เซวานเนญ่า โรงเรียนแห่งเวทมนต์

ลำดับตอนที่ #1 : ภาค 1)นักเวทย์มือใหม่ : 1.บทนำ

                                                                       บทนำ

                 คุณเคยได้รับสิ่งที่ตนไม่เคยคิดว่าจะได้รับไหม....?

                 แน่นอนอยู่แล้ว ทุกคนเคย ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม แต่คนที่ไม่เค๊ย..ไม่เคยอยากได้รับเลยนี่สิ กลับได้มันมาอย่างคาดไปถึง..

                 “อะไรนะคะ!?! จะให้หนูไปเรียนที่โรงเรียนเซวานเนญ่าเหรอคะ?” เสียงวี้ดอย่างตกใจพร้อมกับลูกตาที่แทบถลนของสาวน้อยคนหนึ่งดังขึ้นทันทีที่มารดาพูดจบ

                 “ใช่จ้ะ’เอวี่’ อายุของลูกตอนนี้เด็กคนอื่นๆเค้าก็ไปสอบกันหมด คนอยากเข้าตั้งเยอะแยะลูกไม่อยากเข้าเหรอจ๊ะ? ” เมื่อคุณนายเมเนร่าได้ยิน’เอวี่ เอวานน่าห์ เมเนร่า’ ลูกสาวของตนอุทานอย่างนั้นจึงหันไปเอ่ยถามอย่างแปลกใจเล็กน้อย เพราะโรงเรียนเวทเซวานเนญ่าเป็นโรงเรียนที่ใครๆก็อยากเข้ากันทั้งนั้น โรงเรียนนี้สอนทุกอย่างที่ควรจะรู้ ทั้งการใช้เวท การควบคุมและอีกมากมาย มันเป็นเรื่องดีใช่มั้ยล่ะที่เราจะรู้จักวิธีใช้เวทระดับต่างๆ เด็กส่วนใหญ่ที่จบจากที่นั่นก็มีอนาคตดีกันทั้งนั้น แถมเวลาไปต่อโรงเรียนเฉพาะทางต่อคนที่จบจากเซวานเนญ่าจะมีเปอร์เซ็นต์การสอบเข้าได้เยอะด้วย แต่ทำไมลูกสาวของเธอถึงทำท่าเหมือนไม่อยากเข้ากันล่ะ?

                “โถ่! แต่แม่คะ...โรงเรียนแถวชานเมืองใกล้ๆบ้านเราก็มีเยอะแยะนี่คะ ไม่เห็นต้องไปเรียนที่โรงเรียนสอบเข้ายากอย่างนั้นเลย ค่าเทอมก็แพง แถมอยู่ไกลด้วย” เอวี่พยายามเถียงสุดชีวิต ก็ใครๆเขาก็พูดกันทั้งนั้นว่าเซวานเนญ่าน่ะสอบเข้ายาก แม่ก็จะให้เข้า แย้กกก! เอวี่ไม่ยอม!

                 “แม่เชื่อว่าเซวานเนญ่าดีกว่าโรงเรียนแถวๆนี้แน่นอนจ้ะ เราก็ไม่ได้จนนา มีเงินพอส่งหนูสบายๆแน่นอน ส่วนเรื่องอยู่ไกลน่ะ พอสอบติดเค้าให้อยู่หอไม่ใช่เหรอจ๊ะ” คุณนายเมเนร่าตอบกลับได้ทุกข้อเอวี่จึงไม่สามารถเถียงต่อไปได้ ก็เซวานเนญ่าน่ะ ดีจริงๆน่ะแหละ แต่เอาเถอะ ยังไงเธอก็คงสอบไม่ผ่านอยู่แล้ว ก็มีดีอยู่แค่การเต้นระบำนี่นะ เวทชั้นสูงๆน่ะมีดีที่ไหน งั้นก็ไม่ต้องกังวลสินะ...ลั้ลลา~

                  “ตอนนี้หนูไปจัดกระเป๋าเถอะจ้ะ เดี๋ยวแม่ทำงานเสร็จจะพาออกไปซื้อของเตรียมสอบ”

                  “ค่ะแม่” เอวี่ตอบกลับอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ก็ต้องทำตาม เชอะ! รอแม่ขึ้นบทโหดสิ แย่แน่ ตามๆไปก่อนละกัน

                  “แม่นะแม่ ทำไมเราต้องไปสอบด้วยเนี่ย ถ้าพ่ออยู่บ้านนะจะต้องเอาพ่อมาอยู่ข้างเราให้ได้เลย เชอะ! ”ขณะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าก็บ่นกระปอดกระแปดไปด้วยไม่มีหยุด แถมยังกระชากเสื้อผ้าจนถ้ามันมีชีวิตมันคงขอตายดีกว่าแน่นอน

                 เธอรู้ดีมาตลอดว่าแม่อยากให้เธอเข้าโรงเรียนนี้ เธอรู้ว่ามันเป็นโรงเรียนที่ดีและบ้านเธอมีเงินส่ง แต่เธอก็กลัว...กลัวว่าจะทำให้แม่ผิดหวัง กลัวจะหาเพื่อนไม่ได้ และอาจจะกลัวการเปลี่ยนแปลง แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องไปอยู่ดีน่ะนะ เอาเถอะเห็นว่าแม่กับพ่อก็จบจากที่นั่นนี่นา คงไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก...เนอะ!

                 ขณะที่เอวี่กำลังจะหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาก็เหลือบไปเห็นแสงวิบวับตรงข้างหมอนบนที่นอนของเธอที่อยู่ติดหน้าต่างจึงเดินไปดู เมื่อเอวี่เดินเข้าไปใกล้ก็เห็นว่ามันคือกิ๊บติดผม เธอพอจำได้ว่าเคยเห็นมันอยู่ในลิ้นชักเก็บของของพ่อเธอ

                 มันเป็นกิ๊บสีดำอันยาวประมาณ 1 นิ้วครึ่ง มันมีเพชรสีฟ้าใสแวววาวสีฟ้าใสเม็ดเล็กหลายเม็ดเรียงกันเป็นรูปดอกกุหลาบสองสามดอก เอวี่คิดว่าจะเอาไปคืนพ่อแต่พ่อไม่อยู่นี่นา ไว้พ่อกลับมาค่อยเอาให้ก็แล้วกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงเอากิ๊บใส่กระเป๋าแล้วเดินลงไปหาแม่เพื่อออกไปข้างนอกอย่างไวว่อง ด้วยกลัวว่าแม่จะปรี๊ดแตกซะก่อนเพราะรอนาน