คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภาค 1)นักเวทย์มือใหม่ : 3.และแล้ว ฝันร้ายก็มาเยือน!
และแล้ว ฝันร้ายก็มาเยือน!
ในที่สุด!...วันที่เอวี่ไม่อยากให้มาถึงที่สุดก็มาเยือน วันทดสอบเข้าโรงเรียนเซวานเนญ่านั่นเอง วันนี้เอวี่เตรียมของใส่กนะเป๋าใบกระทัดรัดแต่ใส่ของได้ไม่จำกัดเนื่องจากลงมนตราไว้มา
พอมาถึงหน้าโรงเรียนเธอก็ต้องอึ้ง เนื่องจากมีคนจำนวนมหาศาลยืนออกันอยู่หน้าประตูเพื่อรอให้ประตูเปิด โห คนเยอะอย่างนี้ ถ้าประตูเปิดไม่วิ่งทับกันตายรึไงเนี่ย? เอวี่หลบมายืนรออยู่ตรงใต้ต้นไม้ข้างประตู แต่อยู่ดีๆ... ตุ้บ! มีเสียงดังขึ้นจากทางด้านขวาเอวี่จึงหันไปดู ก็พบว่ามีเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งนั่งกุมเข่าอยู่เธอจึงเดินเข้าไปดู
"นี่ เธอเป็นอะไรรึเปล่า?" เมื่อได้ยินเสียงเอวี่ เธอคนนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมา เผยให้เห็น
ใบหน้าสวยใส กับดวงตากลมโตเปล่งประกายสีท้องฟ้ายามค่ำคืน ลมที่พัดผ่านมาทำให้ผมตรงยาวสีน้ำเงินเข้มปลิวไสว
“ไม่เป็นไรจ้ะ อ๊ะ! ขอบคุณนะ" เอวี่ช่วยพยุงสาวน้อยตัวเล็กขึ้นมา เธอจึงส่งยิ้มให้แล้วถามเอวี่ว่า
"ฉันชื่อนอเอลนะ เธอชื่ออะไรเหรอ?"
"ฉันชื่อเอวี่จ้ะ เธอมาสอบเหมือนกันเหรอ?" นอเอลได้ยินดังนั้นก็ทำตาโต พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงดีใจว่า
"ใช่ๆ เอวี่ก็มาสอบเหรอ ดีจังเลย ฉันยังไม่มีเพื่อนเลย แล้วฉันก็รู้สึกถูกชะตากับเธอมากด้วย เรามาเป็นเพื่อนกันนะ?" พอได้ยินดังนั้นเอวี่ก้เผยรอยยิ้มดีใจออกมา เพราะเธอก็ยังไม่มีเพื่อนเช่นเดียวกัน แล้วท่าทางเธอคนนี้ก็ดูนิสัยดีเสียด้วย
"เอาสิ ฉันก็รู้สึกถูกชะตากับเธอเหมือนกัน" จากนั้นทั้งสองจึงยิ้มให้กัน
ครืนๆๆ
เสียงเหมือนล้อกระทบพื้นดังขึ้น ทั้งสองจึงหันไปดูก็พบรถม้าหรูหราคันใหญ่วิ่งมาตามถนน ทุกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ถอยหลังหลบทันที พร้อมๆกับที่ประตูเปิดออกให้รถม้าวิ่งเข้าไป จากนั้นทุกคนจึงแย่งกันวิ่งเข้าไปทันที
"ดูท่าจะเป็นคนใหญ่คนโตเนอะ เค้าถึงเปิดประตูต้อนรับได้เหมาะเจาะขนาดนั้นลูกสาวชาวบ้านอย่างฉันคงไม่มีวันได้รับความสนใจขนาดนั้นแน่ๆ" เอวี่พูดขึ้นมา นอเอลจึงหันมาถามว่า
"จริงสิ เธอมาจากไหนเหรอ?"
"ฉันมาจากเมดิม*น่ะ เธอล่ะ?"
"ฉันมาจากเออเมอเร่ต์**น่ะจ้ะ พ่อแม่ฉันทำฟาร์มต้นเอมพ์***น่ะ ฉันว่าตอนนี้เราเข้าไปข้างในกันเถอะ" เอวี่พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นทั้งสองจึงก้าวเข้าไปในเขตของโรงเรียนเซวานเนญ่า โรงเรียนแห่งเวทย์มนต์ สถานที่ที่จะเปลี่ยนชีวิตของทั้งสองไปตลอดกาล...
เมื่อเอวี่และนอเอลเข้ามาถึงส่วนกลางของโรงเรียนซึ่งก็คือห้องโถงกลางเซวานน่าก็ต้องอึ้งไปตามๆกัน เพราะตอนนี้ในห้องโถงมีแต่ความมืด ไม่มีแสงสว่างเลย เสียงพูดคุยเริ่มดังระงมขึ้น เอวี่และนอเอลไม่รู้จะทำอะไรจึงยืนอยู่เฉยๆ แต่อยู่ดีๆก็มีคนตะโกนขึ้นมาว่า
"สัตว์ประหลาด! สัตว์ประหลาด! มีสัตว์ประหลาดอยู่ในนี้! มันเลื้อยไปทางโน้นแล้ว!"
พอทุกคนได้ยินดังนั้นก็วิ่งกันให้วุ่น แต่พวกเอวี่ตั้งสติได้ จึงยืนอยู่เฉยๆ และสอดสายตามองไปรอบๆตัว ก็ไปเห็นสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่สีดำสนิท และมีดวงตาสว่างคมสีเหลืองเรืองรองดุจพญาเหยี่ยวกำลังเลื้อยมาทางพวกเธออย่างรวดเร็ว! อ๊ากกก! ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะงานนี้! ด้วยความตกใจเอวี่และนอเอลจึงยื่นมือออกไปกันตามสัญชาตญาณ แต่กลับมีพลังสองสายพุ่งออกมาจากมือของทั้งสอง สายพลังสีฟ้าเงินของเอวี่พุ่งออกมาสร้างบาเรียที่บางใสแต่กลับแข่งแกร่งดุจเพชรกล้ากันเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นได้อย่างทันท่วงที ส่วนสายพลังที่พุ่งออกมาจากฝ่ามือของนอเอลนั้นมีสีเหลืองประกายทองพุ่งออกไปมัดตัวเจ้าสัตว์เลื้อยคลานนั่นให้ยึดอยู่กับที่ ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของทุกคน
จู่ๆไฟในห้องโถงก็สว่างขึ้นพร้อมกับร่างของมาสเตอร์****เอลอร่าที่ปรากฏขึ้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน
"เอาล่ะทุกคน โปรดอยู่ในความสงบ" พอได้ยินเสียงสงบแต่สยบทุกความเคลื่อนไหวของมาสเตอร์ ทุกคนจึงหยุดโวยวายแล้วหันไปหามาสเตอร์ทันที ยกเว้นเอวี่และนอเอลที่กำลังอึ้งและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่
"เห็นมั้ย ว่าเพื่อนของเรายังปลอดภัยดีอยู่น่ะ" มาสเตอร์พูดขึ้นและมองไปยังสองสาวที่กำลังค้างแข็งเป็นรูปปั้นเทพีวันีสอยู่ ซึ่งก็คือเอวี่และนอเอลนั่นเอง พอทุกสายตามองตามก็มีเสียงฮือฮาดังระงมไปทั่วทั้งห้องเพราะสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้หายไปแล้ว เหลือไว้แต่รอยเวทย์มนต์ของเอวี่และนอเอล จนพอมาสเตอร์เริ่มพูดอีกครั้งนั่นแหละ ทุกคนและเอวี่กับนอเอลที่หายจากอาการอึ้งแล้วก็หันกลับไปสนใจมาสเตอร์ทันที
"นี่คือการทดสอบแรกของพวกเธอ เพื่อดึงสัญชตาญาณของพวกเธอออกมา และนี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า ใครคือคนที่มีสติที่สุด" มาสเตอร์พูดพร้อมหันมามองเอวี่และนอเอลด้วยสายตาชื่นชม ทั้งสองจึงหันมามองหน้ากันด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความงงเป็นไก่ตาแตกทั้งคู่ เอ๋? งั้นเหรอ???
"ตอนนี้ก็ถือว่าการทดสอบแรกผ่านไปแล้ว ตอนนี้ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบและนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ด้วย เดี๋ยวจะมีการเรียกขึ้นมาแสดงความสามารถบนเวทีทีละคน ครูจะให้เวลาพวกเธอเตรียมตัวครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเจอกัน"
พอมาสเตอร์เอลอร่าพูดจบก็มีเก้าอี้ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังทุกคนเป็นแถว จากนั้นเสียงพูดคุยด้วยความกังวลก็ดังขึ้น เพราะการทดสอบเพื่อเข้าโรงเรียนเซวานเนญ่านี้จะเปลี่ยนแปลงไปทุกๆปีและจะเก็บเป็นความลับจนกว่าจะถึงวันทดสอบดังเช่นครั้งนี้ ทั้งนี้เพื่อที่จะดูความสามารถของผู้ทดสอบยามที่แทบจะไม่มีเวลาเตรียมตัวนั่นเอง
"นอเอล เธอจะแสดงอะไรเหรอ?" เอวี่หันไปถามนอเอลอย่างสบายใจเพราะเธอมีดีอยู่อย่างเดียวคือการเต้นระบำ ซึ่งเธอคงผสมเวทย์พื้นฐานที่พอมีลงไปด้วย และอีกอย่างเธอก็ไม่คิดอยู่แล้วว่าจะสอบผ่าน ถึงแม้ว่าเธอจะอยากเป็นเพื่อนกับนอเอลไปนานๆ...หรือตลอดไปก็ตามที เพราะที่ผ่านมาเธอมีแค่เพื่อนที่ย้ายถิ่นฐานไปเรื่อยๆ เธอจึงยังไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยซักคน
"ไม่รู้สิเอวี่ ฉันทำได้ดีแค่เวทย์พฤกษาน่ะ ฉันคงจะทำกายกรรมพฤกษาล่ะมั้ง" นอเอลตอบกลับมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
"กายกรรมพฤกษา? มันคืออะไรเหรอ?"
"มันคือการแสดงที่ฉันคิดขึ้นมาเล่นๆน่ะ มันเป็นการร่ายเวทย์ให้เมล็ดพืชชนิดต่างๆงอกขึ้นมาเป็นรูปต่างๆและเลื้อยไปตามที่ฉันกำหนดน่ะ ก็คงคล้ายๆกับเถาวัลย์เต้นระบำแหละมั้ง ฉันฝึกมาเยอะน่ะ เลยคิดว่าน่าจะพอทำได้ดีอยู่ แล้วเอวี่ล่ะ จะแสดงอะไร?"
"ฉันคงแสดงระบำน่ะทำได้ดีอยู่อย่างเดียวแต่คงผสมเวทย์ลงไปด้วยน่ะ อืม ฉันขอตั้งชื่อระบำไนี้ว่าธารเปลวเพลิงแล้วกัน"
"ธารเปลวเพลิง? แปลว่าเธอจะใช้อัคคีเวทย์งั้นเหรอ แต่เมื้อกี้เธอใช้วารีเวทย์นี่นา?" นอเอลถามกลับด้วยความสงสัย เนื่องจากตอนที่มีสัตว์เลื้อคลาน ถ้าเธอมองไม่ผิดเวทย์บาเรียที่เอวี่ใช้มันเป็นวารีเวทย์นี่นา น้ำกับไฟมันข่มกัน คนที่จะใช้ได้ดีทั้งคู่ต้องฝึกหนักมากกว่าจะทำได้หรืออาจไม่มีคนทำได้เลยด้วยซ้ำ
"งานนี้ฉันจะใช้ทั้งสองอย่างผสมกัน ฉันใช้ได้ทั้งสองเวทย์น่ะ ตั้งแต่เกิดมาก็เป็นอย่างนี้แหละ ทั้งที่มันข่มกัน แต่ฉันก็ใช้ได้ทั้งสองเวทย์เลยน่ะ แปลกดีเนอะ แต่เธออย่าเพิ่งบอกใครละกัน ฉันไม่อยากให้มันวุ่นวายน่ะ ตอนแสดงค่อยว่ากันอีกที" นอเอลพยักหน้ารับด้วยอาการอึ้ง จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นความสนใจสุดๆทันที
"จริงเหรอ ยอดเลย ว่าแต่เธอจะใส่ชุดอะไรล่ะ? ระบำมันต้องมีชุดนี่า?" นอเอลเริ่มกังวลแทนเพื่อนเพราะการจะแสดงระบำนั้นควรจะมีชุด แต่เอวี่กลับทำหน้าระรื่เป็นทองไม่รู้ร้อนอย่างนี้น่ะสิ เธอเลยเป็นห่วงแทน ดูแน่ะ ผิวปากสบายใจอีกตะหาก!
"ขอบใจจ้าที่เป็นห่วง แต่ไม่ต้องกังวลหรอก แม่ให้ฉันหอบเสื้อผ้ามาค่อนตู้ หนึ่งในนั้นก็มีชุดระบำอยู่ด้วย คราวนี้ต้องขอบคุณแม่ซะแล้วสิ" พอได้ยินดังนั้นนอเอลก็ค่อยโล่งใจหน่อย
"นี่ใกล้ถึงเวลาแล้วล่ะ เอวี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะนะ" เอวี่ก้มลงดูนาฬิกา พอเห็นว่าใกล้เวลาแล้วจริงๆจึงไปเปลี่ยนชุด
พอเอวี่ออกมาจากห้องน้ำนอเอลจึงต้องตะลึง เพราะคราวนี้เอวี่แต่งหน้าด้วยโทนสีม่วงดำทำให้หน้าเอวี่ดูสวยมีสีสันยิ่งขึ้น เอวี่สวมเสื้อเกาะอกรัดรูปเอวลอยสีดำท่อนล่างสวมกระโปรงผ้าโปร่งผ่าข้างสีดำทับกางเกงซ้อนขาสั้นสีเดียวกันเผยให้เห็นเรียวขาเนียนสวย มีสายสังวาลสีเงินห้อยอยู่บนกระหม่อม ตรงกลางหน้าผากมีจี้รูปหยดน้ำสีเงิน
ของสายสังวาลอยู่ พร้อมทั้งมีสายรัดต้นแขนและข้อเท้ที่าส่งเสียงเสนาะประหลาดเวลาขยับตัวเข้าคู่กันอีก
ผมของเอวี่ที่เคยถักเปียก็ปล่อยสยายเต็มหลังเป็นลอนสีดำสนิทตัดกับสีตาสีม่วงสดผมของเอวี่ยาวลงมาจนถึงเอวเวลาสบัดเลยพลิ้วสยายยิ่งส่งให้เอวี่งดงามเหมือนนางรำสวรรค์เลยทีเดียว
"ว้าว! เธอสวยสุดๆไปเลยเอวี่!" นอเอลอุทานขึ้นพร้อมกับดวงตาเปล่งประกาย
"ขอบใจจ้ะ ฉันว่าเราขยับมานั่งริมๆนี่ดีมั้ยชุดฉันมันเด่นสุดๆเลย ไม่อยากให้ใครมองเท่าไหร่" เอวี่ชวนนอเอลเพราะตอนนี้คนรอบๆเริ่มมองเธอแล้ว
"จ้ะๆ ตอนนี้งานจะเริ่มแล้วล่ะ ไปนั่งกันเถอะ"
เมื่อทั้งคู่นั่งลงบนเก้าอี้ ไฟทั้งห้องก็ดับลงพร้อมกับแสงไฟที่ส่องมายังเวทีที่ตอนนี้แลดูขลังกว่าปกติ
...ณ บัดนี้...พิธีการศักดิ์สิทธ์ที่สืบต่อมากว่าพันปีก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
*เมดิม : เมืองท่าเล็กๆ ที่มีความอุดมสมบูรณ์มาก ไม่ถูทำลายเพราะเป็นเขตคุ้มครอง ชาวบ้านแถบนั้นส่วนใหญ่ทำอาชีพเกี่ยวกับการเกษตร
**เออเมอเร่ต์ : เมืองที่อยู่ติดกับเมืองหลวง เป็นฝ่ายผลิตพวกต้นไม้ดอต่างๆคอยส่งเข้าเมืองหลวงเป็นงานหลัก
***ต้นเอมพ์ : ไม่ดอกพันธุ์หนึ่ง ลักษณะเป็นต้นไม้ต้อนเล็ก ออกดอกสีขาวมีกลิ่นหอม เมื่อถึงช่วงอายุหนึ่งของมัน ก้านมันจะกลายเป็นสีรุ้งต่างๆ ดอกจะใหญ่ขึ้นและมีละอองสีทองลอยอวลอยู่ ละอองนั้นสามารถนำมาทำเครื่องหอมได้ จะเป็นอย่างนี้ไปประมาณ 3 เดือน จากนั้นจึงคืนสูสภาพเดิม
****มาสเตอร์ : เป็นคำเรียกอาจารย์ของเซวานเนญ่า อาจารย์มีหลายลำดับขั้น เรียงจากต่ำไปสูง = แอลค์ มีนเด้นท์ มาสเตอร์ และนอล์ฟ
ความคิดเห็น