เซวานเนญ่า โรงเรียนแห่งเวทมนต์

ลำดับตอนที่ #4 : ภาค 1)นักเวทย์มือใหม่ : 4.การทดสอบและการเตรียมตัว

                                                      การทดสอบและการเตรียมตัว

                   ตอนนี้ไม่ว่าเป็นใครก็ต้องเครียด เพราะเวลาที่จะต้องขึ้นไปแสดงบนเวทีเพื่อทดสอบกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มันคงจะไม่มีอะไรถ้าทุกคนได้เตรียมตัวมาก่อน แต่ช่างน่าเศร้าใจเพราะโชคไม่เข้าข้างน่ะสิ คงมีแต่เอวี่และนอเอลที่ใจเย็นที่สุดแต่กระนั้นก็ยังคงอดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี

                   “นอเอล ฉันตื่นเต้นสุดๆไปเลย! เธอตื่นเต้นมั้ย?” เอวี่หันไปชวนนอเอลคุยด้วยอาการตื่นๆจึงทำให้นอเอลปล่อยคิกออกมาทันที

                   “โธ่ เอวี่! ใจเย็นๆน่า ไม่มีอะไรหรอก เรื่องเต้นเธอก็ฝึกมาเยอะแล้วนี่นา ส่วนเรื่องเวทมันก็แค่เวทพื้นฐานเล็กๆน้อยๆ แค่นี้เอวี่ไม่แย่หรอกน่า” นอเอลพยายามพูดปลอบเอวี่เพื่อให้เพื่อนของเธอใจเย็นลง เมื่อเอวี่เห็นนอเอลเย็นได้ขนาดนี้จึงถามว่า

                  “จ้ะๆ ว่าแต่ว่า เธอไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ? ดูเธอเย็นดีจัง”

                  “ฉันพกสร้อยที่พ่อให้มาด้วยน่ะ มันทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจ ฉันพกมันตลอดเลยนะ” นอเอลพูดพร้อมกับหยิบออกมาให้ดู จี้คริสตัลสีชมพูใสที่สลักคำว่า’นิเอลล่า’ไว้ข้างหลังร้อยด้วยสายสร้อยเส้นเล็กสีทองของนอเอลทำให้เอวี่นึกถึงสร้อยของตัวเองที่แม่ให้มาจึงล้วงสร้อยที่ห้อยคอไว้ตลอดเวลาออกมาให้นอเอลดู

                   “สร้อยของเธอคล้ายของฉันเลยล่ะ แต่ของฉันเป็นสีฟ้าใสแล้วก็สลักคำว่า’เซอาห์’น่ะ อ้อ! แล้วก็สายสร้อยเป็นสีเงินด้วย” นอเอลมองสร้อยของเอวี่ก็เห็นว่าคล้ายกันจริงๆ

                   “นั่นสิๆ แถมยังเป็นรูปหัวใจเหมือนันอีก เหมือนมีสร้อยคู่เพื่อนแท้อะไรแบบนี้เลยเนอะ ดีจัง” นอเอลว่าพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ 
                   ยังไม่ทันที่เอวี่จะได้ตอบอะไรเสียงของมาสเตอร์เอลอร่าก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ทั้งคู่จึงต้องหันไปสนใจมาสเตอร์แทน

                    “เอาล่ะจ้ะ ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว ครูหวังว่าพวกเธอทุกคนจะเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้วนะ” มาสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเหมือนกับว่าไปรู้เรื่องอะไรดีๆมางั้นแหละ แต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่กังวลเรื่องการแสดงกัน

                     “ครูจะเรียกตามหมายเลขสมัครสอบนะจ๊ะ หมายเลขหนึ่ง เลนย์ โอมาย่า” ผู้หญิงที่ชื่อเลนย์เดินขึ้นไปบนเวทีด้วยสีหน้าที่ดูมั่นใจ แต่เอวี่แอบเห็นว่าเธอขาสั่นด้วยล่ะ

                     เมื่อเลนย์เดินไปหยุดอยู่กลางเวทีอันกว้างใหญ่ไพศาลแล้วเธอจึงย่อกายคำนับผู้ชมหนึ่งทีแล้วพึมพำอะไรบางอย่าง จากนั้นสายน้ำก็พุ่งออกเป็นหลายๆสาย สายน้ำแต่ละสายค่อยๆสานกันถักทอขึ้นมาจากปลายเท้าจนถึงศีรษะของเธอเหมือนลูกบอลน้ำขนาดใหญ่ จนเมื่อสายน้ำบรรจบกันมันจึงแตกออกกลายเป็นเกล็ดน้ำหลากสีกระเด็นออกมาทั่วห้องโถง แต่เมื่อมันสัมผัสกับอะไรก็ตามมันก็ระเหยกลับกลายเป็นไอหายไป เลนย์ย่อกายหนึ่งครั้งเสียงปรบมือจึงดังขึ้นพร้อมกับที่มาสเตอร์เอลอร่ากับมาสเตอร์ท่านอื่นอีกสามสี่คนที่มาจากไหนไม่รู้ผายมือไปยังประตูที่ตอนแรกทุกคนไม่ได้สังเกตที่มีป้ายข้างบนเขียนว่าผ่าน เลนย์ทำหน้าดีใจมากๆแล้วจึงเดินเข้าประตูนั้นไป

                    มีคนขึ้นไปทดสอบคนแล้วคนเล่าจนมีผู้ชายคนหนึ่งเดินขึ้นปบนเวทีแล้วนอเอลก็ทำท่าตื่นเต้นสุดๆ เอวี่จึงหันไปถามด้วยความสงสัย

                    “นั่นใครเหรอนอเอล? ทำไมเธอถึงทำท่าตื่นเต้นขนาดนั้น?” นอเอลตอบโดยที่ยังคงมองตอนที่ผู้ชายคนนั้นเดินขึ้นไปบนเวที

                    “เอล คาร์โนเปิล ลูกชายคนเดียวของนักการเมืองใหญ่ แซค คาร์โนเปิล” เอวี่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มสนใจเล็กน้อย แซค คาร์โนเปิล เป็นนักการเมืองใหญ่ผู้ใจดี เขาบริจาคทรัพย์สินมากมายให้แก่ผู้ยากไร้และช่วยสนับสนุนโครงการดีๆอีกมากมาย ทุกคนในเซวานเนญ่าต่างก็รักเขากันทั้งนั้น เอวี่ทบทวนความจะเกี่ยวกับแซคพลางคิดว่านายเอลคนนี้ก็หล่อเอาการ เขามีผมซอยระต้นคอสีดำสนิท ดวงตาสีเงินเปล่งประกาย รับกับคิ้วคมเข้มและใบหน้าเรียว จมูกของเขาโด่งเป็นสันและริฝีปากบางสวย สวยกว่าผู้หญิงบางคนแล้วมั้งนี่ เอวี่คิดอย่างขำๆ ก็เขาดูดีจริงๆนี่นา แต่ดูกวนๆนะนี่ อืม ขี้เก๊กนิดนึงด้วย ไม่เอา ไม่ผ่านๆ

                    เอวี่ละความคิดไว้เพียงเท่านั้นแล้วหันกลับมาสนใจบุคคลบนเวทีก็เห็นเขายืนอยู่กลางเวทีแล้ว จากนั้นเค้าก็ยกมือขวาขึ้นมาแล้วขยับนิ้วชี้เพียงเล็กน้อย ทั้งห้องก็มีสายลมหมุนวนจากอ่อนๆก็แรงขึ้นจนผมของทุกคนปลิว แล้วหิมะก็เริ่มตกหลายๆคนจึงสร้างบาเรียขึ้นมาป้องกันหนึ่งในนั้นก็มีเอวี่และนอเอลอยู่เช่นกัน พอพายุหิมะเริ่มสงบลงเขาจึงโค้งคำนับแล้วเดินลงเวทีเข้าประตูผ่านไปเลย

                    “สุดยอดนะคนนี้ แถมยังหล่ออีกต่างหาก” นอเอลหันกลับมาพูดด้วยด้วยความชื่นชม เอวี่จึงพยักหน้าเห็นด้วยเพราะนายนั่นเก่งจริงๆ แต่ก่อนที่เอวี่จะทันได้พูดอะไรมาสเตอร์ก็เรียกชื่อเธอซะก่อนเธอจึงบีบมือนอเอลเพื่อขอกำลังใจนอเอลจึงยิ้มให้ จากนั้นเอวี่จึงเดินขึ้นเวทีด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่ใครจะรู้ว่าภายในนั้นปั่นป่วนเพียงไหน!

                   เอวี่ย่อกายคำนับผู้ชมที่มองเธอด้วยความประหลาดใจซึ่งเอวี่คิดว่ามันเป็นเพราะชุดของเธอ จากนั้นเธอจึงเริ่มผิวปากเป็นเพลงที่อ่อนหวานแล้วเริ่มขยับตัวร่ายมนต์ของเธอ เอวี่เริ่มท่าโดยการกวาดขาขวาไปข้างหลังแล้วค่อยหมุนตัวตาม เอามือทั้งสองข้างวางลงพื้นแล้วตีลังกาฉีกขาพร้อมๆกับที่ไฟจากคบเพลิงข้างเวทีพุ่งเป็นสายออกมาพันตัวเอวี่ไว้ เมื่อขาทั้งสองข้างแตะพื้นเอวี่ก็คว้าปลายไฟที่พันรอบตัวเธออยู่ออกมาจากที่ควรจะเป็นริบบิ้นไฟแต่มันกลับกลายเป็นริบบิ้นน้ำซะอย่างนั้น แล้วเอวี่ก็เริ่มร่ายรำไปตามท่วงท่าต่างๆที่เคยซ้อม เมื่อจบท่อนเสียงผิวปากจึงเปลี่ยนเป็นทำนองเพราะประหลาดและจากริบบิ้นไฟก็กลายเป็นลูกบอลเพลิงที่มีหยดน้ำพันอยู่รอบๆที่วิ่งวนอยู่ที่ปลายนิ้วทั้งสองข้าง เธอโยนลูกบอลขึ้นแล้วกระโดดฉีกขาไปรับจากนั้นก็เริ่มหมุนตัวเร็วขึ้นๆ โดยที่ลูกบอลเพลิงนั้นก็เริ่มกลายเป็นริบบิ้นยาวอีกครั้ง และหยดน้ำก็เคลื่อตัวมาเรียงตัวกันเป็นสายสังวาล และหมุนวนรอบตัวเธอ จนเมื่อถึงความเร็วสูงสุดที่ทำให้ทุกคนตะลึงริบบิ้นเพลิงก็แตกออกกลายเป็นสะเก็ดเพลิงที่ดูเหมือนดอกไม้เพลิงกระจายออกมาอย่างสวยงามนอกจากนั้นยังมีละอองน้ำประกาย ทำให้สะเก็ดไฟไม่ร้อนจนเกินไป ส่วนเอวี่ก็อยู่ในท่านั่งโดยขาซ้ายงอราบกับพื้นส่วนอีกข้างก็งอแล้วยกขึ้นทับขาซ้ายไว้  มือสองข้างทำท่าประคองลูกบอลเพลิงที่มีสายน้ำวิ่งวนรอบ ดวงตาที่เริ่มประกายสีโกเมนและฟ้าใสจ้องมองไปยังผู้ชมด้วยสายตานิ่ง แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มเสียเหลือเกินเพราะทุกคนต่างนิ่งงันกันไปหมด

                      เมื่อเอวี่ลุกขึ้นคำนับผู้ชม เสียงปรบมือจึงดังรัวขึ้น เมื่อมองไปยังมาสเตอร์ก็พบว่าพวกท่านผายมือไปยังประตูผ่านด้วยสีหน้าภูมิใจผสมมั่นใจแต่เอวี่ไม่ได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่ดีใจ แต่ก่อนจะเดินเข้าไปก็หันกลับมายิ้มให้กำลังใจนอเอล

                      ต่อมาก็เป็นตานอเอลซึ่งเธอก็ทำระบำดอกไม้ได้อย่างยอดเยี่ยม เถาวัลย์ดอกไม้นาๆชนิดเลื้อยสานกันเป็นแบบแผนที่งดงามตระการตา นอเอลจึงผ่านเข้ามาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก จากนั้นสองสาวที่กำลังดีใจก็ไปฟังผลการทดสอบและการเตรียมตัว

                      “ครูขอแสดงความยินดีกับทุกๆคนนะ ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน มีคนผ่านทั้งหมด สองร้อยยี่สิบสี่คน ตอนนี้ถือว่าทุกคนผ่านแล้ว คืนนี้และพรุ่งนี้พวกเธอต้องนอนหอ และภายในสองวันหลังจากนี้พวกเธอจะต้องไปซื้อเสื้อผ้าชุดนักเรียนและรองเท้าที่ร้านเออร์เช่ ซื้อหนังสือที่ร้านเซวาส และต้องเตรียมคทามากันเองด้วยนะ การทดสอบจะเริ่มขึ้นพรุ่งนี้ตอนหกโมงเย็น ขอให้ทานข้าวมาให้เรียบร้อยและมาให้ตรงเวลาด้วย แล้วก็เมื่อจบการทดสอบยังไงทางโรงเรียนขอบังคับอยู่หอนะจ๊ะ ไปลงทะเบียนที่โต๊ะตรงนู้นนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้จ้ะ” พอมาสเตอร์พูดจบก็เดินออกไปเลยอย่างเร่งรีบ ทุกคนจึงพากันไปลงทะเบียนหอ

                       ในโรงเรียนมีอยู่สิบหอขนาดใหญ่หญิงห้าชายห้า ได้แก่หอเอลลีนออกแนวปราสาทผู้ดีติดกับสวนเอลล่า หอซาลเวสออกแนวโมเดิร์นติดกับศูนย์กีฬาของโรงเรียน หอวิลเลี่ยนออกแนววินเทจสีขาวติดกับร้านน้ำชาร้านใหญ่ที่ว่ากันว่าอร่อยและดัง หอเกลอาห์ออกแนวไม้ๆดิบๆที่พวกผู้ชายชอบกันอยู่ติดกับคอกสัตว์วิเศษทั้งหลาย และสุดท้าย หอคริสเซลล่าออกแนวปราสาทแวมไพร์เก่าติดกับสระน้ำเอเดล ทุกหอมีสามสิบห้อง ห้องละสองคน สามารถเลือกรูมเมตได้เอง เอวี่และนอเอลตัดสินใจอยู่ที่หอคริสเซลล่าเพราะชอบแนวนี้กันทั้งคู่ เมื่อลงทะเบียนเสร็จทั้งคู่จึงนัดไปซื้อของด้วยกันวันพรุ่งนี้ตอนสิบเอ็ดโมงที่จัตุรัสเซเฟียอันเป็นที่รวมร้านค้าขนาดใหญ่ที่สุดที่ทั้งสองต้องไปซื้อของกันและเป็นตลาดที่เอวี่ไปซื้อของก่อนมาสอบด้วย
                          จากที่เอวี่ไม่คิดอยากเข้าโรงเรียนนี้ แต่ตอนนี้กลับมีเพื่อนรักคนแรก จึงทำให้เอวี่คิดว่าการใช้ชีวิตในโรงเรียนคงไม่ยากเย็นนัก เธอเริ่มรู้สึกอยากจะอยู่ซะแล้วสิ วันแรกกับการทดสอบก็ไม่เลวนัก ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรในโรงเรียนนี้รอให้เธอไปพบเจออีกรึเปล่านะ...  
                            เมื่อจัดสิ่งของเข้าที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่จึงอาบน้ำแล้วเข้านอน ทั้งสองหลับสนิทอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยล้า เวลานั้นเอง เสียงกระซิบเบาๆก็ลอยแว่วมากับสายลม  เสียงนั้นเบาเสียจนหากไม่ตั้งใจฟังก็คงไม่ได้ยิน

                                                      ...ในที่สุด เราก็ได้พบกัน...