็นก้อนๆบนผนังเท่านั้น ไม่มีอะไรตกแต่งเลยแม้แต่น้อย ทั้งคู่เลยเริ่มสงสัย เหมือนไม่ใช่ที่ๆมีคนอยู่เลย อย่างกับคุกแน่...บรึ๋ย~!

                     “เอ๊ะ! นั่นมันอะไรน่ะ?” เอวี่ส่องคบไฟไปทางกำแพงด้านซ้ายแล้วเห็นประกายวิบวับล้อเแสงอยู่ตรงอิฐก้อนหนึ่งจึงวิ่งเข้าไปดู

                     นอเอลเห็นเอวี่วิ่งไปจึงวิ่งตาม พอทั้งสองมาหยุดอยู่ตรงหน้าผนังจึงเพ่งมองไปยังแสงนั่นจึงเห็นว่ามันเป็นของแข็งใสซึ่งฝังตัวอยู่ข้างในก้อนอิฐ...เฮ้ย!! นี่มันเพชรไม่ใช่เหรอ!?!

                    ทั้งเอวี่และนอเอลเบิกตาค้างมองเพชรที่ดูเหมือนจะฝังตัวอยู่ในกำแพง

เอ๊ะ? ตรงนั้นก็มีนี่นา ตรงนี้ก็มี โอ้! บร๊ะ! เจ้า! นี่มันกำแพงเพชร (?) หรือไงนี่!?!

                    นอเอลวิ่งไปดูตรงอื่นที่เห็นว่ามีประกายออกมาเช่นกันจึงได้แต่อึ้งกันทั้งคู่

                    “นะ...นอเอล แปลว่าทั้งทางนี่เต็มไปด้วยเพชรใช่มั้ยเนี่ย?” เอวี่เอ่ยถามนอเอลเมื่อเริ่มหายจากอาการอึ้งแล้ว ส่วนนอเอลก็ยังคงเบิกตาค้างแต่ก็ผงกหัวเบาๆ

                    เมื่อได้ข้อสรุปว่านี่คือกำแพงเพชรจริงๆ ทั้งคู่เลยหันมามองหน้ากันด้วยความที่คิดว่าอีกฝ่ายควคิดเหมือนตัวเองว่า...ถ้ามีกำแพงเพชร ก็แปลว่าอาจจะมีพืนเพชรเพดานเพชรน่ะสิ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเพดาน เมื่อเห็นว่ายังไงก็คงขึ้นไปดูไม่ได้ จึงก้มลงมาดูที่พื้นกันก็พบว่า...มันไม่ใช่เพชร...แต่มันเป็นคริสตัล!! สุดยอดไปเลย!! อย่างกับทางเดินเพชรทางเดินแก้วแน่ะ!

                    ขณะที่ทั้งสองกำลังด้อมๆมองๆกำแพงเพชรอยู่นั้น ก็มีมือเอื้อมออกมาปิดปากของพวกเธอเอาไว้แล้วดึงให้หมุนตัวกลับไป

                    เฮ้ย! อะไเนี่ย! คนร้ายเหรอ!?!

                    เอวี่กับนอเอลคิดขึ้นอย่างตกใจ แล้วรีบหันไปดูหน้าคนร้ายที่ว่าทันที...

                    “เธอ นี่ฉันเอง อย่าร้องนะ” เมื่อเอวี่เห็นหน้าคนร้ายชัดๆก็ต้องยิ่งตกใจเพราะคนร้ายที่ว่าน่ะ...เอล! เอ๊ะ!...งั้นอีกคนที่จับนอเอลก็ต้องเป็น...

                    “นี่ นาย ปล่อยได้แล้ว!” พอเธอหันไปดูก็เป็นดังคาด นอเอลกำลังขยับตัวออกจากอ้อมแขนของฟรานซ์ที่จับเธอไว้เมื่อกี้

                    “นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย” พอหันหน้ามาคุยกันดีๆแล้วฝ่ายชายก็เริ่มต้นเอ่ยปากถามสองสาวก่อน

                    “เราสิต้องถามพวกนาย ก็พวกเราเดินมาเข้าห้องน้ำกันแล้วก็เจอทางลับเนี่ย แต่ก่อนออกมาฉันยังเห็นพวกนายนั่งจีบสาวอยู่เลยไม่ใช่รึไง” เอวี่ตอกกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นนเคืองนิดๆ ชิ! ก็ก่อนออกมาเธอเห็นนายพวกนี้นั่งคุยอยู่กับแก๊งยัยปากแดงที่เบียดเข้าไปซะขนาดนั้นน่ะ แล้วยังเรื่องที่ฟลอร์อีก รุ่มร่ามจะแย่ ไอ้พวกรุงรังเป็นอุรังอุตัง(?)เอ๊ย!

                    “จีบสาวอะไร พวกนั้นน่ะเข้ามาเองชัดๆพวกฉันก็นั่งของฉันอยู่ดีๆน่ะ พวกเธอน่ะแหละ จู่ๆก็เดินออก พวกเราเลยตามอะ...อื้อ!” ฟรานซ์ฟังเอวี่พูดอ่ยางนั้นก็เลยตอบกลับก่อนจะถูเอลลากคอมาอุดปาก เสียฟอร์มหมด! ถ้าเผลอพูดออกไปล่ะก็...

                     “ตาม? ตามอะไร?” นอเอลเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยด้วยอาการส่อแววพิรุธของทั้งสองคน เอ...น่าสงสัยนะนี่...

                     “ชะ...ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่ายังไงเราก็เจอกันแล้ว ก็ลองเดินไปดูมั้ยล่ะ” เอลเป็นคนตอบแทนเพราะหากให้ฟรานซ์ตอบคงไม่ได้เรื่องเป็นแน่ แล้วจึงลอบถอนหายใจเล็กน้อยเนื่องจากการเบี่ยงประเด็นดูท่าว่าจะสำเร็จ

                      นอเอลและเอวี่ออกจะงงๆกับการตัดบทนั้นเล็กน้อย แต่ก็คิดเหมือนกันว่า ในเมื่อพวกเราก็บัง (เอิ๊ญ) เอิญหลงเข้ามาในนี้ก็ไปด้วยกันคงไม่เสียหายอะไร

                      ทั้งสองเลยพยักหน้าให้ จากนั้นทั้งหมดจึงเริ่มออกเดินไปตามทางเรื่อยๆทั้งที่ยังคงสงสัยในความบังเอิญไม่มีที่สิ้นสุดนั่นอยู่ดี พอลองมองสำรวจไปตามทางข้างในที่ยังเดินไปไม่ถึงก็ไม่เจออะไรนอกจากกำแพงเพชรเท่านั้นเหมือนเช่นด้านหน้าๆ แต่เท่าที่ดูก็มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมดเหมือนไม่เคยมีใครเข้ามาที่นี่มานานแสนนานแล้ว จนสุดท้ายปลายทางก็เป็นทางตัน

                      “เฮ้ย! อะไรเนี่ย ทำไมจู่ๆถึงตันซะได้เนี่ย?” ฟรานซ์เอ่ยขึ้นอย่างฉงนสงสัย

                      เอวี่เดินไปข้างหน้า ผลักฟรานซ์ให้หลบทางแล้วลองลูบๆผนังด้านขวาทามกลางสายตาสงสัยของทุกคน

                      “นี่...พวกนายรู้ไหนว่าข้างในกำแพงเนี่ย มันเป็นเพชร” เอวี่ลูบผนังอยู่ไม่นานก็หันมาถามเอลและฟรานซ์

                      ทั้งสองพยักหน้ากลับให้เอวี่ แต่ก็ยังไม่คลายความสงสัยอยู่ดี พอเอวี่ได้รับคำตอบก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเดินไปตรงมุมกำแพงด้ายซ้ายที่ก่อนถึงทางตันที่หักมุมเข้าให้ทางแคบลง

                      เอวี่ก้มลงไปเก็บอะไรบางอย่างที่ปลายเท้าก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินไปที่ประตูแล้วกดสิ่งนั้นลงไปตรงบริเวณที่เธอเคยลูบ ทุกคนเอาแต่เงียบเพื่อเฝ้ามองดูการกระทำอันแสนประหลาดของเอวี่

                      กริ๊ก! ครืด ตึง!

                      กำแพงที่พวกเขาเคยเห็นว่าเป็นทางตันมันกลับกลายเป็นลวดลายนูนชัดชึ้นมา มันเป็นเหมือนบทเวทมนต์ภาษาโบราณอะไรซักอย่างจากนั้นมันก็วิ่งสลับกนไปมาแล้วก็มีเสียงตึงจากนั้นกำแพงก็หายไปเลยดื้อๆ เผยให้เห็นทางเดินต่อข้างใน

                      เอวี่หันมายิ้มให้ทุกคนเล็กน้อยก่อนจะเดินนำเข้าไปเป็นคนแรก

                      “เอวี่! รอด้วยสิ...” นอเอลที่เพิ่งหายจากอาการอึ้งรีบวิ่งตามเอวี่เข้าไป แล้วเริ่มถามเรื่องที่เอวี่เพิ่งทำไป

                     ฟรานซ์ไม่ค่อยมีท่าทีแปลกใจเท่าไหร่เพราะเขาก็พอสัมผัสได้ ว่าทั้งสองคนข้างหน้าไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็น จึงเดินตามเข้าไปเงียบๆ ส่วนเอลเพียงหันไปมองสิ่งที่ร่วงอยู่ตรงด้านขวาซึ่งเคยเป็นกำแพง

                     สิ่งที่หล่นอยู่มันคือเพชรเม็ดเล็ก เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณครึ่งเซนติเมตร...การจะทำกุญแจเวท* ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่ต้องมีแหล่งส่งพลังที่มากเพียงพอกับวัตถุที่ใช้ทำกุญแจ ซึ่งสำหรับที่นี่...คือเพชร วิธีเปิดก็คือใช้แหล่งส่งพลังที่ว่าชิ้นไหนก็ได้ มาเสียบลงไปบนช่องรับพลัง เพื่อให้พลังที่ว่ากระจายไปและเปิดล็อคด้วยตัวมันเอง มันก็ง่ายแค่นี้แหละ แต่มันไม่ค่อยมีใครรู้...เพราะมันเป็นวิธีเฉพาะของเผ่ากริฟเฟน เขาเองก็คิดอย่างนั้น แต่เขามัวแต่สังเกตุและคอยระวังภัยที่อาจมาเมื่อไหร่ก็ได้นั้น จึงไม่ทันเฉลียวใจตอนเจอทางตัน แต่เอวี่ไม่ เธอรู้ว่าต้องทำอะไร

                    เมื่อเอลคิดจบจึงเดินตามพวกเอวี่กับฟรานซ์เข้าไปข้างในโดยไม่ได้แสดงท่าทีอะไรต่อพลังที่เขารู้สึกได้ และเอวี่เองก็รู้สึกได้เช่นกัน...

...ในที่สุด...บุคคลแห่งวงแหวนเซวาห์ที่ข้าเฝ้ารอ...ก็มาถึง...